161205 ΠΑΡΕΪΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Εβδομάδα ΔΙΟΔΟΥ!

Αυτόν τον τίτλο είχε το κείμενο που έφτασε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο από την ΔΕΚΠΟΤΑ. Στην πρώτη παράγραφο διαβάσαμε: «Η εβδομάδα παρουσίασης του περιοδικού ΔΙΟΔΟΣ έχει ως στόχο να αναδείξει τον λόγο και την τέχνη μέσα από μουσικές βραδιές, εκθέσεις ζωγραφικής - φωτογραφίας, ομιλίες και αφηγήσεις ποιημάτων».

Ξεκινούν, λοιπόν, από σήμερα και διαρκούν έως την Κυριακή οι «εκδηλώσεις γνωριμίας με το περιοδικό και τον κόσμο του», όπως χαρακτηριστικά είπε ένας φίλος και νομίζω ότι δεν έχει νόημα να παρουσιάσουμε όλο το πρόγραμμα.

Μπορείτε να το βρείτε εύκολα και να το μελετήσετε λεπτομερώς. Εκείνο που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι οι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται κάθε βράδυ στον εκθεσιακό χώρο «Ελευθερία».

Με αφορμή όμως τις εκδηλώσεις αυτές, θυμηθήκαμε κάτι που είχαμε συζητήσει πριν από τέσσερα ολόκληρα χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2012, όταν είχε εκδοθεί το 4^ο τεύχος της ΔΙΟΔΟΥ. Λέγαμε τότε για τους συντελεστές τού περιοδικού:

«…και Ιστορία οι παρέες!

Αν αναζητήσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκαν σπουδαία πράγματα στο χώρο της τέχνης, στη μουσική, στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία, στην ζωγραφική, θα δούμε πως, σε πολλές περιπτώσεις, έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο οι παρέες.

Δεν θέλω να αναφερθώ πιο συγκεκριμένα σε κάποιες από αυτές, πολύ γνωστές στους περισσότερους φίλους της τέχνης, για να μην κατηγορηθώ ότι προβαίνω σε συγκρίσεις με αυτή για την οποία θα σας μιλήσω στη συνέχεια.

Καμία σχέση! Άλλα τα μεγέθη, άλλες οι εποχές…

Οι παρέες αυτές έχουν συνήθως ένα “στέκι”, έναν χώρο ως σημείο αναφοράς. Εκεί θα ανταμώσουν, εκεί θα περάσουν λίγες ώρες μαζί, εκεί θα μπορέσει να τους συναντήσει όποιος ενδιαφέρεται.

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε ότι παρέες που… “φτιάχνουν Ιστορία” λειτουργούν και στην πόλη μας. Τις περισσότερες φορές δραστηριοποιούνται μέσα από κάποιον σύλλογο. […]

Τα τελευταία χρόνια, μια τέτοια παρέα, μια συντροφιά ανθρώπων, δραστηριοποιείται γύρω από την έκδοση ενός περιοδικού, του οποίου το 4^ο τεύχος κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες.

Είναι το περιοδικό “δίοδος 66100” και η παρέα για την οποία σας μιλώ αποτελεί και αποτελείται από τη συντακτική και τη “δημιουργική” ομάδα, καθώς και τους περισσότερους μόνιμους συνεργάτες του».

(Κάπου εδώ λέγαμε για τα στέκια τους, το βιβλιοπωλείο ΕΙΡΜΟΣ και τον ΣΕΙΡΙΟ, τα οποία όμως δεν υπάρχουν πλέον. Τώρα θα τους συναντήσεις, κάθε Σάββατο μεσημέρι, να απολαμβάνουν το ουζάκι τους στο καφενείο του Φώτη.)

«Είναι άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, δάσκαλοι και καθηγητές οι περισσότεροι, εν ενεργεία ή συνταξιούχοι, κυρίως… συνταξιούχοι εν ενεργεία!

Το περιοδικό είναι το σημείο τομής των δραστηριοτήτων τους. Όλοι τους κάτι γράφουν, κάτι ερευνούν, κάτι δημοσιεύουν, πάντα κάτι έχουν στα σκαριά…

Οι εργασίες τους είναι αξιοζήλευτες. Όλες δουλεμένες με μεράκι μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια, όλες… επιμελημένες στην εντέλεια!» Και ο νοών νοείτω.

Το άλλο πουλάκι:

«Έχουν πολλή πλάκα», λέγαμε!

«Είναι πραγματική απόλαυση να κάθεται κανείς στην παρέα τους και να τους παρακολουθεί να συζητούν. Συνδετικός ιστός τής κάθε κουβέντας τα… πειράγματα.

Ανάμεσα σε συζητήσεις για την ιστορία της Δράμας, για μια νέα αξιόλογη έκδοση, για την πρόσφατη θεατρική παράσταση του ΣΦΓΤ, για κάποια έκθεση ζωγραφικής ή φωτογραφίας, θα ακούσεις ανέκδοτα, καλαμπούρια και “μασάλια”, κυρίως όμως πειράγματα και υπονοούμενα για τον καθένα.

Με τι προσοχή κι ενδιαφέρον ακούν οι νεότεροι!

Μέσα από τις περιγραφές και τις διηγήσεις των μεγαλυτέρων, αναδύεται η εικόνα μιας Δράμας που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.

Πού βρίσκονταν ένα μαγαζί που δεν υπάρχει πια, ένας φούρνος που… γκρεμίστηκε, μια ταβέρνα που φιλοξενούσε παλιούς άσσους του λαϊκού πενταγράμμου, ένα θέατρο όπου ανέβηκε Σαίξπηρ…

Γνωρίζουν τους δρόμους με τα παλιά τους ονόματα, τους ανθρώπους με τα παρατσούκλια τους, τις τοποθεσίες με την ιστορία τους…

Μεγάλο γούστο όμως έχει και το αντίστροφο. Πώς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ακούν τους νεότερους να συζητούν για τα δικά τους ενδιαφέροντα.

Να τους δεις να μυούνται ένας ένας στις νέες τεχνολογίες, να ρωτούν για τη χρήση των υπολογιστών, τις δυνατότητες των κινητών τηλεφώνων, τις λειτουργίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Και πάντα ο αστεϊσμός, πάντα το πείραγμα ακόμη και των νεότερων προς τους μεγάλους, όμως με πόση διακριτικότητα, πόση ευγένεια, πόσο κρυμμένο σεβασμό!

Αντιθέτως, είναι εμφανέστατη και κραυγάζει από μακριά η αγάπη αλλά και το καμάρι των μεγαλύτερων για τους νέους, ειδικά όταν κάποιο καινούριο έργο τους παρουσιάζεται στο δραμινό κοινό. Θα βρίσκονται εκεί από τους πρώτους για να τους δώσουν κουράγιο, να τους συγχαρούν, κυρίως όμως για να τους χαρούν».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά, μεταξύ άλλων, λέγαμε τότε.

Και ευτυχώς, μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να ισχύουν. Το περιοδικό ζει και βασιλεύει χάρη στη χορηγία της Raycap του κυρίου Αποστολίδη, έφτασε στο 10^ο τεύχος, και να τώρα που είμαστε έτοιμοι να το γιορτάσουμε με εβδομαδιαίες εκδηλώσεις.

Να είστε βέβαιοι πως τα μέλη αυτής της υπέροχης παρέας θα βρίσκονται διακριτικά κάπου εκεί, ανάμεσα στο κοινό, και θα καμαρώνουν κρυφά το δημιούργημά τους, που το βλέπουν να μεγαλώνει γερό και όμορφο.

Μη γελιέστε. Μπορεί να τους δείτε, δήθεν ξένοιαστους, να παρακολουθούν τις εκδηλώσεις και να παίρνουν μέρος στις συζητήσεις, όμως να είστε βέβαιοι πως μυαλό τους είναι στα επόμενα τεύχη, στη ύλη, στα αφιερώματα, στις συνεργασίες…

Είναι βέβαιο ότι ο καθένας τους έχει και ένα σωρό άλλα πράγματα στα σκαριά, όμως, όπως όλοι οι πολυπράγμονες, αυτοί είναι πιστοί στην εντολή «και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι».

Άλλωστε υπάρχει η ψυχολογική αλληλοϋποστήριξη. Έτσι όμως δεν λειτουργούν οι παρέες, ειδικά εκείνες που… «γράφουν Ιστορία»;

  -Μεταξύ καφέ και τσίπουρου, βγάζουν κι ένα περιοδικό.

-Και τι περιοδικό!