190611 ΑΝΕΜΕΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Βαίνομεν προς εκλογάς!

Είναι η φράση κλειδί που κινητοποιούσε τον Θανασάκη τον Πολιτευόμενο, στην ομώνυμη κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου, ένα έργο που έχει ακόμη μια απίστευτη επικαιρότητα και ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις.

Ειδικά στο σημείο των ανθρώπων που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους και έχουν «όραμα» να σώσουν τη χώρα. Ή των αποτυχημένων πολιτικών που η παράταξη τούς τάζει θέσεις μετά την επικράτησή της.

Για να μην πω για τους άλλους, που μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο διπλανό, καμιά φορά και στο… απέναντι, επειδή εκεί πιστεύουν ότι βρίσκεται πλέον το πολιτικό τους μέλλον, για το καλό, πάντα, του τόπου.

Το πιο χαρακτηριστικό όμως, που το είδαμε και τις προηγούμενες μέρες, είναι η παντελής απουσία επαφής ορισμένων πολιτικών με την πραγματικότητα. Οι οποίοι, αν δεν μας δουλεύουν χοντρά, έπεσαν από τα σύννεφα!

Με το εκλογικό αποτέλεσμα και την παταγώδη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στις ευρωεκλογές, όσο και σε εκείνες της τοπικής και περιφερειακής εκπροσώπησης. Πώς να εμπιστευθείς τις τύχες του τόπου σε τέτοιους ανθρώπους;

Δεν ζουν στην καθημερινότητα; Δεν συνομιλούν με άλλους, πέρα από τους κομματικούς ακόλουθους; Δεν διαβάζουν, δεν βλέπουν τίποτε άλλο, εκτός από τα Μέσα που τους λιβανίζουν μέρα νύχτα;

Είναι αλήθεια ότι είχαμε χρόνια να κάνουμε εκλογές, ώστε να υπάρχει μια πραγματική απεικόνιση των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος. Τις δημοσκοπήσεις δεν μπορείς να τις έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη.

Όταν όμως βλέπεις τι γίνεται στα συνδικαλιστικά πράγματα, όπου τα κυβερνητικά ψηφοδέλτια, αν υπάρχουν(!), εξαφανίζονται. Όταν βλέπεις ότι δεν μπορείς να βρεις υποψηφίους για τον τελευταίο δήμο της χώρας…

Όταν εγώ προσωπικά γνωρίζω ένα σωρό δεξιούς πολίτες, οι οποίοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο επειδή πίστεψαν ή ήλπισαν ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ. Τότε πού βασίζεις την τόση σου αισιοδοξία για το εκλογικό αποτέλεσμα;

Δεν είδαν τι γίνεται… δίπλα τους; Δεν κατάλαβαν ότι ακόμη και μέσα στη βουλή η πλειοψηφία που έχουν είναι εικονική; Ότι στηρίζεται στις μεταγραφές των πιο… ασπόνδυλων βουλευτών του κοινοβουλίου;

Ότι ακόμη και οι δικοί τους βουλευτές, αν είχαν στοιχειώδη συνέπεια, τουλάχιστον με όσα μας έλεγαν πριν εκλεγούν ή με την «αριστερή» τους συνείδηση (διότι έχουν, καθώς φαίνεται, και μια άλλη) θα έπρεπε να είχαν φύγει από καιρό;

Κι όμως. Μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός που στηρίζουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε τέτοιους συσχετισμούς, πίστευαν ότι έχουν στην κοινωνία το μεγάλο μέρος του κόσμου μαζί τους!

Το άλλο πουλάκι:

Βαίνομεν προς εκλογάς!

Αν με ρωτήσετε, πολύ κακώς πράττουμε. Οι εκλογές θα έπρεπε να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια, χωρίς εξαιρέσεις, εκτός και αν εκπέσει ή παραιτηθεί η κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα είναι όλα εκ του πονηρού.

Διότι, έχοντας αποκτήσει την κακιά συνήθεια να κάνουμε εκλογές όποτε μας καπνίσει, δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε ως χώρα. Βρισκόμαστε πάντοτε σε προεκλογική περίοδο, με ό,τι σημαίνει κάτι τέτοιο.

Αφήστε που, από την επομένη μιας εκλογικής αναμέτρησης, η αντιπολίτευση βγαίνει στο κλαρί και… ζητάει εκλογές! Δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να σχεδιάσει ή να υλοποιήσει το παραμικρό από το πρόγραμμά της.

Οι εκλογές, επομένως, έπρεπε να γίνουν τον Οκτώβριο. Βεβαίως εδώ είχαμε μια ιδιάζουσα περίπτωση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ζώντας μέσα στην πλάνη, όπως περιγράψαμε προηγουμένως, έβαλε ένα «στοίχημα».

Δήλωσε ότι οι ευρωεκλογές θα ήταν μια απόδειξη της αποδοχής ή της απόρριψης του κυβερνητικού έργου και ότι μια σημαντική ήττα θα ήταν λόγος για να πάμε σε εθνικές εκλογές. Δηλαδή για να παραιτηθεί η κυβέρνηση.

Αυτή επομένως θα έπρεπε να είναι και η διαδικασία που θα ακολουθηθεί. Παραίτηση της κυβέρνησης, δηλαδή πάγωμα όλων των ενεργειών, πλην εκείνων που οδηγούν τη χώρα σε μια ομαλή εκλογική αναμέτρηση.

Ο πρωθυπουργός προτίμησε να ακολουθήσει μια πιο βολική για την κυβέρνησή του διαδρομή, δίνοντας την ευκαιρία για κάποια «βολέματα» της τελευταίας στιγμής, μέχρι που… άκουσε χοντρό κράξιμο.

Στην αρχή από την αντιπολίτευση που δεν ήθελε την παράταση των εργασιών της βουλής και τη βροχή τροπολογιών που αναμένονταν. (Βροχή, μόνο. Διότι «οι άλλοι» είχαν καταιγίδες! Δεν είμαστε όμως ίδιοι.)

Στη συνέχεια άκουσε κράξιμο και από ορισμένους δικούς του βουλευτές, στους οποίους δεν δόθηκε η ευκαιρία να περάσουν τις δικές τους τροπολογίες, απαραίτητες για μια καλύτερη θέση στην εκλογική αφετηρία της περιφέρειάς τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η βουλή έκλεισε.

Κάθισα και παρακολούθησα την τελευταία ομιλία του σπουδαίου κοινοβουλευτικού άνδρα Ευάγγελου Βενιζέλου και… ντράπηκα. Ντράπηκα διότι δεν υπήρχαν στη αίθουσα δύο από τους «συντρόφους» του να παρακολουθήσουν.

Η δικαιολογία ότι το ΚΙΝΑΛ απείχε από τις διαδικασίες είναι αστεία. Θα έπρεπε να μπουν στη αίθουσα όταν μιλούσε ο Βενιζέλος και μετά ας αποχωρούσαν. Η στάση τους μόνο φτήνια δείχνει και τίποτε άλλο.

Σου λέει «να παρακολουθήσουμε, αλλά τι θα πει; Καθώς είναι η αποχαιρετιστήρια ομιλία του, θα πρέπει να τον χειροκροτήσουμε. Αν όμως πει κάτι εναντίον της προέδρου και των αποφάσεων της ομάδας της;»

Ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά χαρίσματα είναι η γενναιοψυχία. Προς αντιπάλους, πόσω μάλλον προς… συνοδοιπόρους. Προς ανθρώπους με αναγνωρισμένη αξία, ασχέτως τις όποιες αδυναμίες χαρακτήρα.

Ποιος την έχασε;

 Η χειρότερη βουλή που θυμάμαι!