130118 ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Περί καταλήψεων συνέχεια.

«Ωραία όλα αυτά που μας είπες προχθές», απάντησε κάποιος φίλος, «όμως αυτό που έγινε στο Στρατόπεδο δεν ήταν κατάληψη του χώρου, ήταν παραχώρηση».

Ακριβώς! Και γι’ αυτό το λόγο, αν το προσέξατε, είχα τη λέξη κατάληψη σε εισαγωγικά.

Γνώμη μου είναι πως έτσι ακριβώς πρέπει να γίνονται οι καταλήψεις και θα συμφωνήσεις με τον Πάσχο Μανδραβέλη της Καθημερινής, για το ποια θα έπρεπε να είναι η «δεξιά» και η «αριστερή» πολιτική στο θέμα.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά.

Τι είναι αυτό που «νομιμοποιεί» την κατάληψη ενός δημόσιου κτηρίου; Μα, αυτό είναι εύκολο, θα απαντήσει κάποιος. Ασφαλώς, είναι η χρήση του χώρου που γίνεται από τους καταληψίες.

Δηλαδή, αν το υπό κατάληψη κτήριο λειτουργεί ως «εστία πολιτισμού», τότε έχει καλώς, αν όμως χρησιμοποιείται για άλλους σκοπούς, παραδείγματος χάρη για διακίνηση ναρκωτικών, τότε μπορεί επέμβει η αστυνομία για μια ανακατάληψη;

Και τι γίνεται στην περίπτωση που συμβαίνει και το ένα και το άλλο;

Ποιος είναι αυτός που θα ορίσει το είδος της χρήσης που θεωρείται «καλό» και εκείνο που θεωρείται «κακό», ώστε να δικαιολογεί την επέμβαση του κράτους για την απομάκρυνση των καταληψιών;

Οι ίδιοι οι καταληψίες; Αυτό δεν γίνεται, είναι αντίφαση από μόνο του. Το κράτος; Ούτε αυτό γίνεται, αφού για να εξακριβωθεί μια «κακή» χρήση θα πρέπει πρώτα να γίνει ένα «ντου» στο κτήριο.

Το ερώτημα δεν έχει απάντηση, φίλοι μου, διότι είναι λάθος εξαρχής. Αν ο καθένας καταλαμβάνει ό,τι θέλει και μετά πρέπει να διαπιστωθεί η καλή του πρόθεση, τότε το πράγμα φτάνει σε αδιέξοδο.

Πρώτον, γιατί οι καταλήψεις (θα) γίνονται στη βάση του όποιος προλάβει. Γιατί οι συγκεκριμένοι καταληψίες και όχι κάποιοι άλλοι; Επειδή το «έπιασαν» πρώτοι;

Δεύτερον, επειδή τέτοιου είδους ενέργειες βασίζονται στην πολύ επικίνδυνη λογική τού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Αφήστε που, όπως ξέρουμε, το ποιος ακριβώς είναι καλός σκοπός και ποιος κακός, είναι επικίνδυνο να το αφήνουμε στην υποκειμενική κρίση του καθενός.

Το άλλο πουλάκι:

Τι θα έπρεπε να γίνεται;

Αυτό που ανέφερα προχθές ως παράδειγμα, στην «κατάληψη» ενός κτηρίου του στρατοπέδου.

Να υπάρχει ένα αίτημα προς την πολιτεία, να εξετάζεται σοβαρά η περίπτωση, να τίθεται οι όροι χρήσης, να συμφωνείται ο τρόπος με τον οποίο θα ελέγχεται η χρήση και η τήρηση των όρων, καθώς και ο τρόπος απομάκρυνσης των «καταληψιών» σε περίπτωση μη τήρησής τους.

Ας το δούμε αυτό στην πράξη.

Υπάρχει, ας πούμε, ένα κτήριο του Δήμου που μένει αναξιοποίητο για χρόνια. Κάποιοι πολίτες, οργανωμένοι σε συλλογικότητα, σκέφτονται να το χρησιμοποιήσουν για συγκεκριμένο σκοπό.

Υποβάλλουν ένα αίτημα στον Δήμο.

Το Δημοτικό Συμβούλιο εξετάζει τη δυνατότητα παραχώρησης του κτηρίου, αλλά, ακόμη και στην περίπτωση που αποφασίσει να την κάνει, δεν το δίνει απ’ ευθείας σ’ αυτούς που το ζήτησαν.

Ανακοινώνει πως το συγκεκριμένο κτήριο μπορεί να παραχωρηθεί σε δημότες, βάζει και κάποιους πρώτους όρους (π.χ. να είναι νομικά πρόσωπα) και καλεί τους ενδιαφερόμενους να υποβάλουν αιτήσεις, όπου θα αναγράφουν αναλυτικά και τον τρόπο αξιοποίησης του κτηρίου.

Αφού υποβληθούν οι αιτήσεις, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφασίζει σε ποιον ακριβώς θα δοθεί το κτήριο.

Υπογράφεται ένα συμφωνητικό με τους ακριβείς όρους χρήσεις του κτηρίου, καθώς και τις υποχρεώσεις των «καταληψιών». Συντήρηση; Επισκευές; Πληρωμές λογαριασμών; Ό,τι τέλος πάντων αποφασιστεί.

Επιπλέον, πρέπει να συμφωνηθεί και ο τρόπος με τον οποίο ο Δήμος θα ελέγχει την τήρηση των όρων, καθώς και οι συνέπειες (επιστροφή του κτηρίου) από τη μη τήρησή τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού βρίσκεται ο ρόλος της Αριστεράς;

Σε μια τέτοια περίπτωση η Αριστερά θα ήταν εκείνη που θα πίεζε ώστε, πράγματι, όλα τα δημόσια κτήρια που μένουν να ρημάζουν, να δοθούν σε συλλογικούς φορείς που έχουν ανάγκη να στεγαστούν και όχι, ας πούμε, σε ιδιώτες.

Θα φρόντιζε ακόμη να επιβλέπει τους όρους παραχώρησής τους, ώστε η χρήση αυτών των κτηρίων να είναι προς όφελος της κοινωνίας κι όχι να παραχωρούνται χαριστικά σε συλλόγους-σφραγίδες, επειδή ο πρόεδρος τους τα έχει καλά με τις αρχές.

Σήμερα όμως τι κάνει; Υποστηρίζει «σαν βουάρ» τις καταλήψεις, μόνο και μόνο γιατί (λέγεται ότι) έχουν αντιεξουσιαστικό άρωμα.

Ξεχνάμε όμως ότι η Αριστερή άποψη δεν είναι η γενικώς και αορίστως η αμφισβήτηση της εξουσίας, αλλά η αμφισβήτηση μιας συγκεκριμένης εξουσίας, με συγκεκριμένο τρόπο και πολύ συγκεκριμένους στόχους.

Για να μη σας κουράζω με όλα τα συγκεκριμένα, θα πάω μόνο στους στόχους και θα θυμίσω ότι δύο από τους σημαντικότερους είναι η αποκατάσταση της δημοκρατικής λειτουργίας και της έννομης τάξης. (Αν κάποιος τους ενοχλεί η «τάξη», ας κρατήσουν μόνο τη νομιμότητα όπως αυτή προκύπτει από τον σεβασμό στο Σύνταγμα και τους δημοκρατικά ψηφισμένους νόμους.)

Τώρα, πείτε μου εσείς τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη «μάχη των καταλήψεων», όπως αυτή εκδηλώθηκε ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.

Κατάληψη της Αριστεράς!