161221 ΔΙΑΚΡΙΘΕΝ

Το ένα πουλάκι:

Πού ακριβώς βρίσκεται η είδηση;

Συνήθως πίσω από μια είδηση, δηλαδή μια ενδιαφέρουσα ιστορία, κρύβονται πολλές άλλες μικρότερες, τις οποίες όμως καταφέρνει η πρώτη να επισκιάσει. Ίσως να φταίει ο τρόπος που αυτή παρουσιάζεται, ίσως να ευθύνεται και ο δημοσιογράφος που δεν έκανε την καλύτερη δυνατή επιλογή.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς διάβαζα στην «Καθημερινή» ένα ρεπορτάζ την Βίκυς Κατεχάκη με τον προκλητικό, αλλά και αρκετά παραπλανητικό τίτλο «Έμπνευση, χαμόγελο, δύναμη». (Είδατε τι ανακαλύπτει κανείς, όταν ψάχνει να σχολιάσει μη πολιτικές, μη οικονομικές ειδήσεις;)

Το κείμενο, που συνοδεύονταν από μια φωτογραφία μαύρων νέων να ζωγραφίζουν με την λευκή καθηγήτριά τους έναν τοίχο, ξεκινούσε με την βράβευση μιας Ελληνίδας ως καλύτερης εκπαιδευτικού στην πολιτεία Μέριλαντ των ΗΠΑ.

Η 47χρονη καθηγήτρια Εικαστικών Τεχνών, Σία Κυριακάκου, αναδείχτηκε από το Συμβούλιο Παιδείας πρώτη ανάμεσα σε 56.000 εκπαιδευτικούς που υπηρετούν στην πολιτεία και βραβεύτηκε σε ειδική τελετή στη Βαλτιμόρη.

Ήδη έχουμε το πρώτο δίλημμα για το ποια είναι η πιο εντυπωσιακή «είδηση». Το γεγονός ότι μια Ελληνίδα διακρίθηκε σε ένα ξένο γι’ αυτήν περιβάλλον, ή το ότι σε κάποια περιοχή του κόσμου βραβεύεται κατ’ έτος ο καλύτερος εκπαιδευτικός ανάμεσα σε χιλιάδες συναδέλφους του;

Για να αντιληφθούμε καλύτερα το… παράδοξο του πράγματος, που αποτελεί και είδηση («άνθρωπος δάγκωσε σκύλο»), θα μπορούσαμε να φανταστούμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο στον δικό μας τόπο. Μια περιοχή, ή η χώρα ολόκληρη να βραβεύει τον καλύτερο εκπαιδευτικό της χρονιάς!

Τον καλύτερο! Όχι όλους όσους βγήκαν στη σύνταξη, ανεξαιρέτως, είτε εργάστηκαν ευσυνείδητα είτε όχι, είτε πρόσφεραν στην υπόθεση της εκπαίδευσης είτε όχι, είτε αγωνίστηκαν για το δημόσιο Σχολείο είτε το έριξαν στον πλουτισμό από τα ιδιαίτερα...

Μόνο τον καλύτερο! Το διανοείστε; Θα γινόταν πόλεμος. Η αλήθεια είναι ότι παλαιότερα η Ακαδημία Αθηνών βράβευε κάποιους -ποτέ έναν μόνο- δασκάλους μονοθέσιων Σχολείων, συμβολικά όμως, θέλοντας να τιμήσει στο πρόσωπό τους τον Έλληνα Δάσκαλο που μαχόταν για την εκπαίδευση κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Άλλο αυτό και άλλο μια προσωπική διάκριση που θα προξενούσε κάθε λογής αντιδράσεις, από ζήλιες και γκρίνιες για άδικη μεταχείριση, μέχρι υπονοούμενα για ευνοϊκή διάκριση, για κομματικές παρεμβάσεις, για… χίλια δυο που θα σκίαζαν το γεγονός της βράβευσης.

Εκεί, λέει μια άλλη λεπτομέρεια του ρεπορτάζ που αποτελεί επίσης «είδηση», οι συνάδελφοί της, μόλις ανακοινώθηκε η νίκη της, ανέβηκαν στις καρέκλες και φώναζαν ρυθμικά το όνομά της.

Το άλλο πουλάκι:

Μια καθηγήτρια Εικαστικών Τεχνών!

Να ακόμη κάτι που θα μπορούσε να αποτελεί κρυμμένη «είδηση». Όχι της Γλώσσας, όχι των Μαθηματικών, των Φυσικών Επιστημών ή έστω της Ιστορίας, γνωστικών αντικειμένων που στα δικά μας Σχολεία θεωρούνται… πρωτεύοντα, αλλά των Εικαστικών Τεχνών!

Ψάχνοντας παρακάτω το ρεπορτάζ, μπορεί να βρει κανείς και άλλες πολλές κρυμμένες «ειδήσεις». Και πρώτα το γεγονός ότι η κυρία Σία Κυριακάκου, «Μς Κ» για τους μαθητές της, είχε τα προσόντα αλλά και τη δυνατότητα να διδάξει σε κάποιο Πανεπιστήμιο ή Κολέγιο, αλλά προτίμησε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Και μάλιστα όχι σε κάποιο προνομιούχο Σχολείο, αλλά εκεί όπου τα παιδιά καταφτάνουν με χιλιάδες προβλήματα από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι τα τελευταία τρία χρόνια διδάσκει στο Mervo, ένα δημόσιο τεχνικό σχολείο με 2.000 Αφροαμερικανούς μαθητές, από τους οποίους οι 9 στους 10 ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

«Οι περισσότεροι προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες που παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα», λέει η καθηγήτρια και περιγράφει τη θλιβερή κατάσταση. «Από στοιχεία που έχουμε, το 70% των μαθητών του σχολείου μας έχουν υποστεί κακοποίηση κάποια στιγμή στη ζωή τους, ενώ το 50% των αγοριών έχει συλληφθεί και έχει καταλήξει στη φυλακή. Κάθε χρόνο μαθαίνω ότι τουλάχιστον ένας από τους μαθητές μου πεθαίνει από ναρκωτικά».

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον επέλεξε -ναι ήταν επιλογή της- να εργαστεί η καλή καθηγήτρια. Διότι -και αυτό είναι ένα άλλο στοιχείο που αναδύει έντονο άρωμα «είδησης»- απευθύνθηκε σε τρία Σχολεία, μέχρι να βρεθεί ένα, ένας διευθυντής δηλαδή, να αποδεχτεί τον τρόπο διδασκαλίας της.

Οι υπόλοιποι προσπάθησαν να την αποθαρρύνουν, λέγοντάς της ότι δεν είναι αυτά τα πράγματα για τους συγκεκριμένους μαθητές των φτωχών και υποβαθμισμένων συνοικιών της Βαλτιμόρης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ήταν όντως δύσκολες οι συνθήκες.

Όμως η καλή καθηγήτρια αυτό που στην αρχή έμοιαζε αδύνατο το κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες. Σήμερα, οι μαθητές της φτάνουν στην τάξη πριν ακόμη χτυπήσει το πρώτο κουδούνι και περιμένουν με ανυπομονησία το μάθημά της. Και δεν το κάνουν μόνο για να μάθουν γλυπτική και ζωγραφική...

«Αυτό που διδάσκω τους μαθητές μου δεν περιορίζεται στο μάθημα της τέχνης. Αυτό που στην πραγματικότητα τους διδάσκω είναι η δύναμη της ψυχής και η πίστη στον εαυτό τους. Τους διδάσκω ότι η επιτυχία έρχεται ύστερα από σκληρή δουλειά και επιμονή.

Τους λέω να παίρνουν ρίσκα, να προκαλούν τον εαυτό τους και να απελευθερώνονται από τα σύνορα της κοινωνίας. Τους μαθαίνω πώς να στηρίζουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους, αλλά και πώς να επιβιώνουν σε αυτόν τον κόσμο και να βρίσκουν τη θέση τους μέσα σ’ αυτόν».

Πώς λοιπόν να μην πανηγυρίσουν μαζί της τη βράβευσή της; Και πώς να μην την συνοδεύσουν στη σκηνή, για να την τιμήσουν σε μια από τις πιο όμορφες και σημαντικές στιγμές της καριέρας της;

 Υπάρχουν και αυτά!