161123 ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή!

Αυτός είναι ένας γενικός κανόνας που έχει και τις εξαιρέσεις του, όπως όλοι οι κανόνες. Ή σχεδόν όλοι. Διότι και αυτός ως κανόνας (μπορεί ή πρέπει να) έχει εξαιρέσεις, άρα πιθανόν να υπάρχουν και κανόνες που δεν έχουν εξαιρέσεις, άρα…

Τέλος πάντων. Αν ως «δουλειά» ορίσουμε την… προσφορά έργου με αμοιβή, τότε το να πουλάς, ας πούμε, ναρκωτικά ή να εκτελείς συμβόλαια θανάτου δεν είναι και ό,τι πιο τιμητικό. Παρόλο που και αυτές τις «δουλειές» κάποιοι πρέπει να τις κάνουν! Ή όχι;

Αν όμως τα συγκεκριμένα παραδείγματα είναι κραυγαλέα, υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες δεν είναι και τόσο εμφανές αν μιλάμε για κάποια δουλειά ντροπιαστική, ή για μια συνηθισμένη εργασία.

Πολλές φορές δεν το γνωρίζει ούτε αυτός που την κάνει, διαφορετικά πιθανότατα να μην την επέλεγε. Έρχεται όμως μια μέρα που αποκαλύπτεται η αλήθεια και τότε αισθάνεται ντροπή, κυρίως όμως απογοήτευση.

Ο λόγος είναι η διαπίστωση πως τόσον καιρό δεν πληρωνόταν γι’ αυτό που νόμιζε, για τα προσόντα του ή για την καλή του απόδοση, αλλά γιατί έκανε κάτι που εξυπηρετούσε τους εργοδότες του, χωρίς αυτός να το καταλαβαίνει.

Φανταστείτε, ας πούμε, έναν μεταφορέα. Κλείνει μια καλή δουλειά, στην οποία προσλαμβάνεται επειδή, όπως του λένε, είναι πολύ καλός έμπειρος οδηγός. Του ζητούν να μεταφέρει φορτία με «μπάζα» από μια περιοχή σε μια άλλη.

Η αμοιβή είναι ικανοποιητική και το ωράριο όχι ιδιαίτερα δύσκολο.  Ο άνθρωπος είναι ικανοποιημένος από τη δουλειά του και αισθάνεται περήφανος που μπορεί να ζει την οικογένειά του από αυτή.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζει τι ακριβώς μεταφέρει σε κάθε δρομολόγιο. Όταν κάποτε ανακαλύψει πως το εμπόρευμα δεν ήταν τόσο αθώο όσο νόμιζε, πως στην πραγματικότητα κουβαλούσε, ας πούμε, επικίνδυνα απόβλητα, τότε ίσως μετανιώσει.

Όχι μόνο επειδή συμμετείχε σε κάτι που δεν ήταν εντελώς νόμιμο, αλλά επειδή θα καταλάβει ότι δεν πληρωνόταν τόσο για τη δουλειά όσο για την αφέλειά του. Έκανε πρόθυμα κάτι για το οποίο δεν βρίσκεις εύκολα… πρόθυμους!

Το άλλο πουλάκι:

Τι θες και τα σκαλίζεις;

Συνήθως τα πράγματα μένουν όπως είναι, χωρίς να το πάρει κανείς είδηση, εκτός κι αν συμβεί κάποιο… ατύχημα. Τότε αποκαλύπτεται το είδος της εργασίας και όλοι πέφτουν από τα σύννεφα.

Οι εργοδότες βέβαια κάνουν το κορόιδο και εκείνος που πληρώνει τη νύφη είναι ο εργαζόμενος, που δεν μπορεί να πείσει για το αθώο των προθέσεών του, ότι δηλαδή δεν είχε αντιληφθεί την πραγματική φύση της εργασίας.

Αυτός είχε όλες τις καλές προθέσεις να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο και με τη δουλειά του να βοηθήσει στο να δημιουργηθεί ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας. Αν μάλιστα δεν είχε συμβεί το… ατύχημα, τώρα θα συνέχιζε αμέριμνος το έργο του.

Ξέρετε τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Αν ο εργαζόμενος είχε βεβαρυμμένο παρελθόν (ακόμα κι αν αυτό ήταν βεβαρυμένο ή και βεβαρημένο), αν δηλαδή ήταν μπλεγμένος και σε άλλες σκοτεινές δουλειές, τότε πέφτουμε επάνω του να τον φάμε.

Χάνει αυτοδίκαια το τεκμήριο της αθωότητας και το ελαφρυντικό της αφέλειας και θεωρείται τουλάχιστον συνένοχος, αν όχι αποκλειστικός ένοχος για τη βρομοδουλειά.

Αν όμως ο εργαζόμενος είχε καλό όνομα, ήταν καλός οικογενειάρχης και άνθρωπος με… έντιμο πρότερο βίο, τότε η ευθύνη πέφτει αποκλειστικά στα κακά αφεντικά. Αυτόν τον πιστεύουμε και του συγχωρούμε την αφέλεια, που στο κάτω κάτω δεν είναι και έγκλημα.

Όπως για παράδειγμα έγινε με τον Άρη Δαβαράκη! Η αφέλεια του οποίου είναι εμφανής και από το γεγονός ότι βγήκε ο ίδιος και ομολόγησε πως του είχε ανατεθεί, και ο ίδιος είχε αναλάβει ευχαρίστως, μια βρώμικη δουλειά.

Δημοσιογραφούσε (αν αυτός είναι ο ενδεδειγμένος όρος) σε ένα σάιτ, αμειβόμενος από το γραφείο του κυρίου Παπά, έχοντας ως αποστολή να βοηθήσει κι αυτός στην απομάκρυνση του «παλιού» από την εξουσία και στην εγκαθίδρυση του «νέου».

Δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, επιτίθετο σε ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία και λιβάνιζε τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να έρθει αυτός στη εξουσία. Αυτά μόνο με χίλια ευρώ τον μήνα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είπαμε όμως, είναι ο Άρης Δαβαράκης.

Της… μπαλάντας των αισθήσεων και των παραισθήσεων. Τις οποίες έπαψε –καθ’ ομολογίαν του- να έχει, μόλις είδε μπροστά του τις κλειστές τράπεζες, το φάντασμα της χρεοκοπίας, και την έξοδο της χώρας από το ευρώ.

Πήρε λοιπόν θέση στο δημοψήφισμα υπέρ τού ΝΑΙ και τότε, σαν να μην έφταναν τα capital controls, κόπηκε και το χιλιάρικο του κ. Παπά και έτσι… χάλασε η δουλειά. Ήταν το «ατύχημα» για το οποίο σας λέγαμε πριν.

Τότε συνειδητοποίησε και ο Άρης Δαβαράκης ότι η –πώς να την πω;- πρόσληψή του στη… δημοσιογραφική δουλειά δεν έγινε με βάση τα προσόντα ή το ταλέντο του, αλλά, κυρίως, επειδή ήταν πρόθυμος να γράφει εκείνα τα οποία ήθελε η… εργοδοσία. (Τι βαρύς τίτλος!)

Οποία απογοήτευσις! Του μένει όμως η παρηγοριά ότι η κοινωνία, δηλαδή το φέισμπουκ και το τουίτερ, δεν του φέρθηκαν με τη σκληρότητα που αντιμετώπισαν άλλους. Θέλετε ο «πρότερος έντιμος βίος», θέλετε το ελαφρυντικό της αφελείας, θέλετε ότι τελικά πήγε με το ΝΑΙ…

Έτσι είναι. Η ορθόδοξη παράδοσή μας επιτάσσει την αρχή της διακρίσεως. Ας την ακολουθούμε, δεν είναι κακό.

 Στη λάθος πλευρά!