130205 ΦΑΚΕΛΩΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Θα σας μπερδέψω λίγο.

Δεν πειράζει, στις συζητήσεις χρειάζεται, καμιά φορά να κάνουμε και κάποιοι τέχνασμα, προκειμένου να ζωντανεύει η κουβέντα και, κυρίως, να ισχυροποιούνται τα επιχειρήματά μας.

Τις προάλλες είχαμε μια συζήτηση μ’ έναν φίλο σχετικά με το τι πληρώνουν οι γονείς για τα ιδιαίτερα μαθήματα των παιδιών τους. Μια περιουσία ολόκληρη. Στην παρέα βρισκόταν και κάποιος καθηγητής ο οποίος… «συμπληρώνει τον μισθό του κάνοντας ιδιαίτερα».

Είπε μάλιστα, προσπαθώντας να υπερασπιστεί το δεύτερο επάγγελμά του, «ας μου δίνει το κράτος έναν αξιοπρεπή μισθό, να μην υποχρεώνομαι να κάνω μαθήματα».

Έτσι η συζήτηση στράφηκε στο τι είναι αξιοπρεπής μισθός και πώς τον ορίζει ο καθένας. Αντικειμενικά; Σύμφωνα με τις ανάγκες του; Σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα;

Κάποιος πέταξε το εξής επιχείρημα.

Όταν ένας καθηγητής υποβάλλει τα χαρτιά του για διορισμό στο δημόσιο, ξέρει ποιος είναι ο μισθός που θα παίρνει (ασχέτως αν μετά πέσει στην κρίση και του γίνουν γενναίες περικοπές).

Μπορεί, αν θέλει, να μη διοριστεί και να ανοίξει φροντιστήριο, ώστε να ορίζει αυτός ποια είναι η αμοιβή που ταιριάζει στο ταλέντο, στις ικανότητες ή στην παιδαγωγική του κατάρτιση.

Είναι ελεύθερος να βγάζει όσα λεφτά μπορεί, πληρώνοντας βέβαια στο κράτος και τον ανάλογο φόρο.

Οι περισσότεροι όμως τι κάνουν; Διαλέγουν τη σιγουριά του Δημοσίου. Ε, δεν είναι άδικο να έχεις και τον μισθό σου και την ασφάλιση, αλλά, προσέξτε το αυτό, και μια σίγουρη αγορά από την οποία μπορείς να μαζεύεις πελατεία;

Επιπλέον, όλα τα χρήματα που βγάζεις από τα ιδιαίτερα είναι «μαύρα».

Σιγά σιγά η κουβέντα ξέφυγε από τους καθηγητές και πήγα σε άλλους «λειτουργούς του δημοσίου», οι οποίοι επίσης συμπληρώνουν το εισόδημά τους με διάφορα «τυχερά», που μπορεί να είναι νόμιμα, μπορεί όμως και παράνομα.

Ως νόμιμα ορίστηκαν εκείνα που ο πολίτης τα δίνει μόνος του, από ευγνωμοσύνη, ενώ ως παράνομα εκείνα που ο λειτουργός τα απαιτεί προκειμένου να κάνει την δουλειά του.

Κάποιος άλλος το όρισε διαφορετικά. Παράνομα θεώρησε μόνο τα «δωράκια» που προορίζονται να… σπρώξουν μια παράνομη δουλειά, ας πούμε τη νομιμοποίηση ενός αυθαιρέτου ή την απόκρυψη ενός φορολογητέου ποσού.

Το άλλο πουλάκι:

Κάποιος μίλησε για τους γιατρούς.

Είπε για τα περίφημα φακελάκια και έριξε κι αυτός το φταίξιμο στο κράτος, τις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες δεν αμείβουν όπως πρέπει τους γιατρούς. Τα λόγια του επί λέξει:

«Γιατί σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, για να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση κάποιος ασθενής πρέπει να δώσει φάκελο με ένα ορισμένο ποσό; Επειδή το κράτος δίνει χαμηλούς μισθούς στους γιατρούς, νομίζοντας ότι είναι απολύτως φυσικό να προσθέτουν σε αυτήν την αμοιβή, αποδεχόμενοι τα φακελάκια».

Ώστε, έτσι σκέφτεται το κακό κράτος!

Ας δώσω έναν μισθό συμβολικό στους καθηγητές, τους γιατρούς, τους εφοριακούς, τους υπαλλήλους της πολεοδομίας, τους αστυνομικούς και αυτοί θα βρουν τρόπο να συμπληρώσουν το εισόδημά τους.

Κάνοντας ιδιαίτερα, παίρνοντας φακελάκια, εκβιάζοντας…

Και, τι γίνεται με τους υπαλλήλους που βρίσκονται σε πόστο τέτοιο που να μη μπορούν να τα «αρπάξουν»;

Δεν είναι όλοι οι καθηγητές μαθηματικοί και φιλόλογοι, υπάρχουν και οι θεολόγοι. Δεν είναι όλοι οι γιατροί χειρουργοί ή αναισθησιολόγοι.

Προφανώς αυτοί ή κάνουν άλλα επαγγέλματα στον «ελεύθερο χρόνο τους» ή είναι εισοδηματίες, έχουν πάρει μεγάλη προίκα ή κέρδισαν το λαχείο, αφού με τους μισθούς που δίνει το κράτος δεν μπορεί να ζήσει κανείς αξιοπρεπώς.

Είναι όμως έτσι;

Την κουβέντα ήρθε να βοηθήσει ένας γιατρός που προστέθηκε στην παρέα. «Παιδιά, μη γελιέστε. Τα φακελάκια τα παίρνουν οι άπληστοι, έχουν κάνει περιουσίες μέχρι και για τα δισέγγονά τους και εξακολουθούν να τα παίρνουν. Το ίδιο συμβαίνει και με όσους λαδώνονται γενικά στο δημόσιο. Δεν το κάνουν από ανάγκη, από απληστία το κάνουν».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού καταλήξαμε, λοιπόν;

Φυσικά, πουθενά. Όπως συμβαίνει σε κάθε κουβέντα, ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του. Πάντως είναι γεγονός πως αυτό με τους «χαμηλούς μισθούς» είναι μια δικαιολογία την οποία χρησιμοποιούν περισσότερο εκείνοι που με διάφορους τρόπους τα παίρνουν.

Τη χρησιμοποιούν πρώτα για να πείσουν τον εαυτό τους, για να καθησυχάσουν κάπως τη συνείδησή τους.

Είναι σωστό όμως ένα τέτοιο επιχείρημα να το χρησιμοποιούμε εμείς οι υπόλοιποι;

Είναι σωστό να το χρησιμοποιούν… πολιτικοί αρχηγοί;

Γιατί, ναι, τώρα μπορούμε να σας το αποκαλύψουμε φίλοι. Αυτό είναι το τέχνασμα για το οποίο μιλήσαμε στην αρχή:

Ο φίλος που αναρωτήθηκε για τα φακελάκια στα δημόσια νοσοκομεία και απάντησε μόνος του για τους χαμηλούς μισθούς που δίνει το κράτος στους γιατρούς δεν είναι άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα.

Αυτά δε, τα είπε σε συνέντευξη που έδωσε σε μια παγκοσμίου κύρους εφημερίδα τη Wall Street Journal, στο σάιτ της οποίας μπορείτε να αναζητήσετε το κείμενο, την ερώτηση, που ρητορικά υπέβαλε ο ίδιος και την απάντηση που έδωσε.

Τι να πούμε;

Λαδοπόντικες!