130215 ΞΕΝΟΙΑΣΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Αντιαυταρχική Αγωγή

Η σκηνή στο γραφείο του διευθυντή σχολείου, όπου έχει κληθεί μια μητέρα για «συνεργασία» επειδή το παιδί της… δεν έχει όρια.

Διάλογος:

-Να σας ρωτήσω κάτι, έχετε τιμωρήσει ποτέ το παιδί σας;

-Τι εννοείται να το τιμωρήσω;

-Αφήστε τι εννοώ εγώ. Εσείς πώς καταλαβαίνετε αυτό που σας ρώτησα;

-(Σκέψη). Να, μπορεί να έρθουν να τον φωνάξουν οι φίλοι του και, αν δεν έχει τελειώσει τα μαθήματά, του δεν τον αφήνω να βγει.

-Εντάξει. Αυτό δεν είναι όμως τιμωρία. Του έχετε πει, ας πούμε, ποτέ «επειδή έκανες ή είπες αυτό, θα στερηθείς κάτι», ώστε να υποστεί κάποιες συνέπειες για την πράξη του;

-(Σκέψη). Όχι!

-Ε, λοιπόν, γι’ αυτό το λόγο βρίσκετε εδώ.

Κάπως έτσι έχουμε αντιληφθεί την αντιαυταρχική αγωγή, για την οποία σας μιλήσαμε και χθες.

Ό,τι θέλουν τα παιδιά. Μη τυχόν και τους χαλάσουμε καμιά επιθυμία και τους δημιουργήσουμε «ψυχολογικά (sic) τραύματα»!

Το πρόβλημα ξεκινάει από την οικογένεια και μεταφέρεται στο σχολείο. Πάνε δεκαετίες τώρα που τα παιδιά όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά επιβραβεύονται κιόλας για την κακή συμπεριφορά τους και την ακόμη χειρότερη επίδοση στα μαθήματά τους.

Αν δει κανείς τους βαθμούς σε ένα δημοτικό σχολείο, θα συμπεραίνει αβίαστα ότι εδώ φοιτούν τα καλύτερα μυαλά όλου του κόσμου. Όλοι αριστούχοι!

Όταν κάποτε οι Δήμαρχοι διοργάνωναν εκείνες τις περίφημες φιέστες για να βραβεύσουν τους αριστούχους, αυτοί γέμιζαν γήπεδα!

Ξέρετε ποιοι γίνονται σημαιοφόροι και παραστάτες δημοτικό; Όλοι!

Έξι (σημαιοφόρος συν πέντε παραστάτες) στη μία παρέλαση, άλλοι έξι στην άλλη, συν δύο που θα καταθέσουν στεφάνι (επιβράβευση είναι κι αυτό), άλλοι δύο που θα παρελάσουν με την ταμπέλα του σχολείου…

Αν είναι μικρό το τμήμα, δεν φτάνουν για να καλύψουν όλες τις «τιμητικές» θέσεις!

Το άλλο πουλάκι:

Επιβράβευση, αντί τιμωρίας!

Διότι, εδώ που τα λέμε, ο νομοθέτης (όλοι εμείς δηλαδή) δεν άφησε και πολλά περιθώρια στο σχολείο, όπου προβλέπονται μόνο… «παιδαγωγικές» τιμωρίες, δηλαδή πολύ πολύ, μια αυστηρή παρατήρηση από τον δάσκαλο ή τον διευθυντή.

Και επειδή ο χρόνος έδειξε πως αυτό έχει τόση αποτελεσματικότητα όση  το χτύπημα στου κουφού την πόρτα, σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε κι έτσι η Αντιαυταρχική Αγωγή κατέληξε σκέτο αντιαυταρχική και καθόλου αγωγή.

Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, αφού εκεί έρχεται να προστεθεί ως επιχείρημα και η εύθραυστη ψυχολογία (sic) του εφήβου, στον οποίο (έχουμε καταλάβει ότι) δεν πρέπει να λέμε ποτέ όχι.

Αν και όποτε θέλει διαβάζει, αν και όποτε θέλει πηγαίνει στο σχολείο και ο γονιός, που είναι «φίλος» του, (άλλη τεράστια παρεξήγηση αυτή που δημιουργεί απίστευτες συγχύσεις στα παιδιά) βρίσκεται εκεί όχι για να τον νουθετεί, ούτε για να του δείχνει το σωστό, απλώς για να… «στηρίζει τις επιλογές του»!

Έτσι, ο γονιός-φίλος, στηρίζει το παιδί του στην κατάληψη που έχει οργανώσει μαζί με καμιά δεκαριά συμμαθητές του.

Τρέχει στο σχολείο για να μαλώσει τους καθηγητές, όποτε το παιδί του του λέει ότι το στραβοκοίταξαν ή το «αδίκησαν» στη βαθμολογία.

Φεύγει για τη δουλειά και το αφήνει να κοιμάται, αφού ξενύχτησε στο φέισμπουκ. Αργότερα θα τηλεφωνήσει για να δει αν ξύπνησε για να πάει στο σχολείο και το μεσημέρι θα περάσει από εκεί για να δικαιολογήσει τις απουσίες.

«Θυμάμαι», μου έλεγε ένας φίλος, «τι έγινε όταν ο πατέρας μου ανακάλυψε μια φορά ότι απουσίασα κρυφά από το σχολείο.

Έκτοτε δεν σκέφτηκα να λείψω ούτε μια ώρα».

Είναι τυχαίο ότι σήμερα είναι αξιόλογος επιστήμων και συνεπέστατος στη δουλειά του;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι να κάνει και το σχολείο; Τα παράτησε.

«Κάποτε» , λέει φίλος καθηγητής, «καλούσαμε τους γονείς να τους ενημερώσουμε ότι τα δεκαπεντάχρονα παιδιά τους καπνίζουν.

Ε, αφού είδαμε ότι δεν ιδρώνει το αφτί τους, το σταματήσαμε κι αυτό».

Μαθαίνω ότι ετοιμάζεται νέος νόμος όπου, στην ουσία, ο κάθε μαθητής θα μπορεί να απουσιάζει όποτε θέλει.

Ακόμη και τα λίγα προσχήματα που υπάρχουν σήμερα αίρονται. Οι απουσίες δικαιολογούνται αναδρομικά για όλη τη χρονιά, δικαιολογούνται «κοπάνες» στις ενδιάμεσες ώρες, το μόνο που δεν προβλέπει (ακόμη) είναι να πηγαίνουν οι καθηγητές να τους φωνάξουν από τα σπίτια τους, τα φροντιστήρια ή τις καφετέριες.

Δηλαδή το σχολείο, ακόμα κι αυτόν που δεν θέλει, βρε αδελφέ, τον «παρακαλάει» να το τελειώσει με το ζόρι.

Κι αφού το τελειώσει και γράψει κανένα 3, θα περάσει και στο ΤΕΙ που η καλή πολιτεία φρόντισε να ιδρύσει στο χωριό του.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα «αντιαυταρχικής αγωγής» δεν είναι καθόλου περίεργο που βγαίνουν παιδιά που δεν ξέρουν τι θέλουν, επομένως και πώς να το ικανοποιήσουν.

Το περίεργο είναι που εξακολουθούν να βγαίνουν τόσο πολλά φιλότιμα και εργατικά παιδιά, παιδιά που σέβονται τη δημόσια περιουσία, που ενδιαφέρονται για την πρόοδό τους, που θέτουν τα ίδια όρια στον εαυτό τους, αυτά τα όρια που δεν τους έχει βάλει ποτέ κανείς.

Είναι να απορείς. Και να αισιοδοξείς!

Παιδική χαρά!