130128 ΒΙΑΙΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Ποιος «αβαντάρει» τη βία;

Έχουμε ξαναμιλήσει και παλαιότερα για το θέμα, όμως, ευκαιρίας δοθείσης, ας το ξανασκεφτούμε.

Πρώτον και κύριον. Εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις, το αβαντάρισμα αυτό δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη.

Δηλαδή δεν μπορεί ένα κόμμα, ένας άνθρωπος, μια συνδικαλιστική ομάδα ή μια «θύρα» να δώσουν το σύνθημα και οι πολίτες (τρόπος του λέγειν) να ξεχυθούν στους δρόμους και να αρχίσουν να τα σπάνε.

Ακόμη κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, σίγουρα έχουν προηγηθεί πάρα πολλά γεγονότα ή καταστάσεις, που οδηγούν σ’ αυτό το βίαιο ξέσπασμα.

Προσοχή! Το ότι οδηγούν σ’ αυτό δε σημαίνει πως το δικαιολογούν επίσης. Μπορεί στη γροθιά που σου έδωσα να με οδήγησε μια κουβέντα που μου είπες, αυτό όμως δεν τη δικαιολογεί.

Θυμάμαι τον συγχωρεμένο καθηγητή Κόνραντ Λόρεντζ, εισηγητής της «ηθολογίας», επιστήμης που μελετούσε τη συμπεριφορά των ζώων, ο οποίος μετέφερε τα συμπεράσματά του στην ανθρώπινη κοινωνία.

Είχε μελετήσει, λοιπόν, τη βία που αναπτύσσεται μεταξύ ζώων, όταν περιορίζεται ο ζωτικός τους χώρος, χωρίς καν να μειώνονται το φαγητό ή η δυνατότητα εύρεσης συντρόφου. Απλώς επειδή ζουν στριμωγμένα.

Το φαινόμενο αυτό, στους ανθρώπους, ονομάζεται νόσος των εξερευνητών και εμφανίζεται σε επιστήμονες που μένουν για μεγάλα διαστήματα κλεισμένοι σε μικρά καταλύματα, όπως στην Ανταρκτική.

Μόνο που, τόνιζε ο Λόρεντζ, ο άνθρωπος δεν θα επιτεθεί στον συνάνθρωπό του, το πολύ πολύ να σπάσει κάτω ένα πιάτο ή να βγει από το καταφύγιο και να μπήξει μια δυνατή φωνή.

Έτσι (έπρεπε να) είναι ο άνθρωπος.

Και γι’ αυτό έχει θεσπίσει νόμους και κανόνες συμπεριφοράς, ακόμη έχει ορίσει και τους λόγους (αλλά και τους τρόπους) άσκησης «νόμιμης βίας».

Αυτή ασκείται είτε στο όνομα της κοινωνίας, από τα όργανα της τάξης, είτε –προσέξτε το αυτό- σε περιπτώσεις που επίσης προβλέπονταν από το Σύνταγμα, το περίφημο άρθρο 120 παρ 4, το οποίο πάντοτε το θυμόμαστε κουτσό.

Το άλλο πουλάκι:

Ας το θυμηθούμε ολόκληρο.

«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Τι έχουμε εδώ; Δεν έχουμε μόνο τον πατριωτισμό των Ελλήνων, ούτε μόνο το «κάθε μέσο», άρα και τη βία.

Έχουμε συγκεκριμένες προϋποθέσεις που πρέπει να ισχύουν, ώστε να δικαιούμαστε και να υποχρεούμαστε να αντισταθούμε.

Η πρώτη είναι η κατάλυση του Συντάγματος:

Πώς όμως μπορεί να διαπιστωθεί αυτή; Έχει τη δυνατότητα και το δικαίωμα ο καθένας να αποφασίζει ότι «οι Γερμανοί ξανάρθανε» ή ότι «η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73» και επομένως να σπεύδει βίαια να αποκαταστήσει τα πράγματα;

Είναι και πάλι γνωστό ότι το αν καταστρατηγείται το Σύνταγμα είναι αρμόδια να το κρίνουν τα θεσμοθετημένα όργανα της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης.

Έχουμε όμως και τέτοιες περιπτώσεις. Υπάρχουν δηλαδή φορές που πράγματι ένας νόμος κρίνεται αντισυνταγματικός.

Τότε δικαιούμαστε να τα σπάσουμε;

Όχι, γιατί υπάρχει και η δεύτερη προϋπόθεση που θέτει το ίδιο το Σύνταγμα. Η προσπάθεια να καταλυθεί το Σύνταγμα πρέπει να γίνει διά της βίας κι όχι, ας πούμε επειδή διέφυγε από τις νομικές επιτροπές της Βουλής κάποια διάταξη.

Βεβαίως, όλα αυτά μπορεί να ισχύουν για την κοινή λογική ή, αν θέλετε, για κάποιους άλλους, εκτός από τον εαυτό μου ή την ομάδα μου.

Εγώ (εμείς) θεωρώ ότι το Σύνταγμα καταστρατηγείται καθημερινά από την κυβέρνηση, την Τρόικα, τα μνημονιακά ΜΜΕ και τη λιστοκρατία.

Θεωρώ (θεωρούμε) ακόμη ότι η κατάλυση του Συντάγματος γίνεται διά της βίας αφού αυτοί έχουν την αστυνομία, το στρατό και τα δικαστήρια για να επιβάλλουν τις αποφάσεις τους κι εγώ (εμείς) δεν έχω (έχουμε) πέρα την προσφυγή στη βία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τότε βγες (βγείτε) στο κλαρί!

Αν έτσι πιστεύεις δικαιολογείσαι, αλλά δεν νομιμοποιείσαι, εξ ου και το «κλαρί». Όχι όμως να συμμετέχεις στο όλο πολιτικό παιχνίδι, να απολαμβάνεις τα καλά της δημοκρατίας, να ψηφίζεις, να ψηφίζεσαι, να «συνδικαλίζεσαι» ελεύθερα και, όποτε σου τη δίνει να τα σπας.

Αφήστε το άλλο. Όταν συλληφθείς να τα σπας, ζητά από το κράτος (από αυτό το κράτος) να σε αφήσει ελεύθερο, διότι… έτσι!

Ας επανέλθουμε όμως, για να το μαζέψουμε λίγο. Η βία (βία είναι και το γιαούρτι και το χαστούκι και η μολότοφ και ο πυροβολισμός…) δεν έχει θέσει στην ανθρώπινη κοινωνία.

Είπαμε τι λέει το Σύνταγμα, είπαμε επίσης ότι δεν οδηγείται κανείς σ’ αυτήν στα καλά καθούμενα. Υπάρχει μια μακροχρόνια διαδικασία που οδηγεί τους ανθρώπους πρώτα να τη σκεφτούν ως λύση και μετά να οδηγηθούν σ’ αυτήν.

Περισσότερα, όμως, αύριο.

Η βία και το κράτος!