161223 ΣΑΡΚΟΥΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μόνο ευχές!

Κανονικά αυτή θα έπρεπε και θα αρκούσε να είναι η τελευταία συζήτηση της χρονιάς, δυο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Ευχές και μάλιστα, όπως σας έχουμε υποσχεθεί, όχι πολιτικού ή οικονομικού περιεχομένου.

Κάποιες φορές όμως η πραγματικότητα μας ξεπερνά, έρχεται να επιβάλει μια δική της ατζέντα και τότε πάνε στράφι τόσο τα έθιμα όσο και οι προγραμματισμοί. Σήμερα, λοιπόν, πέρα από ευχές, θέλω να πω δυο λόγια και για τις εφημερίδες που έκλεισαν πριν από τρεις μέρες.

Το «Βήμα της Κυριακής» και «τα Νέα Σαββατοκύριακο». Βλέπετε, προλαβαίνω τις ενστάσεις σας, διότι είμαι σίγουρος πως κάποιοι θα το σχολιάσουν. Τόσα και τόσα έντυπα έκλεισαν, γιατί κάνεις ιδιαίτερη αναφορά στα συγκεκριμένα;

Όπως είδατε δεν μιλάω ούτε για όλα τα έντυπα του ΔΟΛ, ούτε για τις ηλεκτρονικές σελίδες τους. Μιλάω συγκεκριμένα για δυο εφημερίδες. Όσο για το ερώτημα που θέτουν κάποιοι, η απάντηση είναι πολύ απλή και εντελώς ανθρώπινη.

Τόσα και τόσα δυσάρεστα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά. Δεν μας αγγίζουν όλα τα ίδιο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, κάποια μας πονούν περισσότερο. Για τον ίδιο λόγο δεν θεωρώ καθόλου κακό που το κλείσιμο των συγκεκριμένων εφημερίδων αφήνει πολλούς παγερά αδιάφορους.

Θεωρώ κακεντρεχές το «καλά να πάθουν τα κατακάθια της διαπλοκής και τα τσιράκια του Σόιμπλε». Και επειδή δεν ασχολούμαι με κακεντρεχείς, ούτε με ανόητους, δεν θα σχολιάσω τη συγκεκριμένη συμπεριφορά.

Λυπάμαι, λοιπόν που έκλεισαν αυτές οι εφημερίδες για τον απλούστατο λόγο ότι… μεγάλωσα μαζί τους. Όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες. Πόσα και πόσα πρωινά Κυριακής δεν περάσαμε μόνο με τη συντροφιά τους; Και πόσα Σάββατα δεν απολαύσαμε τον καφέ μας μαλώνοντας πάνω από δημοσιεύματά τους;

Αρκεί μόνο να θυμηθώ τα ξενύχτια που ρίχναμε φοιτητές τα Σαββατόβραδα -στην πραγματικότητα τα τραβούσαμε λίγο παραπάνω έχοντας μια καλή δικαιολογία- προκειμένου να πάρουμε αποβραδίς τις κυριακάτικες εκδόσεις.

Άλλοτε πάλι να περνάμε και να ξαναπερνάμε από το περίπτερο για να προλάβουμε τα σαββατιάτικα φύλλα -ειδικά όταν αυτά είχαν κάποιο αξιόλογο αφιέρωμα-, τα οποία αργούσαν όταν το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης είχε ομίχλη και έφταναν στη Δράμα αργά το μεσημέρι.

Προλαβαίνω την ερώτηση! Φυσικά και δεν συμφωνούσα πάντοτε με την πολιτική γραμμή που ακολουθούσαν. Τις περισσότερες φορές τις έβρισκα πολύ… συντηρητικές για τα γούστα μου. Δεν μπορούσα όμως να μην παραδεχτώ πως τις κοσμούσαν μερικές από τις πιο εκλεκτές πένες της χώρας.

Το άλλο πουλάκι:

Όχι μερικές, πολλές!

Κακά τα ψέματα. Κάποιοι από αυτούς αποτέλεσαν πραγματικούς δασκάλους μας και μας έμαθαν όχι μόνο να διαβάζουμε, αλλά και να γράφουμε, στην πραγματικότητα δηλαδή να είμαστε αυτό που είμαστε.

Και, φυσικά, δεν μιλάμε μόνο για τον «κορμό» των εφημερίδων, όπου έβρισκε κανείς τις πολιτικές αναλύσεις, αλλά και για τα πολύ αξιόλογα ένθετα ή τα περιοδικά που συνόδευαν τις εκδόσεις. Όλα αυτά θα τα στερηθούμε πραγματικά.

Προλαβαίνω όμως και κάποιες άλλες ενστάσεις: «Ας έκαναν το κουμάντο τους. Ας φρόντιζαν την οικονομική τους κατάσταση, ας είχαν σωστή διαχείριση, ας μην έκαναν άστοχα ανοίγματα, ώστε να μπορούν να επιβιώσουν και να συνεχίσουν την έκδοση».

Ξέρετε τι μου λέτε τώρα; Είναι σαν να χάνεις κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο και ο άλλος να σου λέει «ναι, μωρέ, αλλά κι αυτός προκαλούσε την τύχη του, κάπνιζε πολύ δεν γυμνάζονταν, δεν πρόσεχε τη διατροφή του…»

Σ’ ενδιαφέρουν εσένα αυτά; Ή μήπως θα κάνουν την απουσία του λιγότερο έντονη. Και μάλιστα αν έχει αφήσει πίσω του και παιδιά, άξια παιδιά που θα στερηθούν τη φροντίδα του; Τότε δεν είναι που θα λυπηθείς ακόμη περισσότερο για τον χαμό του;

Γι’ αυτό σας λέω. Ήταν βαρύ το πλήγμα και μάλιστα χρονιάρες μέρες, για να το αφήσουμε να περάσει ασχολίαστο. Σκεφθείτε μόνο ότι σήμερα, εκτάκτως, περιμέναμε πώς και πώς το καθιερωμένο ημερολόγιο των Νέων, με «τον κόσμο του παιδιού» από τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης.

Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί ένας άλλος τρόπος να κυκλοφορήσει, να το κρατήσουμε τουλάχιστον μαζί με τις υπόλοιπες «προσφορές» ως τελευταίο ενθύμιο μιας σειράς αξιόλογων λευκωμάτων, βιβλίων και άλλων προσεγμένων εκδόσεων που κοσμούν τις βιβλιοθήκες και τις δισκοθήκες μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι παραμονές Χριστουγέννων, όμως!

Και δεν πρέπει να λησμονήσουμε τις ευχές για τις γιορτές που φτάνουν και περιμένουμε να φωτίσουν τη μουντή και θλιβερή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που μας κάνει πλέον όχι απλώς να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, αλλά και να βλέπουμε τους άλλους σαν εχθρούς.

Να, εδώ ας στραφούν φέτος οι ευχές μας. Τα Χριστούγεννα να μας… αξιώσουν να διακρίνουμε ό,τι καλό υπάρχει στους γύρω μας. Να μας οδηγήσουν να δούμε στα λόγια τους την αντιπαλότητα μόνο ως διαφωνία, την απειλή ως προειδοποίηση, την υποψία ιδιοτελούς άποψης ως διαφορετική εκτίμηση…

Για να γίνει αυτό, για να μπορέσουμε να… οδηγηθούμε «ασφαλώς» σε τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να ακολουθήσουμε κάποιον «αστέρα». Και τα Χριστούγεννα είναι η πλέον κατάλληλη εποχή για να το κάνουμε.

Είναι οι μέρες που «ο Λόγος σαρκούται»! Σκεφθείτε το λίγο έτσι: τα λόγια γίνονται πράξεις και μάλιστα με μοναδικό κίνητρο την Αγάπη. Αυτό, από μόνο του, δεν είναι ένα μεγάλο θαύμα;

Σας ευχόμαστε λοιπόν, τις μέρες που έρχονται, να ζήσετε όλοι σας ένα τέτοιο θαύμα και να πραγματοποιήσετε -από αγάπη- κάτι που μέχρι τώρα έμενε στα λόγια.

Καλά Χριστούγεννα!

 Χρονιάρες μέρες…