130131 ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Επίταξη του διαλόγου!

Μόνο έτσι θα δούμε να βελτιώνεται η κατάσταση.

Προσπαθώ να παρακολουθήσω τη συζήτηση που γίνεται όλες αυτές τις μέρες και δεν μπορώ να βγάλω άκρη.

Ας σταθούμε σε κάποια σημεία που έχουν ενδιαφέρον.

Πρώτα πρώτα στα στοιχεία που δόθηκαν σχετικά με τον αριθμό των εργαζομένων που συμμετείχαν πραγματικά στην απεργία, δηλαδή που έχαναν το μεροκάματό τους.

Αν αληθεύουν, το ξαναλέω αν αληθεύουν, είναι εξοργιστικά.

Όχι, δηλαδή, τα στοιχεία, αλλά το γεγονός ότι τόσοι πολλοί «απεργοί» πληρώνονται για τον αγώνα τους κι έτσι έχουν τη δυνατότητα να αγωνίζονται όσο θέλουν, χωρίς καμιά επίπτωση στα οικονομικά τους.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Ότι η απεργία είναι πόλεμος και στον πόλεμο χρησιμοποιείς ό,τι μέσα διαθέτεις, ακόμη κι αν δεν είναι τα απολύτως ενδεδειγμένα.

Κι εγώ θα σας πω ότι εσείς, τουλάχιστον, που μας παρακολουθείτε χρόνια, θα έπρεπε να γνωρίζετε πως ένα από τα φαινόμενα του σύγχρονου βίου που μας ενοχλεί αφάνταστα είναι η τζάμπα μαγκιά.

Ας το αφήσουμε όμως αυτό κι ας έρθουμε στην άλλη πλευρά.

Την επίταξη ή επιστράτευση ή όπως αλλιώς προτιμάτε στην οποία προχώρησε η κυβέρνηση.

Μια απόφαση του χαρακτηρίστηκε από αντιδημοκρατική έως χουντική.

«Στην Ευρώπη δεν φτάνουν ποτέ σε τέτοιο σημείο», άκουσα να επιχειρηματολογεί κάποιος υποστηρικτής των απεργών.

Θα συμφωνήσω, διότι, όπως άλλωστε προβλέπεται κι εδώ, η επιστράτευση είναι έσχατο μέσο.

Θα ήθελα όμως και να ρωτήσω. Μήπως και η απεργία είναι έσχατο μέσο, το οποίο η συνδικαλιστική πρακτική στη χώρα μας φρόντισε να ευτελίσει και, τελικά, να απαξιώσει, απλώς και μόνο χρησιμοποιώντας το τρις την ώρα;

Έχουμε συνειδητοποιήσει κάτω από ποιες συνθήκες και ύστερα από τι διεργασίες φτάνουν να απεργήσουν οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη και τι αντίστοιχα συμβαίνει στη χώρα μας;

Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στο ημερολόγιο των απεργιών και θα βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα.

Το άλλο πουλάκι:

Τι πρέπει να γίνει όμως;

Μα, θα σου πούνε κάποιοι, το αυτονόητο. Διάλογος!

Πολύ σωστά. Κι εδώ είναι που θέλω να καταλήξω. Στο γεγονός ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει αυτό που θα λέγαμε «κουλτούρα διαλόγου».

Ο καθένας οχυρώνεται πίσω από τις θέσεις του και δεν το κουνάει ρούπι. Περιμένει να έρθουν οι άλλοι να συμφωνήσουν μαζί του.

Βέβαια, στην πραγματικότητα, και ο διάλογος δεν είναι παρά μια διελκυστίνδα, στην οποία ο καθένας παίρνει μέρος και καταφέρνει πράγματα ανάλογα με τις δυνάμεις του.

Έτσι, από τη μια μεριά έχουμε τις κυβερνήσεις, τις εκάστοτε κυβερνήσεις, που έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι και από την άλλη τους εργαζόμενους με τους εκπροσώπους τους, τους συνδικαλιστές.

Αυτοί προσπαθούν να αντιπαραθέσουν στη δύναμη της κυβέρνησης τη δική τους δύναμη που δεν είναι άλλη από την κυβερνητική φθορά.

Δηλαδή προσπαθούν να πείσουν την κυβέρνηση ότι, σε περίπτωση που δεν αποδεχθεί τις θέσεις τους, θα χάσει πόντους και εκλογική δύναμη, όχι μόνο στους συγκεκριμένους εργαζόμενους, αλλά στην κοινωνία γενικότερα.

Ας το κρατήσουμε αυτό το γενικότερα, διότι καμιά φορά γυρίζει σαν μπούμερανγκ.

Έτσι όμως πάνε στο διάλογο. Δεν είναι τυχαίο ότι εργαζόμενοι που είχαν τη δυνατότητα να πιέσουν με τις απεργίες τους κατάφερναν να αποσπούν από τις κυβερνήσεις, είτε μεγαλύτερους μισθούς, είτε διάφορα προνόμια.

Δεν είναι τυχαίος ο Παρατατικός.

Ας σημειώσουμε επίσης πως η «πίεση» γινόταν κυρίως μέσω επιπτώσεων ή ταλαιπωρίας που επέφεραν οι απεργίες στο κοινωνικό σύνολο.

Κάπου όμως το κακό με τις απεργίες είχε παραγίνει. Αυτό το έσχατο όπλο είχε γίνει η εύκολη λύση στην οποία προσέφευγαν οι συνδικαλιστές, οι οποίοι, όλως τυχαίως, δυσκολεύονταν πολύ να αποφασίσουν μια απεργία, όταν στην κυβέρνηση βρισκόταν το κόμμα στο οποίο «ανήκε» η παράταξή τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Απεργίες όλων των ειδών!

Φτάσαμε έτσι να έχουμε προειδοποιητικές απεργίες, εθιμοτυπικές απεργίες, απεργίες συμπαράστασης σε άλλους απεργούς, απεργίες για «την ετοιμότητα του κλάδου», απεργίες για ψύλλου πήδημα, απεργίες κάθε είδους, μέχρι που το ιερό αυτό δικαίωμα των εργαζομένων εκφυλίστηκε εντελώς.

Και τώρα τι γίνεται;

Φτάσαμε τις απεργίες να μη τις θέλουν ούτε οι ίδιοι οι απεργοί. Οι αποφάσεις να λαμβάνονται από ισχνότατες μειοψηφίες και να απεργούν μονίμως οι «φιλότιμοι», όσοι δηλαδή απλώς ντρέπονται να μην απεργήσουν.

Από την άλλη άρχισε να λειτουργεί, δικαίως ή αδίκως, και ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός, δηλαδή υπάρχουν περιπτώσεις όπου το κοινωνικό σύνολο δεν βλέπει με καθόλου καλό μάτι μια απεργιακή κινητοποίηση, ακόμη κι αν δεν θίγεται άμεσα από αυτήν.

Έτσι, μπορεί η αντιπολίτευση να φωνάζει για «χουντική επιστράτευση», όμως η κυβέρνηση μετρά και βλέπει τους πολίτες να συμφωνούν μ’ αυτόν τον σκληρό χειρισμό.

Δυστυχώς, δυστυχέστατα!

Το έχουμε ξαναπεί. Είμαστε η γενιά που θα πληρώσει τα λάθη του παρελθόντος, τα δικά μας λάθη. Και, όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, μέχρι να ισορροπήσει ο ζυγός, θα έχει μεγάλες αποκλίσεις.

Απεργιακός διάλογος!