190614 ΑΣΩΤΟΙ

Το ένα πουλάκι:

Δεν έχουμε ίδια «δικαιώματα»!

Μπορεί αυτό να ακούγεται παράδοξο ή αιρετικό, αφού ζούμε σε δημοκρατικό πολίτευμα, όμως ξέρετε πολύ καλά ότι και σ’ αυτό υπάρχουν διαφοροποιήσεις ως προς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών.

Μη φοβόσαστε, δεν έχω καμιά διάθεση να κάνω Αγωγή του Πολίτη και μάλιστα σε ανθρώπους που, μέσα από τη μακροχρόνια καθημερινή μας σχέση, έχω διαπιστώσει ότι κάποια πράγματα τα κατέχουν πολύ καλύτερα από εμένα.

Θέλω απλώς να επισημάνω μια λεπτομέρεια που βλέπω ότι διαφεύγει από κάποιους. Ξεκινώ, λοιπόν, με το θεμελιώδες ερώτημα που μπορεί να εκληφθεί και ως ρητορικό: Έχουμε δικαίωμα να αλλάζουμε απόψεις;

Φυσικά και μάλιστα αυτό είναι μια λειτουργία απαραίτητη για τη… λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Διότι αυτός υποτίθεται πως είναι και ο λόγος που υπάρχει ο διάλογος, η κατάθεση και αντιπαράθεση απόψεων.

Αν είναι να κουβεντιάζουμε, να μαλώνουμε και ο καθένας στο τέλος να παραμένει αμετακίνητος από την αρχική του θέση, τότε καλύτερα να μην μιλάμε καθόλου. Υπάρχει όμως, ξέρετε, και αυτό το φαινόμενο.

Ένα είδος οπαδοποίησης (συγχωρήστε μου τον όρο) των πολιτών, οι οποίοι βλέπουν ότι ο άλλος έχει περισσότερα επιχειρήματα, πολλές φορές μπορεί να συμφωνούν και ότι έχει δίκιο, όμως δεν λένε να συνταχθούν με την άποψή του.

Εξ ου και η «οπαδοποίηση». Όπως ο οπαδός βλέπει ότι οι άλλοι παίζουν καλύτερα, βλέπει ότι η δική του ομάδα είναι για τα ανάθεμα, αν όμως κουβεντιάσεις μαζί του, θα σου βρει χίλιους λόγους που έπρεπε αυτή να είναι νικήτρια.

Στην πολιτική δεν (θα έπρεπε να) ισχύει κάτι τέτοιο. Μάλιστα ένας φίλος συνήθιζε να μπαίνει σε πολιτικές συζητήσεις με αυτόν τον όρο, ένα είδος στοιχήματος: «Αν σε πείσω, θα αλλάξεις άποψη· δεν θα μου πεις μετά από μια εβδομάδα πάλι τα ίδια».

Βασικό στοιχείο, λοιπόν της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι το να αλλάζουν οι πολίτες άποψη και θέση, να αλλάζουν και εκλογικές προτιμήσεις, ανάλογα με την εκάστοτε συγκυρία.

Το άλλο πουλάκι:

Μπορούν να λένε και «φτου»;

Βεβαίως! Και για όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό, να τους πω ότι, όταν μικρά παιδιά, συνήθως στο παιχνίδι, κάναμε μια επιλογή και μετά το μετανιώναμε και θέλαμε να αλλάξουμε, λέγαμε απλώς «φτου» και… όλα καλά.

Μπορούν, λοιπόν, δηλαδή έχουν κάθε δικαίωμα οι πολίτες να λένε «φτου». Να πηγαίνουν με κάποιο κόμμα και, όταν δουν ότι αυτό δεν ήταν όπως το περίμεναν, ότι δεν έκανε αυτά για τα οποία το ψήφισαν, να αλλάζουν.

Καμιά φορά κόβοντας (συμβολικά πάντα) και το χέρι που το ψήφισε. Κάπως έτσι παρακολουθήσαμε τα τελευταία χρόνια και τη γέννηση, αλλά και τον θάνατο ορισμένων νέων κομμάτων, «της κρίσης», όπως ονομάστηκαν.

Μπορούν οι πολίτες να επιστρέφουν και στο κόμμα από το οποίο είχαν ξεκινήσει, πριν πάνε να δοκιμάσουν κάτι νέο ή κάτι διαφορετικό; Βεβαιότατα. Εδώ ο άλλος επιστρέφει στη σύζυγο που παράτησε για μια περιπέτεια, στο κόμμα δεν θα επιστρέψει;

Με δεδομένο ότι η δεξαμενή των ψηφοφόρων είναι συγκεκριμένη, αν εξαιρέσουμε τους νέους ή όσους φεύγουν για πάντα, έτσι εξηγούνται και οι αυξομειώσεις στα ποσοστά των κομμάτων, καθώς και η εναλλαγή τους στην εξουσία.

Αυτό όμως το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη, κάποιοι δεν το έχουν, δεν είναι σωστό να το έχουν κι ας μην το ξέρουν. «Γνώμη μου», που λένε διάφοροι σχολιαστές και στο διαδίκτυο, και θα εξηγήσω πώς το εννοώ.

Δεν το έχουν τα στελέχη των κομμάτων. Και με τον όρο αυτόν εννοώ όλους εκείνους που δεν είναι απλοί ψηφοφόροι, αλλά έχουν περάσει από κομματικές θέσεις, είτε εκλεγμένοι, είτε έπειτα από επιλογή του αρχηγού.

Όταν, λοιπόν, είσαι στέλεχος έχεις κι εσύ το δικαίωμα, όπως κάθε πολίτης, να αποφασίσεις κάποια στιγμή και να φύγεις από το κόμμα σου για ένα άλλο. Όταν γίνεται κάτι τέτοιο, συνήθως, στο νέο κόμμα σε περιμένει επίσης μια θέση στελέχους.

Εκεί, λοιπόν, που θα πας, δεν είναι καθόλου απίθανο κάποια στιγμή να μετανιώσεις. Συνήθως συμβαίνει όταν το νέο αυτό κόμμα πάψει να «περπατάει», αλλά αυτό μπορεί να είναι και σύμπτωση. Τότε σκέφτεσαι να γυρίσεις πίσω.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν έχεις το δικαίωμα!

Τότε θα πας σπίτι σου. Μπορείς να γυρίσεις ως απλός ψηφοφόρος, εννοώ να ψηφίζεις το παλιό σου κόμμα, χωρίς να χρειάζεται να δώσεις σε κανέναν εξηγήσεις. Ως στέλεχος όμως δεν είναι σωστό να επιστρέψεις.

Ήσουν σ’ αυτό, έφυγες για κάποιους λόγους, πήγες αλλού επειδή σου φάνηκε καλύτερα, απογοητεύτηκες κι από εκεί, ε, τώρα τράβα στο σπίτι σου! Θα μου πείτε μα αυτό συμβαίνει κατά κόρον. Ε, αυτό ακριβώς κατακρίνω.

Και, άντε, εσύ ζητάς να επιστρέψεις στο παλιό σου κόμμα. Αυτοί γιατί σε δέχονται; Τόσο απαραίτητος είσαι; Τόσο μεγάλη ανάγκη έχουν τη βοήθειά σου; Ή τόσο πολύ έχουν επηρεαστεί από την παραβολή του Ασώτου;

Καταλαβαίνετε πού το πάω. Έχουν αρχίσει ήδη και τις επόμενες μέρες θα δούμε κι άλλες τέτοιου είδους κινήσεις και επιστροφές στην φιλόξενη αγκαλιά του παλιού κόμματος. Μιλάω πάντα για τα στελέχη και τους πρώην βουλευτές.

Οι οποίοι, κι αυτό είναι που κάνει την κυρίως διαφορά με τους απλούς ψηφοφόρους, όσο καιρό ήταν στο κόμμα που τους φιλοξενούσε, έλεγαν κι έκαναν (ή ανέχονταν να λέγονται και να γίνονται) ένα σωρό κατά του παλιού τους κόμματος.

Στο οποίο τώρα ζητούν να επιστρέψουν! Και εκείνοι θα τους δεχτούν! Καταλαβαίνω βέβαια γιατί το κάνουν, όμως το θεωρώ τελείως λάθος. Μήπως, τελικά, πρέπει να πουν τη γνώμη τους και οι ψηφοφόροι;

Για να τους βάλουν όλους στη θέση τους!

 Μετανιωμένοι, τάχα!