130107 ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ

Το ένα πουλάκι:

Καλώς το 2013!

Πολλές ευχές σε εσάς και στις οικογένειές σας.

Το νέο έτος να μας κάνει σοφότερους και δυνατότερους, ώστε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και πάντοτε πρόθυμοι να βοηθήσουμε εκείνους που βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση.

Πάει ο παλιός ο χρόνος.

Μας άφησε πολλά σημάδια, μας στρίμωξε για τα γερά, όμως φαίνεται πως αντέξαμε κι αυτό είναι ένα αισιόδοξο στοιχείο.

Μιλάω πάντοτε συνολικά, ως χώρα, ως κοινωνία.

Οπωσδήποτε υπήρξαν τραγικές ατομικές ή οικογενειακές περιπτώσεις, χιλιάδες συνάνθρωποί μας βρέθηκαν στο περιθώριο της ζωής, όμως αντέχουμε κι αυτό έχει σημασία.

Τώρα, που βρισκόμαστε μπροστά σε μια αρχή, οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, κάθε αρχή εμπεριέχει από τη φύση της μιας δόση αισιοδοξίας.

Αρχή, όμως, για τι;

Ε, αφού έτσι συμφωνήσαμε, αιώνες τώρα, να διαιρούμε και να μετράμε το χρόνο…

Σε κάθε περίπτωση, είναι προτιμότερο να μετράς σε έτη (ο παλιός, ο νέος χρόνος), παρά σε δόσεις ή σε μνημόνια.

Η αισιοδοξία όμως, δεν μπορεί να πηγάζει αποκλειστικά από το γεγονός ότι άλλαξε η χρονιά, αυτό θα ήταν απλή ανοησία.

Από πού αλλού πηγάζει, λοιπόν;

Το πρώτο το είπαμε ήδη, φαίνεται πως, ως κοινωνία, αντέξαμε, δεν περιήλθαμε σε καταστάσεις που έχουμε δει να διαδραματίζονται σε άλλες χώρες.

Έπειτα, η κρίση μάς ανάγκασε να δούμε και να κάνουμε πράγματα που, πριν από αυτήν, ήταν άγνωστα στον τόπο μας ή τα είχαμε ξεχασμένα.

Συλλογικές δράσεις, πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, μορφές παραγωγής και κατανάλωσης που για πρώτη φορά φάνηκαν στον τόπο μας.

Σημαντικό επίσης είναι ότι αρχίσαμε να βλέπουμε με άλλο μάτι την πολιτική και τους πολιτικούς, να συζητάμε για τα πράγματα όχι οχυρωμένοι στο στενό κομματικό μας μετερίζι, μερικές φορές να αναλογιζόμαστε και τις δικές μας, τις προσωπικές του ο καθένας, ευθύνες για το κατάντημα του τόπου.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι όλα τόσο ρόδινα;

Προφανώς, όχι!

Οι αντιστάσεις είναι πολύ σθεναρές. Οι δρόμοι που ακολουθούνται δεν είναι πάντοτε αυτοί που, εμείς τουλάχιστον, θα θέλαμε. Από τα χρόνια του Ομήρου ακόμα γνωρίζουμε πως το να ξεφεύγεις από τη Σκύλλα σημαίνει τον κίνδυνο να πέσεις στην Χάρυβδη.

Τουλάχιστον όμως δεν αρμενίζεις αμέριμνος σαν να μη συμβαίνει τίποτε.

Τουλάχιστον, τώρα, δεν έχεις καμιά δικαιολογία πως δεν ήξερες. Όλα αυτά συγκαταλέγονται στα θετικά που μας έφερε η κρίση.

Ο σοβαρότερος κίνδυνος που παραμονεύει είναι ο συνήθης ενθουσιασμός, το πάθος με το οποίος εμείς οι Έλληνες αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Τόσο που, μαζί με τα νερά της λεκάνης, πετάμε και το μωρό.

Τώρα μας φταίνε όλα τα κόμματα, όλοι οι πολιτικοί, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, όλοι οι ξένοι, όλοι οι δικαστικοί, όλοι οι εφοριακοί, όλοι οι… άλλοι.

Να ένα σημείο στο οποίο χρειάζεται ακόμη αρκετή δουλειά.

Αυτό το έρημο το στοιχείο της διακρίσεως υποτίθεται ότι το οφείλουμε στη δική μας παράδοση, όμως το έχουμε ξεχάσει τελείως.

Πέφτουμε με τα μούτρα στο καλό και στο κακό, συνήθως στο κακό, και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το ξερό από το χλωρό.

Όπως δεν μπορούμε να επιλέξουμε και το ουσιώδες από το επουσιώδη.

Μιλάμε για «αξιοποίηση» της «λίστας Λαγκάρντ» και εννοούμε να ρίξουμε ευθύνες σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολιτικούς μας αντιπάλους.

Το αφήνω όμως αυτό, γιατί θα μας απασχολήσει αύριο.

Ας επανέλθουμε στην αισιοδοξία, μια και μιλήσαμε για πολιτικούς και για αντιπάλους.

Το πιο ανησυχητικό στοιχείο, εκείνο που δεν μας αφήνει να είμαστε όσο αισιόδοξοι θα έπρεπε, είναι που βλέπουμε το πολιτικό προσωπικό της χώρας να έχει διδαχθεί λιγότερα από τον μέσο πολίτη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να πεις ότι δεν τους άγγιξε η κρίση;

Μπορεί οικονομικά να μην κατάλαβαν σχεδόν τίποτε, πολλοί όμως από αυτούς είδαν τον κόσμο τους να γκρεμίζονται πιο βίαια ίσως απ’ ό,τι εμείς οι υπόλοιποι.

Δεν το λέω για να τους λυπηθούμε, όπως έστρωσαν κοιμούνται, ίσως όμως εκεί ακριβώς να βρίσκεται το πρόβλημα. Ότι εξακολουθούν να κοιμούνται.

Άλλοι δεν λεν να αποχωριστούν τις παρωχημένες και καταστρεπτικές πρακτικές τους. Άλλοι, αφού έχουν διδαχθεί, υποτίθεται, πολλά, ξεκινούν νέες κινήσεις, νέες παρεμβάσεις, πάντοτε όμως στην ίδια λογική και μονίμως απόντων των πολιτών.

Τελικά, με τόσα που είπαμε, μήπως είναι όντως ανοησία να είμαστε αισιόδοξοι για το νέο έτος;

Δεν ξέρω, θα φανεί.

Κυρίως όμως θα εξαρτηθεί από όλους εμάς, που επιμένουμε να μην το βάζουμε κάτω.

Διότι αισιοδοξία δεν σημαίνει να περιμένεις πως τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο.

Αισιοδοξία σημαίνει να θέλεις, κυρίως όμως να σπρώχνεις τα πράγματα προς το καλύτερο.

Αίσιον τον νέο έτος!