130122 ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Ντροπής πράματα!

Όπως θα διαπιστώσατε, φίλοι μου, δεν σχολίασα καθόλου την συνεδρίαση της βουλής και την ψηφοφορία της περασμένης Πέμπτης, σχετικά με τις προτάσεις για παραπομπή πολιτικών προσώπων.

Ίσως να καταλάβατε γιατί δεν το έκανα. Διότι δεν αισθάνθηκα καμιά απολύτως έκπληξη, ούτε με το επίπεδο του διαλόγου που «αναπτύχθηκε», ούτε με την έκβαση των ψηφοφοριών.

Παρακολουθώντας την πολιτική ζωή του τόπου για πάνω από τρεις δεκαετίες (πω, πω!) και όντας ο ίδιος στα αμφιθέατρα άλλο τόσο διάστημα, ήξερα πολύ καλά τι να περιμένω και ομολογώ ότι δικαιώθηκα πλήρως.

Έχω όμως φίλους που επιμένουν.

«Σχεδόν όλος ο κυριακάτικος τύπος ήταν αφιερωμένος σ’ αυτό κι εσύ δεν μας είπες τίποτα».

Παραβλέπω το γεγονός ότι, όντας φίλοι και παρακολουθώντας χρόνια τώρα τη στήλη, έπρεπε να ξέρουν πως και ο μη σχολιασμός είναι κι αυτός σχολιασμός.

Το να επιλέγεις να μη μιλήσεις για κάτι λέει από μόνο του πολλά, ίσως περισσότερα.

Οφείλω όμως μια εξήγηση. Τι ακριβώς ήταν αυτό που περίμενα και από πού γνώριζα όσα άλλοι αγνοούσαν κι έπεσαν από τα σύννεφα;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η «υπόθεση Λαγκάρντ», το είχαμε πει, ήταν μια υπόθεση που, κανονικά, θα έπρεπε να διεκπεραιωθεί από υπηρεσιακούς παράγοντες και δεν εννοώ τον «γραφειοκρατικό» χειρισμό της, αλλά ακόμη και μετά την αποκάλυψη της αλλοίωσής της.

Κανονικά, δηλαδή, θα επρόκειτο για μια διαδικασία ρουτίνας.

Επειδή είπα δυο φορές το «κανονικά» ας το εξηγήσω.

Η λέξη υπονοεί την ύπαρξη και λειτουργία ενός κρατικού μηχανισμού και ενός πολιτικού συστήματος, περίπου σαν αυτά που υπάρχουν σε άλλες πολιτισμένες χώρες.

Σωστά όμως έχει επισημανθεί πως από την υπόθεση λίστας, όπως και από την υπόθεση της Ζίμενς, η μόνη εμπλεκόμενη χώρα που κατόρθωσε (το εννοώ) να μην κερδίσει τίποτα είναι η δική μας.

Το άλλο πουλάκι:

Πολιτικό κέρδος!

Για το δικό μας πολιτικό σύστημα είναι το μόνο κέρδος που έχει αξία, αφού αυτό μόνο μπορεί να «ανακεφαλαιοποιηθεί», δηλαδή να οδηγήσει στην επανεκλογή του πολιτικού προσωπικού στις ίδιες ή σε ανώτερες θέσεις.

Δυστυχώς όμως, φαίνεται πως και στην πολιτική ισχύουν οι αμείλικτοι νόμοι της χρηματιστηριακής αγοράς.

Στην προσπάθειά τους να κερδίσουν όλοι εύκολα και γρήγορα, τελικά βρίσκονται όλοι χαμένοι.

Δυστυχέστερα για μας, δεν έχει βρεθεί πολιτικό ή οικονομικό σύστημα που να επιβιώνει χωρίς αυτούς και έτσι βρισκόμαστε στην τραγική θέση να ψάχνουμε για τους καλύτερους, πάντοτε όμως στην ίδια «αγορά».

Ας επανέλθουμε στα γεγονότα της Βουλής.

Ειλικρινά, φίλοι μου, περίμενε κανείς από εσάς κάτι διαφορετικό, κάτι πιο σοβαρό κάτι που να ανταποκρίνεται στον υψηλό ρόλο που έχει ανατεθεί σε όσους βρίσκονται εκλεγμένοι στο Κοινοβούλιο;

Από τη στιγμή που το όλο θέμα στήθηκε έτσι ώστε όλοι να στοχεύουν στην πολιτική του αξιοποίηση, ήταν πλήρως αναμενόμενο ότι θα δούμε όσα είδαμε. Με δυο λόγια, τοποθετήσεις επί παντός επιστητού πέραν του θέματος και μάλωμα για τα διαδικαστικά.

Λες και βλέπεις φοιτητική ή συνδικαλιστική συνέλευση στον έσχατο σύλλογο της χώρας.

Ε, από τη στιγμή που πήραν τέτοια τροπή τα πράγματα, ήταν αναμενόμενο και το τι θα συμβεί στη συνέχεια.

Διότι τις συνελεύσεις δεν τις «παίρνει» αυτός που έχει τα ισχυρότερα επιχειρήματα, αλλά ο πιο «γάτος», εκείνος που πιάνει τα πράγματα στον αέρα και που μπορεί να ελίσσεται με μεγαλύτερη ευκολία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι παλιοί κάτι θα θυμούνται.

Η ΚΝΕ δυσκολευόταν να «πάρει» συνελεύσεις, ακόμα κι όταν είχε απόλυτη πλειοψηφία, ακριβώς γιατί δεν ήξερε από ελιγμούς και ήταν αδύνατο στα στελέχη της να αλλάξουν αιφνιδιαστικά τακτική ή γραμμή, ακόμη και για ζητήματα διαδικαστικά.

Ε, στοιχειώδες, που θα έλεγε και ο Σέρλοκ Χολμς!

Σε μια «συνέλευση» σαν της Πέμπτης, ήταν απολύτως φυσιολογικό ο Αλέξης να «χάσει» από τον Βαγγέλη.

(Χρησιμοποιώ τα μικρά τους ονόματα έτσι, για να δώσω καλύτερο το κλίμα των παλιών καλών συνελεύσεων, όπου όλοι γνωρίζονταν και προσφωνούνταν με τα μικρά τους, αν όχι με τα παρατσούκλια τους).

Ας αφήσουμε όμως την πλάκα κι ας πούμε δυο λόγια επί της ουσίας.

Συχνά τα κανάλια μάς δείχνουν σκηνές από ξένα κοινοβούλια, όπου τα όρια ξεπερνιούνται και αρχίζει, κυριολεκτικά, το ξύλο. Μας το δείχνουν με μια κρυφή ικανοποίηση (που ίσως την αισθανόμαστε κι εμείς) και όλοι καταλαβαίνουμε τι θα νιώθουν οι πολίτες των χωρών αυτών για τους «ηγέτες» τους.

Ε, λοιπόν, ας μη ξεχνάμε ότι τις συζητήσεις στην ελληνική βουλή τις παρακολουθούν πολλοί ξένοι, ίσως όχι απλοί πολίτες, δημοσιογράφοι σίγουρα και οπωσδήποτε στελέχη, πρεσβευτές κ.λπ. χωρών από τις οποίες ζητάμε οπωσδήποτε να μας αντιμετωπίσουν σοβαρά, σίγουρα να μας συμπαρασταθούν, ίσως να μας δανείσουν…

Χωρίς άλλα λόγια!

Εικόνα σου είμαι…