190625 ΜΟΥΣΚΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τα όρια μιας πόλης!

Της δικής μας πόλης. Τα όρια αυτά (όχι τα σύνορα) αναδείχτηκαν με τις κακοκαιρίες των τελευταίων ημερών. Οι οποίες μπορούν και να θεωρηθούν «ακραίες», δεδομένου ότι δεν τις βλέπουμε να εκδηλώνονται και τόσο συχνά.

Βεβαίως, αυτές που λέμε καλοκαιρινές μπόρες δεν είναι καθόλου σπάνιο φαινόμενο. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχουμε αυτά τα απογευματινά μπουρίνια που μας θυμίζουν ότι το κλίμα μας δεν απέχει πολύ από το τροπικό.

Όμως η ένταση όλων δεν είναι ίδια. Κάποιες φορές το νερό που πέφτει και ο άνεμος που φυσά ξεπερνούν τις συνηθισμένες καταστάσεις και τότε μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς το φαινόμενο ακραίο.

Το ζήτημα είναι πόσο έτοιμοι (πρέπει να) είμαστε εμείς, ο καθένας ξεχωριστά για το σπίτι, το μαγαζί ή το αυτοκίνητό του, αλλά και όλοι μαζί, ως Δήμος Δράμας, για να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις.

Διότι, ξέρετε κάτι; Ένα ακραίο φαινόμενο δικαιολογείται να σε φέρει σε δύσκολη θέση, αν συμβεί πρώτη φορά. Τότε μπορείς να πεις ότι βρέθηκες απροετοίμαστος, ότι δεν είχες υπολογίσει πως μπορεί να εκδηλωθεί έτσι…

Όταν όμως συμβαίνει κάθε χρόνο, και όταν μέσα στην ίδια χρονιά συμβαίνει πολλές φορές, τότε δεν μπορείς ούτε να το λες και τόσο ακραίο, ούτε να δικαιολογείσαι ότι οι υποδομές και οι μηχανισμοί δεν λειτούργησαν.

Με αυτή τη λογική, έχουν δίκιο όσοι λένε πως η δημοτική αρχή είναι πολύ τυχερή που οι κακοκαιρίες έπιασαν μετά τις εκλογές. Διότι, αν προλάβαιναν την ημερομηνία των εκλογών, τότε μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό.

Βέβαια τα μπουρίνια αυτά έχουν και ένα άλλο χαρακτηριστικό. Δεν τα αντιλαμβανόμαστε όλοι το ίδιο. Μπορεί να περάσουν από μια γειτονιά και να προκαλέσουν καταστροφές, ενώ η διπλανή να μην καταλάβει τίποτε.

Δεν είναι τυχαίο όμως ότι οι περιοχές που δέχονται τα μεγαλύτερα πλήγματα είναι λίγο πολύ γνωστές από παλιά και η εικόνα αυτή δεν φαίνεται να βελτιώνεται με τα χρόνια. Οι υποδομές της πόλης πάσχουν από χρόνιο νόσημα.

Το άλλο πουλάκι:

Εμείς τι κάνουμε;

Διότι ο Δήμος μπορεί να έχει τις ευθύνες του, όμως κι εμείς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Μπορούμε να κάνουμε πολλά, ο καθένας όχι μόνον για το σπίτι του, αλλά και για τη γειτονιά του, την πόλη γενικότερα.

Θα σας πω δυο παραδείγματα. Με το σαββατιάτικο μπουρίνι, γέμισαν οι δρόμοι της πόλης σκουπίδια τα οποία, αφού παρασύρθηκαν από τον δυνατό αέρα και το πολύ νερό, πήγαν και άραξαν όπου βρέθηκαν.

Από πού προήλθαν τα σκουπίδια αυτά; Πώς βρέθηκαν να γίνουν έρμαιο του ανέμου και της βροχής, βαρκούλες που ταξιδεύουν, ενώ η θέση τους θα έπρεπε να είναι μέσα στους κλειστούς με το σκέπασμά τους κάδους;

Προφανώς εμείς τα αφήσαμε, είτε έξω από τους κάδους, είτε μέσα σ’ αυτούς, τη στιγμή όμως που ήταν ήδη ξέχειλοι και το καπάκι δεν μπορούσε να κλείσει, ή δεν μας ενδιέφερε να το κλείσουμε φεύγοντας.

Εδώ τι να σου κάνει ο Δήμος; Να έχει υπαλλήλους να τρέχουν από πίσω μας και να τοποθετούν τα σκουπίδια όπως πρέπει μέσα στους κάδους; Να μας λένε να πηγαίνουμε λίγο παραπέρα, αν κάποιος είναι ήδη γεμάτος;

Να μας υποχρεώνουν να χρησιμοποιούμε ειδικές σακούλες, καλά κλεισμένες, ώστε αυτά να μη σκορπίζουν στο πρώτο φύσημα το αέρα; Ή να μας θυμίζουν ότι το ανοιχτό καπάκι προκαλεί τις γάτες να επισκεφθούν τον κάδο και να στήσουν ένα μικρό πάρτι;

Μια στιγμή όμως; Κάποια πράγματα, ναι, θα έπρεπε να μας υποχρεώνει ο Δήμος να τα κάνουμε. Βάζοντας, στην ανάγκη, και τα ανάλογα και προβλεπόμενα πρόστιμα. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό.

Όλοι ξέρουμε ότι στις αναπτυγμένες χώρες, ο πολίτης είναι υπεύθυνος για τα σκουπίδια ΤΟΥ, μέχρι να περάσει και να τα πάρει το απορριμματοφόρο. Οτιδήποτε συμβεί σ’ αυτά το πληρώνει, κυριολεκτικά, ο ίδιος.

Εδώ μπορείς να πετάς ό,τι θέλεις, όπου θέλεις, όπως θέλεις και ό,τι ώρα θέλεις, χωρίς ποτέ κανείς να σου ζητήσει τον λόγο. Εκτός αν βρεθεί κάποιος παράξενος γείτονας, οπότε τον βάζεις στη θέση του εύκολα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εγώ θα σταθώ κάπου αλλού.

Είδαμε με τις καταστροφές αυτών των ημερών να πέφτουν πολλά δέντρα και να καταστρέφονται περιουσίες, αφήστε που κινδυνεύουν και ζωές. Το ξέρετε ότι ευθύνη γι’ αυτό έχουμε όλοι μας;

Υπάρχει ένα περίεργο καθεστώς και μια εξίσου περίεργη νοοτροπία, σχετικά με τα δέντρα που βρίσκονται μέσα στον αστικό ιστό. Τα δέντρα αυτά είναι όλων και… κανενός. Αφήστε που τα θυμόμαστε μόνον όταν «πρέπει» να κοπούν.

Πότε πρέπει να κόβεται ένα δέντρο; Αν ρωτήσετε τους ευαίσθητους πολίτες, θα σας απαντήσουν «ποτέ». Όταν όμως έρχεται και το ρίχνει μια κακοκαιρία, όταν κινδυνεύουμε να θρηνήσουμε θύματα, τότε αλλάζουμε γνώμη.

Τι θέλω να πω. Θα έπρεπε να υπάρχει μια υπηρεσία την οποία όλοι οι δημότες να περιβάλλουμε με εμπιστοσύνη και η οποία να ελέγχει ποια δέντρα κινδυνεύουν (και είναι επικίνδυνα) έτσι και έρθει ένα δυνατό μπουρίνι.

Τα δέντρα αυτά να αντικαθίστανται με άλλα, είτε νεότερα είτε ανθεκτικότερα στις καιρικές συνθήκες. Και αυτό να είναι αποδεκτό από όλους, χωρίς να μας χωρίζει σε «ευαίσθητους» και «αναίσθητους» απέναντι στο περιβάλλον.

Πόσο δύσκολο είναι;

 Ο κακός μας ο καιρός!