130130 ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Εδώ και τώρα…

Πόσο μακρινό ακούγεται το σύνθημα εκείνο, που μάλιστα οι Κρητικοί, με την ιδιαίτερη γλώσσα τους, το είχαν εκφράσει τόσο χαριτωμένα σε «επαέ τσ αδά»;

Αν θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την εποχή των αρχών της δεκαετίας του ’80 με μια φράση, αυτή θα ήταν το «εδώ και τώρα», το αίτημα δηλαδή να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις στην ελληνική κοινωνία με όσο το δυνατόν γρηγορότερους ρυθμούς.

Δεν είναι της ώρας να εξετάσουμε αν οι μεταρρυθμίσεις εκείνες ήταν όλες στη σωστή κατεύθυνση ή αν ήρθαν να προσθέσουν νέα δεινά στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας.

Αν τα θυμόμαστε σήμερα όλα εκείνα είναι ακριβώς για να αντιδιαστείλουμε τα διαφορετικά αιτήματα, συνθήματα των δύο εποχών.

Όχι εδώ, ούτε τώρα!

Αυτό μοιάζει να είναι το σύνθημα των ημερών, το οποίο, όλως παραδόξως, συνδέεται επίσης με τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν, ώστε η πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου να επανέλθουν στο σωστό δρόμο.

Όχι εδώ, ούτε τώρα!

Πού, λοιπόν, και πότε; Δεν ξέρουμε, όμως δεν έχει και σημασία. Κάπου αλλού, μακριά από μας και ίσως κάποια άλλη στιγμή, όταν θα έχει ωριμάσει η κοινωνία, όταν θα είμαστε έτοιμοι, όταν…

Είναι αλήθεια ότι εκείνοι που πέφτουν πάνω στις αλλαγές πάντοτε πληρώνουν τη νύφη, μέχρι αυτές να εδραιωθούν, να γίνουν οι κατάλληλες προσαρμογές, να ισορροπήσει το σύστημα.

Αν οι αλλαγές είναι «θετικές», αυξήσεις μισθών και συντάξεων, μειώσεις ωραρίων, παροχές κάθε είδους, τότε θεωρούνται ευνοημένοι.

Και ίσως είναι.

Όταν όμως πρόκειται για αλλαγές «αρνητικές», για περικοπές, μειώσεις, απολύσεις, για «αναγκαστικές προσαρμογές», τότε πράγματι, η γενιά των αλλαγών δέχεται το μεγαλύτερο βάρος και πληρώνει κυριολεκτικά τη νύφη.

Το άλλο πουλάκι:

Τι πιο φυσικό να αντιδρά!

Εξ ου και το «όχι, εδώ, όχι τώρα».

Να μειωθούν οι μισθοί; Βεβαίως, στο βαθμό που το κράτος δεν μπορεί να πληρώνει όσα πλήρωνε μέχρι σήμερα.

Όχι όμως οι δικοί μας, διότι αποτελούμε ειδική κατηγορία εργαζομένων.

Ας κοπούν των άλλων, αν δεν γίνεται διαφορετικά. Όχι όμως οι δικοί μας. Ποιοι είμαστε εμείς; Μα, φυσικά, μια «ειδική κατηγορία», που εργαζόμαστε κάτω από «ειδικές συνθήκες».

Είμαστε δικαστικοί, υπάλληλοι της βουλής, δάσκαλοι, γιατροί του ΙΚΑ, υπάλληλοι του ΟΣΕ, εργαζόμενοι στην καθαριότητα, στρατιωτικοί…

Να αυξηθούν οι φόροι; Να, αλλά όχι αυτοί που πληρώνουμε εμείς. Να απαγορευτεί το κάπνισμα; Ναι, αλλά όχι στο δικό μας καφενείο. Να δημιουργηθούν ΧΥΤΥ; Ναι, αλλά όχι, στη γειτονιά μας. Να τιμωρούνται όσοι συλλαμβάνονται να κλέβουν το δημόσιο; Ναι, αλλά να μην την πληρώσει ο πρώτος «φουκαράς». Να μπούνε ανεμογεννήτριες;  Ναι, αλλά όχι κοντά στο χωριό μας. Να αξιολογούνται οι υπάλληλοι; Ναι, αλλά όχι όλοι…

Καταλάβατε τι θέλω να πω φίλοι μου;

Χρήσιμες οι αλλαγές, απαραίτητες οι προσαρμογές, αναγκαία τα μέτρα και οι περικοπές, μόνο που πρέπει να εφαρμόζονται σε κάποιους άλλους, δεν έχει σημασία ποιους, εκτός από εμάς τους ίδιους.

Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά!

Διότι ο κάθε άλλος δείχνει κάποιους πέρα από τον ίδιο και ζητά να εξαιρεθεί επικαλούμενος ειδικές συνθήκες.

Όταν μάλιστα του λένε «καλά, είναι σωστό να πληρώνουν όλοι οι άλλοι εκτός από εσένα» τότε ξεσηκώνει τον κόσμο, μιλά για κοινωνικό αυτοματισμό που στρέφει τη μια ομάδα εναντίον της άλλης και γενικά διαμαρτύρεται πετώντας τη μπάλα στην κερκίδα, προσπαθώντας να κάνει πράξη το «όχι εδώ, όχι τώρα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα κόμματα τι κάνουν;

Το ρώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα, διότι τα κόμματα χωρίζονται, γενικώς, σε δυο μεγάλες κατηγορίες.

Αυτά που στηρίζουν την εκάστοτε κυβέρνηση κι εκείνα που αντιπολιτεύονται.

Τα πρώτα «κάνουν πέτρα την καρδιά τους» και προσπαθούν να πείσουν ότι τα μέτρα είναι απαραίτητα και πρέπει να τα επωμιστούν όλοι.

Δουλειά τους (υποτίθεται ότι) είναι να γίνει δίκαιος καταμερισμός των βαρών.

Κανονικά, το ξαναλέω κανονικά, αυτός θα έπρεπε να είναι και ο ρόλος μιας σοβαρής αντιπολίτευσης στο βαθμό που έχουμε όλοι συμφωνήσει ότι το πάπλωμα είναι (πλέον) κοντό, άρα πρέπει να μαζέψουμε τα πόδια μας.

Δυστυχώς, η αντιπολίτευση βλέπει σε κάθε αντίδραση προς τα μέτρα την ευκαιρία να σχηματιστεί ένα μέτωπο κατά της κυβέρνησης. Βρίσκεται, λοιπόν, δίπλα στους διαμαρτυρόμενους, χωρίς να το πολυσκεφτεί.

Εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από τους σοβαρούς, έθεσε σε πάνελ το θέμα των εκατοντάδων διορισμών με ρουσφέτι που έκαναν τα κόμματα του δικομματισμού στο Μετρό.

Ερώτηση (που δεν του έγινε):

Ποια είναι η δική σας θέση; Να εξακολουθήσουν να εργάζονται όσοι πήραν θέσεις παρακάμπτοντας άλλους πιθανότατα πιο άξιους και με περισσότερα προσόντα;

Και να εξακολουθήσουν να αμείβονται προνομιακά;

Αν δεν υπάρχει η ερώτηση, δεν υπάρχει και απάντηση!

Πώς αλλάζουν οι καιροί!