130204 ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν.

Ίσως δεν θέλουν και να καταλάβουν. Ίσως δεν μπορούν, ου παντός πλειν ες Κόρινθον. Το πιο βέβαιο πάντως είναι ότι μπορεί να φταίμε κι εμείς που δεν γινόμαστε όσο σαφείς χρειάζεται.

Για παράδειγμα, διαφωνώντας με όσα λέγαμε περί ηγεμονίας της αριστερής ιδεολογίας, κάποιος σημείωσε ειρωνικά: «Η αριστερή ηγεμονία μετά το 1990 και ιδιαίτερα σήμερα είναι ολοφάνερη! Γι’ αυτό ό,τι ψηφίζεται στη βουλή αντανακλά την αρχή πως ο νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!»

Ας το ξεκαθαρίσουμε και πάλι, λοιπόν. Είναι άλλο πράγμα η πολιτική εξουσία, άλλο η οικονομική κυριαρχία και άλλο η ιδεολογία που ηγεμονεύει σε έναν τόπο. Για να καταλάβουμε το φαινόμενο, ας σκεφτούμε λίγο τι συνέβαινε στα χρόνια της τουρκοκρατίας, σε ποιους δηλαδή ανήκε η πολιτική, η οικονομική ή η πνευματική (ιδεολογική) εξουσία.

Ασχέτως από τι ψηφιζόταν στη βουλή (αλήθεια, φίλε, γιατί μετά το 1990;) ας αναλογιστούμε, τι γινόταν στην τέχνη με ένα συγκρίσιμο παράδειγμα.

Ο Χατζιδάκις, που τολμούσε να λέει τη γνώμη του για φαινόμενα όπως ο λαϊκισμός και ο «αυριανισμός», λοιδορούνταν και χλευάζονταν από όλους.

Από την άλλη ο Ηλίας Ανδριόπουλος, ας πούμε, γέμιζε στάδια. Ο ένας με τα αξιόλογα «Γράμματα στον Μακρυγιάννη» και τα «Λαϊκά Προάστια» και ο άλλος με το παγκοσμίου αναγνώρισης έργο του είχαν τόσο διαφορετική αντιμετώπιση, διότι «μιλούσαν» διαφορετικά στο αριστερό κοινό, τους «κουλτουριάρηδες» όπως τους έλεγαν.

Ας θυμηθούμε επίσης τον φουκαρά τον Σαββόπουλο, ο οποίος, όταν κατηγορήθηκε για «δεξιά στροφή», δεν έβρισκε, κατά δική του αποκάλυψη, μαγαζί για να εργαστεί και έφυγε στην κακιά Αμερική, αναζητώντας δουλειά.

Έπειτα ας σκεφτούμε λίγο τον κατ’ εξοχήν χώρο επίδρασης της αριστερής ιδεολογίας, τα Πανεπιστήμια.

Υπήρχαν περίοδοι όπου δεν τολμούσες όχι να διαβάσεις δεξιό έντυπο, αλλά… να πιεις κόκα κόλα, επειδή θα γινόσουν στόχος όλων όσοι διαγκωνίζονταν σε «αριστερότητα» και άντε να βγεις μετά να ξαναμιλήσεις σε συνέλευση.

Παρεμπιπτόντως, ας δούμε λίγο πιο γενικά την κατάσταση που επικρατεί στα  Πανεπιστήμιά μας, όπου η αριστερά, σε πολλές περιπτώσεις, ασκεί και πραγματική εξουσία, όχι μόνο ιδεολογική ηγεμονία.

Είμαστε ευχαριστημένοι με τα έργα και τις ημέρες τους; Και χρηματοδοτήσεις γενναίες είχαν και απόλυτη (ακαδημαϊκή) ελευθερία είχαν και είδαμε τα χαΐρια τους.

Το άλλο πουλάκι:

Μερικοί δεν καταλαβαίνουν.

Πιθανότατα με δική τους ευθύνη, ίσως όμως και με δική μας.

Εκείνο που είναι όμως θλιβερό είναι πως πίσω από τις διαφορετικές απόψεις, βλέπουν πάντοτε προθέσεις, συμφέροντα, σκοπιμότητες και δεν μπορούν να δεχτούν πως… ανάγκη μη μίαν είναι των πολιτών πάντων αρετήν, όπως μας έμαθε ο Αριστοτέλης.

Ας σταθούμε όμως λίγο σε μια δεύτερη παρεξήγηση, σχετικά με όσα λέγαμε προχθές για τους μισθούς και τις απεργίες, τις αυξήσεις και τις επιστρατεύσεις.

Υπάρχει μια αντίφαση στο θέμα, την οποία, δυστυχώς, τα κόμματα τη βρίσκουν μπροστά τους  μόνο όταν γίνουν κυβέρνηση.

Ας παρακολουθήσουμε το σχήμα: όσο φιλολαϊκή ή αριστερή και αν είναι μια κυβέρνηση, πάντοτε οι μισθοί που θα δίνει θα είναι –πώς το είπε ο Αλέξης Τσίπρας;- «στα πλαίσια των δυνατοτήτων της οικονομίας».

Από την άλλη υπάρχει ο συνδικαλισμός ο οποίος, εξ ορισμού (;) οφείλει να ζητάει πάντοτε περισσότερα. Αν θέλει να είναι συνεπής με τον εαυτό του, αυτό θα το κάνει απέναντι σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, φιλολαϊκή ή αριστερή. Διαφορετικά θα είναι «κυβερνητικός συνδικαλισμός», πράγμα κατάπτυστο για τον ίδιο και ύποπτο για τους ηγέτες του.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης υποστηρίζουν κάθε κινητοποίηση των εργαζομένων για μεγαλύτερους μισθούς;

Συμβαίνει αυτό που είπαμε πριν. Όταν γίνονται κυβέρνηση, θα πρέπει για να είναι συνεπή με τον εαυτό τους, να δίνουν όσες αυξήσεις τους ζητούν τα συνδικάτα, πράγμα αδύνατον.

Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που όλα τα κόμματα προσπαθούν να έχουν μεγάλη δύναμη στα συνδικάτα, ώστε να ελέγχουν τις απαιτήσεις ή τις αντιδράσεις τους, όποτε χρειαστεί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν!

Δεν καταλαβαίνουν πως, όταν τα σημειώνουμε όλα αυτά, δεν τα θεωρούμε απαραιτήτως κακά. Ξέρουμε πως έτσι είναι το πολιτικό παιχνίδι και πως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το παίξουμε χωρίς αυταπάτες, χωρίς ιδεοληψίες, χωρίς στερεότυπα.

Τουλάχιστον τώρα, πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε πως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, πως έχουν τεράστιο μέρος της ευθύνης για το πού βρισκόμαστε και πως δεν μπορούμε να πάμε μπροστά αν δεν τα ξεπεράσουμε.

Έχουν απόλυτο δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι είναι αδύνατο να μας βγάλουν από την κρίση εκείνοι που μας οδήγησαν σ’ αυτήν. Και είναι κυριολεκτικά τραγικό, με την πρωταρχική σημασία του όρου, ότι οι πολίτες δείχνουν να τους εμπιστεύονται ακόμη.

Θα πρέπει όμως (πόσα πρέπει είπαμε σήμερα;) να συμφωνήσουμε πως είναι εξίσου αδύνατο να βγούμε από την κρίση, αν δεν αλλάξουμε την νοοτροπία κι αν δεν ξαναδούμε τα λάθη που μας οδήγησαν σ’ αυτήν.

Είναι λυπηρό ότι αρνούμαστε πεισματικά να το κάνουμε.

Είναι ακόμη πιο λυπηρό να κατηγορούμε εκείνους που προσπαθούν να το επισημάνουν, ως συντηρητικούς, ως «δεξιούς», ή ακόμη χειρότερο, ως ξεπουλημένους στα «μνημονιακά» συμφέροντα.

Πολύ λυπηρό!

Έγινε παρεξήγηση;