130125 ΤΡΟΜΕΡΟ

Το ένα πουλάκι:

Ας δούμε τις έννοιες.

Αν ανοίξουμε το εθνικό μας λεξικό –μη λέμε ονόματα- και ψάξουμε το λήμμα τρομοκράτης, τρομοκράτισσα θα διαβάσουμε τα εξής:

1.               πρόσωπο που προσπαθεί να επιβληθεί ή να κερδίσει κάτι με τον τρόμο, που τρομοκρατεί συστηματικά.

2.               (συχνότ.) μέλος παράνομης οργάνωσης που ασκεί τρομοκρατία  (βλ. λ.): η κυβέρνηση επικήρυξε τους ~

Ας κρατήσουμε στο νου μας την πρώτη ερμηνεία της λέξης, θα τη χρειαστούμε αργότερα, κι ας ψάξουμε λίγο περισσότερο τη δεύτερη, που, σύμφωνα με το λεξικό, τη συναντάμε και συχνότερα.

Όταν, δηλαδή, μιλάμε για τρομοκράτες, ο νους όλων πάει (πρώτα) σε παράνομες οργανώσεις, «τυφλά» χτυπήματα, ένοπλη βία, αθώα θύματα κ.λπ. Είναι όμως έτσι; Το λεξικό, προκειμένου να καταλάβουμε την έννοια του τρομοκράτη, μας παραπέμπει στη λέξη τρομοκρατία.

Ας διαβάσουμε κι εκεί.

1.               σειρά ενεργειών για την επιβολή του τρόμου με την άσκηση σωματικής ή/και ψυχολογικής βίας: οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να αντισταθούν στην ~ των εργοδοτών//«η ~ δεν θα περάσει» (σύνθημα απεργών).

Αυτό πρώτο. Προσέξτε και το δεύτερο:

2.               (συνεκδ.) τρόπος διακυβέρνησης του λαού από μικρή μειοψηφία, η οποία εφαρμόζει σκληρά μέτρα βίας: κρατική ~

Η τρίτη σημασία του λήμματος τρομοκρατία αναφέρεται στις ομώνυμες περιόδους της Γαλλικής Επανάστασης «που χαρακτηρίστηκαν από μαζικές φυλακίσεις και εκτελέσεις και γενικά επεισόδια μεγάλης βίας», για να έρθουμε στην τέταρτη και πιο ενδιαφέρουσα.

3.               η συστηματική χρήση βίας (δολοφονίες, βομβιστικές ενέργειες, απειλές για καταστροφές, αεροπειρατείες) εκ μέρους ομάδων, οργανώσεων, μειονοτήτων ακόμη και στρατών ή μυστικών υπηρεσιών, με στόχο να τρομοκρατήσουν λαούς, κυβερνήσεις, πολιτικούς αντιπάλους προκειμένου να επιτύχουν τους πολιτικούς τους στόχους: η διεθνής ~

Γιατί σας τα διαβάσαμε όλα αυτά; Προφανώς όχι γιατί δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε. Τις τελευταίες μέρες αναζωπυρώθηκε η συζήτηση γύρω από το θέμα και καλό θα είναι να ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες, για να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε.

Το άλλο πουλάκι:

Εγώ μπερδεύτηκα περισσότερο!

Διότι, στις καθημερινές μας κουβέντες, όταν λέμε τρομοκρατία, εννοούμε κάτι πολύ συγκεκριμένο και προφανώς όχι αυτό που νιώθει ο εργαζόμενος απέναντι στο αφεντικό του.

Ας το ξεκαθαρίσουμε, για να μη κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις ή το δάχτυλό μας.

Αυτό που νιώθουμε οι πολίτες απέναντι στα μέτρα της «μνημονιακής» κυβέρνησης, μπορεί να είναι φόβος, ανησυχία, αβεβαιότητα, ανασφάλεια…

Που, αν τα βάλεις κάτω και τα ψάξεις σε κανένα εγχειρίδιο ψυχιατρικής, θα δεις ότι όλα μαζί αποτελούν τη συμπτωματολογία του άγχους!

Μπορεί ακόμη να αισθανόμαστε οργή ή αγανάκτηση, απογοήτευση ή αηδία, ένα σωρό πράγματα, όμως δεν αισθανόμαστε τρομοκρατημένοι, με την έννοια, πάντα, που δίνουμε στις καθημερινές μας συζητήσεις.

Τρομοκρατημένος, μ’ αυτή την έννοια, αισθάνεσαι όταν φοβάσαι να μπεις στο Μετρό, να πας σε ένα πολυκατάστημα, να ταξιδέψεις με αεροπλάνο, διότι μπορεί να πέσεις θύμα «τυφλού» χτυπήματος.

Μ’ αυτή την έννοια, ακόμη κι ο φόβος που μπορεί να αισθάνεσαι, κυκλοφορώντας νύχτα σε κάποια γειτονιά της Αθήνας, δεν είναι φόβος τρομοκρατίας.

Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να δούμε πιο καθαρά τον «διάλογο» μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρώτη κατηγορεί στελέχη του δευτέρου ότι «αβαντάρουν» ή «κλείνουν το μάτι» στην τρομοκρατία. Και έχει άδικο.

Ο δεύτερος ισχυρίζεται ότι τρομοκρατία είναι τα μέτρα του μνημονίου. Και έχει άδικο, επίσης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πόλεμος εντυπώσεων!

Επίτηδες χρησιμοποίησα τη λέξη «πόλεμος», για να δείτε τι άσχημα που ακούγεται και πώς οξύνει μια συζήτηση. Δυστυχώς, αυτό είναι που παρακολουθούμε συνεχώς το τελευταίο μεγάλο διάστημα.

«Χαϊδεύετε τα αφτιά των τρομοκρατών».

«Κι εσείς επιθυμείτε να ξαναγυρίσουμε στα ξερονήσια».

Διάλογος μεταξύ κυβερνητικών εκπροσώπων των δύο μεγαλύτερων κομμάτων του τόπου, που τον άκουσα ο ίδιος!

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στους ορισμούς για να ξεκαθαρίσουμε επίσης ότι είναι άλλο πράγμα η βία και άλλο η τρομοκρατία, έννοιες που επίσης συγχέονται και δημιουργούν εντάσεις.

Πρώτα πρώτα, αν δεν ήταν διαφορετικά πράγματα να είστε βέβαιοι όταν η γλώσσα μας δεν θα είχε διαφορετικές λέξεις.

Είναι μάλιστα τόσο διαφορετικά, που δεν μπορείς να πεις καν ότι η πρώτη είναι προθάλαμος ή οδηγεί στη δεύτερη. Κι αυτό το έχει δείξει η ιστορία.

Φαντάζεστε μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων να σπάνε βιτρίνες, να πετάνε γιαούρτια σε βουλευτές ή να καίνε στους δρόμους αυτοκίνητα;

Να ρισκάρουν, δηλαδή, να συλληφθούν και να μπουν σε περιπέτειες και, πιθανές αποκαλύψεις, μόνο και μόνο επειδή πέταξαν μια πέτρα ή έναν καφέ;

Επομένως, ακόμη και αν τα στελέχη κάποιου κόμματος δείχνουν ανοχή, ή βλέπουν με συμπάθεια, ή δικαιολογούν κάποιες πράξεις βίας, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι τρέφουν τα ίδια συναισθήματα για την τρομοκρατία και τους τρομοκράτες.

Περισσότερα όμως τη Δευτέρα!

Βίαιοι τρομοκράτες!