130201 ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Ποια είναι η δική σας θέση;

Άκουσα το ερώτημα να απευθύνεται στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έδωσα όλη την προσοχή μου περιμένοντας με αγωνία την απάντησή του.

Η δημοσιογράφος ζητούσε τη θέση του για την απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς και την επίταξη, επιστράτευση που επέβαλε η κυβέρνηση.

Μεταφέρω επί λέξει:

«Όσο κι αν επιχειρήθηκε από την πλευρά της κυβέρνησης να δοθεί η αίσθηση μιας συντεχνίας που διεκδικεί συντεχνιακά αιτήματα, όσο κι αν επιχειρήθηκε από μερίδα μέσων ενημέρωσης αυτό που ονομάζουμε κοινωνικός αυτοματισμός, στην πραγματικότητα η διεκδίκηση των εργαζόμενων στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα μέρος μιας συνολικότερης αγωνίας και διεκδίκησης για κάθε εργαζόμενο και κάθε εργαζόμενη σ’ αυτή τη χώρα. 

Διότι, αυτός ο εξευτελισμός των μνημονιακών πολιτικών που ονομάζεται κάπως έτσι όμορφα ενιαίο μισθολόγιο, ξέρετε τι σημαίνει;

Σημαίνει ότι ένας επιμελητής α΄ ή διευθυντής γιατρός, που έχει κάνει δέκα χρόνια σπουδές και είκοσι πέντε χρόνια στο νοσοκομείο παίρνει σήμερα χίλια οχτακόσια ευρώ».

Έφερε κι άλλα παραδείγματα ο Αλέξης Τσίπρας εργαζόμενων που παίρνουν πολύ χαμηλούς μισθούς για να καταλήξει «αυτό είναι το μεγάλο μαρτύριο που περνάει η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή. Και κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι διεκδικούν το δικαίωμα τους σε μισθούς αξιοπρέπειας είναι συντεχνία;»

Η επόμενη ερώτηση θεωρώ ότι είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Εσείς τι θα δίνατε σ’ αυτόν που παίρνει χίλια οχτακόσια ευρώ, σ’ αυτόν που παίρνει χίλια διακόσια…

Μεταφέρω και πάλι επί λέξει:

«Εμείς δεν θα επιλέγαμε μια πολιτική σαν αυτή της εξομοίωσης, σε μια λογική ισοπέδωσης, δεν θα μπαίναμε ποτέ, θα βλέπαμε με βάση τις ανάγκες, την πραγματικότητα, με βάση το τι προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, με βάση τού πόσες ώρες εργάζεται και σε ποιες συνθήκες…»

Αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο, που η δημοσιογράφος το έχασε.

Το ότι δηλαδή εργαζόμενοι που προσφέρουν διαφορετικά πρέπει να έχουν και διαφορετικές αμοιβές.

Ο κύριος Τσίπρας το κατάλαβε σχεδόν αμέσως και το «μάζεψε», μιλώντας για τις κακές επιδοματικές πολιτικές των προηγούμενων ετών.

Το άλλο πουλάκι:

Προσέξτε λίγο όμως μια επόμενη απάντηση.

«Εμείς αυτό που λέμε είναι ότι πρέπει οι κατώτατοι μισθοί να γίνουνε μισθοί αξιοπρέπειας γι’ αυτό και έχουμε προτείνει, στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας σήμερα, και θα ήταν το πρώτο μέτρο που θα κάναμε, να φέρναμε τον κατώτατο μισθό στα επίπεδα πριν το μνημόνιο».

Δυο παρατηρήσεις από εμένα.

Πρώτον, τι ακριβώς σημαίνει «στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας»;

Μπορούν να (ξανα)δοθούν αυτοί οι μισθοί ή όχι; Μήπως αφήνεται ένα παραθυράκι όπως να διαπιστωθεί, ας πούμε, αύριο, πως οι δυνατότητες της οικονομίας δεν το επιτρέπουν;

Το λέω αυτό διότι, όταν παρακάτω ρωτήθηκε ο κύριος Τσίπρας ευθέως αν υπάρχουν λεφτά, απάντησε επίσης ευθέως πως «λεφτά δεν υπάρχουν» και πως το ζήτημα της επιστροφής στους «παλιούς» μισθούς είναι κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ θα το διεκδικήσει.

Να ένα ενδιαφέρον σημείο της απάντησης.

«Λεφτά, λοιπόν, δεν υπάρχουν. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχει η δυνατότητα να φύγουμε απ’ αυτόν τον ολισθηρό κατήφορο που έχουμε μπει. Και ότι σταδιακά, μέσα από ένα σχέδιο, θα μπορέσουμε να ξανακινήσουμε την οικονομία.

Και για να ξανακινηθεί η οικονομία, το ‘λέγε ο Κέυνς πολλά χρόνια πριν να πω εγώ, δεν προσπαθώ να νομίσω γλαύκας εις Αθήνας, για να κινηθεί η οικονομία χρειάζεται αυτοί οι οποίοι ό,τι παίρνουν το καταναλώνουν, να παίρνουν ένα μισθό για να μπορούν να καταναλώνουν».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το σχήμα είναι απλό.

Το κράτος δίνει μισθούς, συντάξεις, εισοδήματα κ.λπ., οι πολίτες καταναλώνουν, οι έμποροι και οι πάροχοι υπηρεσιών πληρώνουν φόρους, το κράτος μαζεύει λεφτά και ξαναδίνει μισθούς, συντάξεις, επιδόματα κ.λπ.

Όσο περισσότερα χρήματα δίνει το κράτος, τόσο περισσότερα θα καταναλώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και τόσα πάλι θα μαζεύει πίσω από φόρους!

Κοιτάξτε όμως μια σοβαρή αντίφαση:

Αν παραλείψουμε το τεχνικό ζήτημα της είσπραξης όλων των φόρων, που ελπίζουμε ότι ένα σοβαρό κράτος μπορεί να το λύσει, παραμένει πάντα το πρόβλημα των αυξήσεων, οι οποίες θα πρέπει κάθε φορά να είναι «στα πλαίσια των δυνατοτήτων της οικονομίας», που πάει να πει ότι όποιοι εργαζόμενοι απεργούν για κάτι περισσότερο δεν θα έχουν αυτομάτως δίκαιο, και, επομένως, αν το παρατραβούν, θα πρέπει και να επιστρατεύονται.

Να είστε βέβαιοι όμως ότι το πράγμα δεν θα χρειαστεί να φτάσει ούτε εκεί. Διότι το σύστημα, έτσι προβοκατόρικα όπως το παρουσιάζουμε, δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που επί αιώνες έψαχναν να βρουν οι επιστήμονες, χωρίς να το καταφέρνουν: Το αεικίνητο!

Το σύστημα μετά από λίγο σταματά να δουλεύει, αν δεν του δοθεί εξωτερική ενέργεια, η οποία μπορεί να έρθει από δύο πηγές.

Ή από τον δανεισμό, όπως γινόταν μέχρι σήμερα, ή από την αύξηση της παραγωγής, όπως δεν φαίνεται να γίνεται στο άμεσο μέλλον, ειδικά όταν όλοι μάθουν να περιμένουν τους (εξασφαλισμένους από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) μισθούς και τα επιδόματα.

Τα δύσκολα, λοιπόν, είναι μπροστά μας, ακόμη και με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Ας μην κοροϊδευόμαστε.

Μαγικό ραβδί!