130218 ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Εθελοντισμός!

Κάνοντας ζάπινγκ αργά το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, σταμάτησα σε κάποιον πολίτη, ο οποίος μιλούσε στον δημοσιογράφο της εκπομπής για μια ενδιαφέρουσα ενασχόληση που βρήκε.

«Το χειρότερο πράγμα που έχεις να κάνεις, γυρίζοντας κουρασμένος από τη δουλειά, είναι να καθίσεις στον καναπέ και να πιάσεις το τηλεκοντρόλ» είπε. Κάπως έτσι ξεκίνησε να περιποιείται… τη γειτονιά του.

Πρώτα κούρεψε τα δέντρα, καθάρισε να ξερά κλαριά, περιποιήθηκε το γκαζόν και οι δρόμοι γύρω από το σπίτι του άλλαξαν, ομόρφυναν!

Έπειτα συνέχισε με άλλους δρόμους της πόλης.

Το Σαββατοκύριακα «δούλευε» γύρω στις δέκα ώρες, μέχρι το απόγευμα και, αφού περιποιήθηκε το πράσινο, άρχισε να κάνει βόλτες στην πόλη και να μαζεύει σκουπίδια πεταμένα, κυρίως, σε σημεία του ήταν δύσκολο να τα φτάσουν οι οδοκαθαριστές.

Αυτός τα έφτανε. Και τα πήγαινε στον κοντινότερο κάδο.

Είναι αξιοσημείωτο ότι, στην αρχή, όπως ομολόγησε, δίσταζε λίγο, ντρεπόταν, έβγαινε μετά το σούρουπο.

Τώρα το κάνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να παρακινηθούν και άλλοι, να μη διστάσουν όπως εκείνος. Άρχισε μάλιστα να βάφει και τα ξύλινα παγκάκια!

Περισσότερο αξιοζήλευτη όμως κι από την δραστηριότητά του αυτή είναι, όπως φάνηκε στη συνέντευξη, η άποψή του για τη ζωή: Έχουμε κρίση. Είμαστε όλοι πιο φτωχοί. Ε, και τι θα κάνουμε, θα το βάλουμε κάτω ή θα φωνάζουμε συνεχώς περιμένοντάς τα όλα από τους άλλους;

Κρίση, ξεκρίση, η πόλη μας πρέπει να είναι όμορφη, καθαρή, περιποιημένη… Δυστυχώς, οι Δήμοι δεν έχουν τους πόρους που διέθεταν άλλοτε για καθαριότητα.

Άρα, το βάρος, η ευθύνη, πέφτει σ’ εμάς, τους πολίτες.

Αυτά, περίπου, ήταν τα λόγια του. Αυτή η στάση του στη ζωή και την κρίση, που μας έχει βάλει όλους κάτω.

Τόσο θέλαμε, φαίνεται!

Αναρωτιέμαι πόσους μιμητές θα βρει. Ακόμη περισσότερο, φοβάμαι πως πολλοί θα τον χαρακτηρίσουν γραφικό.

Αφήστε που κινδυνεύει να δεχτεί και καμιά επίθεση από «αριστερούς», όπως έπαθαν κάποιοι στο Πανεπιστήμιο που είχαν επιχειρήσει να καθαρίσουν τις αίθουσες που θα έκαναν μάθημα, από τα σκουπίδια που οι ίδιοι είχαν πετάξει.

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι είναι!

Στο σχολείο, θυμάμαι, είχαμε κάτι ψευτομαγκάκια, δήθεν αριστερούς, που μισοαστεία, μισοσοβαρά, πετούσαν τα χαρτιά το δρόμο και έλεγαν πως δίνουν μεροκάματο σε περισσότερους οδοκαθαριστές!

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανοησία του ανθρώπου!

Ας κλείσουμε όμως την αναφορά μας στον άγνωστο «οδοκαθαριστή» της εκπομπής με την επισήμανση που έκανε στη δύναμη του… «πολλαπλασιαστή».

Πεντακόσιοι άνθρωποι περπατούν καθημερινά στην πόλη μας, είπε. Αν σηκώσουν από κάτω από δυο χαρτάκια, δύο πακέτα τσιγάρα, και τα ρίξουν στον κοντινό κάδο, εκείνη τη μέρα η πόλη θα έχει χίλια χαρτιά λιγότερα.

Και την άλλη, και την άλλη…

Έτσι είναι. Όλοι μας μπορούμε να κάνουμε κάτι μικρό, που, όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται, έχει τεράστια δύναμη, όταν βρει πολλούς μιμητές.

Δεν ξέρω, τη δική μας γνώμη, πάντως εγώ είμαι πολύ αισιόδοξος, τώρα, με την κρίση!

Μην απορείτε. Βλέπω πως και στη δική μας πόλη ξεπηδούν καθημερινά πρωτοβουλίες που παλαιότερα δεν υπήρχαν.

Άνθρωποι ενδιαφέρονται να κάνουν και να παρουσιάσουν πράγματα.

Μουσική, θέατρο, ποίηση, ζωγραφική, φωτογραφία, εκδόσεις…

Κάτι κινείται στην πόλη, οι άνθρωποι της, οι νέοι κυρίως, δεν θέλουν να το βάλουν κάτω.

Το ενδιαφέρον είναι πως οι περισσότερες από αυτές τις δράσεις γίνονται εντελώς αφιλοκερδώς από τους συντελεστές του και είναι δωρεάν για εκείνους που θέλουν να τις παρακολουθήσουν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πολιτική στάση!

Μπορεί να ξενίζει ο όρος, άποψή μας όμως είναι πως όλα αυτά είναι μια πολιτική στάση, πολύ πιο ενδιαφέρουσα και, το κυριότερο, πολύ πιο αποτελεσματική από άλλες που δοκιμάσαμε επί δεκαετίες.

Ποτέ δεν ξεχνώ το στοίχο του Νικόλα του Άσιμου:

Η Επανάσταση η όλη του πλανήτη

ούτε ένα ράφι να μου φτιάξει δεν μπορεί.

Ας το πούμε αυτό στα παιδιά, ας το τονίσουμε στους νέους, που θέλουν κάπου να διοχετεύσουν την επαναστατικότητά τους.

Επανάσταση είναι να φτιάχνεις, όχι να γκρεμίζεις. Να καθαρίζεις, όχι να μουντζουρώνεις. Να συμμετέχεις, όχι να απομονώνεσαι. Να σώζεις ζωές, όχι να αφαιρείς…

Το ένα δίνει χαρά. Το άλλο εκτρέφει το μίσος.

Μπορείς να κάνεις πιο όμορφο το δωμάτιό σου, την τάξη σου, την αυλή του σχολείου σου, το δρόμο μπροστά από το σπίτι σου;

Μπορεί σαν βρεις άλλους τρεις να φτιάξετε μια μπάντα, ένα περιοδικό, μια οικολογική ομάδα, να διαβάσετε μαζί ένα ποίημα, να φωτογραφίσετε τα όμορφα ή τα άσχημα της γειτονιάς σας, να μοιραστείτε με άλλους κάτι που σας εντυπωσίασε…

Αυτό είναι επανάσταση ή, τουλάχιστον, κάπως έτσι αρχίζει.

Επανάσταση όμως δεν είναι ο διδακτισμός, γι’ αυτό, καλύτερα, ας σταματήσουμε κάπου εδώ. Είχαμε δεν είχαμε, το καταστρέψαμε το παράδειγμα του άγνωστού μας πολίτη, που, αντί να λέει, έκανε.

Επαναστάτες!