130121 ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι είναι η πατρίδα (μας);

Ρωτάω, γιατί το θέμα είναι αρκετά περίπλοκο και, οπωσδήποτε, δεν μπορεί να απαντηθεί με αναζητήσεις ούτε στα λεξικά, ούτε στο γνωστό ποίημα του Ιωάννη Πολέμη.

Προσέξτε και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Αν ανοίξουμε ένα από τα αθάνατα λεξικά, όπως το ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ, θα διαβάσουμε ότι Πατρίς (-ίδος) είναι «η των πατέρων χώρα, η γένετειρα, η κοιτίς, ένθα εγεννήθη τις».

Αλλά και το «κράτος του οποίου είναι πολίτης».

Τα νεότερα λεξικά, ακόμη κι εκείνα που λογαριάζονται για σοβαρά θεωρούν πατρίδα μόνο τη χώρα ή τον τόπο καταγωγής ή γεννήσεως, αφήνοντας έτσι απ’ έξω πάρα πολλές περιπτώσεις και, κυρίως, εκείνες για τις οποίες θέλω να μιλήσουμε σήμερα.

Ο Ιωάννης Πολέμης πάλι, προσπαθώντας να συνθέσει εικόνες από το φυσικό (κάμποι, βουνά, ήλιος) αλλά και το ιστορικό περιβάλλον καταλήγει στο συμπέρασμα «Όλα πατρίδα μας». Τονίζει όμως επιπλέον πως πατρίδα είναι «και κάτι που ‘χουμε μες την καρδιά».

Για να δούμε όμως «στην πράξη» τι σημαίνει πατρίδα για τον καθένα, ας σταθούμε λίγο σε ένα γεγονός που συζητήθηκε πολύ τις τελευταίες ημέρες. Ο ηθοποιός Ζεράρ Ντεπαρτιέ ζήτησε και άλλαξε πατρίδα, επειδή η προηγούμενή του ζητούσε να τον φορολογήσει με πολύ υψηλό συντελεστή.

Έχει ενδιαφέρον επίσης να συζητήσουμε το γεγονός ότι σε κάποια δημοσκόπηση οι Έλληνες απάντησαν πως, σε αντίστοιχη περίπτωση, θα επέλεγαν να αλλάζουν πατρίδα, σε ποσοστό 65%, ενώ το 35% δήλωσε ότι θα εξακολουθούσε να μένει στη χώρα.

Εμείς, δηλαδή εσείς κι εγώ, τι θα κάναμε;

Το ερώτημα είναι θεωρητικό και σε τέτοια ερωτήματα μόνο υποθετικές απαντήσεις μπορείς να δώσεις.

Απεναντίας, μπορείς να δεις τις πραγματικές αντιδράσεις σε, αντίστοιχες μεν, πραγματικές όμως καταστάσεις.

Διότι, μπορεί στην Ελλάδα να μην υπάρχει φορολογικός συντελεστής 75% (το φαντάζεστε; να βγάζεις 200.000 ευρώ και τις 150.000 να σου τις πάρει η πατρίδα!), υπάρχουν όμως περιπτώσεις που μπορούμε να δούμε πώς αντιδρούμε και κατά πόσο σκεφτόμαστε το εθνικό συμφέρον ή την τσέπη μας.

Το άλλο πουλάκι:

Τελωνείο Εξοχής.

Πού να το φαντάζονταν όσοι έτρεξαν και κόπιασαν για τη διάνοιξή του ότι μια μέρα το τελωνείο θα χρησίμευε για να πηγαίνουν οι Έλληνες στη Βουλγαρία, να ψωνίζονται από εκεί και να βάζουν βενζίνη;

Και όχι μόνο. Τώρα με τις ξυλόσομπες το τι κίνηση είχε η αγορά της γειτονικής χώρας δεν λέγεται. «Σουηδικές που συναρμολογούνται στη Βουλγαρία»!

Αφήστε που τα φορτηγά πηγαινοέρχονταν φορτωμένα ξύλα και πέλετ.

Υπάρχουν άλλοι πιο προχωρημένοι, που επιλέγουν τη Βουλγαρία για να κάνουν οδοντιατρικές τους επεμβάσεις σε τιμές που δεν συγκρίνονται με τις εντόπιες.

Οι πιο «πατριώτες» όμως είναι εκείνοι  που, παίρνοντας εδώ τη σύνταξή τους (τη χαμηλή και πετσοκομμένη τους σύνταξη) επέλεξαν να πάνε να ζήσουν στη Βουλγαρία, όπου τα χρήματά τους έχουν τόση αξία, ώστε να περάσουν αξιοπρεπή γεράματα.

Τι γίνεται, λοιπόν;

Ποια είναι η πατρίδα για όλους αυτούς; Σε τι μοιάζουν με τον Ντεπαρτιέ και πού διαφέρουν από αυτόν; Μπορούμε να φανταστούμε τι θα έκαναν σε αντίστοιχη περίπτωση;

Ξέρω την απάντηση.

Στην περίπτωση του Ντεπαρτιέ μιλάμε για έναν άνθρωπο που (υποτίθεται ότι) βγάζει πολλά λεφτά και (ξαναϋποτίθεται ότι) έχει στην άκρη ακόμη περισσότερα.

Ενώ εδώ έχουμε ανθρώπους που δυσκολεύονται να βιοποριστούν και βρίσκουν τη φτηνή λύση στη γειτονική χώρα.

Ναι, όμως δεν ξέρουμε πώς θα συμπεριφέρονταν κι αυτοί στη θέση του. Όπως βλέπετε, αφήνω ασχολίαστη τη δημοσκόπηση και το γεγονός ότι κάποιοι, πολύ πιο πλούσιοι από τον Ντεπαρτιέ, φρόντισαν να σηκώσουν τις καταθέσεις τους και να τις «ασφαλίσουν» σε τράπεζες του εξωτερικού.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το χρήμα δεν έχει πατρίδα.

Ξέρω ότι η φράση, κανονικά, λέει «το κεφάλαιο», φαίνεται όμως πως θα μπορούσε να επεκταθεί στο χρήμα γενικά.

Είπαμε να είμαστε πατριώτες, να αγαπάμε τις παραλίες και τα δάση μας, να καμαρώνουμε για τα αρχαία, να συγκινούμαστε όταν ακούμε τον Εθνικό Ύμνο ή όταν βάζει γκολ η Εθνική, όχι όμως να χάσουμε και τα λεφτά που μαζέψαμε με τόσο κόπο.

Εξάλλου, το ένα δεν εμποδίζει το άλλο.

Μπορούμε άνετα και χωρίς κανένα πρόβλημα συνείδησης και να ψωνίζουμε από το LIDL της Βουλγαρίας και να ρίχνουμε μπαταρίες από το μπαλκόνι, όποτε προκρίνεται η Εθνική (εννοείται της Ελλάδας).

Επιπλέον, μπορούμε εξίσου άνετα και να βρίζουμε τον Ντεπαρτιέ, κυρίως όμως όλους εκείνους που έβγαλα τα (πολλά) λεφτά τους στο εξωτερικό και να φουλάρουμε βενζίνη από πρατήριο της γειτονικής χώρας.

Εμείς. Που είμαστε και κοντά στα σύνορα.

Να δούμε, δηλαδή και κανένα όφελος από την θέση μας, όχι μόνο τις δυσάρεστες συνέπειες, όπως (ποια να πω;) η περικοπή του επιδόματος παραμεθορίου.

Αφήστε τα, ρε παιδιά!

Πατριωτάκια είμαστε όλοι!