161110 ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Με αφορμή μια εκλογική διαδικασία.

Την περασμένη Τετάρτη τα Σχολεία όλης της χώρας ήταν κλειστά. Ο λόγος; Εκλογές των εκπαιδευτικών. Το γεγονός αυτό προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και σχόλια, εννοείται αρνητικά.

Γιατί θα πρέπει να κλείσουν τα Σχολεία και δεν γίνεται η ψηφοφορία σε μη εργάσιμη μέρα; Πού θα αφήσουν οι γονείς που εργάζονται τα παιδιά τους; Δεν τους φτάνουν τόσες αργίες που έχουν, πρέπει να κάθονται άλλη μια μέρα;

Επειδή η κριτική αυτή είναι εν μέρει άδικη –εν μέρει, έτσι;- καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Γιατί είναι κακό ακόμη και έγκριτοι δημοσιογράφοι να εξαπολύουν επιθέσεις, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να δουν τι ακριβώς συμβαίνει.

Πρώτα πρώτα οι εκλογές αυτές δεν είναι «συνδικαλιστικές», όπως από άγνοια τις χαρακτηρίζουν. Οι εκπαιδευτικοί δηλαδή δεν ψηφίζουν για τα σωματεία τους. Είναι εκλογές που τις διοργανώνει το υπουργείο Παιδείας!

Όπως (δεν) γνωρίζουν οι περισσότεροι, στα υπηρεσιακά συμβούλια, προκειμένου αυτά να στελεχωθούν όπως ορίζει ο νόμος, πρέπει να συμμετέχουν και δύο εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών. Αυτοί εκλέγονται ανά διετία.

Οι εκλογές πραγματοποιούνται την πρώτη Τετάρτη του Νοεμβρίου, κάθε δυο χρόνια, με ευθύνη του υπουργείου Παιδείας και γι’ αυτό κλείνουν ταυτόχρονα όλα τα Σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε όλη τη χώρα.

Επειδή μάλιστα πρόκειται για υπηρεσιακή υποχρέωση των εκπαιδευτικών (η συμμετοχή στην ψηφοφορία είναι υποχρεωτική) δεν μπορεί να γίνει σε μη εργάσιμη ώρα, γιατί θα πρέπει να πληρωθούν υπερωρίες.

Και επειδή, επίσης, δεν πρόκειται για μία, αλλά για τρεις διαφορετικές εκλογικές διαδικασίες (εκλογή αιρετών στα τοπικά, τα περιφερειακά και το κεντρικό υπηρεσιακό συμβούλιο) η διαδικασία είναι αρκετά χρονοβόρα και δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εντός του εργασιακού ωραρίου.

Καταλαβαίνω ότι σε πολλούς αυτά μπορεί να ακούγονται σαν φτηνές δικαιολογίες, σας είπα όμως ότι θα σας περιγράψω την πραγματικότητα, για να ξέρετε τουλάχιστον για ποιο πράγμα ακριβώς να εξοργίζεστε.

Το άλλο πουλάκι:

Ας το δούμε όμως με μια άλλη ματιά.

Είναι πολύ κακό να κατηγορούμε τους εκπαιδευτικούς για «το κλείσιμο των Σχολείων», όχι απλώς επειδή δεν τα κλείνουν οι ίδιοι, αλλά με το σκεπτικό ότι «δεν έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους κάποιοι γονείς».

Το γεγονός δηλαδή ότι αντιμετωπίζουμε τη σχολική λειτουργία ως «πάρκινγκ παιδιών», είναι τελείως λανθασμένο και απαξιωτικό για το Σχολείο, ακόμη κι αν δεν έχουμε την καλύτερη ιδέα για όσα αυτό προσφέρει στην εκπαίδευση των παιδιών μας.

Από την άλλη όμως, αν είναι να γκρινιάξουμε γι’ αυτό που πραγματικά συμβαίνει, το χάσιμο μιας ημέρας μαθημάτων, θα φανούμε αστείοι. Αφού μαθήματα χάνονται με πάρα πολλές ευκαιρίες, πέραν των «επισήμων» αργιών που δεν τις λες και λίγες, και κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται.

Παρεμπιπτόντως, αυτή την εβδομάδα άρχισαν οι… αγωνιστικές καταλήψεις στα Σχολεία, τις οποίες πολλοί θεωρούν «μαθήματα δημοκρατίας για (από) τα παιδιά». Αλλά τότε, οι εκλογές δεν είναι ένα ύψιστο τέτοιο μάθημα;

(Προσοχή! Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν είμαι καθόλου από εκείνους που υποστηρίζουν ότι αφού συμβαίνει που συμβαίνει ένα κακό, τι πειράζει να προσθέσουμε σ’ αυτό κάτι περισσότερο. Κανονικά, κάθε μέρα μαθημάτων που χάνεται θα έπρεπε να αναπληρώνεται.)

Με τι μούτρα όμως να διαμαρτυρηθούν γονείς που σπεύδουν να «δικαιολογήσουν» με ψεύτικα παραστατικά απουσίες των παιδιών τους, ή γονείς που οι ίδιοι τα προτρέπουν να απουσιάζουν όποτε βολεύει εκείνους (στις μικρές ηλικίες) ή τα φροντιστήρια (στις μεγαλύτερες);

Έτσι το πιο βολικό είναι να διαμαρτυρηθεί κανείς για το γεγονός ότι «δεν έχει πού να αφήσει το παιδί του», πράγμα που φαίνεται αστείο, όταν από σήμερα μπορεί να προγραμματίσει ότι, μετά από δύο χρόνια, την πρώτη Τετάρτη του Νοεμβρίου, θα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτή τη δυσκολία. 

Ας έρθουμε όμως σε κάτι άλλο, σχετικά με αυτές τις εκλογές, που είναι πολύ πιο σοβαρό. Όπως είπαμε γίνονται για την εκλογή εκπροσώπων των εκπαιδευτικών στα υπηρεσιακά τους συμβούλια.

Δηλαδή για να εκλέξουν τους πιο άξιους να τους εκπροσωπήσουν εκεί που παίρνονται οι σημαντικές αποφάσεις για τη λειτουργία της υπηρεσίας τους, καθώς και για τις ατομικές τους μεταβολές, τοποθετήσεις, μεταθέσεις, αποσπάσεις κ.λπ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σκέφτεστε ότι ψηφίζουν… κομματικά; (!)

Και μάλιστα με κριτήρια που έχουν να κάνουν όχι με την προσωπική τους πολιτική τοποθέτηση, αλλά με το «πού φυσάει ο άνεμος»; (!) Την προηγούμενη φορά, το 2014, ήταν ανεβασμένα τα ψηφοδέλτια των παρατάξεων που πρόσκεινται (λέξη κι αυτή!) στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή τη φορά –σημειώστε, χωρίς στην ουσία να αλλάξουν οι υποψήφιοι- οι εκπαιδευτικοί ψήφισαν άτομα που… πρόσκεινται στη Νέα Δημοκρατία.

Δηλαδή για τις ίδιες εκλογές, με τους ίδιους υποψήφιους, επιλέγουν κάθε φορά να τους εκπροσωπήσουν εκείνοι που… πρόσκεινται σε όποιο κόμμα βρίσκεται στα πάνω του, σε εκείνο που διαφαίνεται ότι θα καταλάβει την εξουσία.

Αυτό δεν συνέβη μόνο σ’ αυτές τις εκλογές, μπορεί κανείς να το παρατηρήσει χρόνια τώρα. Και να αναρωτηθεί αν η μεταστροφή των εκπαιδευτικών απεικονίζεται στην κοινωνία, ή αν η δική της μεταστροφή κάνει και τους εκπαιδευτικούς να αλλάζουν προτιμήσεις στις εκλογές τους.

Διότι, μιλάμε για ανθρώπους που τελείωσαν κι ένα πανεπιστήμιο, έτσι; Για τους δασκάλους των παιδιών μας. Αν αυτοί συμπεριφέρονται «πολιτικά» με τέτοιον τρόπο, τότε τι να περιμένουμε από τον πολύ κόσμο;

Αυτό είναι που πρέπει να μας προβληματίσει και όχι το γεγονός ότι «τους δόθηκε άλλη μια μέρα αργίας», ή ότι «κλείνουν τα Σχολεία για να ψηφίσουν και δεν έχουν οι εργαζόμενοι (ποιοι;) γονείς πού να αφήσουν τα παιδιά τους».

 Αγωγή του πολίτη!