190613 ΜΕΤΡΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το κακό της μετριοκρατίας!

Έχω την εντύπωση πως πάρα πολλοί άνθρωποι στη χώρα μας δεν έχουν καταλάβει πόσο μεγάλο κακό δημιουργεί η επικράτηση, κατ’ άλλους επίπλευση, των κακών και των μετρίων, στον δημόσιο βίο και τις δημόσιες θέσεις.

Πιστεύουν πως το μόνο κακό που κάνει η τοποθέτηση ενός ανάξιου διευθυντή, για παράδειγμα, σε κάποιο πόστο, είναι ότι η δουλειά δεν θα τρέξει όσο πρέπει, δεν θα έλθουν τα αποτελέσματα που θα είχαμε, αν στη θέση βρισκόταν κάποιος άξιος.

Είναι και αυτό. Ασφαλώς, το να βρίσκεται σε θέση ευθύνης κάποιος που έχει ως μόνο προσόν τις προσωπικές ή κομματικές του γνωριμίες, έχει άμεσα επίπτωση στον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργήσει η υπηρεσία του.

Όμως το κακό αποτέλεσμα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Υπάρχει περίπτωση, και το βλέπουμε συχνά, η αξιοσύνη και η εργατικότητα των υφισταμένων του να αποσβέσουν τις όποιες αδυναμίες του ίδιου.

Αν μάλιστα μιλάμε για πραγματικά φιλότιμους και άξιους υφιστάμενους, τότε μπορεί και να πεισμώσουν, να βάλουν τα δυνατά τους, έτσι που το τελικό αποτέλεσμα να είναι καλύτερο και από το αν τη θέση κατείχε κάποιος περισσότερο άξιος.

Βέβαια τα παραδείγματα δεν είναι πολλά. Συνήθως ο ακατάλληλος προϊστάμενος δεν είναι σε θέση να εμπνεύσει τους υφισταμένους του (ούτε με την ακαταλληλότητά του) κι έτσι το παραγόμενο έργο είναι ελλειμματικό.

Ξαναλέω όμως. Ακόμη κι έτσι να συμβαίνει, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι αυτό. Ξέρετε πού το εντοπίζω εγώ; Στο ότι δημιουργείται σιγά σιγά η εντύπωση ότι όλοι είναι ικανοί για όλα, ότι δεν χρειάζονται καν οι άξιοι.

Βλέποντας τους μέτριους και τους κακούς να καταλαμβάνουν θέσεις, και, κυρίως λόγω της παντελούς απουσίας αξιολόγησης, να μην λογοδοτούν πουθενά, εύκολα μπορεί να πει ο καθένας «γιατί όχι κι εγώ».

Αφού τα καταφέρνει αυτός, αφού αυτός μπορεί και επιπλέει σε ένα απαιτητικό πόστο, γιατί να μην διεκδικήσω κι εγώ την ίδια ή κάποια παρόμοια θέση. Στο κάτω κάτω πόσο χειρότερος μπορεί να είμαι.

Αυτό, λοιπόν, είναι ένα θέμα με τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή όλων μας. Γι’ αυτό και η αξιοκρατία θα πρέπει να θεωρείται πρώτιστος στόχος, από όλους εκείνους που κόπτονται για το καλό του τόπου και της χώρας.

Το άλλο πουλάκι:

Αλήθεια, πώς αισθάνονται;

Πώς νιώθει κάποιος που αναλαμβάνει ένα πόστο, ενώ το διεκδικούσε κάποιος άλλος, εμφανέστατα ικανότερος από τον ίδιο; Τι λέει μέσα του όταν σκέφτεται ότι πήρε τη θέση με μέσον και αδίκησε τον άλλο διεκδικητή;

Η μήπως, η (πέραν κάθε έννοιας αξιοκρατίας) τοποθέτησή του αυτή δημιουργεί και στον ίδιο την ψευδαίσθηση ότι, τελικά, αξίζει περισσότερο απ’ ό,τι και ο ίδιος πίστευε για τον εαυτό του; Ότι, αφού τον έβαλαν εκεί, θα τα καταφέρει.

Μπορεί. Πάντοτε όμως έχω την απορία πώς αντικρίζει τον ριγμένο διεκδικητή της θέσης, που μπορεί να είναι και συνάδελφός του, που μπορεί τώρα να τον έχει υφιστάμενο, να πρέπει να του δίνει οδηγίες και εντολές…

Θα μου πείτε, τα τελευταία χρόνια, τέτοιου είδους φαινόμενα έχουν κάπως περιοριστεί. Στα προσόντα που απαιτούνται έχουν μπει κάποια αντικειμενικά, μετρίσιμα κριτήρια και ο καθένας τοποθετείται με βάση ΚΑΙ αυτά.

Φοβάμαι πως η εξέλιξη αυτή έκανε το θέμα απλώς πιο περίπλοκο. Διότι κάποτε η αδικία ήταν προφανής και ο αδικημένος είχε τουλάχιστον το… ηθικό πλεονέκτημα (πόσο κακοποιήθηκε αυτή η έννοια;) ότι όλοι βλέπουν πώς έχασε τη θέση.

Τώρα μπορεί ο άλλος, ο ανάξιος, να παρουσιάσει ένα σωρό «μόρια», ένα σωρό μετρήσιμα κριτήρια, τα οποία όμως επίσης συγκέντρωσε είτε με πλάγιους τρόπους, είτε παρατώντας τη δουλειά του και κυνηγώντας αυτά.

Έτσι, σε οποιαδήποτε ένσταση για την άδικη τοποθέτησή του, αφού οι περισσότεροι γνωρίζουν πόσο «άδειο μύδι» είναι, αυτός μπορεί να προβάλει ως επιχείρημα τα τόσα «προσόντα» που διέθετε για τη θέση.

Ωραία! Μπορεί όμως το ίδιο επιχείρημα να το προβάλλει και στον ίδιο του τον εαυτό; Μπορεί να μην καταλαβαίνει πως κατάλαβε τη θέση χάρη σε άλλου είδους προσόντα κι όχι στην πραγματική του αξία;

Εδώ έρχεται να επιβεβαιωθεί η βλάβη που σας είπαμε στην αρχή. Αυτό το… «αφού τόσοι άλλοι, και τόσο χειρότεροι από εμένα, γιατί όχι κι εγώ», που οδηγεί σε ολοένα και χειρότερες επιλογές, επιβλαβείς για το σύνολο της κοινωνίας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διότι έχει και άλλες προεκτάσεις.

Σιγά σιγά διαμορφώνεται μια… «συνωμοσία των αχρήστων» ή των εντελώς ανίκανων, οι οποίοι όχι μόνο καταλαμβάνουν θέσεις οι ίδιοι, αλλά προσπαθούν να κόψουν τα φτερά και όλων εκείνων που πραγματικά αξίζουν.

Δεν τους θέλουν στα πόδια τους! Τους θεωρούν επικίνδυνους (για τους ίδιους;) και προσπαθούν με χίλιους δυο τρόπους να τους απομακρύνουν από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, να τους θέσουν στο περιθώριο.

Τους συκοφαντούν, ανακαλύπτουν και προσπαθούν να αναδείξουν διάφορα «στραβά κι ανάποδα» του χαρακτήρα τους, διαδίδουν οτιδήποτε μπορεί να βλάψει την εικόνα τους και στήνουν συνεχώς εμπόδια στον δρόμο τους.

Το αποτέλεσμα είναι ή να πιάσει κάποιο από τα κόλπα και να αμαυρωθεί πραγματικά η εικόνα των άξιων «αντιπάλων» τους, ή, το πιο πιθανό, να απογοητευθούν εκείνοι από τη λάσπη και την απαξίωσή που δέχονται και να επιστρέψουν στο σπίτι τους.

Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη μας και τώρα που θα δούμε να σχηματίζονται τα ψηφοδέλτια των κομμάτων, εν όψει των βουλευτικών εκλογών. Μη ρωτάμε μετά από πού ξεφύτρωσαν αυτοί οι υποψήφιοι.

 Κόψε όποιο στάχυ ξεχωρίζει!