130116 ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Περί καταλήψεων…

«Δεν λες τίποτε για τις καταλήψεις», μου επεσήμανε κάποιος φίλος. Κι εγώ του είπα μια ιστορία.

Μέσα της δεκαετίας του ‘80. Υπουργός Εθνικής Άμυνας ο Δροσογιάννης, ο οποίος, από μια συγκυρία, προσπαθεί να επιφέρει κάποιες αλλαγές, προς το δημοκρατικότερον, στην πολύπαθη Στρατονομία.

Ποια ήταν η συγκυρία; Ένας ανεψιός του παρουσιάστηκε εκεί (η Στρατονομία θεωρείται πολύ βολική υπηρεσία για τους Αθηναίους που κατατάσσονται στο πεζικό) και, την πρώτη μέρα κιόλας, έφαγε έναν γερό καψόνι. Τηλεφώνησε στον θείο του και άλλαξαν όλα.

Τι άλλαξε δηλαδή;

Όχι μόνο το προσωπικό (διοικητής κέντρου, μονάδων κ.λπ.) αλλά και η συνολική νοοτροπία.

Στη Στρατονομία καλούνταν πλέον μόνο απόφοιτοι Λυκείου (και πάνω), ενώ γινόταν προσπάθεια να επανδρωθεί με πτυχιούχους νομικής, δασκάλους, καθηγητές…

Η εκπαίδευση ήταν πολύ έντονη, γινόταν όμως από επαγγελματίες τού είδους, καθηγητές φυσικής αγωγής, δασκάλους πολεμικών τεχνών, προπονητές πυγμαχίας στο «πρακτικό» επίπεδο, ενώ στα θεωρητικά δίδασκαν ειδικοί επιστήμονες και νομικοί.

Ωστόσο, παρά τις καλές προθέσεις, η νοοτροπία, η «καραβανάδικη» νοοτροπία δύσκολα ξεπερνιέται.

Αρκεί να σκεφτούμε πως οι αξιωματικοί του κέντρου τότε είχαν όλοι εισαχθεί στη Σχολή Ευελπίδων και είχαν αποφοιτήσει από αυτήν μέσα στη Δικτατορία!

Στο Κέντρο υπήρχε ένα υπόγειο κτήριο (κάτι φεγγίτες του μόνο έβλεπαν στην αυλή) που ήταν εντελώς άχρηστο, μερικά πεταμένα τραπέζια, κάτι παλιές καρέκλες και άλλα άχρηστα αντικείμενα έβρισκαν εκεί τη θέση τους.

Δυο υποψήφιοι Στρατονόμοι επισκέφθηκαν τον Λοχαγό τους και του πρότειναν να αξιοποιηθεί ο χώρος και να γίνει ένα στέκι για τις ελεύθερες ώρες των εκπαιδευομένων.

Ας σημειώσουμε ότι στο Κέντρο δεν υπήρχε ούτε ΚΨΜ! Οι στρατιώτες, για να αγοράσουν έναν καφέ, φραπέ στιγμής σε πλαστική συσκευασία, έπρεπε να απευθυνθούν σε γειτονική μονάδα.

Το άλλο πουλάκι:

Να μια ιδιόμορφη «κατάληψη».

Οι αντιδράσεις στο αίτημα ήταν πολλές, γραφειοκρατικά προσκόμματα, κρυφτό ο ένας πίσω από τις ευθύνες του άλλου, όλα τα γνωστά του Στρατού. Στο τέλος όμως ήρθε το αποτέλεσμα, με την προϋπόθεση ότι οι δύο υποψήφιοι θα ήταν υπεύθυνοι (με ό,τι σημαίνει αυτό στον Ελληνικό Στρατό) για τον χώρο.

Και ήρθε η μεταμόρφωση.

Το υπόγειο καθαρίστηκε, βάφτηκε, πετάχτηκε η σαβούρα, τα τραπέζια και οι καρέκλες επιδιορθώθηκαν, εμφανίστηκαν καναδυό τάβλι, ένα σκάκι…

Ζητήθηκε άδεια να μπουν και κάποια βιβλία, τα πράγματα ήταν δύσκολα, κι έτσι τα πρώτα βιβλία που έπιασαν χώρο στα ράφια ήταν επιστημονικά από τις προσωπικές βιβλιοθήκες των «υπευθύνων».

Όλα αυτά στο περιθώριο ενός πολύ εντατικού προγράμματος εκπαίδευσης, με καθημερινές σχεδόν σκοπιές και… χωρίς προοπτική για τους ενδιαφερόμενους, αφού όλοι οι εκπαιδευόμενοι ήξεραν πως η διαμονή τους στο Κέντρο δεν θα ξεπερνούσε κάποιες εβδομάδες.

Κι όμως. Το υπόγειο εκείνο απέκτησε ζωή. Ήταν το πιο καθαρό και περιποιημένο σημείο του Κέντρου, με κουρτίνες στους φεγγίτες, λουλούδια στα περβάζια και ποτέ δεν έβλεπες κάτω αποτσίγαρο ή άλλο σκουπίδι.

Όταν δε άρχισαν και οι πρόβες της μικρής αυτοσχέδιας ορχήστρας για τον εορτασμό του Πάσχα, τότε γινόταν Ανάσταση!

Δεν ξέρω, είπα στον φίλο, τι απέγινε εκείνο το υπόγειο, όμως, για μένα, έτσι πρέπει να είναι οι καταλήψεις.

Πώς δηλαδή; Να λειτουργούν παραδειγματικά, όχι υποδειγματικά, παραδειγματικά, για έναν άλλο τρόπο οργάνωσης και (αυτο)διαχείρισης της ζωής όσων τις υποστηρίζουν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δυστυχώς αυτό δεν φαίνεται να υπάρχει.

Τους χώρους των καταλήψεων, από το λίγο που τους ξέρουμε και από το ελάχιστο που είδαμε στην τηλεόραση δεν θα τους θεωρούσε κάποιος παράδειγμα για μια καλύτερη ζωή, τουλάχιστον στο επίπεδο της αισθητικής και της καθαριότητας.

Για την οργάνωση και τη λειτουργία τους δεν ξέρω, μπορεί τα πράγματα να είναι καλύτερα, όμως θεωρώ αδιανόητο ένας χώρος όπου συγκεντρώνονται άνθρωποι που οραματίζονταν μια άλλη κοινωνία να είναι σκουπιδότοπος, χωρίς καμία αισθητική (και δεν εννοώ τη δική μου, που ίσως είναι «μικροαστική».)

Όπως βλέπετε δεν σχολιάζω καθόλου τα εκατοντάδες μπουκάλια προς ανακύκλωση, ούτε τα άλλα είδη που για κάποιους είναι ύποπτα για χρήση από αναρχικούς, ενώ για άλλους βρίσκονται σε κάθε καθωσπρέπει σπίτι.

Έτσι θα ήθελα εγώ τις καταλήψεις. Εάν χώρο φωτεινό, πολύχρωμο, διακοσμημένο με φαντασία, με άποψη, πεντακάθαρο, με σεβασμό προς όλους (π.χ. τους μη καπνίζοντες), όπου θα λαμβάνουν χώρα δράσεις αλληλεγγύης, φιλοπεριβαλλοντικές, πολιτιστικές…

Έναν χώρο όπως την κοινωνία που (υποτίθεται ότι) οραματίζονται εκείνοι που υποστηρίζουν ενεργά την κατάληψη, αλλά και πολλοί άλλοι που τη βλέπουν με συμπάθεια.

Κάτι αν ήταν έτσι, να είστε σίγουροι ότι πολλοί ακόμη θα την υποστήριζαν ενεργά και χιλιάδες άλλοι θα την έβλεπαν με συμπάθεια.

Και τότε δεν θα μπορούσε να γίνει καμιά ανα-κατάληψη!

Καταλάβατε;