161206 ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Φαίνεται πως κάτι μαθαίνουν...

Αν θεωρήσουμε πως στους στόχους της εκπαίδευσης είναι η αλλαγή στάσεων και συμπεριφορών των ανθρώπων, τότε μπορούμε να πούμε πως ο συγκεκριμένος υφυπουργός… εκπαιδεύτηκε!

Μιλώ για τον υφυπουργό Παιδείας κ. Μπαξεβανάκη, ο οποίος -θυμίζω- προέρχεται από τον χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπου διετέλεσε επί χρόνια συνδικαλιστικό στέλεχος. Το λέω αυτό διότι δεν μπόρεσα να εντοπίσω δηλώσεις του, προηγούμενων ετών, για το ίδιο θέμα.

Εύκολα όμως, από την πείρα μας, καταλαβαίνουμε ότι συνδικαλιστής και μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπορούσε να κάνει βήμα, όχι να πάρει ψήφους, αν έλεγε δημοσίως όσα είπε προχθές στη Βουλή.

Για να μην μπερδευτούμε όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και, όταν μιλάμε για το θέμα των καταλήψεων, εν αρχή ην… ο Αλέξης Τσίπρας. Πιστεύω και το πιστεύει και ο ίδιος, ότι οι καταλήψεις είναι ό,τι σπουδαιότερο είχε καταφέρει στη ζωή του, πριν τα φέρει έτσι η τύχη και γίνει πρωθυπουργός.

Σας θυμίζω πρόσφατες δηλώσεις του από το βήμα της Βουλής:

«Εγώ είμαι υπερήφανος για τη δική μου πορεία. Διότι ήταν τιμή μου να συμμετέχω σε κάποιες από τις εξάρσεις, τις σημαντικές εκλάμψεις του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος στον τόπο μας.

Γιατί το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα, το νεολαιίστικο κίνημα στον τόπο μας έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Είχα τη δυνατότητα να συμμετάσχω στους μαθητικούς αγώνες του ‘90-‘91.

[…] Αυτοί οι αγώνες, οι κοινωνικοί αγώνες, οι συλλογικοί αγώνες είναι αγώνες που πήγαν την κοινωνία μπροστά, διασφάλισαν και κατοχύρωσαν δικαιώματα, υπερασπίστηκαν τη δημόσια παιδεία, τη δωρεάν παιδεία, την ίδια τη δημοκρατία».

Δεν μπορεί, αυτά θα τα άκουσε ο βουλευτής, και λίγες μέρες αργότερα υφυπουργός Παιδείας, Δημήτρης Μπαξεβανάκης. Όταν όμως κλήθηκε να απαντήσει σε επίκαιρη ερώτηση σχετικά με τις διώξεις των «αγωνιζόμενων μαθητών», τα γύρισε.

 Το άλλο πουλάκι:

Μάθημα; Μπορεί.

 «Θα ήθελα να κάνω ένα γενικότερο σχόλιο σχετικά με το φαινόμενο των μαθητικών κινητοποιήσεων και τη μορφή της κατάληψης που κατά κόρον χρησιμοποιείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια», είπε ο κ. Μπαξεβανάκης στην απάντησή του.

Το ωραίο όμως ήταν στη συνέχεια: «Επειδή η ελληνική κοινωνία, όλοι μας, και εσείς γνωρίζετε το πώς πραγματοποιούνται οι καταλήψεις σχολικών μονάδων στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων –όχι σε όλες, για να είμαστε ειλικρινείς– οφείλουμε όλοι να μη χαϊδεύουμε αυτιά.

Δεν είναι μαθητική κινητοποίηση, όταν μια μικρή ομάδα μαθητών –τριών, πέντε, δέκα– πραγματοποιεί κλείσιμο του σχολείου, εν αγνοία της συντριπτικής πλειοψηφίας των υπόλοιπων μαθητών και μάλιστα χωρίς να έχει τηρηθεί οποιοδήποτε είδος δημοκρατικής και συλλογικής διαδικασίας».

Και ο κ. Μπαξεβανάκης πρόσθεσε: «Κάνουμε λάθος όλοι μας να χαϊδεύουμε αυτιά και να καλλιεργούμε την ψευδαίσθηση στους νέους ανθρώπους ότι αυτού του είδους οι κινήσεις αποτελούν δήθεν αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Στην πράξη, δεν καλλιεργούμε με αυτόν τον τρόπο αγωνιστικές συνειδήσεις στους νέους ανθρώπους ούτε προάγουμε τη Δημοκρατία ούτε τις συλλογικές διαδικασίες, οι οποίες με αυτόν τον τρόπο στην πράξη υπονομεύονται. Αυτά τα πράγματα δεν ωφελούν τη Δημοκρατία. Αντίθετα, στρώνουν το χαλί σε αυτούς που δεν έχουν καμία σχέση με τη Δημοκρατία».

Δεν είναι γραμμένο στα πρακτικά της Βουλής, αν, μετά από αυτή την τοποθέτηση, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έψαλε εν χορώ «είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον…»

Γεγονός είναι ότι η εν λόγω τοποθέτηση σχολιάστηκε πολύ θετικά από τα Μέσα ως μία ένδειξη μεταστροφής προς την πραγματικότητα επειδή… «η ελληνική κοινωνία, όλοι μας», γνωρίζουμε πώς πραγματοποιούνται οι καταλήψεις σχολικών μονάδων, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το μάθημα ήταν ελλιπές!

Διότι, αν προσέξατε, ο κύριος υφυπουργός έθεσε ένα θέμα νομιμοποίησης των καταλήψεων, με βάση τον αριθμό εκείνων που τις αποφασίζουν, «όταν μια μικρή ομάδα μαθητών –τριών, πέντε, δέκα– πραγματοποιεί κλείσιμο του σχολείου» είπε.

Τι γίνεται όμως όταν η ομάδα είναι μεγαλύτερη; Τότε οι μαθητές νομιμοποιούνται να… παρανομήσουν; Διότι ο Ποινικός Κώδικας δεν κάνει διακρίσεις, δεν μιλάει για πλειοψηφικές ή μειοψηφικές αποφάσεις:

«Όποιος εισέρχεται παράνομα σε κατάστημα ή χώρο δημόσιας, δημοτικής ή κοινοτικής υπηρεσίας ή νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου ή επιχείρησης κοινής ωφέλειας ή παραμένει στους χώρους αυτούς παρά τη θέληση της υπηρεσίας που τους χρησιμοποιεί, της οποίας τη θέλησή του δηλώνει ο νόμιμος εκπρόσωπος ή ο υπάλληλός της κι προκαλεί έτσι διακοπή ή διατάραξη της ομαλής διεξαγωγής της υπηρεσίας τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών».

Ξέρουμε επίσης ότι κανένα όργανο εκπροσώπησης, όπως ας πούμε ένα Δεκαπενταμελές Συμβούλιο, δεν έχει δικαίωμα να συνεδριάζει με θέμα την πραγματοποίηση μιας παράνομης ενέργειας, όπως η κατάληψη ενός Σχολείου.

Με το που θα σκεφτούν κάποια παιδιά να θέσουν τέτοιο θέμα, θα πρέπει ο Πρόεδρος, ο πιθανός αυριανός πρωθυπουργός δηλαδή, να τους πει ότι τέτοιο θέμα δεν μπορεί να συζητηθεί από το συγκεκριμένο όργανο.

Δηλαδή, θα περιμέναμε από έναν υφυπουργό Παιδείας που υπήρξε και δάσκαλος των παιδιών να γνωρίζει ότι όλα τα ζητήματα δεν είναι θέματα «συσχετισμού δυνάμεων», αλλά ότι βασικός πυλώνας της Δημοκρατίας, πέρα από την αρχή της πλειοψηφίας, είναι ο σεβασμός και η τήρηση των νόμων.

Τους οποίους βέβαια -και αυτό είναι μέσα στις… ομορφιές της Δημοκρατίας- έχουμε κάθε δικαίωμα να παραβιάζουμε, αρκεί να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεων μας και να δεχόμαστε τις συνέπειες.

 Τι μαθαίνει ο άνθρωπος!