161130 ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Θέλω να συγχαρώ!

Προσέξτε, γιατί φοβάμαι μη με παρεξηγήσετε. Η έκφραση συγχαρητηρίων υποκρύπτει συχνά μια υπεροπτική στάση, με την έννοια ότι αυτός που συγχαίρει κάποιον άλλο είναι σε θέση όχι απλώς να παρακολουθήσει το έργο του, αλλά και να το κρίνει.

Ειδικά αν το έργο αυτό δεν είναι κάτι συνηθισμένο, αλλά κάτι που απαιτεί και ειδικές γνώσεις ή μακροχρόνια τριβή με το αντικείμενο του θαυμασμού, το να εκφράζεις τα συγχαρητήριά σου στον δημιουργό θα μπορούσε να παρεξηγηθεί.

Αν δηλαδή εγώ συγχαρώ τον ζωγράφο μιας έκθεσης μοντέρνας τέχνης, δεν υποδηλώνω ότι, όχι απλώς καταλαβαίνω την τέχνη αυτή, αλλά έχω τις γνώσεις και την εμπειρία να κρίνω και να αξιολογήσω τα έργα του;

Δεν θα ήταν προτιμότερο απλώς να τον ευχαριστήσω που μου δίνει την ευκαιρία να δω από κοντά κάποιες δημιουργίες, οι οποίες, ακόμη κι αν δεν μπορώ να τις εκτιμήσω, τουλάχιστον μου δίνουν τη δυνατότητα να πλουτίσω τις παραστάσεις μου;

Δείτε, ας πούμε, πόσο άσχημο δείχνει, όταν ένας δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη από κάποιον ειδικό επιστήμονα ή έναν φιλόσοφο και, ενώ εκείνος αναπτύσσει κάποιες ιδέες του, ο δημοσιογράφος κουνά επιδοκιμαστικά το κεφάλι σαν να του λέει «ωραία τα λες».

Κάπου κάπου μάλιστα αμολάει και κανένα «συμφωνώ απολύτως» ή «πολύ σωστά τα λέτε», σαν να θέλει να μας δείξει ότι όλα όσα λέει ο συνομιλητής του τα έχει σκεφτεί και ο ίδιος, ήταν μάλιστα έτοιμος να μας τα πει, αλλά ο άλλος πρόλαβε και του πήρε την κουβέντα από το στόμα.

Τα λέω όλα αυτά ακριβώς για να μην παρεξηγηθώ. Διότι εγώ συγχαίρω με… την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Χαίρομαι δηλαδή μαζί –πρωτίστως- με τους ανθρώπους για τους οποίους θα σας μιλήσω και –δευτερευόντως- με όλους εσάς που είμαι βέβαιος ότι όχι απλώς χαίρεστε αλλά καμαρώνετε κιόλας.

Αφήστε τα «πώς το ξέρεις», τόσα χρόνια γνωριζόμαστε. Για να σας το αποδείξω, θα σας πω ότι είμαι βέβαιος πως σήμερα θα… συγχαρείτε και μαζί μας, που μας δίνεται η ευκαιρία να σχολιάσουμε αξιόλογα πράγματα και όχι να γκρινιάξουμε όπως συνήθως.

Το άλλο πουλάκι:

Ας ξεκινήσουμε από την πρωτοβουλία του Σεβασμιωτάτου.

Μιλώ για την επίσκεψή του στο Σχολείο όπου φοιτούν τα προσφυγόπουλα, η οποία, περισσότερο από τα ίδια, χαροποίησε όλους εμάς, τους πιστούς της επαρχίας του. Ήταν μία ενέργεια όχι απλώς ουσιαστική, αλλά και με τεράστιο συμβολικό χαρακτήρα.

Σε τέτοια ζητήματα, όταν ο ποιμενάρχης (καθ)οδηγεί, οι άλλοι οφείλουμε να ακολουθήσουμε και όσοι έχουν κάποιους ενδοιασμούς να τους αφήσουν κατά μέρος. Ο Μητροπολίτης μάς υπενθύμισε -διά τού παραδείγματος- ότι καθήκον όχι μόνο του σωστού πολίτη, αλλά και του πιστού ανθρώπου είναι να βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις αυτά τα παιδιά.

Να σας πω την αμαρτία μου, προσωπικά το χάρηκα πολύ που χρησιμοποίησε και την ίδια ακριβώς έκφραση που είχαμε χρησιμοποιήσει κι εμείς, όταν σας μιλούσαμε για την αρνητική στάση ορισμένων γονέων -πολύ πιστών κατά τα άλλα- στο θέμα της φοίτησης των προσφυγόπουλων.

«Τα παιδιά είναι παιδιά», είπε. Έτσι ακριβώς, όπως το είχαμε τονίσει κι εμείς. «Και χρειάζονται την αγάπη μας, πέρα από θρησκεία καταγωγή και χρώμα. Η πίστη μας, οι αρχές μας, η παράδοσή μας […] επιβάλλουν να τα αγκαλιάσουμε».

Χάρηκα επίσης και την αναφορά που έκανε στη μνήμη, μιλώντας για τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες στους καταυλισμούς και οι οποίες θα έπρεπε να θυμίζουν σε όλους μας τους στρατώνες Σελιμιέ της Κωνσταντινούπολης.

Εκεί όπου, με επίβλεψη των συμμαχικών δυνάμεων, οι Πόντιοι πρόσφυγες μεταφερόταν με τουρκικά βαπόρια και περιθάλπονταν από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό σε συνθήκες τραγικές, καθώς στοιβάζονταν κατά χιλιάδες σε χώρους ανύπαρκτης υγιεινής, χωρίς νερό και με τον τύφο να θερίζει.

Μίλησε, λοιπόν, για ένα μνημόσυνο προς τα παιδάκια που χάθηκαν εκεί και, αν το καλοσκεφτούμε, όλοι μας έχουμε κάποιον δικό μας που χάθηκε στον δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο της προσφυγιάς.

Ένας λόγος παραπάνω, για να θυμηθούμε και τους παππούδες που επιβίωσαν και να κάνουμε πράξη τα λόγια τους:

«Συλλοϊσμένα πορπατώ, τα χέρα μ’ σταυρωμένα,

κανείς κακόν να μη παθάν’, αρνί μ’, άμον εμένα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μια και έκλεισες με τραγούδι…

Άσε να μιλήσω εγώ για την εξαίρετη προσπάθεια του «Αρίωνα» (έστω, του Αρίωνος, παιδιά, κλείνονται και τα ονόματα, όχι… «τον Απόλλων!»), δηλαδή του συλλόγου Δραμινών φίλων μουσικής, και το αφιέρωμά τους στον Γιώργο Ζαμπέτα.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές τής μουσικής παράστασης που την απόλαυσε το πολυπληθές κοινό, για το οποίο αποδείχτηκε μικρή ακόμη και η αίθουσα συναυλιών του Μουσικού Σχολείου. (Την επόμενη φορά τους βλέπω στο… «Δημήτρης Κραχτίδης»!)

Οι άνθρωποι κατάφεραν να κάνουν κάτι που, υπό κανονικές συνθήκες, μοιάζει ακατόρθωτο: να μοιραστούν το μεράκι τους και την αγάπη τους για το τραγούδι με εκατοντάδες συμπολίτες τους.

Όπου όμως μπαίνει τόσο καθοριστικά η συλλογική προσπάθεια, οι συνθήκες παύουν να… είναι κανονικές και τότε γίνονται μικρά θαύματα. Και μιλώ όχι μόνον για το αφιέρωμα της Κυριακής, αλλά και για τη συνολική παρουσία του συλλόγου στα πολιτιστικά πράγματα της πόλης.

Και να φανταστείς ότι έχουν κλείσει μόλις έναν χρόνο ζωής! Δικαιολογημένα, λοιπόν περιμένουμε ακόμη πολλά από αυτούς, αφού… μας έχουν κακομάθει, τοποθετώντας ήδη μόνοι τους πολύ ψηλά τον πήχυ.

Πώς να μην (τους) συγχαρούμε;

 Να που συμβαίνουν και σπουδαία πράγματα!