161108 ΟΡΑΜΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Επειδή δεν υπάρχει συντονισμός…

Θα θυμηθώ τον κύριο Γιανναρά και θα πω ότι ο ανασχηματισμός που αποτελεί θέμα των ημερών ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για την κυβέρνηση να… «κάνει επιτέλους κάτι αριστερό». Ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό;

Να ενοποιήσει τα δυο υπουργεία, Παιδείας και Πολιτισμού, σε ένα, το οποίο να αναβαθμίσει σε «πρώτο τη τάξει υπουργείο». Αυτό θα ήταν όχι μόνο μια «αριστερή» πράξη, αλλά, κυριολεκτικά, μια επαναστατική ενέργεια.

Ακόμη κι αν γινόταν για καθαρά σημειολογικούς λόγους, έτσι, για να φανεί σε ποια θέση περιωπής (πρέπει να) έχει μια κυβέρνηση που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται «αριστερή» τόσο την παιδεία όσο και τον πολιτισμό.

Πόσω μάλλον τον συνδυασμό αυτών των δύο σε ένα και το αυτό υπερυπουργείο! Και όχι δύο διακριτά. Ο λόγος; Το είπαμε στην αρχή, επειδή δεν υπάρχει συντονισμός. Και, φυσικά, επειδή η παιδεία πρέπει να πραγματώνεται μέσα από τον πολιτισμό και αυτός να διαχέεται στην κοινωνία μέσω της πρώτης.

Θα σας εξηγήσω αμέσως πώς εννοώ ένα τέτοιο σχήμα. Πρώτα πρώτα άμεση διασύνδεση των Σχολείων, από το νηπιαγωγείο ακόμη, με τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία που εποπτεύονται από το υπουργείο πολιτισμού.

Τα αναλυτικά προγράμματα όλων των βαθμίδων να προβλέπουν υποχρεωτική εκπαίδευση με (αλλά και για) τα μουσεία και τους ιστορικούς και αρχαιολογικούς χώρους κάθε περιοχής. Με την ευρεία τους έννοια.

Δηλαδή κάθε σημείο του τόπου που έχει αρχαιολογικό, ιστορικό, ή απλώς αισθητικό ενδιαφέρον να γίνεται αντικείμενο αλλά και χώρος διδασκαλίας. Μέσα από ειδικά εκπονημένα προγράμματα, που θα το αναδεικνύουν και θα προσφέρουν υλικό για την διδακτική του αξιοποίηση.

Εννοείται πως τέτοια «σημεία» αξιοποίησης μπορούν να αποτελούν «μνημεία» τόσο του ανθρωπογενούς όσο και του φυσικού περιβάλλοντος. Που και αυτό θα μπορούσε να αποτελεί αντικείμενο και χώρο ευθύνης του ίδιου υπερυπουργείου.

Κάθε αίθουσα μουσείου ή πινακοθήκης, κάθε αξιόλογο κτήριο, κάθε ναός, κάθε χώρος συνδεδεμένος με κάποιες μνήμες, αλλά και κάθε ποτάμι, κάθε σπήλαιο, κάθε κορυφή βουνού θα μπορούσαν να αποτελούν ένα διδακτικό αντικείμενο, αλλά και ένα πεδίο μέσα στο οποίο θα συντελούνταν η μάθηση.

Το άλλο πουλάκι:

Όσο για τις καλές τέχνες…

Δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης στα αναλυτικά προγράμματα απλώς ως ιδιαίτερα αντικείμενα διδασκαλίας, αλλά θα αποτελούσαν μια λειτουργική συνέχεια της (σχολικής) ζωής.

Οι συναυλίες, οι εκθέσεις, οι θεατρικές παραστάσεις, οι κινηματογραφικές προβολές, οι παρουσιάσεις βιβλίων, ακόμη και οι γιορτές στη φύση ή τα λαϊκά πανηγύρια δεν θα θεωρούνταν απλώς αφόρμηση για διδασκαλία, αλλά διδασκαλία καθαυτή.

Μια τέτοια λειτουργική διασύνδεση της παιδείας με τον πολιτισμό και τη φύση θα εξέφραζε φυσικά και την πεμπτουσία της διαθεματικότητας ή της διεπιστημονικότητας, οι οποίες υποτίθεται ότι αποτελούν το «Άγιο Δισκοπότηρο» του σύγχρονου Σχολείου.

Αν όλα αυτά σας φαίνονται αόριστες και σκόρπιες ιδέες, δεν έχετε άδικο, έτσι ακριβώς είναι. Μην αμφιβάλλετε όμως καθόλου ότι μπορούν να πάρουν πολύ συγκεκριμένη και ολοκληρωμένα επεξεργασμένη μορφή, αρκεί να υπάρχει η βούληση.

Τότε θα καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι άνθρωποι που πονούν την εκπαίδευση και τον πολιτισμό -υπάρχουν αρκετοί, να είστε βέβαιοι- και θα δώσουν σάρκα και οστά σε ένα τέτοιο όραμα.

Το οποίο θα έχει ξεκαθαρίσει με ποια χαρακτηριστικά θα επιδιώκει να αποδώσει το Σχολείο στην κοινωνία έναν νέο και μια νέα, μετά από δεκατέσσερα χρόνια εκπαίδευσης, και θα θέτει κάπου συγκεκριμένα τον πήχη.

Εννοείται ότι μιλάμε για ένα άλλο Σχολείο, με εντελώς διαφορετικούς στόχους, γεγονός που προϋποθέτει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στην εκπαίδευση και τον πολιτισμό, μια προσέγγιση κλειδί τής οποίας θα μπορούσε να είναι ακριβώς η λειτουργική ενοποίηση των αντίστοιχων υπουργείων.

Και, φυσικά, η σημειολογική αναβάθμιση τού νέου υπερυπουργείου σε πρώτο τη τάξει, ώστε να τυγχάνει ανάλογης προσοχής και χρηματοδότησης. Αυτό θα ήταν και ένας λόγος για την ουσιαστική αναβάθμιση τόσο της παιδείας όσο και του πολιτισμού στη λίστα των αξιών της κοινωνίας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τώρα, απλώς αλλάζουν υπουργούς.

Και μάλιστα με κριτήρια που κάθε άλλο παρά περήφανο θα έκαναν έναν ψηφοφόρο της κυβέρνησης που θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερή. Διότι όλοι πλέον έχουν καταλάβει πως ο λόγος που «φαγώθηκε» ο πρώην υπουργός δεν ήταν η αποτυχημένη εκπαιδευτική πολιτική.

Ήταν η κόντρα με την… ιεραρχία (κακώς τους λέμε «Εκκλησία», για δεσποτάδες πρόκειται) στο θέμα της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών. Μια κόντρα στην οποία μάλιστα ο κύριος Φίλης βρήκε συμμάχους από όλο το φάσμα του εκσυγχρονιστικού τόξου.

Και κοιτάξτε την συγκυριακή εικόνα που εκθέτει ακόμη περισσότερο τον πρωθυπουργό στην επιλογή του αυτή. Τη στιγμή που ο Αρχιεπίσκοπος καλύπτει με δηλώσεις του τον Καλαβρύτων Αμβρόσιο –ποιον; τον Αμβρόσιο- ο πρωθυπουργός «αδειάζει» το στέλεχος της κυβέρνησής του.

Δίνοντας έτσι το μήνυμα ότι υπουργείο για το οποίο μιλάμε θα έπρεπε να είχε τον τίτλο «Ιεράς Συνόδου και Εκπαίδευσης», ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, που να δείχνει ποιοι πραγματικά κάνουν κουμάντο σ’  αυτό.

Βεβαίως έχουμε πλέον και την παρουσία του Κώστα Ζουράρι εκεί, μια παρουσία που δείχνει επίσης πώς αξιολογεί και σε ποια προτεραιότητα έχει τον τομέα της εκπαίδευσης η κυβέρνηση.

Μια κυβέρνηση που ήρθε υποσχόμενη το νέο και την παρακολουθούμε να ενδιαφέρεται μόνο για τις ισορροπίες και τις εντυπώσεις.

Μα πόσο νέο!

 Άλλη μια ευκαιρία χαμένη!