161220 ΑΝΕΜΕΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μέρες αφιερωμένες στα παιδιά.

Οι γιορτές που έρχονται αγγίζουν τους περισσότερους ανθρώπους, άλλους λίγο, άλλους πιο πολύ, όμως σίγουρα εκείνοι που τις αισθάνονται ολότελα δικές τους είναι τα μικρά παιδιά. Σ’ αυτό συμβάλλουν πολλοί παράγοντες.

Δεν είναι μόνο τα δώρα που θα φτάσουν, με τη βοήθεια του Άγιου Βασίλη -κάποιου Άγιου Βασίλη- ακόμη και στα πιο φτωχά σπίτια παιδιών. (Ή έτσι θέλουμε τουλάχιστον να πιστεύουμε ότι θα συμβεί εμείς που έχουμε μια σχετική οικονομική άνεση και μπορούμε να πάρουμε ένα παιχνίδι για τα παιδιά μας.)

Δεν είναι τα κάλαντα, ένα καθαρά παιδικό έθιμο, που δίνει το χρώμα και τον ήχο αυτές τις γιορτινές μέρες. Δεν θα ξεχάσω ότι με τα πρώτα χρήματα από τα κάλαντα που μαζεύαμε παιδιά με τον ξάδελφό μου (συγχωρέθηκε νεότατος) πηγαίναμε να δούμε στον κινηματογράφο κάποιο ΣΙΝΕΑΚ!

Εκεί δεν ήταν μόνο οι παιδικές ταινίες που απολαμβάναμε, αλλά και το ροξ, το τυλιγμένο σε σελοφάν, που κρατούσε όλο το σιρόπι του και δεν το άφηνε να στεγνώσει. Χριστούγεννα για εμάς σήμαινε κάλαντα, ΣΙΝΕΑΚ και ροξ!

Πέρα όμως από τα δώρα και τα κάλαντα με τη σχετική οικονομική χειραφέτηση των παιδιών, εκείνο που κάνει τις γιορτές δικές τους είναι κυρίως η ξεγνοιασιά ότι τα Σχολεία κλείνουν και οι μέρες αφιερώνονται στο παιχνίδι και στο ξενύχτι μαζί με τους μεγάλους.

Ωστόσο, αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα των ημερών κατάληγε πάντοτε για μένα σε μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση, μια κυριολεκτικά τραυματική εμπειρία!

Όλοι έχουμε τέτοιες από τα παιδικά μας χρόνια και, ευτυχώς, οι δικές μας έχουν περισσότερο… μεσογειακό χρώμα. Τι θέλω να πω; Απλώς να θυμίσω ότι πολύ σπάνια συναντάμε στον τόπο μας εμπειρίες παιδιών σαν εκείνες που διαβάζουμε στην αστυνομική λογοτεχνία της λεγόμενης σκανδιναβικής σχολής.

Οι δικές μας τραυματικές εμπειρίες έχουν να κάνουν με την υποχρεωτική, διά ροπάλου, μεσημβρινή κατάκλιση τα καλοκαίρια, με την αυστηρή προειδοποίηση να μην δεχτούμε κεράσματα, όταν ήταν να πάμε καμιά επίσκεψη με τη μαμά, με την ντροπή να επιστρέψουμε την παντόφλα στη θεία Τούλα μετά από μια εύστοχη μακρινή παντοφλιά, με κάτι τέτοια πράγματα γενικώς.

Το άλλο πουλάκι:

Ήταν όμως και εκείνη των Χριστουγέννων.

Συγκεκριμένα εκείνη της τελευταίας βραδιάς των χριστουγεννιάτικων διακοπών, όταν έπρεπε να βρω τα βιβλία μου, αφού πρώτα βρω τη σχολική τσάντα, να θυμηθώ σε ποιο μάθημα είμαστε και να κάνω τις εργασίες που μας είχαν ανατεθεί για… «τις δεκαπέντε μέρες που καθόμαστε»

Σωστό μαρτύριο! Γι’ αυτό και η πιο ευχάριστη ανάμνηση που διατηρώ από τα μαθητικά μου χρόνια ήταν όταν μια χρονιά χιόνισε των Φώτων και παρατάθηκαν οι διακοπές των Χριστουγέννων για δυο ημέρες.

Περιττό να σας πω ότι, κάθε φορά, έδινα στον εαυτό μου την υπόσχεση ότι «του χρόνου θα αφιερώσω μια μέρα μέσα στις διακοπές και θα ετοιμάσω τις εργασίες μου, ώστε να μην έχω το άγχος της τελευταίας μέρας». Ποτέ δεν την κράτησα.

Φαίνεται όμως πως αυτή η τραυματική εμπειρία δεν ήταν μόνο δική μου αλλά και των περισσότερων παιδιών, όχι μόνο της δικής μας εποχής αλλά… διαχρονικά. Γι’ αυτό και συμβούλευα πάντοτε τους φίλους δασκάλους να μην δίνουν εργασίες στους μαθητές για τις μέρες εκείνες.

Φαίνεται όμως πως αυτό με τις κατ’ οίκον εργασίες δεν είναι πρόβλημα μόνο των διακοπών, αλλά και ένα καθημερινό άγχος που προβληματίζει πολλές οικογένειες, όχι μόνο στη χώρα μας.

Διάβασα προχθές για την ανακούφιση με την οποία δέχτηκαν -γονείς και μαθητές- στην Ισπανία την πρόταση νόμου με την οποία οι βουλευτές καλούνται να αναγνωρίσουν το δικαίωμα των παιδιών στον ελεύθερο χρόνο!

Όχι πλέον τόσο διάβασμα και τόσες εργασίες για το σπίτι. Λιγότερες ή και καθόλου, διότι «η μελέτη των παιδιών δεν είναι υποχρέωση των γονιών αλλά των δασκάλων. Αφήστε που υπάρχει και το δικαίωμα σε άλλες δραστηριότητες πέρα των σχολικών εργασιών, αλλά, κυρίως, το δικαίωμα στο παιχνίδι».

Μάλιστα υπήρξαν και κινητοποιήσεις των γονέων για το θέμα, αφού η πανισπανική ένωση τούς είχε καλέσει να… απεργήσουν, απέχοντας από τη βοήθεια των παιδιών τους στα μαθήματα τα σαββατοκύριακα του Νοεμβρίου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν έχουν άδικο οι γονείς.

Οι Ισπανοί ακόμη περισσότερο, αφού η εβδομαδιαία μελέτη των παιδιών τους στο σπίτι ξεπερνά κατά πολύ τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Εξάλλου, πολλοί από αυτούς δεν έχουν όχι μόνο τον χρόνο, όχι τη διάθεση, αλλά ούτε τις γνώσεις για να βοηθήσουν τα παιδιά τους.

Στη χώρα μας όμως δεν ισχύει αυτό. Πολύ συχνά ακούμε παράπονα δασκάλων, επειδή δέχονται πιέσεις από τους γονείς για να δίνουν στα παιδιά περισσότερες… φωτοτυπίες για το σπίτι. Εδώ είναι εμφανής η επιθυμία να έχουν τα παιδιά τους κάτι να απασχολούνται.

Η «φωτοτυπία» είναι μια εύκολη και βολική λύση, ιδίως στον καιρό του διαδικτύου, όπου μπορεί να βρει κανείς έτοιμες εργασίες για να δώσει στους μαθητές του. Έτσι το κακό συχνά παραγίνεται, παρά τις σχετικές οδηγίες του υπουργείου ή και τις παραινέσεις των Σχολικών Συμβούλων για το αντίθετο.

Βεβαίως, ευχής έργο θα ήταν να ολοκληρώνονται οι εργασίες στο Σχολείο και μάλιστα να μένει και η τσάντα εκεί, όπως γίνεται σε άλλες χώρες. Ή, όταν δίνονται εργασίες, αυτές να είναι εξατομικευμένες, ώστε το κάθε παιδί να ωφελείται τα μέγιστα και να ταλαιπωρείται ελάχιστα.

Δυστυχώς, ούτε αυτό συμβαίνει. Τουλάχιστον όμως ας ευχηθούμε ότι θα γίνει σεβαστός ο ελεύθερος χρόνος των παιδιών στις διακοπές των Χριστουγέννων. Έτσι, για να μη μας στοιχειώνουν και τα δικά μας παιδικά τραύματα.

 Άσε που μπορείς να μάθεις και… παίζοντας!