161219 ΔΙΟΡΘΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Στο πνεύμα των ημερών…

Μπήκανε στην τελευταία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα (χθες ακούσαμε στην εκκλησία τις γενεές δεκατέσσερις –ποτέ δεν κατάλαβα τι σχέση έχει αυτό με το βρίσιμο) και, όπως σας έχουμε πει ήδη, δε ασχολούμαστε πλέον με την πολιτική και την οικονομία.

Απεναντίας, υπάρχουν ένα σωρό επίκαιρα θέματα για τα οποία μπορούμε να συζητήσουμε, ώστε και το ρεπερτόριό μας να εμπλουτίσουμε και να είμαστε πιο κοντά στο πνεύμα των ημερών.

Λέγαμε προχθές με κάτι φίλους πως ένα από τα καλά της κρίσης (μη φοβάστε δεν θα το πάω στην οικονομία) είναι πως σπανίως πλέον βλέπουμε τις «υπερπαραγωγές» στον χριστουγεννιάτικο στολισμό, πράγμα που είχε παραγίνει τα προηγούμενα χρόνια.

Ελάχιστα σπίτια θυμίζουν πλέον Λας Βέγκας, χωρίς αυτό να στερεί σε κάτι τη γειτονιά τους ή την πόλη από το πνεύμα των Χριστουγέννων που, όπως και να το κάνουμε, το θέλει λίγο φως παραπάνω. Λίγο όμως, έτσι;

«Τα φωτάκια αυτά χαλάνε εύκολα», σχολίασε κάποιος της παρέας, «και δεν επισκευάζονται. Έτσι, ό,τι χαλάει πετιέται και δεν αντικαθίσταται πλέον, ένεκα η κρίσις, οπότε ο στολισμός γίνεται με τα υπόλοιπα που, χρόνο με τον χρόνο, λιγοστεύουν».

«Και, γιατί δεν επισκευάζονται;», ρώτησε κάποιος άλλος, οπότε άναψε η συζήτηση. Συμφωνήσαμε στο εξής. Η επισκευή τους είναι πολύ εύκολη, αρκεί συνήθως ένα κόλλημα σε κάποιο καλώδιο που έχει κοπεί, όμως… δεν συμφέρει!

Ποιον δεν συμφέρει; Ούτε τον ιδιοκτήτη, ούτε τον μάστορα. Πόσα λεφτά να πάρει κάποιος για να επιδιορθώσει κάτι που η αγορά του κοστίζει λίγα ευρώ; Από την άλλη, αξίζει να ασχοληθεί ένας μάστορας με μια επισκευή που θα του αποφέρει ελάχιστα;

Άρα; Άρα καλύτερα στα σκουπίδια (εντάξει στην ανακύκλωση) και βουρ στο μαγαζί για αγορά νέου. Αν κρίνεται απαραίτητο. Αν υπάρχουν πολλά όμοια στο σπίτι, τα χρησιμοποιούμε μέχρις… εξαντλήσεως του αποθέματος.

Κάπου εδώ η κουβέντα μπήκε σε άλλη βάση, διότι ένας άλλος της παρέας παρατήρησε ότι μπορεί μια επισκευή να μη συμφέρει κανέναν, όμως γίνεται όχι απλώς συμφέρουσα αλλά και πολύ χρήσιμη στην κοινωνία, αν βρεθεί κάποιος και την κάνει δωρεάν! Ή σχεδόν δωρεάν.

Το άλλο πουλάκι:

Η περιέργεια φούντωσε.

Ο φίλος μάς εξήγησε ότι αυτό είναι πλέον μια διαδεδομένη πρακτική σε χώρες του εξωτερικού, όπου τεχνίτες αλλά και ερασιτέχνες αναλαμβάνουν να επισκευάζουν συσκευές, μικροέπιπλα, ρούχα ή παπούτσια, εντελώς δωρεάν ή με πολύ μικρή αμοιβή. 

Η επιδιόρθωση είναι ιδέα! Έχει μπει σε πολλές κοινωνίες τα τελευταία χρόνια και κινείται σε διάφορες κατευθύνσεις. Από την αντίδραση σε κατασκευαστές που κρατούν σαν εφτασφράγιστο μυστικό το σέρβις των προϊόντων που πουλάνε, μέχρι τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Φανταστείτε, για παράδειγμα, πόσο κοστίζει η αντικατάσταση ενός ηλεκτρονικού κλειδιού αυτοκινήτου, όταν αυτό χαλάσει και δεν ξεκλειδώνει από απόσταση τις πόρτες. Πρέπει οπωσδήποτε να απευθυνθείς στη εταιρεία και να πληρώσεις το νέο πανάκριβα. Μιλάμε για εκατοντάδες ευρώ!

Κι όμως, εμένα βρέθηκε μάστορας που το επισκεύασε και μάλιστα δωρεάν! Ήταν ένα νέο παιδί που, όπως είπε ο φίλος που μου τον σύστησε, «έχει ψώνιο με τα ηλεκτρονικά και, αν δεν μπορεί να το κάνει αυτός, τότε δεν γίνεται. Αλλά θα το κάνει». Και το έκανε!

Κάποιος άλλος πάλι, συνταξιούχος καθηγητής φυσικός, έχει στήσει στο σπίτι του ένα απλούστατο εργαστήριο και επισκευάζει, εδώ και χρόνια, ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές που βρίσκει πεταμένες στα σκουπίδια. Μετά τις χρησιμοποιεί ο ίδιος ή τις χαρίζει!

Από τηλεοράσεις, μέχρι σεσουάρ. Μας έλεγε μάλιστα κάποτε πως κάθισε και μέτρησε και βρήκε ότι έχει επισκευάσει πάνω από σαράντα… είδη συσκευών! Ε, αυτό σε άλλες χώρες γίνεται συστηματικά και, με τις ευλογίες του κράτους.

Για παράδειγμα, προκειμένου να προωθηθεί η ιδέα της επισκευής, ο ΦΠΑ είναι πολύ μικρότερος από εκείνον της αγοράς νέου προϊόντος. (Μιλάμε, φυσικά, για χώρες όπου οι μάστορες, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, κόβουν αποδείξεις.)

Έχουν επίσης αναπτυχθεί ένα σωρό ιστοσελίδες όπου μπορεί κανείς να βρει τόσο τα ανταλλακτικά, σε συμφέρουσες τιμές, όσο και τα εργαλεία αλλά και τις οδηγίες προκειμένου να επισκευάσει οτιδήποτε μόνος του. Αρκεί να έχει τη διάθεση και τον χρόνο να ασχοληθεί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμείς χρόνο έχουμε!

Είτε επειδή η ανεργία θερίζει, είτε επειδή συνταξιοδοτούμαστε σχετικά νέοι (το προσέξατε το… «σχετικά»;) ο ελεύθερος χρόνος περισσεύει, όμως τον αξιοποιούμε σε πιο εξωστρεφείς δραστηριότητες. Αν με εννοείτε.

Λείπει δηλαδή η διάθεση, αλλά και το κίνητρο θα έλεγα εγώ, να ασχοληθούν κάποιοι με το θέμα της επισκευής, είτε εθελοντικά, οπότε το κίνητρο είναι «εσωτερικό», όπως λένε οι ψυχολόγοι, είτε με αμοιβή, οπότε έχουμε κίνητρο πιο σοβαρό.

Σκεφθείτε μόνο ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν συνεργεία επισκευαστών που μετακινούνται από πόλη σε πόλη και εγκαθίστανται προσωρινά σε διαθέσιμους χώρους. Εκεί πηγαίνουν οι κάτοικοι τις χαλασμένες συσκευές τους, δίνουν δέκα δολάρια για να τις εξετάσουν οι μάστορες και, αν επισκευάζονται, το ποσό αφαιρείται από την τελική αμοιβή. Αν όχι το χάνουν.

Έτσι, λοιπόν, μαζί με την ανακύκλωση και την επαναχρησιμοποίηση, η επισκευή είναι μια ιδέα που βρίσκει συνεχώς και περισσότερες εφαρμογές στον λεγόμενο αναπτυγμένο κόσμο, με πολλαπλά οφέλη για την κοινωνία και το περιβάλλον.

Θα μου πείτε, «τι ψάχνεις, εμείς εδώ την ανακύκλωση δεν μπορέσαμε ακόμη να βάλουμε σε έναν σωστό δρόμο». Το ξέρω, αλλά, μέρες που είναι, λένε πως μπορούμε να κάνουμε και ευχές.

Ε, πάρτε το σαν μια ευχή!

 Πάλι μας βάλανε τα γυαλιά οι κουτόφραγκοι!