161111 ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Θα σας πω μια παλιά ιστορία.

Ο λόγος που θα το κάνω είναι διπλός, δηλαδή δύο μιλάμε για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με την προσπάθειά μου να αποφύγω από προχθές να σχολιάσω τις αμερικάνικες εκλογές, δηλαδή τις εκλογές στις ΗΠΑ, που είχαν θριαμβευτή έναν Ντόναλντ και έναν Τραμπ.

Δηλαδή έναν… Σούπερτραμπ! Όπως το αγαπημένο συγκρότημα που προφέρεται το ίδιο γράφεται όμως διαφορετικά. Εκείνο που μας χάρισε το αξέχαστο Crime of the Century, το έγκλημα του αιώνα.

Μια και μιλάμε για μουσική, ποιος θα το φανταζόταν ότι τον κόσμο ενός άλλου θρυλικού άλμπουμ και τραγουδιού, του The River, του Bruce Springsteen, θα ερχόταν καιρός που θα τον εξέφραζε καλύτερα ο Σούπερτραμπ;

Γι’ αυτό σας λέω, έψαχνα να βρω αφορμή να μην κάνω σχόλια. Εξάλλου, όταν υπάρχουν άλλοι που σχολιάζουν πολύ καλύτερα από εσένα, τότε εσύ πρέπει να κάνεις το κορόιδο. Θα σας διαβάσω, λοιπόν, κάτι κορυφαίο και θα δείτε τι εννοώ:

Ή μάλλον θα το κάνω σαν κουίζ, όπως το έκαναν και σε μένα: Ποιος είπε για ποιον: «για κάθε άνθρωπο που έχει μυαλό στο κεφάλι του, που νοιάζεται για δημοκρατία, σταθερότητα και ειρηνική συνύπαρξη, η εκλογή ενός ακραίου λαϊκιστή που το έπαιξε αντικατεστημένο και τα κατάφερε, είναι μία επικίνδυνη εξέλιξη».

Ακραίος λαϊκιστής… Που το έπαιξε αντικατεστημένο… Και τα κατάφερε... Δηλαδή πήρε την εξουσία… Και αποτελεί επικίνδυνη εξέλιξη. Για ποιους; Για όσους έχουν μυαλό στο κεφάλι, εννοείται όπως ο εν λόγω σχολιαστής.

Για ποιους άλλους; Για όσους νοιάζονται για δημοκρατία, σταθερότητα και ειρηνική συνύπαρξη, ξαναεννοείται όπως ακριβώς ο εν λόγω σχολιαστής. Να δείτε που το δικό μου το μυαλό δεν πήγαινε πουθενά. Ή, μάλλον πήγαινε, αλλά δεν τολμούσα να το διατυπώσω.

Ε, είπα κι εγώ «να το πάρει το ποτάμι», έχασα και καναδυό μπύρες και έβαλα μυαλό. Διότι, το εν λόγω σχόλιο το έκανε ο Δημήτρης Παπαδημούλης για την εκλογή του Ντόναλτ Τραμπ! Όταν μου το αποκάλυψαν σκέφτηκα αυτό που σας είπα παραπάνω. Ότι κάθε άλλο σχόλιο είναι περιττό.

Μίλησα όμως για έναν δεύτερο λόγο που με οδήγησε στο να σας διηγηθώ μια παλιά ιστορία. Είναι ένα περιστατικό για το οποίο διάβασα και μου έκανε εντύπωση. Μια φραστική (ευτυχώς, μόνο) διαμάχη μεταξύ ενός κριτικού κινηματογράφου και μιας κυρίας που έπαιζε με το κινητό της μέσα στη σκοτεινή αίθουσα.

Το άλλο πουλάκι:

Εννοείται, την ώρα της προβολής.

Θυμήθηκα λοιπόν ένα ανάλογο περιστατικό, εκεί γύρω στο μακρινό ’90, κατά τη διάρκεια μιας προβολής της κινηματογραφικής λέσχης. Είχαν σβήσει τα φώτα στα «Αστέρια», είχε ξεκινήσει η προβολή και οι λιγοστοί θεατές είχαμε αρχίσει να… βυθιζόμαστε στην ταινία.

Τότε κάποιος, που καθόταν με έναν φίλο του λίγο πιο μπροστά, άναψε τσιγάρο! Οι αντιδράσεις ήταν άμεσες. «Φίλε (μεγάλε, ή κάτι τέτοιο), σβήσε το τσιγάρο», ακούστηκαν να λένε δυο τρεις. Εκείνος στην κοσμάρα του. Εξακολουθούσε να καπνίζει σαν να μη συμβαίνει τίποτε.

Σηκώθηκε κάποιος θεατής και πήγε από πίσω του. «Καλά, ρε φίλε, δεν καταλαβαίνεις; Εδώ είναι κινηματογράφος. Ή σβήσε το τσιγάρο ή πήγαινε να καπνίσεις έξω». Ο θεριακλής τον άκουσε και το έσβησε. Η προβολή συνεχίστηκε κανονικά, χωρίς άλλα παρατράγουδα, έγινε το διάλειμμα και, όταν τελείωσε η ταινία βγήκαμε όλοι έξω.

Ενώ στεκόμασταν, λοιπόν και ψιλοσχολιάζαμε στην είσοδο του κινηματογράφου, βγαίνει ένα λεβεντόπαιδο, ο θεριακλής, αρπάζει εκείνον που του είχε κάνει την τελευταία παρατήρηση, τον σπρώχνει κάτω από τα σκαλιά και στη συνέχεια τον πετάει πάνω στη βιτρίνα του απέναντι μαγαζιού.

Μείναμε όλοι άγαλμα! Βλέπετε το σοκ από την απροκάλυπτη, απροειδοποίητη και χωρίς λόγο βία ήταν μεγάλο. Και, καθώς το θύμα ήταν κάπως μικροκαμωμένο, κινδύνευε να πάθει κάτι πολύ κακό.

Ευτυχώς, κάποιος λίγο πιο ψύχραιμος και αρκετά πιο εύσωμος χώθηκε στη μέση. Ο βίαιος θεριακλής στράφηκε εναντίον του, γρήγορα όμως και χωρίς να έρθουν στα χέρια, ηρέμησε κάπως και αποχώρησε με τη συνοδεία του φίλου του.

Μείναμε να συζητάμε το περιστατικό και το θύμα, που από θαύμα τη γλίτωσε μόνο με ένα σκισμένο μπουφάν, να ψάχνει λόγια να ευχαριστήσει τον άνθρωπο που μπήκε στη μέση. Κυρίως όμως να απορεί, μαζί με όλους μας, πώς γίνεται να κρατά κανείς μέσα του τέτοια νεύρα και να ξεσπά με τόση βία… μετά από δυο ώρες!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έχοντας μάλιστα και άδικο!

Την άλλη μέρα, μάθαμε ότι ο τύπος ήταν σπουδαστής στο ΤΕΙ Δασοπονίας και μάλιστα, σε λίγο, χάρη στις πολύ καλές σχέσεις που είχαμε τότε με τον Διευθυντή και άλλους καθηγητές, βρέθηκε και ποιος ακριβώς ήταν.

Μας ρώτησαν από τη σχολή αν θέλουμε να δώσουμε συνέχεια στο περιστατικό, λέγοντας ότι υπάρχει η δυνατότητα ακόμη… και οριστικής αποβολής του.

«Όχι, βέβαια», είπε το… θύμα. «Απλώς θα ήθελα πραγματικά, τώρα που πέρασε καιρός και θα έχει ηρεμήσει, να τον συναντήσω και να τον ρωτήσω πώς γίνεται ένα νέο παιδί να αντιδρά με τέτοιο τρόπο και να φέρεται τόσο βίαια, για μια παρατήρηση που του έγινε επειδή… κάπνιζε μέσα σε κινηματογράφο»!

Δεν έμαθα τη συνέχεια, δεν ξέρω αν η συνάντηση πραγματοποιήθηκε και πώς πήγε η κουβέντα. Πολλές φορές από τότε όμως αναλογίζομαι το περιστατικό, όταν συναντώ ανθρώπους που, ενώ τους φταίει κάτι άλλο, ξεσπούν με βία πάνω σε αθώους.

Με κίνδυνο μάλιστα να την πληρώσουν και οι ίδιοι πολύ ακριβά.

Δεν ξέρω αν με εννοείτε…

 «Απλώς επειδή μπορούν», είπε ο Μάικλ Μουρ!