130219 ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Ακόμα και τώρα.

Θα έλεγε κανείς πως η κρίση, και οι αλλαγές που μοιραία έφερε στη ζωή μας, θα έκαναν κάποια πράγματα να περιοριστούν, αν όχι να εξαφανιστούν εντελώς.

Εν τούτοις, αυτά συνεχίζουν να αποτελούν σημαντικό μέρος της καθημερινότητάς μας.

Πού πήγε ο νους σας;

Θέλω να σας πω για ένα θέμα συζήτησης που είναι εξίσου συχνό, αν δεν ξεπερνάει αυτό της οικονομικής δυσπραγίας.

Είναι η διατροφή και οι δίαιτες.

Η διατροφή, γενικώς, παίζει τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, όσο μέρος καταλαμβάνουν στον τηλεοπτικό χρόνοι οι εκπομπές μαγειρικής.

Αφήστε που, όταν τα κυριακάτικα φύλλα συνοδεύονται από κάποιο περιοδικό για την κουζίνα, εξαντλούνται πριν ακόμη «σχολάσει» η εκκλησία.

Πολλοί κάνουν κρατήσεις από την προηγούμενη.

Βλέποντάς τα κανείς όλα αυτά θα έλεγε πως, σ’ αυτή τη χώρα, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον «τρώμε καλά».

Ένα ελάχιστο ποσοστό από τις συνταγές για τις οποίες συζητούν ή δείχνουν ενδιαφέρον οι νοικοκυρές αν εκτελούνταν (μάλιστα αν εκτελούνταν σωστά) θα ήμασταν, χωρίς αμφιβολία, οι πιο καλοφαγάδες του κόσμου.

Φαίνεται όμως πως οι νοικοκυρές μας, ιδίως οι νεότερες, παθαίνουν αυτό που χαρακτηρίζει και πολλούς νέους ζωγράφους, που προσπαθούν να γίνουν κατ’ ευθεία «Πικάσο», χωρίς να μαθητεύσουν πρώτα αυστηρά στο σχέδιο, που είναι η βάση της ζωγραφικής.

Έτσι και με τη μαγειρική.

Αν δεν μάθεις πρώτα να βράζεις σωστά ένα αβγό, να κάνεις καλοτηγανισμένες πατάτες, να πετυχαίνεις το σπανακόρυζο και να ευχαριστείς τους άλλους με μια νόστιμη και καλοβρασμένη φασουλάδα, μην περιμένεις να γίνεις σεφ που ασχολείται με «γκουρμέ» συνταγές.

Άσε το άλλο!

Όσες ώρες και να παρακολουθήσεις στην τηλεόραση τους μεγάλους πρωταθλητές να παίζουν μπιλιάρδο, αν δεν «χάσεις χρονιά», όπως λέγαμε παλιά, δηλαδή αν δεν μείνεις στάσιμος από απουσίες εξαιτίας των ωρών που τρως πάνω στην πράσινη τσόχα με τη στέκα στο χέρι, ποτέ δεν θα γίνεις σοβαρός παίκτης.

Έτσι και η μαγειρική.

Θέλει «ώρες πτήσης» πάνω από τις κατσαρόλες, μπροστά από τον φούρνο, κι όχι στον καναπέ με το περιοδικό ή το τηλεκοντρόλ στο χέρι.

Το άλλο πουλάκι:

Είπαμε όμως και για τις δίαιτες!

Κι αυτές καταλαμβάνουν τεράστιο χώρο (ο χρόνος και ο χώρος είναι ένα, μας είπε ο Αϊνστάιν) στις συζητήσεις, όχι μόνο των γυναικών, όπως θα περίμενε κάποιος, αλλά και των ανδρών. Αν, μάλιστα έχουν ξεπεράσει και ένα όριο ηλικίας και τα λεγόμενα «γεροντόπαχα» έχουν αρχίσει να επεκτείνονται επικίνδυνα, τότε η συζήτηση ανταγωνίζεται εκείνη των αθλητικών.

Τι δεν θα φάμε σήμερα;

Η φράση αυτή συνοψίζει το βάσανο χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι το μόνο που σκέφτονται είναι το φαγητό που… δεν θα φάνε, όχι γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να το αγοράσουν, αλλά γιατί πρέπει να χάσουν κάποια κιλά.

Σ’ αυτές τις συζητήσεις κι αν δεν ακούς ό,τι ανοησία μπορεί να βάλει ο νους σου.

Από εκείνους που «δεν τρώνε, αλλά παχαίνουν», μέχρι τους άλλους που «γυμνάζονται αλλά δεν λένε να χάσουν κιλά!».

Ο καθένας καταλαβαίνει εύκολα, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τι ακριβώς σημαίνει το «δεν τρώω, βρε παιδί μου» και το «γυμνάζομαι».

Το πρώτο σημαίνει δεν τρώω όσο θα ήθελα ή όσο θα τραβούσε η όρεξή μου.

Αυτό όμως που τρώω εξακολουθεί να είναι πολύ περισσότερο από όσο χρειάζεται ένας άνθρωπος, με τα δικά μου κιλά, για να κρατάει σταθερό το βάρος του. Δεν λέω να αδυνατίζει.

Το «γυμνάζομαι» σημαίνει βγαίνω κάθε απόγευμα μια βόλτα, η οποία μπορεί να κάνει καλό στο κυκλοφορικό, μάλλον όμως ανοίγει την όρεξη παρά οδηγεί στο αδυνάτισμα. Αυτή είναι η «γυμναστική» με την οποία περιμένουν κάποιοι να αδυνατίσουν.

Καίει λίγο περισσότερες θερμίδες από όσες καις όταν… τρως!

Αφήστε το άλλο, το απόλυτο επιχείρημα που είπε φίλος σε κάποιον που υποστήριζε ότι γυμναζόταν πολύ;

«Δηλαδή, γυμνάζεσαι πιο πολύ απ’ ό,τι ο Σχορτσανίτης;»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έτσι είναι, φίλοι μου.

Όλοι εμείς που έχουμε περισσότερα κιλά από ό,τι θα θέλαμε δεν μπορούμε να παραδεχτούμε μια απλή αλήθεια.

Τρώμε!

Και μάλιστα τρώμε περισσότερο απ’ όσο καίμε, είτε με την άθληση που κάνουμε, είτε με τη σκέψη, είτε με τον ύπνο, είτε… τρώγοντας.

Γι’ αυτό βρισκόμαστε σ’ αυτό το «χάλι» όπως ο καθένας το ορίζει για τον εαυτό του.

Δεν πειράζει. Αρκεί που συζητάμε για δίαιτες και για φαγητά κι… έχουμε το νου μας.

Να όπως σήμερα κι εμείς.

Αν συμφωνείτε μάλιστα, λέμε αύριο να σας δώσουμε κάποιες συμβουλές από τη… διεθνή εμπειρία, έτσι, για να συμβάλλουμε στον διάλογο που λίγο-πολύ συμμετέχουν όλοι οι συνομήλικοί μας.

Αύριο, λοιπόν, θα δούμε το φαινόμενο κοινωνιολογικά, πώς δηλαδή αντιμετώπισαν το θέμα «δίαιτα» διάφοροι λαοί, μέσα από την πείρα και τη σοφία αιώνων.

Καλή όρεξη!

Μόνοι μας τα τρώμε!