130108 ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Μπερδεμένα συναισθήματα.

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις με τη «λίστα Λαγκάρντ», δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σου προκαλεί, αφού τα συναισθήματα που δημιουργούνται είναι τόσο πολλά, συχνά αντιφατικά, που μπερδεύεσαι.

Έκπληξη, οργή, οίκτο, αηδία, απογοήτευση…

Από αυτή τη σκοπιά, η όλη υπόθεση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έργο τέχνης και μάλιστα υψηλών προδιαγραφών, αφού μόνο αυτά προξενούν στον θεατή τόσα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα.

Εκείνο όμως που απομένει στο τέλος είναι μια θλίψη.

Διότι, όπως και να το κάνουμε, αυτοί οι άνθρωποι διαχειρίστηκαν (και διαχειρίζονται) τις τύχες του τόπου.

Απορείς, λοιπόν, και θλίβεσαι.

Με την ανικανότητά τους; Την ανοησία τους; Τον αμοραλισμό τους;

Ό,τι από αυτά κι αν ισχύει -το πιο πιθανόν είναι ο συνδυασμός τους- είναι θλιβερό το γεγονός ότι φτάνουν στα ύπατα αξιώματα της χώρας και η σωτηρία ή η καταστροφή της εξαρτάται από αυτούς.

Ως εκ τούτου είναι ένοχοι.

Θα μου πεις, προκαταλαμβάνεις τις εξεταστικές επιτροπές και τη δικαιοσύνη; Πού πάει το τεκμήριο αθωότητας;

Δεν με καταλάβατε.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Παπακωνσταντίνου, για να μιλάμε συγκεκριμένα κι όχι γενικώς και αορίστως.

Κατηγορείται για διάφορα πράγματα και για όλα αυτά, ισχύει, φυσικά, το τεκμήριο αθωότητας και μένουμε να αποδειχθούν.

Αυτό, πιστέψτε με, δεν ενδιαφέρει και τόσο.

Μένει η ουσία. Του έδωσαν να διαχειριστεί μια λίστα ονομάτων που είχαν καταθέσει σημαντικά ποσά σε ξένη τράπεζα κι αυτός τι έκανε;

Πήρε το CD, έδωσε το CD, το αντέγραψε σε στικάκι, χάθηκε το αρχικό, πέρασε ο καιρός, έμεινε το στικάκι, αναζητήθηκε το πρωτότυπο, μας ξανάστειλαν άλλο αντίγραφο και, όταν έγινε η σύγκριση, βρέθηκε πως από το στικάκι έλειπαν τα ονόματα και τα στοιχεία συγγενικών του προσώπων.

Γι’ αυτό το πράγμα υπάρχει μια τεράστια ευθύνη που βαραίνει τον ίδιο. Εδώ δεν χρειάζονται εξεταστικές ή δικαστήρια. Αυτοί μπορούν να αναζητήσουν τα κίνητρα ή να καταλογίσουν δόλο, αμέλεια ή βλακεία.

Για τον πολίτη όμως μικρή είναι η διαφορά.

Το άλλο πουλάκι:

Το καράβι βούλιαξε.

Για τους επιβάτες που βουτούν νύχτα στα κρύα νερά, λίγη σημασία έχει αν ο καπετάνιος ήταν ανίκανος ή έβλεπε στην τηλεόραση το ματς ή το έριξε επίτηδες στην ξέρα για να εισπραχθεί η ασφάλεια.

Εκεί δεν υπάρχει τεκμήριο αθωότητας.

Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς μας. Στην παρούσα φάση δεν ενδιαφέρει και τόσο αν επικράτησε η ανικανότητα τους ή ο αμοραλισμός τους. Αν λειτούργησαν ιδία βουλήσει ή αν έπαιξαν παιχνίδια άλλων. Αν κέρδισαν κάτι από αυτή την ιστορία ή αν είχαν «καθαρά χέρια».

Θα μου πείτε, ισοπέδωση;

Είναι το ίδιο κάποιος που λειτουργεί με σκοπό το ίδιο όφελος και κάποιος που απλώς κάνει λάθος εκτιμήσεις;

Καθόλου! Γι’ αυτό μάλιστα μιλήσαμε στην αρχή για ανάμεικτα συναισθήματα. Τον ανόητο μπορείς και να τον συμπονέσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα τον απαλλάξεις από τις ευθύνες και δεν θα τιμωρηθεί.

Διότι, το έχουμε ξαναπεί, ποιος ο λόγος να παίρνουν τέτοιους μισθούς και επιδόματα όσοι βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης;

Ακριβώς! Η ευθύνη που έχουν.

Ε, όταν γίνει η στραβή (πόσο μάλλον όταν έρθει ολοκληρωτική καταστροφή) δεν μπορούμε να τους απαλλάσσουμε από τις ευθύνες τους λέγοντας «τι να κάνουμε, τόσο τον έκοψε» ή «έλα, μωρέ, ένα λάθος έκανε, άνθρωπος είναι».

Ένα λάθος μπορεί να κάνει ο στρατιώτης (και τον στήνουν στον τοίχο) όχι ο αξιωματικός που είναι επαγγελματίας, έχει εκπαιδευτεί και πληρώνεται για να μην κάνει λάθη που στοιχίζουν ζωές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας επανέλθουμε στη λίστα.

Διότι, πολύ σωστά ειπώθηκε, αν μείνουμε στο «σφάλμα» του Παπακωνσταντίνου, έχουμε χάσει την ουσία της υπόθεσης.

Η λίστα, η κάθε λίστα, πρέπει να αξιοποιείται όχι για να κερδίζουν τα κόμματα τις εντυπώσεις, αλλά για να κερδίζει το ελληνικό κράτος.

Χρήματα, μη αποδοθέντες φόρους, αξιοποίηση των κεφαλαίων, κυρίως όμως την αλλαγή νοοτροπίας όλων εκείνων που θεωρούν τη χώρα τσιφλίκι τους από το οποίο μπορούν μόνο να κερδίζουν, χωρίς να έχουν καμιά υποχρέωση.

Σε άλλες χώρες όλα αυτά κερδήθηκαν πριν από χρόνια χάρη στην «αξιοποίηση» της αντίστοιχης λίστας.

Εδώ, μετά από τόσο καιρό, ψάχνουμε να βρούμε αν έφταιξε ο Παπακωνσταντίνου ή και ο Βενιζέλος και όχι πώς θα δούμε τι γίνεται με τα ονόματα και τις καταθέσεις.

Έτσι είμαστε όμως πάντα. Και γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Δεν μας ενδιαφέρει να σωθεί ο τόπος, μας ενδιαφέρει να τον διαφεντεύουμε εμείς κι ας χαθεί ο μισός.

Ειδικά αν πρόκειται να σωθεί χάρη στις ενέργειες των «αντιπάλων» μας, τότε χίλιες φορές όχι.

«Θεία δίκη» !