161124 ΟΙΚΙΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κακό χωριό τα λίγα σπίτια!

Ξέρετε, τις παροιμίες τις αντιμετωπίζουμε συνήθως βλέποντας τη μεταφορά, το σχήμα λόγου που υπάρχει πίσω από αυτό που μας λένε κυριολεκτικά. Δεν μπορούμε, δηλαδή να φανταστούμε πως η συγκεκριμένη παροιμία μιλάει για… κάποιο χωριουδάκι μέσα σε ένα δάσος!

Για παράδειγμα την έχω ακούσει πρόσφατα στις πολιτικές αναλύσεις, τόσο όταν η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου δημιούργησε το δικό της μικρό κόμμα, όσο και κατά τον περίφημο αδιέξοδο «διάλογο» της Κεντροαριστεράς, τρομάρα της.

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε το χαρακτηριστικό φαινόμενο της «διάσπασης» του μικρού σε μικρότερα ή της «αποτυχίας συνένωσης» των μικρότερων σε κάτι μεγαλύτερο. Αυτό το παρατηρούμε από παλιά στην πολιτική και έχει μάλιστα χαρακτηριστεί ως η ασθένεια της Αριστεράς.

Το παρατηρούμε όμως και σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, όταν, ας πούμε, ένας μικρός σύλλογος διασπάται σε άλλους μικρότερους ή όταν από ένα αθλητικό σωματείο αποχωρίζονται κάποιοι παραπονεμένοι για να δημιουργήσουν το δικό τους.

Σας ξαναθυμίζω το γνωστό αστείο που λέγαμε μικροί:

-Τι κάνει ένας Μεξικανός; Κοιμάται!

-Τι κάνουν δύο Μεξικανοί; Επανάσταση!

-Τι κάνουν τρεις Μεξικανοί; Ο ένας κοιμάται και οι δύο κάνουν επανάσταση!

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και την ελληνική κοινωνία και ευτυχώς που η νομοθεσία προβλέπει πως πρέπει να μαζευτούν είκοσι άνθρωποι για να δημιουργήσουν μια νέα «συλλογικότητα», για να έχει τουλάχιστον νομική υπόσταση.

Διαφορετικά, θα είχαμε γεμίσει συλλόγους και σωματεία του ενός και των δύο μελών. «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια» και εμείς ήμασταν πάντοτε λίγοι, χωρίς ευτυχώς να καταφέρουμε να εκμηδενιστούμε, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουμε αιώνες τώρα.

Και ας με συγχωρήσει ο Μπαρμπα-Γιάννης για την αυθαίρετη παράφραση των λόγων του. Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη,  τα μεγαλύτερα θεριά από εκείνα που πολεμούν, «αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα», να μας φάνε και δεν μπορούνε, που «τρώνε από μας και μένει και μαγιά», δεν είναι άλλα από… τους εαυτούς μας. 

Το άλλο πουλάκι:

«Κάποιο χωριουδάκι μέσα σε ένα δάσος»!

Πόσο μικρό όμως πρέπει να είναι αυτό το χωριουδάκι, πόσα είναι επιτέλους τα «λίγα σπίτια» που αποτελούν «κακό χωριό» και με τι κριτήρια έχει επιλεγεί ο αριθμός αυτός; Ας πούμε αρκούν καμιά πενηνταριά σπίτια ή μήπως πρέπει να είναι περισσότερα από  εκατό;

Κατ’ αρχάς, φαντάζεστε πενήντα σπίτια κτισμένα σε τουλάχιστον είκοσι πέντε στρέμματα μέσα σε ένα δάσος; Εννοώ ένα δάσος χαρακτηρισμένο από το νόμο ως τέτοιο; Πώς βρέθηκαν εκεί;

Ποιοι τα έκτισαν και με ποιες διαδικασίες πήραν την άδεια; Αν πάλι δεν τους έχει δοθεί άδεια για κάτι τέτοιο, γιατί εξακολουθούν τα σπίτια αυτά να υπάρχουν εκεί και να σχηματίζουν αυτό το… «κακό», μικρό χωριό;

Τώρα ανοίξτε λίγο την εικόνα και τα πενήντα σπίτια κάντε τα εκατό. Μάλιστα κτισμένα μέσα σε μια έκταση εκατό στρεμμάτων (μη ψάχνετε, είναι ένα κτήριο ανά χίλια τετραγωνικά). Μιλάμε ακόμη για «λίγα σπίτια»;

Και, αν τα σπίτια γίνουν περισσότερο από «λίγα», αν γίνουν… τετρακόσια; Αν η έκταση, το δάσος μέσα στο οποίο έχουν κτιστεί, είναι πάνω από οκτακόσια στρέμματα, δηλαδή το κάθε σπίτι σε δυο χιλιάδες τετραγωνικά; Τότε μήπως το χωριό παύει να είναι μικρό, άρα και κακό;

Οι αριθμοί που επέλεξα δεν είναι τυχαίοι (επομένως δεν τους επέλεξα), αλλά υπάρχουν στον νόμο 4389/2016 που προβλέπει με ποιο τρόπο ορίζονται οι «οικιστικές πυκνώσεις», δηλαδή οι δασικές περιοχές που έχουν οικοδομηθεί από καταπατητές με… αυθαίρετο τρόπο.

Με βάση κάτι τέτοια «νούμερα», οι κατά τόπους δήμοι πρέπει μέχρι τις 20 Ιανουαρίου 2017 να χαρτογραφήσουν τις καταπατημένες περιοχές και να τις παρουσιάσουν με «ιώδες» χρώμα πάνω στους δασικούς χάρτες της περιοχής τους.

Στη συνέχεια, οι χάρτες αυτοί θα σταλούν στο υπουργείο Περιβάλλοντος για την «περιβαλλοντική και την πολεοδομική τους διαχείριση»! Μέχρι τότε όμως, τα αυθαίρετα που βρίσκονται εντός δασικών εκτάσεων εξακολουθούν να υπάγονται στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας.

Δηλαδή θα πρέπει να κατεδαφίζονται!

Ελάτε, τώρα, εσείς φαντάζεστε ότι μπορεί ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο; Στην Ελλάδα ζούμε. Εδώ προχθές πήγαν να κατεδαφίσουν δυο τέτοια αυθαίρετα και έγινε το έλα να δεις!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και δεν ήταν ακριβώς τέτοια!

Η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής έψαξε και βρήκε (!) δυο αυθαίρετα –προσέξτε- «ακατοίκητα και ημιτελή, σε αραιοκατοικημένη περιοχή», δυο γιαπιά δηλαδή, για τα οποία μάλιστα υπήρχε και τελεσίδικη απόφαση κατεδάφισης.

Προκειμένου να απορροφήσει και κάποια από τα 120.000 ευρώ που προορίζονται για την κατεδάφιση αυθαιρέτων σε δάση και αιγιαλούς, έστειλε τις μπουλντόζες να τα κατεδαφίσουν.

Τα συνεργεία όμως είχαν αυτή τη φορά να αντιμετωπίσουν, εκτός από τις συνήθεις ύβρεις και τις απειλές των «αυθαιρετούχων», και το επιχείρημα ότι ο Δήμος Σαλαμίνας δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη τους χάρτες με τις οικιστικές πυκνώσεις.

Έτσι, οι εκπρόσωποί τους (των αυθαιρετούχων, ντε) οι οποίοι σύμφωνα με το ρεπορτάζ επικαλέστηκαν -μην εκπλαγείτε- τοπικούς βουλευτές και συμβούλους υπουργών, ζήτησαν να σταματήσουν οι κατεδαφίσεις.

«Αν η πολιτεία επιθυμεί να σταματήσει τις κατεδαφίσεις στα δάση για τα επόμενα χρόνια, μέχρι να αποφασίσει τι θα κάνει με τις “οικιστικές πυκνώσεις”, πρέπει να μας το δηλώσει, ειδάλλως εμείς πρέπει να κάνουμε το καθήκον μας», δήλωσε η γενική γραμματέας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης.

Η ίδια φαίνεται να επιθυμεί να συνεχιστεί η εφαρμογή του νόμου που προβλέπει τις κατεδαφίσεις, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του χρόνου.

Διαφορετικά θα χαθούν και τα 120 χιλιάρικα! 

Αργότερα βλέπουμε…

 Και τα πολλά σπίτια, 

πάλι κακό χωριό είναι!