130212 ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Έφταιξαν όλοι, λοιπόν;

Αυτό το ερώτημα προκύπτει από όσα λέγαμε χθες, περί ανθρωπολογικού τύπου.

Και, αν έφταιξαν όλοι, το έκαναν στον ίδιο βαθμό; Δεν είναι άδικο να πληρώνουν εκείνοι που είχαν ίσως μικρότερη συμμετοχή στο πρόβλημα;

Αυτά τα έχουμε ξαναπεί.

Μεγαλύτερη ευθύνη για το πού πάει μια κοινωνία έχουν πάντοτε εκείνοι που διαχειρίζονται τις τύχες της.

Όχι τόσο για τις αποφάσεις που παίρνουν, όσο για την παιδαγωγική λειτουργία που πρέπει να έχουν.

Γι’ αυτό φωνάζουμε τόσο καιρό πως μεγάλη ευθύνη έχουν όχι μόνοι οι κυβερνήσεις, (αυτονόητο), αλλά και οι αντιπολιτεύσεις, τα συνδικάτα, ο τύπος, τα σχολεία, όλοι όσοι ασκούν δημόσιο λόγο κι έχουν τη δύναμη να κατευθύνουν και να διαπαιδαγωγούν ανθρώπους.

Και, φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε την αατομική ευθύνη που έχει ο κάθε πολίτης, από τη στιγμή που δέχεται ότι είναι σκεπτόμενος άνθρωπος, και δεν χρησιμοποιεί την ικανότητά του αυτή μόνο για να ρίχνει ευθύνη σε άλλους.

Διότι, να τη, πάλι, η αντίφαση.

Αυτός που λέει «έτσι μας κάνανε» ή «εκεί μας οδηγήσανε», σημαίνει πως έχει μυαλό και κρίση να «δει» τις ευθύνες των κυβερνήσεων, του κεφαλαίου, των Γερμανών ή της Διεθνούς Συνομωσίας!

Αφού όμως έχει και μυαλό και κρίση, τότε κακώς άφησε να τον ξεγελάσουν, να τον παρασύρουν, να τον εκμεταλλευτούν και να τον οδηγήσουν στην κρίση.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στις ευθύνες όσων έχουν διαπαιδαγωγική λειτουργία μέσα στην κοινωνία.

Οι κυβερνήσεις παίρνουν τις αποφάσεις. Καλώς ή μάλλον κακώς. Όμως και όλοι οι υπόλοιποι τι είδους άνθρωπο διαμορφώνουν με τη λειτουργία τους;

Αν καθίσουμε και το αναλύσουμε, θα δούμε ότι όλοι, από τα σχολεία μέχρι τα κόμματα, διαπαιδαγωγούν τον άνθρωπο καταναλωτή.

Τον άνθρωπο που θέλει να εργάζεται ολοένα και πιο λίγο και να απολαμβάνει όλο και περισσότερα υλικά αγαθά.

Τον άνθρωπο που έχει μόνο δικαιώματα και καθόλου υποχρεώσεις.

Τον άνθρωπο που, όπως τονίζουμε από εδώ χρόνια τώρα, σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, και, στην καλύτερη περίπτωση, την οικογένειά του, αλλά όχι τον διπλανό του, το κοινωνικό σύνολο.

Το άλλο πουλάκι:

Κοιτάξτε λίγο γύρω σας!

Από τι σπίτια, από τι σχολεία, από τι ομάδες, από τι κόμματα βγαίνουν αυτά τα παιδιά που πηγαίνουν στον φρεσκοβαμμένο τοίχο του γείτονα και γράφουν ό,τι ανοησία τους έρθει;

Είναι τα ίδια παιδιά που μουτζουρώνουν τα ολοκαίνουργια βιβλία τους, χωρίς να τους κάνει κανείς παρατήρηση.

Που γράφουν πάνω στα θρανία ή στους τοίχους του σχολείου, χωρίς να τα τιμωρήσει κανείς.

Που απειλούν –το άκουσα κι αυτό προχθές- τον καθηγητή ότι θα του καταστρέψουν το αυτοκίνητο, επειδή… θέλει να τους κάνει μάθημα!

Το κακό ξεκινάει από το σπίτι και το σχολείο και συνεχίζεται διά βίου. Αυτή είναι η πραγματική «διά βίου μάθηση» στη χώρα μας.

Αν τολμήσεις να τιμωρήσεις έναν μαθητή, θα ξεσηκωθούν και οι γονείς αλλά και πολλοί δάσκαλοί του.

Αν πάει στην ανακριτή ή στο δικαστήριο κάποιος νέος, θα τρέξουν όλοι, από τον πρόεδρο της ομάδας, μέχρι τα στελέχη του κόμματος για να τον αθωώσουν.

Την άλλη μέρα, όλοι μαζί θα καταγγείλουν το κράτος τις βίας και του αυταρχισμού.

Τώρα όμως ήρθε η ώρα της τιμωρίας, η οποία, όπως γίνεται όταν μια κατάσταση φτάσει στα άκρα, πέφτει επί δικαίων και αδίκων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τώρα την πληρώνουμε όλοι.

Κάποιοι πολύ σκληρά, ρημάζεται κυριολεκτικά τη ζωή τους.

Άλλοι αντέχουμε ακόμη και έχουμε ευθύνη και χρέος να βοηθήσουμε όσους βρέθηκαν σε χειρότερη μοίρα.

Προσέξτε όμως κάτι σε σχέση με τις κρίσεις και τις καταστροφές, που και άλλοτε, στο παρελθόν, αντιμετώπισαν οι άνθρωποι αυτής της χώρας.

Όταν το γνώρισμα που σου δίνει ταυτότητα και αξία στη ζωή είναι η δυνατότητα να καταναλώνεις, τότε η κρίση, που σου την στερεί, σου παίρνει τα πάντα!

Όταν όμως η αξία σου βρίσκεται αλλού, είσαι, ας πούμε καλός φιλόλογος ή καλός τεχνίτης, καλός οικογενειάρχης ή έντιμος, μπεσαλής άνθρωπος, τότε η κρίση μπορεί να σε κάνει φτωχότερο, δεν μπορεί όμως να αγγίξει αυτό που δίνει νόημα στην υπόστασή σου, σε καταξιώνει στην κοινωνία.

Ίσα ίσα, στην κρίση μπορεί να αναδειχθούν ακόμη περισσότερο αυτά τα γνωρίσματα των ανθρώπων και έτσι να καταξιωθούν ακόμη περισσότερο στα μάτια των υπολοίπων.

Αυτά συζητούσαμε προχθές πίνοντας με κάτι φίλους το δεύτερο ποτήρι κρασί.

Να τι κάνει η καλή παρέα. Σου δίνει τη δυνατότητα να μιλήσεις για κάτι πέρα από εκείνα που «τρέχουν» καθημερινά στην τηλεόραση και το διαδίκτυο.

Εκεί θα σου πουν για τις ευθύνες των πολιτικών, για τον αγώνα κατά του μνημονίου, για την κακιά Μέρκελ και το άκαρδο ΔΝΤ.

Χαίρω πολύ!

Νόμος περί ευθύνης!