130206 ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Εντός, εκτός και επί τα αυτά!

Τη φράση αυτή, δανεισμένη από τη σχολική γεωμετρία, τη χρησιμοποιούσαμε πάντοτε με διάφορες σημασίες, κυριότερη εκείνη τού και «είμαστε και δεν είμαστε μέσα σε μια κατάσταση».

Στις μέρες μας παίρνει επίκαιρο χαρακτήρα, αν τη δει κανείς σε σχέση με το μνημόνιο (τα μνημόνια) και τη στάση που πρέπει να κρατήσει η χώρα μας για να βγει από την κρίση.

Πώς θα την παλέψουμε τη δουλειά;

Εντός της ευρωζώνης; Εκτός της ευρωζώνης; Εντός… αλλά με όρους; Με ποιους ακριβώς;

Μέχρι στιγμής έχουν ακουστεί επισήμως δυο προτάσεις και μια άλλη που θα την λέγαμε «επί τα αυτά».

Θυμίζουμε ότι η φράση σημαίνει επί τα αυτά… μέρη (της ευθείας που τέμνει δυο παράλληλες). Δηλαδή μπορεί να είμαστε μέσα ή έξω, πάντως βρισκόμαστε από την ίδια πλευρά, του ποταμού.

Ας δούμε πώς εκφράζεται από πολιτικά.

Υπάρχουν τα λεγόμενα κόμματα «ευρωπαϊκά», σύμφωνα με δικό τους αυτοχαρακτηρισμό ή του «ευρωμονόδρομου», σύμφωνα με άλλους.

Αυτά είναι… εντός.

Πιστεύουν πως ό,τι κάνουμε θα το κάνουμε μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση και μάλιστα μέσα στη ζώνη του ευρώ.

Έξω από εκεί οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες, οι κίνδυνοι μεγάλοι, αφήστε, λένε, που υπάρχει και διεθνής απομόνωση και δεν είναι καιροί για τέτοια.

Από την άλλη υπάρχουν οι… εκτός.

Αυτοί πιστεύουν πως μέσα στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών η χώρα μας έχει μόνο να χάσει και αυτό, λένε, φάνηκε ήδη με τη χρεοκοπία και τις επιπτώσεις που αυτή είχε στους μικρούς και μεσαίους (οικονομικά) Έλληνες.

Το παράξενο είναι πως αυτοί που φωνάζουν «εκτός», όχι όλοι, θεωρούνται από παράδοση «διεθνιστές», ενώ οι άλλοι του «εντός», όχι όλοι, εντάσσονται στους πιο «πατριώτες».

Έτσι όμως είναι σήμερα η κατάσταση. Κουλουβάχατα.

Το άλλο πουλάκι:

Ας δούμε λίγο τους εντός.

Σ’ αυτούς θα ξεχωρίζαμε δυο υποπεριπτώσεις.

Στη μία θα βάζαμε, όσους λένε «και σε όλα, αρκεί να παραμείνουμε μέσα» και στους άλλους που λένε «αν είναι να μας βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, παίρνουμε το καπελάκι μας και φεύγουμε».

Το λένε, αλλά όχι ξεκάθαρα. Θα το παλέψουμε, λένε, θα θέσουμε τους δικούς μας όρους, λένε, δεν τους συμφέρει να φύγουμε και θα υποχωρήσουν, λένε, και τι δεν λένε.

Το δύσκολο, βλέπετε, της ιστορίας είναι πως μέσα στην ευρωζώνη βρίσκονται και οι δανειστές μας, αυτοί που βάζουν τα λεφτά, πολλά δισεκατομμύρια, προκειμένου (εδώ κι αν πάει το «λένε») να σωθεί η Ελλάδα.

Το ακόμη πιο δύσκολο είναι πως τα λεφτά δεν τα βάζουν κουτουρού, πάρτε τα και κάντε ό,τι θέλετε, παρά θέτουν όρους, θέλουν να έχουν τον έλεγχο της κατάστασης και γενικώς είναι ευκαιρία, λένε, να μας κάνουν να ανθρώπους, σαν και του λόγου τους.

Εμείς, από την άλλη, αντιδρούμε, για πολλούς λόγους.

Ο ένας είναι πως, επειδή, εκτός από Ευρώπη είμαστε και λίγο (πολύ) Ανατολή, ξέρουμε και το παραμύθι του Ναστραντίν Χότζα, του οποίου ο γάιδαρος, μόλις έμαθε να μην τρώει τίποτα, ψόφησε!

Επιπλέον, είναι αλήθεια πως είμαστε και αρκετά καλομαθημένοι και κανείς καλομαθημένος δεν έχει όρεξη να ξεβολευτεί, χωρίς να γκρινιάξει.

Έτσι, και μέσα σ’ εκείνους που θέλουν να θέσουμε τους δικούς μας όρους ξεχωρίζουμε κάποιες υποπεριπτώσεις.

Είναι όσοι βλέπουν πράγματι ότι ο γάιδαρος του Ναστραντίν Χότζα κοντεύει να ψοφήσει και οι άλλοι που απλώς δεν θέλουν να χαλάσουν την καλοπέρασή τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τελικά, τι πρέπει να κάνουμε;

Εγώ θα έλεγα να συμβουλευτούμε την παράδοσή μας, η οποία, αιώνες τώρα μας συμβουλεύει: Και τούτο ποιείν, κακείνο μη αφιέναι!

Είναι γεγονός ότι οι δύσκολες καταστάσεις δεν παλεύονται από μία μεριά. Πώς έλεγε ο παιδικός μας ήρωας Πεπίτο Γκονζάλες; Θα πάω και από την άλλη για να τους περικυκλώσω.

Ε, έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Μάχες σε όλα τα επίπεδα. Και στο εξωτερικό, προκειμένου να πετύχουμε καλύτερους όρους δανεισμού ή να πείσουμε πως μια «ανθρώπινη» λύση είναι προς το συμφέρον όλων και στο εσωτερικό, ώστε να προχωρήσουν όσες αλλαγές κρίνουμε απαραίτητες, κυρίως για να διασφαλίσουμε πως η λύση θα έχει μόνιμο χαρακτήρα.

Για όλα αυτά όμως υπάρχει μια απαραίτητη προϋπόθεση. Στοιχειώδης συμφωνία και κοινή προσπάθεια, από όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και των κομμάτων που, υποτίθεται ότι, την εκφράζουν.

Δυστυχώς αυτό δεν φαίνεται να υπάρχει.

Εδώ, άκουσον άκουσον, πήγε η αστυνομία στο υπουργείο, μετά τους συνδικαλιστές και τα έκανε γης μαδιάμ, μόνο και μόνο για να τους κατηγορήσει!

Από την άλλη υπάρχουν κάποιοι αφελείς που υποστηρίζουν –πού ακούστηκε;- πως τις ζημιές τις προκάλεσαν οι καμιά τριανταριά συνδικαλιστές, οι οποίοι το μόνο που ήθελαν ήταν μια συνάντηση με τον υπουργό.

Η διαφωνία αυτή προκάλεσε συζήτηση στη Βουλή, στα κανάλια, στα καφενεία, να, μέχρι κι εμείς εδώ το σχολιάζουμε. Πού να βρεθεί καιρός για μεταρρυθμίσεις!

Τελικά, όλοι εκτός είμαστε!