190618 ΕΞΩΔΙΚΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τους εμπιστεύεστε;

Πολύς λόγος γίνεται και πάλι αυτές της μέρες, με αφορμή τα δημοσιεύματα περί «Ρασπούτιν», για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Δικαιοσύνη στη χώρα μας. Ο προβληματισμός δεν είναι χωρίς αιτιολογία.

Από τη μια έχουμε υποθέσεις και «προκλητικές» αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων που προφανώς έρχονται σε αντίθεση με το περί δικαίου αίσθημα που διαθέτουν (και πρέπει να διαθέτουν) οι πολίτες.

Αποφάσεις που μπορεί να στηρίζονται στο νομικό πλαίσιο που υπάρχει, όμως αυτό είναι δύσκολο να το αντιληφθεί ο καθένας, όπως και το να δικαιολογήσει την ύπαρξη τόσων αναχρονιστικών νόμων που δεν έχουν θέση στη σημερινή πραγματικότητα.

Από την άλλη έχουμε την κουβέντα για μια συνεχή προσπάθεια παρέμβασης του πολιτικού συστήματος στη Δικαιοσύνη, κυρίως μέσω των επιλογών των Ανώτατων Δικαστών, κάτι που συνιστά, φυσικά και μια προφανή και μεγάλη αντίφαση.

Διότι, αν ακούσει κανείς την πολιτική ηγεσία όλων των κομμάτων σε σχετικές συζητήσεις ή ευκαιριακές τοποθετήσεις, θα διαπιστώσει πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στους δικαστές της χώρας.

Όταν όμως έρχεται η ώρα για τις τοποθετήσεις στην κορυφή του δικαστικού σώματος, τότε διαπιστώνουμε ότι η εμπιστοσύνη αυτή δεν είναι ίδια απέναντι σε όλους, αφού συχνά «τρώγονται» πολλοί προκειμένου να πάρουν τη θέση οι εκλεκτοί.

Σ’ αυτό το κλίμα έρχονται να προστεθούν, κατά καιρούς, και οι εκ των έσω παρεμβάσεις και αποκαλύψεις, δηλώσεις, δηλαδή, και σχόλια των ίδιων των δικαστών, που μειώνουν ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών στη Δικαιοσύνη.

Όπως πρόσφατα με την υπόθεση NOVARTIS και την καταγγελία για ύπαρξη ενός «Ρασπούτιν» ο οποίος κατηύθυνε να νήματα των ερευνών και των ανακρίσεων προς συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Παρεμπιπτόντως, καλά θα κάνουν όσοι δεν έχουν ασχοληθεί πιο ειδικά, να διαβάσουν λίγα περισσότερα για την ζωή του Ρασπούτιν και, κυρίως, για τον θάνατό του, έστω και από τις σύντομες αναφορές που υπάρχουν στο διαδίκτυο.

Θα διδαχθούν πάρα πολλά για τον τρόπο με τον οποίο η απουσία μόρφωσης και η πίστη σε δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους να παραδοθούν κυριολεκτικά σε αδίστακτους και θρασύτατους εκμεταλλευτές.

Το άλλο πουλάκι:

Τελικά, έχουμε εμπιστοσύνη;

Διότι και εδώ εντοπίζεται μια πολύ μεγάλη αντίφαση (πράγμα καθόλου παράξενο βέβαια, όταν μιλάμε για τον πιο έξυπνο λαό του κόσμου) ανάμεσα σε όσα δηλώνουμε ότι πιστεύουμε και σε όσα πράττουμε.

Από τη μια η εμπιστοσύνη που έχουμε στη Δικαιοσύνη δεν είναι και αξιοζήλευτη, και από την άλλη, για ψύλλου πήδημα τρέχουμε στα δικαστήρια να βρούμε το δίκιο μας, πηγαίνοντας όλο και… ψηλότερα, μέχρι να δικαιωθούμε.

Θέλετε κι άλλα παραδείγματα; Ο πρώτος θεσμός στον οποίο οι Έλληνες δείχνουμε την μεγαλύτερη εμπιστοσύνη (89%) είναι ο στρατός. Ε, γι’ αυτό κανείς δεν θέλει το παιδί του να πάει στρατιώτης και, αν αυτό συμβεί, βάζει μέσον για καλύτερη θητεία.

Ο δεύτερος θεσμός (72%) είναι η αστυνομία (αυτούς που αποκαλούμε «μπάτσους» κ.λπ.) γι’ αυτό και μόλις τους δούμε στον δρόμο αναβοσβήνουμε από τη χαρά μας τα φώτα, για να τους προσέξουν και οι απέναντι και να χαρούν κι εκείνοι.

Ο τρίτος θεσμός τον οποίο εμπιστευόμαστε (66%) είναι τα σχολεία. Έχουμε τόση εμπιστοσύνη σ’ αυτά που όλοι στέλνουμε τα παιδιά μας στα φροντιστήρια. Ο τέταρτος είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και εδώ απλώς γελάμε.

Η δικαιοσύνη και οι δικαστές δεν τα πάνε άσχημα. Βρίσκονται στην ένατη θέση (από τις είκοσι τρεις) πολύ μακριά από τις τελευταίες στις οποίες βρίσκονται τα κόμματα, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, η τηλεόραση και οι εφημερίδες.

Εκείνο που πρέπει όμως όλοι να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι, στην περίπτωση της Δικαιοσύνης δεν έχουμε εναλλακτικές λύσεις. Τα κόμματα βρίσκονται στην τελευταία θέση, αλλά μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτά.

Αντί για την τηλεόραση και τις εφημερίδες, μπορούμε να επιλέξουμε το ραδιόφωνο (βρίσκεται ακριβώς πάνω από τη Δικαιοσύνη) ή άλλα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, όπως το διαδίκτυο, που δεν υπάρχει στην έρευνα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εναλλακτική δικαιοσύνη δεν υπάρχει!

Μην ακούτε εκείνους που λένε ότι, όπως κάναμε με τους διαιτητές που καλέσαμε ξένους να διαιτητεύσουν τους αγώνες, μπορούμε να κάνουμε και με τα δικαστήρια καλώντας ξένους δικαστές να μας δικάζουν.

Στη Δικαιοσύνη και στους δικαστές οφείλουμε να έχουμε εμπιστοσύνη. Θα έλεγε κανείς ότι είναι υποχρέωση των πολιτών, αν θέλουν να λέγονται δημοκρατικοί πολίτες που ενδιαφέρονται για την προάσπιση των θεσμών. 

Βεβαίως, το έχουμε πει πολλές φορές, η εμπιστοσύνη είναι κάτι που μπορεί κανείς όχι να την απαιτήσει, αλλά να την εμπνεύσει, μπορεί να την κερδίσει, μέσα από επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία.

Σ’ αυτό οφείλουν να συμβάλουν όχι μόνο οι άνθρωποι του δικαστικού σώματος, αλλά όλοι όσοι έχουν οποιονδήποτε θεσμικό, δηλαδή διαπαιδαγωγικό ρόλο, στην κοινωνία. Το πώς γίνεται αυτό είναι γνωστό από παλιά.

Εμπιστοσύνη στις λειτουργίες και τις αποφάσεις, ιδίως όταν αυτές δεν είναι της αρεσκείας μας. Αποφυγή των με οποιαδήποτε μορφή παρεμβάσεων στον χώρο της Δικαιοσύνης. Εκλογή των Ανωτάτων Δικαστών από τους ίδιους.

Σεβασμός του τεκμηρίου αθωότητος και όλων των δικαιωμάτων όσων και όποιων πολιτών βρίσκονται απέναντι στη Δικαιοσύνη, ακόμη και εκείνων που έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα που αποδεδειγμένα έπραξαν.

Βεβαίως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι το μεγαλύτερο βάρος για τη δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης πέφτει στους ίδιους τους δικαστές. Που μπορούν να κάνουν πολλά προκειμένου η Δικαιοσύνη να απονέμεται σωστά και γρήγορα.

 Έστι δίκης οφθαλμός!