161125 ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πότε πρέπει να πηγαίνουν τα παιδιά μας στον στρατό;

Συγγνώμη, στον Στρατό ήθελα να πω, μην ξεχνάμε και τις παραδόσεις του Έθνους. Το ερώτημα είναι κάπως στραβά διατυπωμένο, διότι μπορεί να μπερδευτεί κάποιος και να απαντήσει «να πηγαίνουν το καλοκαίρι, που κάνει λιγότερο κρύο και δεν χρειάζεται ζεστό νερό για το μπάνιο».

Δεν εννοώ αυτό. Εννοώ σε ποια ηλικία πρέπει να στρατεύονται τα παιδιά μας -συγγνώμη, και πάλι- τα αγόρια μας ήθελα να πω, αφού παιδιά είναι (σε πείσμα πολλών, κυρίως πατεράδων) ΚΑΙ τα κορίτσια.

Η συζήτηση προέκυψε ξαφνικά, μετά την… προσέγγιση του Καμμένου με τον Μητσοτάκη και τον Άδωνι, για το θέμα αυτό, της ηλικίας της στράτευσης. Άρχισε ένας διάλογος, με ό,τι αποκαλούμε διάλογο στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πριν σας πω την άποψή μου, θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό. Κάποτε συζητούσαν μπροστά σε τρίτους δυο φίλοι, παντρεμένοι (όχι μεταξύ τους), και ο ένας εξέφραζε τον θαυμασμό του στον άλλο, ο οποίος είχε στείλει το παιδί και τη σύζυγο στην πεθερά του και έκανε «διακοπές» εδώ μόνος.

«Μπράβο, ρε θηρίο, σε θαυμάζω! Πώς τα καταφέρνεις και είσαι τόσο ανεξάρτητος;» Τον θαυμασμό τους εξέφρασαν και οι υπόλοιποι της παρέας.

Ο άλλος, αντί να απαντήσει, είπε: «Παιδιά, θα σας ρωτήσω κάτι. Έχετε σκεφτεί ποτέ για ποιο λόγο μας παίρνουν φαντάρους 18 ετών;»

Οι άλλοι δεν κατάλαβαν πού πήγαινε η κουβέντα και δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. «Θα σας πω εγώ», συνέχισε ο πρώτος. «Διότι, άμα πας στο στρατό μεγάλος, ώριμος, είναι πολύ δύσκολο να μπορέσουν να σε… πηδήξουν. Συμφωνείτε;»

Συμφώνησαν, τι άλλο μπορούσαν να κάνουν;

«Ε, λοιπόν», συνέχισε τότε ο δικός μας, «σας θυμίζω ότι εγώ δεν παντρεύτηκα στα είκοσι πέντε όπως εσείς, αλλά μεγαλύτερος από σαράντα ετών».

Έτσι ακριβώς είναι, όμως την ιστορία σάς την είπα για δύο λόγους. Ο ένας, προφανής. Όσο μεγαλύτερος στρατεύεσαι τόσο λιγότερα σηκώνεις, τόσο πιο δύσκολα… «ψαρώνεις», για να θυμηθούμε λίγο και τη φανταρίστικη διάλεκτο.

Ο άλλος είναι ότι πάντοτε οι νέοι στρατεύονταν στα 18 τους χρόνια! Όλοι οι νέοι; Φυσικά… όχι. Μόνον εκείνοι που δεν μπορούσαν να… χτυπήσουν κάποια αναβολή. Οτιδήποτε, λοιπόν λέμε για τα θετικά ή τα αρνητικά της στράτευσης σε μικρή ηλικία, πρέπει να λαμβάνει υπόψη αυτό το γεγονός.

Το άλλο πουλάκι:

Πότε, λοιπόν, πρέπει να στρατεύονται οι νέοι;

Η προφανής απάντηση είναι ΠΟΤΕ!

Παρόλο που ο Στρατός είναι ένας θεσμός που τον συναντάμε από αρχαιοτάτων χρόνων, δύσκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι έχει μια πραγματική χρησιμότητα.

Εννοώ χρησιμότητα αφ’ εαυτής. Η όποια ανάγκη ύπαρξης του Στρατού -τέρμα η πλάκα- του στρατού είναι το γεγονός ότι… έχουν στρατό και οι «απέναντι». Αν δεν είχαν εκείνοι, ποτέ δεν θα λέγαμε εμείς ότι ο στρατός είναι καλό πράγμα, άρα ας αποκτήσουμε.

Εξάλλου, δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάντηση που έδωσε ένας λοχίας στον λοχαγό του, όταν εκείνος προσπαθούσε να του δείξει τα «ευεργετήματα της στράτευσης»:

«Κύριε λοχαγέ, αν ο στρατός ήταν τόσο καλός όσο μας λέτε, στους απείθαρχους θα ρίχνατε καμπάνα… μείωση θητείας. Δεν θα μας… φυλακίζατε να υπηρετούμε περισσότερες μέρες!»

Για να επανέλθουμε όμως στο… πραγματικό ερώτημα, αφού πρέπει να υπηρετούν οι νέοι και μια στρατιωτική θητεία, πότε είναι καλύτερο να στρατεύονται, μόλις τελειώνουν το λύκειο ή όποτε τους φωτίσει ο Θεός;

Μια απάντηση που θέλει να βλέπει την πραγματικότητα δεν μπορεί να μην λαμβάνει υπόψη της δύο γεγονότα. Πρώτον ότι η χώρα έχει έλλειψη νέων ανδρών για να φρουρείται επαρκώς, επομένως πρέπει να περιοριστούν, να μηδενιστούν θα έλεγα, οι κοπάνες.

Αν είναι να έχουμε στρατό, να υπηρετούμε όλοι ανεξαιρέτως. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με την υπάρχουσα κατάσταση ενός συστήματος διαρκών αναβολών. Έτσι, πάντοτε κάποιοι θα βρίσκουν τρόπο να ξεγλιστρούν.

Το δεύτερο είναι ότι η θητεία καταλαμβάνει πλέον (μόνον) εννέα μήνες. Που πάει να πει, μόλις παρουσιάζεσαι, μετράς μέρες για να απολυθείς. Ο χρόνος που χάνει (κυριολεκτικά τώρα) ένας νέος είναι όσο το να δίνει δεύτερη φορά πανελλήνιες. Πόσοι δεν το κάνουν;

Δηλαδή δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι «η στρατιωτική θητεία στα 18 κόβει στη μέση τη ζωή ενός νέου ανθρώπου και του χαλάει όλο τον προγραμματισμό για τις σπουδές και την επαγγελματική του καριέρα». Αυτό μάλλον ισχύει αν παρουσιαστεί αργότερα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αν…

Επομένως, πού καταλήγουμε; Στράτευση στα 18, εδώ και τώρα;

Πρώτα πρώτα, όπως είπαμε και πριν, το σύνθημα απλώς θα ήταν «στράτευση στα 18 για όλους». Παρόλα αυτά όμως, μακριά από εμάς τέτοιες… βίαιες στρατολογήσεις!

Εγώ θα έλεγα να αφήσουμε τον νέο να αποφασίσει, όμως… να αφήσουμε ΤΟΝ ΝΕΟ να αποφασίσει. Όχι τον μπαμπά του και, κυρίως, τη μαμά του. Αν θεωρούμε ότι είναι ώριμος -που το θεωρούμε, αφού του δίνουμε δικαίωμα ψήφου- ας τον αφήσουμε να προγραμματίσει τη ζωή του.

Με δύο δεδομένα. Το πρώτο ότι ένας σύγχρονος στρατός δεν χρειάζεται μόνο πιτσιρικάδες για να τρέχουν και… να υπακούν, αλλά και ώριμους άντρες με γνώσεις και μόρφωση, που να μπορούν να την αξιοποιήσουν στις νέες «συνθήκες πολέμου».

Το δεύτερο ότι πρέπει να γίνει σαφές στα παιδιά πως δεν θα υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος να αποφύγει κάποιος τη στρατιωτική του θητεία. Όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι.

Ε, από ‘κει και πέρα, ό,τι πει και ο Πάνος!

 Παιδομάζωμα!