130207 ΓΙΝΟΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Κάποιος φοράει το σώβρακο ανάποδα!

Τη θυμάμαι αυτή τη φάση από παιδί.

Την άκουγα από τον περίφημο Κακαρέλο, ο οποίος συχνά πυκνά έστηνε την παράστασή του στην πλατεία ή στον κήπο, κάνοντας διάφορα ακροβατικά ή ταχυδακτυλουργικά κόλπα.

Τον θυμάμαι να πηδάει με «μπλονζόν» πολλές καρέκλες στη σειρά, να λύνεται μετά από ένα σφιχτό δέσιμο που του έκαναν εθελοντές από το κοινό ή να εμφανίζει πράγματα που δήθεν είχαν χαθεί η εξαφανιστεί!

Πολλές φορές, προκειμένου να επιτείνει το ενδιαφέρον ή την αγωνία των θεατών, το «κόλπο» δεν έπιανε με την πρώτη. Τότε δικαιολογούσε την αποτυχία του ή τη δυσκολία που συναντούσε, με αυτή τη φράση.

Κάποιος φοράει το σώβρακο ανάποδα!

Μπορεί μάλιστα να έψαχνε ανάμεσα στο κοινό, συνήθως για κανέναν πιτσιρικά, τάχα για να τον διώξει, επειδή το ανάποδα φορεμένο σώβρακό του δεν άφηνε την τέχνη του Κακαρέλου να αναπτυχθεί σε όλο της το μεγαλείο.

Ωραία, ξένοιαστα χρόνια!

Πού τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά;

Είμαι βέβαιος πως, αν οι κύριοι του ΔΝΤ γνώριζαν τον Κακαρέλο, δεν θα δίσταζαν να δανειστούν το επιχείρημά του, προκειμένου να εξηγήσουν για ποιο λόγο δεν «βγαίνει» το πρόγραμμα που σχεδίασαν.

Μας τα είπαν όλα. Μόνο ότι «κάποιος φοράει το σώβρακο ανάποδα» δεν μας είπαν. Ακόμη!

Δεν ξέρω τι θα κάνουν αν, παρακολουθούν τι λέμε εδώ στην παρέα μας, ή αν κάποιος πρόθυμος προλάβει να τους το σφυρίξει.

Τελευταία τους δικαιολογία είναι ο «πολλαπλασιαστής», ο οποίος, παραδέχονται τώρα, υπολογίστηκε λάθος.

Πολύ χαμηλότερα απ’ ό,τι ισχύει στην ελληνική πραγματικότητα.

Τι ακριβώς όμως είναι αυτός ο πολλαπλασιαστής;

Απ’ ό,τι διαβάσαμε και καταλάβαμε έχει να κάνει με τη σχέση μέτρων λιτότητας και μείωσης του ΑΕΠ της χώρας στην οποία αυτά επιβάλλονται.

Το άλλο πουλάκι:

Δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής.

Έτσι είναι το πλήρες όνομά του.

Ο αρχικός υπολογισμός του ΔΝΤ είχε ως εξής: Αν μια χώρα πάρει μέτρα λιτότητας ύψους ενός ευρώ, το ΑΕΠ της θα μειωθεί κατά 0,50 ευρώ!

Αυτό, παραδέχονται τώρα πια, δεν ίσχυσε και δεν ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδας.

Εδώ τα μέτρα λιτότητας φέρνουν μεγαλύτερη μείωση. Πιο συγκεκριμένα, μέτρα ύψους ενός ευρώ μειώνουν το ΑΕΠ της χώρας μας κατά 0,90 ή σε κάποιες των περιπτώσεων, κατά 1,7 ευρώ!

Γιατί συμβαίνει αυτό; Έλα μου, ντε!

Ίσως επειδή κάποιος φοράει το σώβρακο ανάποδα! Ίσως για άλλους πιο κοινούς αλλά εξίσου απρόβλεπτους λόγους, όπως το ότι οι «Μερκοζί» απείλησαν τον Νοέμβριο του 2011, πως θα μας πετάξουν έξω από την Ευρωζώνη, το ότι ο Παπανδρέου άφησε το τιμόνι και έφυγε, το ότι κάναμε δυο φορές εκλογές προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση, το ότι η κυβέρνηση αυτή διαπραγματεύονταν (ΧΑ!) επί πέντε μήνες με την Τρόικα…

Εδώ τίθεται ένα σοβαρότατο (καιρός ήταν) ερώτημα.

Το πρόγραμμα που επιβλήθηκε στη χώρα μας ήταν λάθος σχεδιασμένο εξ αρχής ή απλώς δεν εφαρμόστηκε σωστά;

Κάποιοι, μεταξύ των οποίων και ο «εξαποδώ» για τους αντιμνημονιακούς Ι. Κ. Πρετεντέρης, υποστηρίζουν το πρώτο. Το πρόγραμμα, γράφει, ήταν λάθος σχεδιασμένο από την αρχή.

Διαβάζω επί λέξει, από το Βήμα της Κυριακής.

«Έχουμε, με άλλα λόγια, ένα πρόγραμμα προσαρμογής τα οποίο (κατά την ομολογία των ίδιων των σχεδιαστών του!..) έπεσε έξω στις δυο βασικότερες παραδοχές του.

Θεώρησε, πρώτον, ότι το ελληνικό χρέος ήταν βιώσιμο –και δεν ήταν!

Υπέθεσε, δεύτερον, ότι οι επιπτώσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής στην οικονομία θα είναι περιορισμένες κι ελεγχόμενες- εδώ κι αν έπεσε έξω!»

Υπάρχουν, εξακολουθούν να υπάρχουν, βέβαια, και αυτοί που υποστηρίζουν ότι το πρόγραμμα δεν εφαρμόστηκε σωστά και γι’ αυτό ο πολλαπλασιαστής προκύπτει λάθος. Εκ του αποτελέσματος.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έχει σημασία;

Υποτίθεται ότι όταν σε καλούν ως εμπειρογνώμονα να σχεδιάσεις κάτι, πρέπει να προβλέψεις και… τα απρόβλεπτα –δεν μιλώ για τις ιδιαιτερότητες αυτού πάνω στον οποίο θα το εφαρμόσεις.

Είναι τόσο δύσκολο, ας πούμε, να φανταστεί κάποιος ειδικός πως η συζήτηση περί αποχώρησης ή εκδίωξης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα οδηγούσε τους καταθέτες στο να σηκώσουν τα χρήματα τους από τις τράπεζες και έτσι να μειωθεί (κι άλλο) η ρευστότητα και να μεγαλώσει η ύφεση;

Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα. Τι αλλάζει αυτή η παραδοχή λάθους εκ μέρους του ΔΝΤ; Ποια πρακτικά οφέλη θα έχει για μας;

Στην πραγματικότητα, λένε, τίποτε! Για δυο λόγους.

Ο πρώτος είναι πως στην πραγματική οικονομία, όπως (αποδεδειγμένα, πλέον) δεν μπορούν να προληφθούν οι αρνητικές εξελίξεις, έτσι δεν μπορούν και οι θετικές, που εξαρτώνται από το διεθνές κλίμα απέναντι στη χώρα μας (που έχει αλλάξει προς το καλύτερο), την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας (εδώ θα χυθεί αίμα), τις εισροές κεφαλαίων από την Ε.Ε., την πάταξη της φοροδιαφυγής (ποιας;), τις επενδύσεις, τη βελτίωση του καταναλωτικού κλίματος (με τι λεφτά;) και πάει λέγοντας.

Ο δεύτερος είναι πως το λάθος αυτό του ΔΝΤ θα αποτελέσει ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί της χώρας, στο τέλος του 2013, όταν θα συζητηθεί η περαιτέρω μείωση του χρέους μας.

Εφόσον, βέβαια, συνεχίζουμε να εφαρμόζουμε τα μέτρα.

Ναι, αλλά τότε θα υπάρχει χώρα για να διαπραγματευτεί;

Μήπως ήταν λάθος ο πολλαπλασιαστέος;