161202 ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Σιγά μην απαιτεί και… βεντούζες!

Άκου εντριβή! Μ’ αρέσει που, στο ίδιο κείμενο, διόρθωνα άλλους για γλωσσικά ολισθήματα. Την ίδια στιγμή, λίγες αράδες παραπάνω, μπέρδευα την μακροχρόνια τριβή ή την κατατριβή -την ενασχόληση, βρε αδελφέ- με την… εντριβή!

Έλεγα: «ειδικά αν το έργο αυτό δεν είναι κάτι συνηθισμένο, αλλά κάτι που απαιτεί και ειδικές γνώσεις ή εντριβή (sic) με το αντικείμενο του θαυμασμού, το να εκφράζεις τα συγχαρητήριά σου στον δημιουργό θα μπορούσε να παρεξηγηθεί».

Υπάρχει βέβαια ο «εντριβής», επίθετο που το συναντάμε σπάνια και σημαίνει τον έμπειρο, τον εξασκημένο, ο οποίος ίσως με παρέσυρε να… δημιουργήσω το αντίστοιχο ουσιαστικό, το οποίο όμως, δυστυχώς για μένα, προϋπήρχε και σημαίνει αυτό ακριβώς που ξέρουμε από τις γιαγιάδες μας ακόμη.

Τέλος πάντων, εσείς φαντάζομαι καταλάβατε τι ήθελα να πω, γεγονός που φάνηκε και από τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις διόρθωσης ή εναλλακτικής διατύπωσης που κατέφτασαν αμέσως μετά την προχθεσινή κουβέντα μας.

Χαίρομαι που τα γλωσσικά αντανακλαστικά σας λειτουργούν άψογα και σας ευχαριστώ για τον διακριτικό τρόπο με τον οποίο μου κάνετε τις διορθώσεις και τις υποδείξεις. Σας υπόσχομαι άλλη φορά να προσέχω περισσότερο.

Ελάτε τώρα να πάμε στο θέμα που θα μας απασχολήσει σήμερα. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιήσαμε όλοι στον βαθμό που ισχύει, όμως μπήκαμε στον Δεκέμβριο και πάμε ολοταχώς για τα Χριστούγεννα.

Δεν θέλω να σας χαλάσω τη μαγεία των εορτών, περιμένουμε και την έναρξη της Ονειρούπολης («ποια Στικούδη;»), όμως Χριστούγεννα, πέρα από όλα τα άλλα, σημαίνουν κυρίως… έξοδα.

Έξοδα που κάποτε δεν τα υπολογίζαμε καθόλου, όμως... «ας όψεται η ανάγκη» που μας έριξε στα ξένα χέρια, που έλεγε και η «ατυχήσασα» στον «στρίγγλο» κύριο «Πετροχείλο», τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Η ανάγκη και τα μνημόνια που «αλλάξανε τη ζωή μας φύρδην».

Αλήθεια, ρε παιδιά, θυμόσαστε καθόλου τις τρελές εκείνες ημέρες που έπεφτε ο δέκατος τρίτος μισθός και τα νοικοκυριά είχαν όλη την άνεση να ξοδέψουν με την καρδιά τους, όχι μόνο για τα απαραίτητα, αλλά, και κυρίως, για τα «περιττά».

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά είναι που κάνουν και τη ζωή μας όμορφη.

Μη σας πάω τώρα σε άλλη ταινία με τον Λογοθετίδη να φιλοσοφεί για το τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε, άρα αξίζει να ξοδέψουμε για χάρη του, και τι είναι περιττό, οπότε η αγορά του πρέπει να θεωρείται σπατάλη.

Εκείνο που με θλίβει είναι πως, όσο πάμε, του μοιάζουμε και πιο πολύ του Μανώλη («τσίριο»), αφού μπορεί «σε τούτο και σε εκείνο» να είμαστε σωστοί, όμως στο «κάτι άλλο» υστερούμε. Ξοδεύουμε όλο και λιγότερα, γιατί απλώς δεν έχουμε για τα «περιττά».

Αυτό το έδειξε και μια πρόσφατη έρευνα που έκατσε και έψαξε το πόσα και πού σκοπεύουμε να δαπανήσουμε εμείς οι Έλληνες και οι (άλλοι) Ευρωπαίοι τα προσεχή Χριστούγεννα. Τα αποτελέσματα εμένα τουλάχιστον με εντυπωσίασαν και θέλω να τα σχολιάσουμε λίγο.

Ας πούμε, ενώ στην (υπόλοιπη) Ευρώπη τα δώρα που θα αγοραστούν για τα παιδιά θα είναι περισσότερο παιχνίδια, εμείς θα προτιμήσουμε τα πιο χρηστικά πράγματα, ρούχα, παπούτσια, άντε και λίγα βιβλία.

Δεν γνωρίζω τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτής της έρευνας, όμως απ’ ό,τι έχω καταλάβει, ρωτήθηκαν ενήλικες και όχι παιδιά. Διότι άλλο είναι να απαντάς στο τι σκοπεύεις να αγοράσεις τα Χριστούγεννα και άλλο το τι τελικά θα αποφασίσεις να πάρεις.

Διότι η έρευνα, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο παρακαλώ, μιλάει για «προγραμματισμένες δαπάνες» και όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι, αν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει εμάς τους Έλληνες από τους (υπόλοιπους) Ευρωπαίους είναι ο προγραμματισμός, κυρίως στα έξοδα.

Αυτό εξάλλου αποτυπώνεται και στην πιο επίσημη εκδοχή προγραμματισμού εξόδων που είναι -τι άλλο;- ο προϋπολογισμός του κράτους. Από εκεί να καταλάβεις.. Αμ, το άλλο; Πόσοι λέτε να είχαμε προϋπολογίσει την Μαύρη Παρασκευή, κατά την οποία σπεύσαμε να αδειάσουμε τα μαγαζιά που συμμετείχαν.

Έπειτα μην ξεχνάμε και τους δύο σημαντικούς παράγοντες στις αγορές των ημερών. Ο ένας λέγεται κάλαντα και ο άλλος είναι ο γνωστός σε όλους μας Άγιος Βασίλης. Πόσα παιδιά ξέρετε, ας πούμε, που αγοράζουν με τα λεφτά που μαζεύουν στα κάλαντα… παπούτσια;

Ή, πόσοι Αγιοβασίληδες τολμούν να φέρουν για δώρο κάποιο βιβλίο ή, πολύ περισσότερο, κανένα ρούχο. Ούτε γι’ αστείο! Δεν νομίζω όμως όλα αυτά τα έξοδα να συμπεριλαμβάνονται στις απαντήσεις που έδωσαν οι καταναλωτές.

Επίσης, εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι πως εμείς οι Έλληνες θα ξοδέψουμε περισσότερα από τους (άλλους) Ευρωπαίους για τον εαυτό μας και, φυσικά, αυτό σημαίνει πως θα μείνουν λιγότερα για τους άλλους!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι λες, βρε παιδί μου!

Κι εγώ που νόμιζα πως είμαστε πιο χουβαρντάδες, πιο… λαρτζ (λέξεις που δεν υπάρχουν σε άλλες γλώσσες, όπως άλλωστε και το φιλότιμο ή η λεβεντιά) και πως, αν είναι να φανούμε ανώτεροι, ας πάει και το παλιάμπελο. 

Δεν πειράζει. Εξάλλου, εμείς, πάντα σύμφωνα με την έρευνα, μπορεί να ξοδέψουμε κάπως λιγότερα από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους (είπαμε, «ας όψεται η ανάγκη») για δώρα, έχουμε όμως προϋπολογίσει περισσότερα από εκείνους για… διασκέδαση.

Βλέπετε, εδώ η κρίση κρίση, μπορεί να μας πήραν πολλά πράγματα, μπορεί να στερηθούμε κάποια από τα εξωτικά ταξίδια που κάναμε τέτοιες μέρες, δεν θα μας αλλάξουν όμως και τις παραδόσεις μας.

Εμείς, βρέξει χιονίσει, ένα ρεβεγιόν στα μπουζούκια θα το κάνουμε και να σκάσουν οι άλλοι!

 Προετοιμασίες!