130222 ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

«Εσύ τι λες»;

Όταν μου τίθεται αυτό το ερώτημα για κάποιο θέμα αισθάνομαι σε πολύ δύσκολη θέση.

Γιατί πρέπει να λέω κάτι για όλα; Υπάρχουν πράγματα για τα οποία δικαιούται ακόμη και ο πλέον ενημερωμένος πολίτης (πόσο μάλλον ένα πουλάκι) να ΜΗΝ έχει άποψη.

Έπειτα, υπάρχουν φορές, το έχουμε ξαναπεί αυτό, που η επικαιρότητα είναι από μόνη της τόσο «εντυπωσιακή», τόσο πέρα από κάθε φαντασία, που, αν τολμήσεις να τη σχολιάσεις, χαλάς όλη τη γοητεία.

Ωστόσο, όταν ξεκινά ένας δημόσιος διάλογος είναι καλό να παίρνουμε θέση έστω με τα φτωχά επιχειρήματά μας, ώστε να βοηθάμε κι εμείς, ως οφείλουμε, στη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.

Με μια υποσημείωση:

Ο πολιτισμένος διάλογος έχει νόημα, όταν συμμετέχουμε σ’ αυτόν με μια κατ’ αρχήν συμφωνία.

Εκείνος που έχει (έστω προσωρινά) τα ισχυρότερα επιχειρήματα να πείθει τον άλλο, ο οποίος οφείλει να αποδεχτεί ότι είχε κάνει λάθος εκτιμήσεις.

Στη δημοκρατία όμως, κι αυτή είναι η γοητεία της, μπορεί να γίνει αποδεκτό ακόμη και το άλλο.

Βλέπω ότι έχεις δίκιο, βλέπω ότι αυτό που υποστηρίζεις είναι σωστό και πως έτσι όπως το λες πρέπει να γίνει, όμως… διαφωνώ!

Γιατί; Διότι δεν με συμφέρει! Στην πολιτική δεν κινούμαστε από τη λογική, δεν αποφασίζουμε με βάση κάτι «αντικειμενικά» σωστό.

Αυτό μας το δίδαξε ο Θουκυδίδης όταν μας είπε ότι τα κίνητρα στην πολιτική είναι τρία: «τιμή, δέος ωφέλεια».

Ο άνθρωπος δηλαδή λαμβάνει πολιτικές αποφάσεις ή τοποθετείται πολιτικά απέναντι σε ένα ζήτημα είτε από φιλοδοξία (τιμή), είτε από φόβο (δέος) είτε από συμφέρον ωφέλεια), χωρίς να αποκλείονται και συνδυασμοί αυτών!

Είδατε; Μ’ αυτά και μ’ αυτά ξέχασα ποιο ήταν το ζήτημα πάνω στο οποίο έπρεπε να τοποθετηθώ.

Αν το θυμηθώ θα επανέλθω.

Το άλλο πουλάκι:

Η αξιολόγηση ήταν.

Βλέπουμε ότι έχει ξεκινήσει ένας διάλογος, στον οποίο, όπως συχνά συμβαίνει, εκείνοι οι οποίοι πρέπει να πάρουν μέρος απουσιάζουν.

Μιλάμε, συγκεκριμένα, για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, την οποία προσπαθεί να φέρει η κυβέρνηση.

Προσπαθεί… χρόνια τώρα, η κάθε κυβέρνηση, χωρίς να το καταφέρνει ή να το τολμά.

Σκαλώνει επάνω στη διαφωνία των εκπαιδευτικών, οι οποίοι είναι και αυτοί που πρόκειται να αξιολογηθούν.

Και οι οποίοι, για άλλη μια φορά, δεν συμμετέχουν στον διάλογο. Από ότι γνωρίζω, από τους δασκάλους δεν πήγε κανείς, ενώ από τους καθηγητές νομίζω ότι πήγαν μόνο τα μέλη της ΟΛΜΕ που ανήκουν στην ΠΑΣΚ και τη ΔΑΚΕ

Ρωτήθηκα κι εγώ να πω τη γνώμη μου και τη λέω ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές: είμαι κατά της αξιολόγησης!

Κατά, όταν πρόκειται να αξιολογηθώ εγώ, αλλά και αν πρόκειται να αξιολογήσω πάλι κατά είμαι, διότι κανείς δεν θέλει να χαλάσει την καρδιά του και να γίνεται «κακός»…

Αυτή νομίζω ότι πρέπει να είναι η στάση κάθε ανθρώπου, ο οποίος, σύμφωνα και με τον Θουκιδίδη, κινείται από φόβο ή από συμφέρον ή και από τα δυο μαζί.

Είναι λογικό, λοιπόν, και απολύτως κατανοητό και οι εκπαιδευτικοί να μην θέλουν την αξιολόγηση και να προσπαθούν (και μέχρι στιγμής να το καταφέρνουν) να την αποφύγουν.

Ποιος θα την ήθελε; Ποιος, ενώ μπορούσε να την αποφύγει, θα τη δεχόταν αδιαμαρτύρητα;

Το πρόβλημα είναι ότι στις δημοκρατίες δεν αποφασίζει κανείς μόνος, ακόμη και για ζητήματα που φαίνεται ότι τον απασχολούν ιδιαίτερα, όπως το τι ώρα θα πηγαίνει στη δουλειά, πότε θα βγαίνει στη σύνταξη ή τι μισθό θα παίρνει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το πρόβλημα.

Πώς θα πείσεις τους άλλους, στο επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, ότι δεν πρέπει να αξιολογείσαι;

Μπορείς να τους δώσεις να καταλάβουν τους λόγους για τους οποίους δεν θέλεις να αξιολογείσαι. Αυτό όμως δεν αρκεί.

Θα πρέπει να τους πείσεις ότι η αξιολόγηση θα οδηγήσει σε ένα χειρότερο σχολείο, σε μια εκπαίδευση χειρότερη για τα παιδιά τους, άρα δεν θα πρέπει να εφαρμοστεί και καλό είναι να παραμείνει το πράγμα ως έχει.

Το άλλο που πρέπει να κάνεις είναι να τους εξηγήσεις για ποιο λόγο όλοι οι άλλοι εκπαιδευτικοί, σε άλλες χώρες, αξιολογούνται, ενώ εδώ, για κάποιους συγκεκριμένους λόγους, αυτό δεν είναι σωστό να εφαρμοστεί.

Τέλος, μια έξυπνη τακτική θα ήταν να πεις ότι ναι, θέλω να αξιολογούμαι, όχι όμως με αυτόν τον τρόπο, αλλά με έναν άλλο καλύτερο, πιο αντικειμενικό και πιο δίκαιο έναν τρόπο που θα περιορίζει τις πιθανότητες «αδικίας» και, σε κάθε περίπτωση, θα οδηγεί σε ένα καλύτερο σχολείο και μια εκπαίδευση καλύτερη για τα παιδιά.

Το κακό, σ’ αυτή την περίπτωση, είναι πως θα πρέπει να υποδείξεις έναν τέτοιο τρόπο και μάλιστα μιλώντας συγκεκριμένα (ποιος, πότε, πώς, γιατί…) και όχι γενικόλογα.

Όπως καταλαβαίνετε, φίλοι μου, υπάρχει πολύ «ψωμί» στην υπόθεση και σίγουρα το θέμα θα μας απασχολήσει και την άλλη εβδομάδα.

Έτσι το αξιολογώ εγώ.

Ανάξιον λόγου!