13012 ΠΑΝΤΑΧΟΘΕΝ

Το ένα πουλάκι:

Ε.Α.Α.Ε.Δ.Σ.Κ.Η.Μ.Δ.Σ.!

Όποιος μου πει τι σημαίνουν τα αρχικά κερδίσει μαντολάτο.

Αφήστε, θα το πάρει το ποτάμι, γιατί είναι αδύνατον να σκεφτεί άλλος κανείς, πλην του ελληνικού δημοσίου τέτοια ονομασία.

«Ενιαία Ανεξάρτητη Αρχή Ελέγχου των Δημοσίων Συμβάσεων και Κεντρικού Ηλεκτρονικού Μητρώου Δημοσίων Συμβάσεων».

Αν διακρίνατε μια ασυνταξία, ώστε να μην βγαίνει νόημα, ορθά τη διακρίνετε. Δεν φαίνεται, ας πούμε, αν η Αρχή ελέγχει και το Μητρώο Δημοσίων Συμβάσεων, όπως ίσως αφήνει να εννοηθεί το «Ενιαία» ή πρόκειται για δυο διαφορετικές Αρχές σε μία.

Τι σημασία έχει; Όπως θα έλεγε κι ο σύντροφος Μάο, το σημαντικό είναι να… πιάνει ποντίκια.

Πώς όμως να πιάσει ποντίκια μια γάτα χωρίς νύχια;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν δημιουργήθηκε η περί ης ο λόγος αρχή, επικεφαλής τοποθετήθηκε ο αδελφός του πρώην υπουργού Γιώργου Φλωρίδη, Βασίλης.

Οπ! Σκάνδαλο! Νεποτισμός!

Μη βιάζεστε, φίλοι μου. Ο Βασίλης Φλωρίδης είναι δικαστικός και υπηρετούσε ως αντιεισαγγελέας στη Θεσσαλονίκη.

Του ζητήθηκε, λοιπόν, να αναλάβει το πόστο, κατεβαίνοντας στην Αθήνα, με μικρότερο, παρακαλώ, μισθό και μακριά από την οικογένειά του.

Εσείς θα το κάνατε; Σκεφθείτε τι λέγαμε για τις πατρίδες και τα οικονομικά συμφέροντα! Αυτός το έκανε. Πίστεψε πως μπορεί να βοηθήσει το κράτος, αυτή τη δύσκολη ώρα, στον τομέα του συμμαζέματος των αμαρτωλών κρατικών συμβάσεων.

Πρώτες διαπιστώσεις;

Το πράγμα μοιάζει με Λερναία Ύδρα!

«Οι απόπειρες παράνομου πλουτισμού, ακόμη και από πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας που στελεχώνουν τους κρατικούς μηχανισμούς και την τοπική αυτοδιοίκηση, ξεπηδούν από κάθε δραστηριότητα που ξεκινά το κράτος».

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Ας μείνουμε στο ελπιδοφόρο στοιχείο ότι εξακολουθούν να υπάρχουν πρόσωπα που θεωρούνται «υπεράνω πάσης υποψίας».

Το άλλο πουλάκι:

Τι εννοούμε «συμβάσεις του Δημοσίου»;

Η Αρχή την οποία ανέλαβε να διοικεί ο κύριος Φλωρίδης, έχει, λέει, το δικαίωμα (;) το καθήκον (;) να ερευνά όλες τις συμβάσεις, νέες ή παλαιότερες, που συνάπτει το Δημόσιο.

Όταν, όμως, λέμε όλες, δεν εννοούμε και… όλες!

Εξαιρούνται οι συμβάσεις τού (τόσο αμαρτωλού) υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Αυτό άντε να το καταλάβουμε, εν μέρει. Διότι τι να ελέγξεις σε μια σύμβαση που υπογράφει το ελληνικό κράτος με το γερμανικό, τυχαίο το παράδειγμα, για υποβρύχια που… γέρνουν από τη μαγκιά.

Γιατί όμως να μην μπορείς να ελέγξεις τις προμήθειες του Στρατού σε φαγητό ή σε καύσιμα ή σε αρβύλες;

Είναι κρατικό μυστικό το πόσο κρέας ή πόσες πατάτες τρώνε οι φαντάροι μας;

Εκτός όμως από τις συμβάσεις του υπουργείου Άμυνας, ο κύριος Φλωρίδης ανακάλυψε ότι δεν έχει δικαίωμα να ελέγχει και τις μισθώσεις ακινήτων που υπογράφει το Δημόσιο.

Μη φανταστείτε ότι έχει τίποτα δικά του ακίνητα που τα ενοικιάζει σε ιδιώτες. Μιλάμε κυρίως για ακίνητα που ενοικιάζει το ίδιο από ιδιώτες σε τιμές που πετάνε στα ύψη.

Διάβαζα για μια περίπτωση ενοικίασης ενός κτηρίου με ενοίκιο 13 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Δηλαδή όση η αξία κατασκευής του συγκεκριμένου ακινήτου. Που πάει να πει έχεις μια άκρη, παίρνεις ένα καλό δάνειο, κατασκευάζεις ένα κτήριο, το ενοικιάζεις στο Δημόσιο και… σε ένα χρόνο παίρνεις το κεφάλαιο πίσω!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτές είναι δουλειές!

Το παράξενο (!) είναι πως ο πρόεδρος της Αρχής, στην προσπάθειά του να ακυρώσει κάποιες συμβάσεις του Δημοσίου που… βγάζουν μάτι, μαντέψτε, συνάντησε αντιδράσεις και δέχτηκε ενοχλητικά τηλεφωνήματα από Υπουργούς και υφυπουργούς.

Βέβαια πέφτει κι αυτός στο ίδιο λάθος με άλλους. Δεν λέει ονόματα, θα τα πει όταν έρθει η ώρα. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι τα λέει εκεί που πρέπει.

Ποιος θα το φανταζόταν, όμως, για τους σημερινούς υπουργούς!

Μάλιστα κάποιος (υπουργός της «μνημονιακής» κυβέρνησης, παρακαλώ), του τόνισε πως το κράτος πρέπει να βοηθάει όσο μπορεί τους ιδιώτες, επειδή αυτοί έχουν πτώση του τζίρου τους!

Πώς θα το κάνει αυτό; Μα με την προσφιλέστατη μέθοδο των απευθείας αναθέσεων. Με τη μέθοδο που φτάσαμε τις δημόσιες δαπάνες για την υγεία από 2 δισ. ετησίως το 2000 στα 17 δισ. το 2009!

Τι συμπέρασμα βγάζετε από όλα αυτά;

Δυστυχώς τα συμπεράσματα είναι πολλά, με πρώτο και καλύτερο εκείνο που λέει πως δεν υπάρχει δρόμος σωτηρίας γι’ αυτή τη χώρα.

Το κακό είναι ότι υπάρχουν ακόμα πολιτικές δυνάμεις που υποστηρίζουν ότι ο (όποιος) δρόμος σωτηρίας περνάει υποχρεωτικά μέσα από αυτό το Δημόσιο, στο οποίο «οι απόπειρες παράνομου πλουτισμού ξεπηδούν από κάθε δραστηριότητα».

Τι θα κάνουμε δηλαδή; Θα βάλουμε έναν ελεγκτή πάνω από κάθε δημόσιο υπάλληλο. Κι αυτόν ποιος θα τον ελέγχει;

Ξέρω την απάντηση. Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία!

«Μέχρι να γίνουμε άγγελοι», που λέει και το γνωστό τραγούδι!

Συμ(βι)βάσεις!