161201 ΠΡΥΤΑΝΕΥΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Η Πατρίς ευγνωμονούσα»!

Είναι σωστό και δίκαιο να μην λησμονεί η Πατρίς, δηλαδή εμείς όλοι μας, τις θυσίες που έκαναν κάποιοι γι’ αυτήν. Και, στο βαθμό που μπορεί, δηλαδή που μπορούμε όλοι μας, να τους το ανταποδίδουμε.

Κάπως έτσι αποφασίστηκαν οι συντάξεις σε θύματα πολέμου, κάπως έτσι αποκτήθηκαν οι άδειες για λειτουργία περιπτέρου ή για ταξί σε τραυματίες και στις οικογένειές τους, κάπως έτσι «σιτίζονται στο Πρυτανείο» χιλιάδες άξια τέκνα της Πατρίδος.

Ας θυμηθούμε με την ευκαιρία ότι «το Πρυτανείον θεωρείται ως ένα από τα πρωιμότερα δημόσια οικοδομήματα της αρχαίας Αθήνας. Η ανέγερσή του βορείως της Ακροπόλεως, στον χώρο της Αγοράς, κάτω από την μετέπειτα Θόλο, ανάγεται στα χρόνια του Σόλωνος (α΄ τρίτο 6ου αι. π.Χ.).

Εντούτοις, η αρχαιολογική σκαπάνη δεν έχει φέρει ακόμη στο φως τα κατάλοιπά του. Το κτήριο αποτέλεσε τρόπον τινά την καρδιά της αρχαϊκής πόλης, όπου στεγάζονταν αντίγραφα της σολώνειας νομοθεσίας.

Εκεί φυλασσόταν και η ιερή πυρά (εστία) της θεάς Εστίας, όπου έκαιγε το “άσβεστον πύρ” της πόλης, πρακτική που μας παραπέμπει στους προϊστορικούς χρόνους, όταν τα νοικοκυριά είχαν ανάγκη από την ύπαρξη μιας κεντρικής εστίας που δεν θα έσβηνε ποτέ προκειμένου να μπορούν να ανάψουν εκ νέου τις δικές τους εστίες σε περίπτωση που έσβηναν.

Το γεγονός ότι η παράδοση τοποθετεί την ύπαρξη του Πρυτανείου ήδη από τα προϊστορικά χρόνια στην αρχαία αγορά ή Αγορά του Θησέως, που εκτεινόταν στα δυτικά και βόρεια της Ακροπόλεως, συνιστά σαφή ένδειξη της ξεχωριστής σημασίας που είχε από πολύ παλιά το εν λόγω οικοδόμημα.

Κατά την περσική εισβολή του 480 π.Χ. στην Αθήνα το νότιο τμήμα του κτιρίου καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς, ενώ μετά το τέλος των Περσικών Πολέμων (479/8 π.Χ. και εξής) το Πρυτανείο διαμορφώθηκε χωρίς ιδιαίτερη σπουδή σε αίθουσα για την κάλυψη θεσμικών αναγκών, όπως για την εναπόθεση νομικών κειμένων και αρχείων.

Ταυτόχρονα, λειτούργησε και ως δημόσιος χώρος εστίασης, όπου σιτίζονταν δωρεάν (με δημόσια δαπάνη) εξέχουσες προσωπικότητες της πόλης και όπου οι Αθηναίοι παρέθεταν επίσημο τραπέζι (δείπνο) σε ξένους ευεργέτες και σε πρέσβεις άλλων κρατών». (Ε.Ι.Ε., Αρχαιολογία της Πόλης των Αθηνών.)

Το άλλο πουλάκι:

Ποια είναι τα άξια τέκνα της πατρίδος;

Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα, ελάτε να θυμηθούμε την εκπληκτική σκηνή στην οποία ο γλύπτης Λυμπεριάδης ο Νάξιος («ωραίο πράμα τα κεφτεδάκια») αποκαλύπτει στον στρατηγό την απάτη των λαμόγιων να στήσουν τον ανδριάντα του προκειμένου να καταχραστούν λεφτά.

Μιλάω ασφαλώς για το περίφημο και τόσο διδακτικό έργο των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου «Ένας ήρωας με παντούφλες», που στον κινηματογράφο το απολαύσαμε με τον Βασίλη Λογοθετίδη στον ρόλο του στρατηγού Δεκαβάλα:

«Η πατρίδα δεν έχει υποχρέωση σε κανέναν, στρατηγέ μου. Γιατί ό,τι κάνει κανείς για την πατρίδα του -κι αυτό εσύ το ξέρεις καλύτερα από κάθε άλλον- δεν είναι ρουσφέτι, είναι καθήκον […]

Αμ, στρατηγέ μου, αν σ’ όλους αυτούς τους ήρωες που αγωνιστήκανε γι’ αυτόν τον τόπο τούς στήναμε κι από ένα άγαλμα, θα φρακάριζαν οι δρόμοι και οι πλατείες και δεν θα είχαμε μέρος να περπατήσουμε».

Συμφωνούμε απολύτως. Όχι άγαλμα, όμως ένα πιάτο φαΐ, βρε αδελφέ, δεν μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε; Νομίζω ότι αυτό η Πατρίδα, δηλαδή εμείς όλοι μας, μπορεί να το προσφέρει, έστω και με ένα συμβολικό αντίτιμο, σε όλα τα άξια τέκνα της.

Ποια είναι όμως αυτά, γιατί κοντεύουμε να ξεχάσουμε να τα αναφέρουμε. Είναι όλοι όσοι την υπηρέτησαν με τον βαθμό του αξιωματικού, μόνιμου ή έφεδρου. Είναι όλοι όσοι έχουν δικαίωμα να «σιτίζονται» στις ανά την Ελλάδα Λέσχες Αξιωματικών.

Και όχι μόνον αυτοί, αλλά και οι οικογένειές τους! Δεν το γνωρίζατε; Ούτε κι εμείς το ξέραμε, τουλάχιστον στην πραγματική του διάσταση. Διότι, το να έχει ένας απόστρατος το δικαίωμα να τρώει στη Λέσχη Αξιωματικών, πάει κι έρχεται.

Το να κουβαλάει όμως φαγητό για όλη την οικογένειά του ή το να τρώνε στη Λέσχη, σε κάποια Λέσχη Αξιωματικών, τα ενήλικα παιδιά του που ζουν κι εργάζονται σε άλλες πόλεις, ε, αυτό το θεωρώ κάπως υπερβολικό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μόνο… κάπως, έτσι;

Το συζητούσαμε μάλιστα τις προάλλες με φίλο δημόσιο υπάλληλο, που κάνει χρήση αυτού του… «δικαιώματός του» και παίρνει (φτηνό, φτηνότατο) φαγητό για όλη την οικογένειά του από τη Λέσχη Αξιωματικών.

«Γιατί, εγώ κορόιδο ήμουν που υπηρέτησα έξι μήνες περισσότερο από τους άλλους της σειράς μου;», ρώτησε την παρέα. Εκείνοι του θύμισαν ότι γι’ αυτούς τους έξι μήνες πληρωνόταν κανονικά και ζούσε εκτός στρατοπέδου ως αξιωματικός, όχι όπως οι άλλοι φαντάροι...

«Τι να κάνουμε, δεν μπορούσαν να γίνουν όλοι δόκιμοι», προσπάθησε να δικαιολογηθεί αυτός. Και τότε ένας της παρέας δεν κρατήθηκε άλλο: «Συγγνώμη, να σε ρωτήσω κάτι, τον… Δαμιανό τι τον είχατε;»

Βλέπετε, μικρή πόλη είμαστε και λίγο πολύ γνωρίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Για να επανέλθουμε όμως στην ουσία του πράγματος, είναι σωστό να διατηρούν τέτοιου είδους προνόμια, που τα πληρώνουμε όλοι μας, άνθρωποι που… υπηρέτησαν ως δόκιμοι;

Έχει κάνει κανένας βουλευτής επερώτηση, ή κανένας δημοσιογράφος έρευνα, να δούμε πόσο κοστίζει στην (χρεοκοπημένη) Ελλάδα το «δικαίωμα» χιλιάδων απόστρατων να «σιτίζονται στο Πρυτανείο»;

Έχουμε που έχουμε τον «λαρτζ» Πάνο, πληρώνουμε που πληρώνουμε τα χουβαρνταλίκια του, τουλάχιστον να ξέρουμε πόσα είναι.

 Ένας ήρωας με… τάπερ!