130426 ΠΑΣΧΑΛΙΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ιωάν. ια΄ 35.

Αυτός ο στίχος, ο 35^ος από το 11^ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου είναι ο πιο σύντομος στίχος που υπάρχει στα τέσσερα Ευαγγέλια.

Μόλις τρεις λέξεις: «εδάκρυσεν ο Ιησούς».

Θα τον ακούσουμε στους ναούς μας, αύριο, Σάββατο του Λαζάρου. Όπως θα ακούσουμε και τον άλλο στίχο (ια΄ 44) με τον οποίο ο Ιησούς δίνει τέλος στην περιπέτεια του Λαζάρου- Ανθρώπου. Παραθέτω:

«και εξήλθεν ο τεθνηκώς δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας κειρίαις, και η όψις αυτού σουδαρίω περιεδέδετο. λέγει αυτοίς ο Ιησούς. λύσατε αυτόν και άφετε υπάγειν».

Είναι άλλης ειδικότητας αντικείμενο η ανάλυση αυτών των στίχων. Τι, δηλαδή, μας λέει θεολογικώς το γεγονός ότι ο Ιησούς δάκρυσε; Εμείς ας κρατήσουμε την εικόνα. Ρωτάει να του πουν πού έχουν βάλει τον νεκρό Λάζαρο.

Έλα να δεις, Κύριε, του λένε.

Ο Ιησούς δάκρυσε.

Να μια εικόνα με την οποία μπορούμε να μπούμε στην Εβδομάδα των Παθών.

Πόσο αδύναμος και αμήχανος νιώθει μπροστά στον θάνατο, ακόμη και κάποιος που πιστεύει ότι τον έχει του χεριού του.

Κάπως έτσι δεν αισθανόμαστε, όταν είμαστε νέοι. Ότι ο θάνατος είναι ένα θέμα τού χεριού μας, κάποιος που, έτσι και μας καλέσει στα μαρμαρένια αλώνια, θα τον βάλουμε κάτω με την ευκολία που ρίχνεις ένα παιδί.

Αυτό, λένε, το νιώθει ιδιαίτερα ο άνθρωπος, όταν είναι ερωτευμένος.

Νέος κι ερωτευμένος. Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να σου αντισταθεί;

Δυστυχώς, αυτά και τα δυο διαρκούν ελάχιστα. Ή έτσι μας φαίνεται, όταν ξαφνικά αντιλαμβανόμαστε πως έχουν παρέλθει.

Τότε είναι που κάνει συνήθως και την εμφάνισή του ο θάνατος. Κάποιος φίλος, ένας συγγενής, οι γονείς μας… αρχίζουν ένας ένας να φεύγουν από τη ζωή και τότε αντιλαμβανόμαστε πως κανείς δεν γυρίζει νικητής από τα μαρμαρένια αλώνια.

Έρχεται όμως κάθε άνοιξη η Μεγαλοβδομάδα, έρχεται η Ανάσταση του Λαζάρου και, τέλος, η δική μας Ανάσταση για να πουν, σε όσους πιστεύουν, πως αυτός που φαίνεται παντοδύναμος και ανίκητος δεν διαθέτει παρά ένα προσωρινό κράτος, πως η εξουσία του είναι μια ψευδαίσθηση, μια απάτη που τη συντηρούν ο φόβος και η απουσία αγάπης.

Το άλλο πουλάκι:

Για όσους πιστεύουν…

Πόσοι όμως είναι αυτοί οι τυχεροί; Τι γίνεται με εμάς τους υπόλοιπους, τους πολλούς, που θα θέλαμε πολύ να πιστέψουμε, όμως η επιθυμία μας αυτή μοιάζει με ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί;

Ακροβασία όχι ενός έμπειρου ακροβάτη, αλλά ενός φοβισμένου, πρωτόπειρου, που πέφτει πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά, πριν προλάβει να κάνει το πρώτο βήμα.

Ενός ακροβάτη που μοιάζει περισσότερο με τον Λάζαρο του Ευαγγελίου. Που έχει δεμένα τα χέρια και τα πόδια και το πρόσωπο περιτυλιγμένο.

Να γιατί αποκτά νόημα ο στίχος ια΄ 44 που αναφέραμε πριν. «Λύστε τον και αφήστε τον να περπατήσει».

Έτσι μάλιστα! Έτσι έχουμε κάποια ελπίδα να ζήσουμε κι εμείς. Να αγαπήσουμε κι εμείς. Να πιστέψουμε κι εμείς. Δεμένοι όπως είμαστε χειροπόδαρα το παιχνίδι το έχουμε σίγουρα χαμένο.

Ας δοκιμάσουμε, λοιπόν, για άλλη μια φορά, μήπως και καταφέρουμε να συσταυρωθούμε και να νεκρωθούμε «δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς».

Χρόνια το προσπαθούμε, χωρίς αποτέλεσμα. Είναι, βλέπετε, πολύ άτιμες αυτές οι ηδονές του βίου και είναι μάλλον αυτές που μας κρατούν «νεκρούς», δηλαδή δεμένους χειροπόδαρα και με το πρόσωπο περιτυλιγμένο.

Φαύλος κύκλος, που μόνο με ένα θαύμα μπορεί να σπάσει.

Εκεί ελπίζουμε κι εμείς. Σε ένα θαύμα. Στο «κατά χάριν». Στο ότι Κάποιος θα δακρύσει και για μας. Διαφορετικά είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε «εις το μνημείον».

Σε μια σπηλιά που την είσοδό της φράζει μια μεγάλη πέτρα. Η πέτρα της ματαιοδοξίας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πολλά είπαμε.

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα λείψουμε τις μέρες του Πάσχα και θα αφήσουμε στο πόδι μας άλλους πιο ικανούς να σας κρατήσουν συντροφιά και να σας μεταφέρουν στο Μεγαλοβδομαδιάτικο και το Αναστάσιμο κλίμα.

Εμείς δεν είμαστε για τέτοια, θα το ρίξουμε το επίπεδο.

Αν μας βάλετε στη συζήτηση, θα αρχίσουμε να σας λέμε για την τιμή του αρνιού, για το πόσο θα κοστίσει το πασχαλινό τραπέζι και για το ποιες ώρες θα λειτουργήσουν τα καταστήματα και τα σούπερ μάρκετ...

Αφήστε που μπορεί να μας πιάσει καμιά νοσταλγία και να θυμηθούμε τις παλιές καλές μέρες, τότε που παίρναμε τα κουτσουρεμένα «δώρα» του Πάσχα, τα οποία όμως ενισχύαμε με τα εορτοδάνεια των τραπεζών και, την κάναμε για χώρες εξωτικές, όπως, ας πούμε, τα νησιά… του Πάσχα!

Γι’ αυτό σας λέμε καλύτερα να δώσουμε το λόγο σε άλλους.

Μέρες που είναι να ακούσουμε κάτι πιο… πνευματικό.

Μη στενοχωριέστε όμως, δε θα φύγουμε για τα καλά. Κάπου εδώ γύρω θα γυρνάμε και θα σας προσέχουμε. Πόσο θα ψωνίσετε, πού θα πάτε, πόσο θα φάτε, πόσο θα πιείτε…

Όχι για κανένα σοβαρό λόγο, όχι για να σας καρφώσουμε, ας πούμε, στην εφορία, αλλά για να έχουμε να σας απαντάμε μετά, όταν θα γκρινιάζετε για την κρίση και για τα κιλά που βάλατε.

Γι’ αυτό, να έχετε το νου σας.

Καλό Πάσχα σε όλους!

Πολύ μεγάλη αυτή η εβδομάδα των Παθών!

130425 ΛΑΓΚΕΡ

Το ένα πουλάκι:

Στην υγειά σας!

Ο καιρός έχει βελτιωθεί αισθητά και, αν για τους πιτσιρικάδες αυτό σημαίνει επίθεση στα παγωτά, για μας, τους κάπως μεγαλύτερους, έχει συνδεθεί με την απόλαυση της παγωμένης μπύρας.

Τώρα μάλιστα που κορυφώνονται και οι μάχες για τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο…

Αλήθεια, έχετε ποτέ αναλογιστεί γιατί πίνουμε;

Εννοώ γιατί πίνουμε μπύρες κι όχι, ας πούμε, αναψυκτικά ή χυμούς; Τι είναι αυτό που κάνει την μπύρα τόσο απολαυστική, ώστε να μην θέλεις να σταματήσεις στο πρώτο ποτήρι;

Υπάρχουν διάφορες εξηγήσεις.

Αν θυμηθούμε τον μπακαλόγατο Ζήκο, θα μας τραγουδήσει «πίνου για να ξιχνώ τουν πόνου».

Είναι μια λογικοφανής εξήγηση, όμως, εμάς, που μας αρέσει η επιστημονική μεθοδολογία, θα παρατηρήσουμε ότι πίνουμε όχι μόνο όταν είμαστε στις μαύρες μας, αλλά και σε στιγμές χαράς και ευφορίας.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα εξήγηση είναι εκείνη που δίνει ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ως Τιμολέων Λάμπρου στην κωμωδία «Φωνάζει  ο κλέφτης», από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά.

«Πίνω. Κι όταν πίνω γίνομαι άλλος άνθρωπος. Μετά θέλει να πει κι εκείνος…»

Μη μου πείτε ότι δεν έχει συμβεί και σε σας, να σας παρασύρει αυτός ο «άλλος άνθρωπος» που ξεπηδά από μέσα μας μόλις κατεβάσουμε καναδυό ποτηράκια!

Ωραία όλα αυτά και πολύ χρήσιμα, όμως έχουν να κάνουν με ένα χαρακτηριστικό του ποτού, το οποίο, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα μας απασχολήσει: το αλκοόλ.

Αυτό μπορεί να προκαλεί όλες τις παρενέργειες για τις οποίες είναι γνωστά τα οινοπνευματώδη ποτά, όμως εδώ μιλάμε (θα μιλήσουμε) για κάτι άλλο που έχει ερευνηθεί σε σχέση με την μπυρίτσα.

Η οποία, παρεμπιπτόντως, είναι πολύ «λαϊκό» ποτό σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική, σε αντίθεση μ’ εμάς που έχουμε ως αντίστοιχο ποτό το ουίσκι, τρομάρα μας. Ειδικά τον χειμώνα, βλέπεις να πίνουν μπύρα μόνο οι λάτρεις του είδους.

Το άλλο πουλάκι:

Τι λέει η έρευνα, λοιπόν;

Λέει ότι δεν χρειάζεται να μεθύσεις για να γίνεις άλλος άνθρωπος και τα θέλει να πει κι εκείνος. Αρκεί να… γευτείς λίγη μπύρα.

Πόσο λίγη; Τόσο που είναι αδύνατον να σε πιάσει το οινόπνευμα, δηλαδή ακόμη και 15ml (τρία κουταλάκια του γλυκού, για όσους δεν ξέρουν από τέτοιες δόσεις).

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι μόλις γευτούμε μια γουλιά μπύρας, ξεκινά στον εγκέφαλο η έκκριση της χημικής ουσίας-νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνης, που πάει να πει ότι δημιουργείται η αίσθηση της απόλαυσης, με αποτέλεσμα να ζητάμε να πιούμε κι άλλο.

Τι στο καλό είναι όμως αυτή η ντοπαμίνη;

Πρόκειται, για μια οργανική ουσία που δρα στον εγκέφαλο ως νευροδιαβιβαστής, δηλαδή βοηθά τα νευρικά κύτταρα να επικοινωνούν μεταξύ τους.

Το σύστημα ντοπαμίνης ενεργοποιείται σε στιγμές απόλαυσης, όπως για παράδειγμα όταν… ακούμε μουσική που μας αρέσει.

(Δεν μπόρεσα να βρω άλλο παράδειγμα πρόχειρο!)

Για να καταλάβετε τη σπουδαιότητά της, ας πούμε ότι βλάβες στο σύστημα ντοπαμίνης έχουν ως αποτέλεσμα σοβαρές ασθένειες, όπως η νόσος του καρκίνου, η σχιζοφρένεια ή το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, που είναι τόσο στη μόδα τελευταία, στα σχολεία μας.

(Παλιά, δεν πάθαινε καμιά βλάβη η ντοπαμίνη των παιδιών ή διορθώνονταν με καναδυό σφαλιάρες!)

Το ενδιαφέρον είναι πως έχει βρεθεί ότι  η ντοπαμίνη σχετίζεται πολύ και με τη μάθηση, αφού (υποτίθεται ότι) αυτή μας φέρνει σε κατάσταση ευφορίας, έτσι που ζητάμε συνεχώς να μαθαίνουμε για να απολαμβάνουμε ολοένα και περισσότερο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας επιστρέψουμε όμως στη μπυρίτσα.

Όπως είδαμε, αρκεί να τη γευτούμε για να εκκριθεί η ντοπαμίνη και να νιώσουμε ευχάριστα.

Δεν μας είπε όμως η έρευνα, για ποια ακριβώς μπύρα μιλάμε;

Διότι, μπορεί το αλκοόλ που εισέρχεται στο αίμα μας να μας μεθά να είναι το ίδιο σε όλα τα ποτά, όμως η γεύση, όπως ξέρουμε διαφέρει από ποτό σε ποτό και από μπύρα σε μπύρα.

Είναι δυνατόν όλες να προκαλούν τις ίδιες εκκρίσεις ντοπαμίνης; Αφού η εμπειρία μας δείχνει ότι κάποιες μπύρες τις… γουστάρουμε, ενώ άλλες τις πίνουμε με το ζόρι.

Κάπου εδώ, κανονικά, θα έπρεπε να επεισέλθει η μαύρη διαφήμιση, αν ήμασταν μια στήλη που σέβεται τον εαυτό της και τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.

Είμαστε στην αρχή της σαιζόν, είμαστε και στις μέρες πριν από το Πάσχα, ε, τι ήταν να σας αναφέρουμε και μια δυο μάρκες μπύρας, ότι τάχα αυτές έχουν γεύση καλύτερη από τις άλλες και μας… ντοπάρουν καλύτερα.

Η αλήθεια είναι ότι είχαμε κάποιες προτάσεις, όμως κάτι τέτοιο το βρήκαμε αντίθετο στις αρχές της δημοκρατίας και της ελεύθερης επιλογής (ΧΑ!) που διακατέχουν εμάς και τη στήλη μας.

Γι αυτό προτιμήσαμε να μην αναφερθούμε σε συγκεκριμένες μάρκες, αλλά να μιλήσουμε για μπύρα, γενικώς.

Τώρα, αν αυτό το εκτιμήσει από μόνη της η Παννελήνια Ένωση Παραγωγών και Εισαγωγέων Μπύρας και προβεί σε κάποια χειρονομία αβροφροσύνης, είναι άλλο θέμα. Εμείς θα περιμένουμε μερικές μέρες και, στη συνέχεια, θα σας μιλήσουμε για τα ευεργετήματα του κρασιού.

Και πίνω μπύρες…

130424 ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

«Να ‘ξερα, τι τα κάνουν;»     

Αυτό αναρωτιόταν ο Μάρκος Βαμβακάρης το 1936, για όσους έχουνε πολλά λεφτά. Το ίδιο αναρωτιόμαστε κι εμείς σήμερα, όμως αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο γεγονός ότι την ίδια απορία έχουν και οι… λεφτάδες.

Δεν ξέρουν τι να κάνουν τα λεφτά τους, πώς να τα ασφαλίσουν, να τα σιγουρέψουν, ώστε να μην κινδυνεύουν όχι μόνο από τους κλέφτες που ανοίγουν τα σπίτια και αρπάζουν ό,τι βρουν, αλλά και από τους άλλους, που αρπάζουν χωρίς να χρειάζεται να ανοίξουν τίποτε.

Ας εξηγηθούμε, διότι μπορεί και να παρεξηγηθούμε.

Υπάρχουν, σύμφωνα με τους οικονομικούς αναλυτές (τους αναλυτές των οικονομικών, όχι τους φτηνούς) πολλοί συμπατριώτες μας που έχουν τεράστια ποσά αλλά δεν ξέρουν πού να τα «κρύψουν».

Συμπατριώτες είπα; Λάθος, διότι η λέξη περιέχει μέσα και το πατριώτες που, απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, αυτοί δεν είναι, αφού το μόνο που σκέφτονται είναι, ο εαυτός τους.

Ας έρθουμε όμως να δούμε από κοντά το «πρόβλημα» που αντιμετωπίζουν.

Τι τα κάνεις, αν έχεις σήμερα στην άκρη (για μια δύσκολη ώρα, ή για τα γεράματα) μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ;

Ξέρουμε ότι η αρχική σκέψη του καθενός, ο οποίος βρισκόταν στη δυσχερή αυτή θέση, ήταν να τα βγάλει από τη χώρα.

Αυτό όμως δεν αποδείχθηκε και πόσο ασφαλές, για δύο λόγους.

Ο πρώτος είναι οι διάφορες «λίστες» που άρχισαν να κυκλοφορούν ανά την Ευρώπη, λίστες που φέρνουν στο φως ονόματα και ποσά και ανοίγουν το δρόμο σε διωκτικές αρχές να κάνουν τη δουλειά τους.

Ο δεύτερος είναι το «πάθημα» των μεγαλοκαταθετών στην Κύπρο. Έγινε αντιληπτό ότι οι μεγάλες καταθέσεις δεν είναι ασφαλείς σε τραπεζικούς λογαριασμούς, αφού εν μια νυκτί μπορεί να βρεθούν κουρεμένοι.

Αφήστε που αυτό με την Κύπρο έκανε μεγάλη ζημιά και στη δική μας οικονομία, όπως λένε οι ίδιοι οικονομικοί αναλυτές, διότι προέκυψε πάνω που άρχισαν δειλά δειλά να επιστρέφουν κάποιες καταθέσεις που είχαν μεταναστεύσει.

Το άλλο πουλάκι:

Αν κάνουμε μια παρένθεση.

Όταν μια τράπεζα πέφτει έξω, ποιοι είναι εκείνοι που πρέπει να πληρώσουν τη χασούρα;

Να ένα ερώτημα στο οποίο πρέπει να δοθεί όχι οικονομική (δηλαδή φτηνή) αλλά πολιτική απάντηση.

Ασφαλώς όχι οι φορολογούμενοι πολίτες. Αυτό το είδαμε, δεν μας άρεσε και το απορρίπτουμε. Δεν είναι λογικό να πληρώσουν όσοι κέρδιζαν τον καιρό που η τράπεζα ήταν στα πάνω της;

Αφήστε που έχει αποδεχθεί πως, όσο περισσότερα και πιο εύκολα κέρδιζαν, τόσο μεγαλύτερο ήταν το ρίσκο να πέσει έξω το «μαγαζί».

Ποιοι, λοιπόν, είναι αυτοί που κέρδιζαν και τώρα πρέπει να έχουν μερίδιο και στη ζημιά;

Πρώτα πρώτα οι «τραπεζίτες», όπως τους λέει η Αριστερά, δηλαδή οι μέτοχοι στους οποίους ανήκει το μαγαζί.

Έπειτα οι ομολογιούχοι, διότι επέλεξαν να κάνουν μια επένδυση, η οποία, όπως όλες οι επενδύσεις, έχει κάποιο ρίσκο.

Τέλος θα πρέπει να πληρώσουν και οι μεγαλοκαταθέτες, με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό. Για να το καταλάβουμε, ας κάνουμε έναν διαχωρισμό.

Όταν έχεις μια μικρή κατάθεση, μπορεί να έχεις επιλέξει την τράπεζά σου «στην τύχη».

Μπορεί δηλαδή να είναι αυτή στην οποία σου καταθέτουν το μισθό, ή αυτή που βρίσκεται κοντά στο σπίτι ή τη δουλειά σου, ακόμη και κάποια στην οποία εργάζεται ένας φίλος σου.

Όταν όμως έχεις ένα τεράστιο κεφάλαιο να καταθέσεις (τώρα, ποιο είναι τεράστιο;) δεν το αφήνεις στην τύχη και, αν το κάνεις θα πρέπει να δεχτείς και την περίπτωση να… ατυχήσεις. Και να κουρευτείς.

Όλα τα παραπάνω, τα οποία εμένα μου ακούγονται λογικά, τα είπε κάποιος Σόιμπλε και, ως εκ τούτου, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας οφείλει να τα απορρίψει. Ποιος όμως, τότε, θα πρέπει να πληρώσει για τις μπατιρημένες τράπεζες; Τόλμα να ρωτήσεις και θα δει τι απαντήσεις θα πάρεις. Από το «να μην υπάρχουν τράπεζες», μέχρι το «τράπεζες λαϊκές, στην υπηρεσίες του λαού» με ό,τι μπορεί να σημαίνουν για τον καθένα αυτά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο χρυσός μας φέρνει πιο κοντά!

Έτσι σκέφτηκαν, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, πολλοί Έλληνες, που έχουν ένα κομποδεματάκι μερικών εκατοντάδων χιλιάδων, και το έριξαν στην αγορά ράβδων χρυσού ή χρυσών λιρών.

Για να μην κοροϊδευόμαστε, χρυσό δεν αγοράζουν μόνο οι «μεγαλοκαταθέτες», αλλά και πολλοί άλλοι που θέλουν να διασφαλίσουν τα χρήματά τους, αν μπορεί σήμερα να υπάρξει μια τέτοια έννοια.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο να πωλούνται (αγοράζονται είναι το σωστό) περισσότερες από δέκα χιλιάδες λίρες το μήνα, μόνο στην Αθήνα!

Είναι φυσικό, μέσα σ’ αυτό το κλίμα, το μυαλό όλων μας να πηγαίνει στην αθάνατη ελληνική ταινία  του Γιώργου Τζαβέλλα «η κάλπικη λίρα», όπου ο Βασίλης Λογοθετίδης, εν έτει 1955, μετέτρεπε τις οικονομίες που του απέφερε το επάγγελμά του και η οικονομία με την οποία ζούσε σε λίρες.

Για να τις δώσει όλες στο τέλος και να του μείνει μία και εκείνη κάλπικη.

Προσοχή, λοιπόν!

Φαίνεται πως η πιο ασφαλής τοποθέτηση των χρημάτων είναι η… λογική όταν μάλιστα έχει χαλάσει τις σχέσεις της με την πλεονεξία.

Άντε, μέχρι και οικονομικές (πάμφθηνες) συμβουλές σας δίνουμε. Τι άλλο θέλετε από μια στήλη, όπου μάλιστα φωλιάζουν πουλάκια, των οποίων η σχέση με το χρήμα είναι γνωστή;

Χρυσό μου!

130423 ΒΟΡΕΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Αυτός είναι ο ρόλος του!

«Για αυτό ιδρύθηκε, για αυτό επανασυστάθηκε, για αυτό υπάρχει,  για αυτό θα συνεχίσει να υπάρχει».

Είναι τα τελευταία λόγια από ένα σύντομο και περιεκτικό κείμενο με τίτλο «ο ρόλος του Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης».

Ποιο όμως είναι «αυτό» και ποιο το άλλο και το παράλλο «αυτό», για τα οποία υπάρχει και θα υπάρχει το δικό μας Υπουργείο;

Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά, αφού πρώτα σας πω ότι το κείμενο είναι… αυτοαναφορικό. Φιλοξενείται στην ιστοσελίδα του ΥΜΑΘ, την οποία ανοίξαμε, μπας και καταλάβουμε κάτι από μια πρόσφατη κυβερνητική απόφαση.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Μέχρι την ημέρα της κατάργησής του, τον Οκτώβριο του 2009, το ίδιο το Υπουργείο παραδέχεται πως είχε διακοσμητικό ρόλο. Εμείς το λέγαμε τότε, όμως κάποιοι δεν το άκουγαν. Η δουλειά του ήταν «κυρίως η αποστολή εθνικών μηνυμάτων προς όλες τις κατευθύνσεις», όπως μας λέει μόνο του.

Από τότε όμως που επανασυστάθηκε, πέρσι τον Ιούνιο, τα πράγματα (λέει, επίσης μόνο του) άλλαξαν και τώρα πλέον έχει έναν πιο σοβαρό ρόλο από την αποστολή (και τη λήψη) παντός  είδους μηνυμάτων.

Πρώτα πρώτα έχει, λέει, ως «προμετωπίδα τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Βορειοελλαδιτών».

Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Αν, δηλαδή, μια μέρα αρχίσει να βελτιώνεται, το βιοτικό μας επίπεδο, ημών των Βορειοελλαδιτών, αυτό δεν θα οφείλεται ούτε στις προσπάθειες της τριτοκομματικής κυβέρνησης, ούτε στην κατάργηση του Μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στο δικό μας Υπουργείο;

Πώς όμως θα γίνει αυτό;

Φυσικά με την ανάπτυξη την οποία στηρίζει να προωθεί το ΥΜΑΘ με όλες του τις δυνάμεις.

Όπως καταλάβατε, η περίφημη ανάπτυξη, που για την υπόλοιπη χώρα αποτελεί είτε όνειρο απατηλό, είτε διακήρυξη της αντιπολίτευσης (το ένα δεν αποκλείει το άλλο), για τη Βόρεια Ελλάδα, χάρη στην ύπαρξη του ΥΜΑΘ, είναι μια… ρουτίνα.

Το Υπουργείο μας «πρωτοστατεί στη δημιουργία ενός σταθερού υπόβαθρου προσέλκυσης νέων επενδύσεων, μέσω των οποίων θα υπάρξει εισροή κεφαλαίων, θα ενισχυθεί η ρευστότητα και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας».

Το άλλο πουλάκι:

Όλα αυτά δεν είναι καθόλου αστεία.

Προκειμένου μάλιστα η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να μας πείσουν γι’ αυτό, αποφάσισαν την αναβάθμιση του ΥΜΑΘ, δημιουργώντας και θέση Αναπληρωτή Υπουργού, μία από τις έξι θέσεις που προτείνονται, προκειμένου να ενισχυθεί το υπουργικό συμβούλιο με νέο αίμα.

Διότι, αν δεν το έχετε καταλάβει, ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση δεν «τρέχει» και δεν προχωρούν όλες οι περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές, είναι που οι υπουργοί μας δεν προλαβαίνουν με τις τόσες δουλειές που και όχι, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, το γεγονός ότι είναι ανίκανοι, ή ότι δεν τους πάει η καρδιά να βάλουν τη υπογραφή τους σε μεταρρυθμίσεις που θα σημάνουν επιπλέον μέτρα για τμήμα των ψηφοφόρων τους.

Έτσι, αποφασίστηκε να «ενισχυθούν» με αναπληρωτές, ώστε να μοιραστεί η δουλειά και να μοιραστούν οι ευθύνες, για να μην πέσει όλη η δυσαρέσκεια του κόσμου σε μια μεριά.

Έξι αναπληρωτές, μεταξύ των οποίων ένας είναι για τον Υπουργό μας.

(Αυτό το «μας» εννοεί τους Βορειοελλαδίτες και όχι τους Δραμινούς, όπως κάποιοι θα υποψιάζονται, αφού εμείς δεν το βλέπουμε το θέμα στενά τοπικιστικά, όπως είχε κατηγορηθεί ότι το έβλεπε ο δικός μας -εδώ μπαίνουν οι Δραμινοί- Μαργαρίτης Τζίμας).

Ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος του αναπληρωτή Υπουργού ΜΑΘ;

Μα, φυσικά, να ελαφρύνει λίγο τις πλάτες του νυν υπουργού, στις οποίες έχει πέσει όλο το βάρος της ανάπτυξης της Βόρειας Ελλάδας. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, είναι τόσο βαρύ αυτό το… βάρος, που, κατά τη γνώμη μας, ακόμη και ο ένας αναπληρωτής είναι λίγος.

Ας όψεται όμως η κρίση και (φυσικά) το μνημόνιο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς έρχεται η ανάπτυξη;

Ψάχνοντας στη σελίδα του ΥΜΑΘ, βρήκαμε το πρόγραμμα του Υπουργού για την Παρασκευή, το Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα, χθες. Όπως θα δείτε, η ανάπτυξη δεν μπορεί να περιμένει τα Σαββατοκύριακα κι έτσι ο Υπουργός, τώρα που δεν έχει ακόμη αναπληρωτή, κυριολεκτικά πνίγεται.

Διαβάζω, λοιπόν ότι την Παρασκευή ο Υπουργός:

Υποδέχθηκε στο γραφείο του τον διοικητή και τον υποδιοικητή του ΟΓΑ, χαιρέτησε την πρώτη αναπτυξιακή ημερίδα που διοργάνωσε η Περιφέρεια στο νέο «Macedonia Palace», πετάχτηκε μέχρι τη Βέροια για τα εγκαίνια του νέου Δικαστικού Μεγάρου και το βράδυ μίλησε σε δημοσιογραφική εκπομπή της ΕΤ 3.

Το Σάββατο παραβρέθηκε στη συνεδρίαση της διοικούσας επιτροπής της Ν.Δ. Θεσσαλονίκης, υποδέχθηκε τον Ιάπωνα Πρέσβη, και πήγε στη Σιάτιστα για να εγκαινιάσει έκθεση γουναρικών.

Την Κυριακή πήρε μέρος στον 8^ο Διεθνή Μαραθώνιο «Μέγας Αλέξανδρος» (στα 5 χιλιόμετρα, για να μην φανταστείτε ότι…), ενώ χθες εγκαινίασε μια κινητή περιοδική έκθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο Θέρμης -μαζί με τον τοπικό Δήμαρχο- και το βράδυ παραβρέθηκε σε ημερίδα με θέμα «Ενημέρωση-πρόληψη-ασφάλεια των πολιτών» του Δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη.

Αν λοιπόν, ξυπνώντας σήμερα το πρωί, είδατε κάτι σαν ανάπτυξη στη Βόρεια Ελλάδα, τώρα ξέρετε πού τη χρωστάμε.

Φανταστείτε τι έχει να γίνει με την ενίσχυση του Υπουργείου και του ίδιου του Υπουργού με έναν ισάξιο αναπληρωτή!

Χαλάλι τα λεφτά που θα παίρνουν!

Έρχονται νέες δυνάμεις!

130422 ΝΟΤΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Εκεί στο Νότο...

Όχι σε οποιονδήποτε, αλλά στο αμερικανικό Νότο, στην εποχή του «Μπάρμπα-Θωμά», μας μετέφερε η είδηση για τη δολοφονική επίθεση σε εναντίον εργατών από το Μπαγκλαντές.

Και μόνο η ορολογία που χρησιμοποίησαν τα δελτία...

Φυτείες, οπλοφόροι επιστάτες, εργάτες γης που επαναστατούν ζητώντας το δίκιο τους, πυροβολισμοί, τραυματίες...

Αλήθεια, πού βρισκόμαστε, πού ζούμε;

Το αξιοσημείωτο είναι πως τα γεγονότα της περασμένης Τετάρτης δεν ήταν πρωτοφανή. Για να καταλάβετε, έχω αρκετούς φίλους που, εδώ και χρόνια, δεν τρώνε φράουλες Μανωλάδας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό για τους μετανάστες που εργάζονται εκεί, πάντως για τα αφεντικά τους και τους επιστάτες σίγουρα δεν είναι.

Να σας θυμίσω το περιστατικό με τον νεαρό που του είχαν σφηνώσει το κεφάλι στην πόρτα αυτοκινήτου και... τον πήγαν βόλτα; Παλικάρια της περιοχής το έκαναν.

Παλαιότερα κάποιον άλλο εργάτη τον έσερναν πίσω από μια μηχανή. Και, να μην ξεχνάμε ότι πυροβολισμούς είχαν δεχτεί και κάποιοι δημοσιογράφοι που προσπάθησαν να κάνουν ρεπορτάζ με όσα επικρατούν στα χωράφια της Μανωλάδας.

Τι συμβαίνει, λοιπόν;

Άλλος Θεός επικρατεί εκεί; Πού είναι το κράτος δικαίου στο οποίο (υποτίθεται ότι) ζούμε όλοι, ντόπιοι και μετανάστες;

Τι θυμήθηκα τώρα. Στην ταινία «Λίνκολν», οι πολιτικοί του Βορρά συζητούσαν για το αν όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι... απέναντι στο νόμο. Προσέξτε, όχι ίσοι γενικώς, διότι προφανώς οι «έγχρωμοι» θεωρούνταν κατώτερα πλάσματα, όμως, τουλάχιστον, σύμφωνα με τους πιο προοδευτικούς, ο νόμος έπρεπε να τους αντιμετωπίζει όπως και τους λευκούς.

Στη χώρα μας, το έχουμε σχολιάσει πολλές φορές αυτό, υπάρχουν όχι μόνο προνομιούχοι πολίτες, αλλά και περιοχές που είναι υπεράνω νόμων, όπου ισχύει το τοπικό δίκαιο.

Μπορεί όλα αυτά να θυμίζουν το αγαπητό σε όλους γαλατικό χωριό του Αστερίξ, ξεχνάμε όμως ότι εκείνο προσπαθούσε να διατηρήσει την ανεξαρτησία του απέναντι σε κατακτητές που είχαν υποδουλώσει όλη τη Γαλατία.

Το άλλο πουλάκι:

Λάθος χειρισμοί!

Κατά την άποψή μας, οι εργάτες έπρεπε να τηλεφωνήσουν στην Χρυσή Αυγή και να καταγγείλουν το γεγονός ότι τα αφεντικά τους τους έχουν απλήρωτους επί μήνες.

Φυσικά, δεν θα έλεγαν ότι είναι Πακιστανοί εργάτες, θα το άφηναν έτσι, φλου, διότι, διαφορετικά, οι επιστάτες και τα αφεντικά θα εισέπρατταν επαίνους και συγχαρητήρια.

Όμως αν κρατούσαν κρυφή την καταγωγή τους, ακόμη και βάζοντας να τηλεφωνήσει κάποιος που μιλάει τα ελληνικά όπως τα παλικάρια της Χρυσής Αυγής, τότε ίσως τα αφεντικά και οι επιστάτες να δέχονταν κάποια ενόχληση.

Έτσι δεν λένε; ότι κάνουν τη δουλειά που δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει η Αστυνομία;

Ας σοβαρευτούμε, όμως.

Περιμένω με μεγάλη περιέργεια να δω πώς θα αντιμετωπίσει η πολιτεία, με τα θεσμοθετημένα όργανά της, τα φαινόμενα της Μανωλάδας.

Και δεν εννοώ μόνο τη σύλληψη των θερμοκέφαλων επιστατών και την απόδοση ευθυνών για τους πυροβολισμούς που έριξαν και τους τραυματισμούς που προκάλεσαν.

Περιμένω να δω το ανυπότακτο» χωριό να τίθεται υπό τον νόμο που ισχύει για κάθε περιοχή, εννοώ για τους κατοίκους της, της χώρας.

Ξέρετε γιατί; Διότι είμαι πλέον πεπεισμένος ότι οι μικρές εστίες αντίστασης λειτουργούν ως χείριστα παραδείγματα.

Από αυτή την οπτική, τα Ζωνιανά και η Μανωλάδα, με ό,τι συμβαίνει εκεί, δεν αποτελούν «τοπικά» ζητήματα, περιορισμένου ενδιαφέροντος, αλλά μεγάλα θέματα που θα πρέπει να μας απασχολήσουν όλους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να περιμένετε και τις αντιδράσεις.

Διότι, το πρώτο σχόλιο που διάβασα κάτω από σχετικά δημοσιεύματα είναι το «πού πάει η ευαισθησία σας όταν Έλληνες πολίτες δολοφονούνται από λαθρομετανάστες;»

Η απάντηση πρέπει να είναι μία. Το λόγο, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να έχει η πολιτεία με τα θεσμοθετημένα όργανά της, τις εισαγγελικές αρχές και την αστυνομία.

Διαφορετικά θα αρχίσουμε να ψάχνουμε μήπως οι επιστάτες της Μανωλάδας βρισκόταν σε άμυνα, απέναντι στους εργάτες, που τους πλησίασαν με άγριες διαθέσεις, προκειμένου να ζητήσουν τα δεδουλευμένα.

Σε κάθε περίπτωση όμως, τα θέματα δεν πρέπει να συμψηφίζονται, ούτε να αναζητούνται ελαφρυντικά εκεί που δεν υπάρχουν. Και, όπως τονίσαμε, άλλο τα μεμονωμένα περιστατικά (ακόμη κι αν είναι πολλά) και άλλο ένα φαινόμενο που λαμβάνει διαστάσεις καθεστώτος: «εδώ ο νόμος είμαστε εμείς».

Διότι, κοντά σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι είναι ο νόμος, θα πρέπει, να βάλουμε και όλους τους γειτόνους, που γνωρίζουν και δεν μιλούν, διότι φοβούνται ή έχουν συμφέρον από το ιδιόρυιθμο αυτό καθεστώς.

Το ίδιο και κάποιες τοπικές «αρχές», που έχουν, εσφαλμένα, ταυτίσει το συμφέρον της περιοχής με τα συμφέροντα φίλων και ψηφοφόρων, που ζουν και πλουτίζουν από τη στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπων.

Και, κατ’ επέκταση, όλους εμάς, που θέλουμε να πιστεύουμε όπως κάνουμε χρόνια τώρα πως «τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν εδώ» και πως «οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές», ακόμη κι αν θεωρούμε φυσιολογικές σκηνές που θυμίζουν αμερικάνικο Νότο!

Ή, απλώς, αν αρκούμαστε να πούμε «έλα, μωρέ…»

Κράτος εν κράτει!

130419 ΟΙΚΙΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ποιους προστατεύουν οι νόμοι;

Έχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι οι νόμοι, σ’ αυτή τη χώρα, φτιάχνονται για να εξυπηρετούν και να προστατεύουν τους «έξυπνους» και εκείνους που έχουν τον τρόπο τους.

Η εύνοια μάλιστα αυτή είναι τόσο σκανδαλώδης, που ο νομοταγής πολίτης αισθάνεται κοροϊδάρα και είναι να αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται και υπάρχουν σ’ αυτό τον τόπο ακόμη άνθρωποι που σέβονται τους νόμους.

Διαβάστε τις τελευταίες «ρυθμίσεις» για τα αυθαίρετα;

Ήμουν νέος και γέρασα, από τότε που ο αείμνηστος Τρίτσης διακήρυττε πως τα αυθαίρετα θα γκρεμιστούν όλα.

Έκτοτε, όσοι έκτισαν χωρίς την παραμικρή άδεια, μόνο να κερδίσουν είχαν!

Και μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες «οικιστές», τόσο που, όπως είπαμε πριν, αυτοί που χτίζουν νόμιμα να είναι οι εξαιρέσεις, τα κορόιδα, οι πολίτες μιας άλλης χώρας που, παρά τα αντίθετα μηνύματα που λαμβάνουν από κάθε κατεύθυνση, αυτοί προσπαθούν και παραμένουν νομοταγής.

Βάζω μαζί κι εκείνους που δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Έχουμε, λοιπόν, τον έκτο νόμο, από το 1977, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την αυθαίρετη δόμηση, στην ουσία να νομιμοποιήσει όλους τους παράνομους και, στην πραγματικότητα, να μαζέψει όσο περισσότερα χρήματα μπορεί από τα πρόστιμα.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, το κράτος αντιμετωπίζει την παράνομη δόμηση με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιμετωπίζει και… το παράνομο παρκάρισμα.

Βάζει πρόστιμα στους παραβάτες!

Μάλιστα όχι σε όλους. Ο κανόνας είναι να βάζει πρόστιμα σε όσους μπορεί ή σε όσους προλαβαίνει.

Τα οποία όμως θα πληρώσουν όσοι… επιθυμούν, όσοι έχουν την καλή θέληση ή όσοι φιλοτιμηθούν.

Μόνο που το να κτίσεις ένα σπίτι αυθαίρετα, δεν μοιάζει καθόλου με το να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου παράνομα.

Το αυτοκίνητο κάποια στιγμή θα το πάρεις, όμως το αυθαίρετο θα είναι εκεί να το χαίρονται τα παιδιά και τα εγγόνια σου.

Το άλλο πουλάκι:

Δυο ερωτήματα!

Το πρώτο είναι γιατί να χτίσω νόμιμα ή μάλλον, για να το θέσω πιο ορθά, γιατί να μην χτίσω κι εγώ αυθαίρετα;

Τι είναι αυτό που θα με εμποδίσει, τη στιγμή που όλα γύρω μου μου λένε πως μόνο να κερδίσω έχω;

Προσέξτε πώς έχει η διαδικασία, με την μέχρι σήμερα πρακτική ετών: χτίζω όπου και όσο μου γουστάρει. Σε λίγο θα έρθει ένας νόμος που θα καλεί όλους τους ιδιοκτήτες αυθαιρέτων να τα δηλώνουν προκειμένου να τα «σώσουν».

Έχω δυο επιλογές: Ή να πάω να το δηλώσω ή να περιμένω τον επόμενο νόμο.

Η πρακτική λέει πως όσο περισσότερο περιμένω τόσο πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις θα έρχονται.

Παρ’ όλο που φαινομενικά οι νόμοι γίνονται όλο και πιο αυστηροί, συνήθως περιέχουν κάποιες χαριστικές διατάξεις, όπως στην περίπτωση που δέχομαι να πληρώσω κάτι εφάπαξ ή που έχω τρία παιδιά ή που (εδώ βρίσκεται το μυστικό) το αυθαίρετό μου είναι «παλιό».

Εδώ μπαίνει και το δεύτερο ερώτημα:

Γιατί να πάω να πληρώσω; Ξέρω τι θα μου απαντήσετε. Φυσικά, για να νομιμοποιήσω το αυθαίρετο μου. Γιατί όμως να το νομιμοποιήσω; Θα μου το πάρει κανείς; Θα μου το γκρεμίσει; Εδώ μέχρι και αγοραπωλησίες αυθαιρέτων γίνονται, κάποιοι τα κληρονομούν, ποιος ο λόγος να τρέξω να πληρώσω; Άσε και… θα δούμε.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας δώσω μερικά παραδείγματα για το τι (δεν) πληρώνει ο αυθαίρετος οικιστής με τον νέο νόμο, σκέφτομαι όμως πως το θέμα μας, τελικά, δεν είναι αυτό.

Αν το καλοσκεφτούμε είναι κάτι πολύ γενικότερο από το γεγονός ότι έχει γεμίσει η Ελλάδα με αυθαίρετα, ακόμη και από το γεγονός ότι ένα κράτος νομοθετεί με τη λογική «ό,τι μαζέψουμε».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι η… αγωγή του πολίτη!

Η πολιτεία, με τους νόμους της, πρέπει να λειτουργεί και παιδαγωγικά. Να λέει ευθέως ή να αφήνει να εννοηθεί τι είδους πολίτες θέλει, ειδικά στη σχέση τους με το κράτος και το δημόσιο γενικότερα.

Εδώ, λοιπόν, τι έχουμε;

Έχουμε δυο και τρεις γενιές πολιτών μεγαλωμένες με μια νοοτροπία που καλλιεργήθηκε από τους νόμους για τα αυθαίρετα.

Τους λέει δηλαδή το κράτος «καταπατείστε και… μη σκάτε, εδώ είμαι εγώ».

Χτίστε όπου βρείτε, θεωρήστε δικό σας τον δημόσιο χώρο, κοιτάξτε να βολευτείτε εσείς και αφήστε τα κορόδα να περιμένουν, μην πληρώνετε πρόστιμα, αγνοήστε το νόμο γιατί θα έρθει ένας άλλος πιο βολικός…

Το χειρότερο; Τους μαθαίνει (μας μαθαίνει) πως άδικο και παράνομο δεν είναι αυτό που αντιβαίνει στο νόμο και τις διατάξεις. Μπορεί να φαίνεται έτσι όμως αυτό ισχύει μόνο για τα κορόιδα.

Οι «έξυπνοι» ξέρουν πως, το παράνομο τού σήμερα, θα έρθει να το νομιμοποιήσει μια αυριανή απόφαση. Έτσι μπορούμε να παραβαίνουμε τους νόμους και, ιδιαίτερα αν είμαστε πολλοί, δεν θα έχουμε σχεδόν καμιά επίπτωση.

Δεν είναι μόνο οι νόμοι για τα αυθαίρετα που έχουν αυτή την παιδαγωγική λειτουργία στη χώρα μας. Το βλέπουμε με πάρα πολλά παραδείγματα καθημερινά.

Κυρίως βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτής της νοοτροπίας που έχει αναθρέψει τις νεότερες γενιές.

Και, κατά έναν παράδοξο τρόπο, απορούμε!

Αυθαίρετες αποζημιώσεις!

130418 ΔΙΧΑΛΩΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Δεν είμαστε ειλικρινείς!

Είναι μια διαπίστωση που, το τελευταίο διάστημα, την κάνω ολοένα και πιο συχνά. Διστάζουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Μάλιστα, σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, έχω παρατηρήσει ότι χρησιμοποιούμε (πώς θα το έλεγαν οι φίλοι μας οι Ινδιάνοι) τη διχαλωτή γλώσσα.

Αναλόγως με την περίσταση στην οποία βρισκόμαστε, λέμε ή δεν λέμε πράγματα, μασάμε τα λόγια μας ή μιλάμε ευθαρσώς, λες και φοβόμαστε κάτι. Τι είναι αυτό που φοβόμαστε και γιατί αυτή η ασυνεπής στάση;

Ας προσπαθήσουμε να το διερευνήσουμε λίγο, κάνοντας τον εξής διαχωρισμό: Τις φιλικές-ιδιωτικές συζητήσεις και τον δημόσιο λόγο μας. Αυτά που λέμε μεταξύ μας και όσα απευθύνονται σε ένα ευρύτερο κοινό.

Εκεί εντοπίζεται κυρίως το φαινόμενο για το οποίο μιλάμε και δεν είναι τυχαίο ότι το εμφανίζουν τακτικότερα άνθρωποι που έχουν κάποια θέση, άρα απευθύνονται πιο συχνά σε μεγάλο ακροατήριο.

Θα ξεκινήσω με μια διαπίστωση: το αντιμνημόνιο «πουλάει».

Τα τελευταία χρόνια έχουν κτιστεί καριέρες, όχι μόνο πολιτικές αλλά και δημοσιογραφικές, τηλεοπτικές, διαδικτυακές και άλλες, πάνω σε μια αντιμνημονιακή ρητορική.

Αν θέλεις να γίνεις αρεστός, αν θέλεις να βρεις πρόθυμους ακροατές ή αναγνώστες, δεν έχεις παρά να τα… χώνεις στο μνημόνιο και τους μνημονιακούς.

Μάλιστα, με όσο πιο φτηνό τρόπο το κάνεις, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το πλήθος που σε ακολουθεί.

Ανόητα αστεία για τον Σόιμπλε, σεξιστικά υπονοούμενα για την Μέρκελ, ρατσιστικές αναφορές για τους Γερμανούς, δίνουν και παίρνουν στον δημόσιο λόγο και στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.

Είναι γνωστό από παλιά ότι, αν απευθύνεσαι στο συναίσθημα (πολύ περισσότερο στα ένστικτα), έχεις μεγαλύτερη πιθανότητα να πείσεις, απ’ ό,τι αν απευθύνεσαι στη λογική.

Για να πούμε όμως και του στραβού το δίκιο, είναι αρκετά δύσκολο να απευθύνεσαι στη λογική πολλών ακροατών ή θεατών. Λίγους λίγους βολεύει καλύτερα. Αν πρόκειται για «μάζα», τότε ρίξε ένα εύπεπτο σύνθημα και μην την ψάχνεις πολύ.

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ φτάνουμε στην ουσία.

Διότι και αυτοί που «επιχειρηματολογούν» με συνθήματα κατά του μνημονίου -γενικώς και αορίστως- και οι άλλοι που τους ακολουθούν, όταν βρεθούν σε στενό κύκλο αρχίζουν και τα γυρνούν.

Αν, για παράδειγμα, τους ρωτήσεις να σου πουν σε τι ακριβώς τους έφταιξε η Μέρκελ, δεν ξέρουν να απαντήσουν, πολύ περισσότερο να σου κάνουν μια σοβαρή ανάλυση για την γερμανική πολιτική μέσα σε μια Ενωμένη Ευρώπη. Γελούν όμως με τα αστεία και το… «μαντάμ Μέρκελ» πιάνει τόπο.

Αν πάλι ζητήσεις να σου εξηγήσουν ποια από τα μέτρα του μνημονίου θα άλλαζαν και, φυσικά, με τι θα τα αντικαθιστούσαν, ώστε να υπάρχει μια προοπτική οικονομικής ανάκαμψης στη χώρα, τότε είναι που θα σε κοιτάξουν με ανοιχτό το στόμα.

Στην καλύτερη περίπτωση να σου πουν ότι αυτοί θα προτιμούν κάποια «αναπτυξιακά μέτρα», χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είναι αυτό, λες και ανάπτυξη φυτρώνει στα δέντρα και δεν έχεις παρά να πας να τη συλλέξεις.

Θα γίνω όμως πιο συγκεκριμένος με δυο επίκαιρα παραδείγματα.

Τόσα χρόνια, δεν έχω ακούσει ούτε έναν πολίτη να λέει πως είναι ευχαριστημένος από το ελληνικό, δημόσιο –γενικά- και τους δημόσιους υπαλλήλους ειδικότερα. Ούτε έναν!

Προφανώς υπάρχουν υπάλληλοι αξιολογότατοι, ευσυνείδητοι, που ξέρουν το αντικείμενό τους και κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά.

Είναι τυχαίο όμως ότι, στη συνείδηση των πολιτών, αυτοί μοιάζουν να αποτελούν εξαιρέσεις που χάνονται μέσα στο μέγα πλήθος των αρνητικών παραδειγμάτων;

Τεμπέληδες, κοπανατζήδες, χαραμοφάηδες, αγενείς, άξεστοι, είναι ορισμένοι από τους χαρακτηρισμούς που δίνονται στους δημόσιους υπάλληλους, τους οποίους, επιπλέον, βαραίνει το γεγονός ότι βρέθηκαν σε μια θέση με… ρουσφετολογικές διαδικασίες.

Ξαναλέω ότι αυτά δεν είναι καν ο κανόνας, όμως άντε να το βγάλεις από το μυαλό του απλού πολίτη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι λένε όμως δημοσίως;

Υπερασπίζονται όλοι τη μονιμότητα και αντιτίθενται στις απολύσεις, επειδή τις φέρνουν η Τρόικα και το μνημόνιο.

Το ίδιο και με το δεύτερο παράδειγμα που μπορούμε να αναφέρουμε.

Δεν έχω ακούσει, επίσης, ούτε έναν γονιό με παιδί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που να λέει καλή κουβέντα για τους καθηγητές.

Όχι όλους! Μπορεί να ξεχωρίζει έναν δυο, όμως για τους άλλους θα σου πει τέρατα και σημεία. Ας σημειώσουμε ότι, ανάμεσα στους γονείς για τους οποίους μιλάμε, είναι και εκπαιδευτικοί που κρίνουν συναδέλφους τους. Εκεί να ακούσεις τι λένε!

Όταν όμως πρόκειται να τοποθετηθούν δημοσίως, όλοι είναι αντίθετοι με την αξιολόγηση που συζητιέται τον τελευταίο καιρό. Κι ας είναι αυτοί που αξιολογούν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, και μάλιστα στο πόδι, χωρίς κανένα επιστημονικό κριτήριο.

Αυτή, λοιπόν, η επαμφοτερίζουσα στάση, είναι ένα πρόβλημα στον τόπο μας.

Και ναι μεν οι δημοσιογράφοι, οι τηλεαστέρες και οι πολιτικοί έχουν κάτι να… πουλήσουν.

Εμείς όμως, οι απλοί πολίτες, δεν πρέπει να είμαστε πιο ειλικρινείς, πρωτίστως με τον εαυτό μας;

Ή μήπως θέλουμε κι εμείς να αρέσουμε στους πολλούς;

Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε!

130417 ΑΝΙΣΟ

Το ένα πουλάκι:

Θα σας θέσω ένα ερώτημα.

Ακούστε πρώτα τα δεδομένα.

Έχουμε δυο εργαζόμενους. Ο ένας είναι μορφωμένος και διαθέτει όλα τα απαραίτητα προσόντα για τη δουλειά που κάνει. Επιπλέον, είναι ευσυνείδητος, συνεπής στις υποχρεώσεις του, τακτικός στο ωράριό του, ευγενής με όσους συναλλάσσεται…

Ο άλλος ακριβώς το αντίθετο. Έχει τελειώσει με σπρώξιμο το Λύκειο, δεν διαθέτει κανένα ουσιαστικό προσόν, ανεπίδεκτος μαθήσεως, «αρνείται» να μάθει να βγάζει ακόμα και φωτοτυπίες, είναι αγενής, κοπανατζής, ωστόσο θεωρεί τον εαυτό του αφεντικό…

Ποιον από τους δύο θα διώχνατε από την δουλειά, αν επρόκειτο να γίνουν περικοπές θέσεων;

Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Θα πρέπει να σας υποψιάζει το γεγονός ότι ένα τόσο προφανές ερώτημα δεν θα αποτελούσε πρόβλημα.

Για να μπορέσετε, λοιπόν, να απαντήσετε, θα πρέπει να κάνετε κάποιες διευκρινιστικές ερωτήσεις, με πρώτη απ’ όλες την… «από ποια δουλειά;» Πού ακριβώς εργάζονται οι παραπάνω εργαζόμενοι και γιατί θα πρέπει να γίνουν περικοπές προσωπικού που θα περιλαμβάνουν και κάποιον από τους δυο;

Τώρα το πρόβλημα μπαίνει σε πραγματική βάση. Διότι, πρώτα απ’ όλα, δεν αναφέραμε αν οι δυο αυτοί εργαζόμενοι του προβλήματός μας κάνουν την ίδια δουλειά.

Θα μπορούσε ο πρώτος να μην θεωρείται απαραίτητος στο πόστο του, ενώ ο δεύτερος, γι’ αυτό που κάνει (ό,τι τελοσπάντων κάνει), να είναι αναντικατάστατος.

Θα μπορούσε; Υπάρχει λέτε κάτι που κάνει ένας ημιμαθής, χωρίς προσόντα εργαζόμενος, που δεν θα μπορούσε να (μάθει να) το κάνει κάποιος μορφωμένος και φιλότιμος;

Για να μη σας κουράζω όμως, ας αποκαλύψω και το σημαντικότερο δεδομένο του προβλήματος.

Οι δυο εργαζόμενοι δουλεύουν σε διαφορετικούς «τομείς», έτσι που η εργασία του ενός δεν έχει, φαινομενικά, καμιά σχέση με την εργασία του άλλου.

Ο ένας εργάζεται στον ιδιωτικό «τομέα» και ο άλλος στον δημόσιο. Ο πρώτος απολύεται από την εργασία του… αυτοδίκαια, αφού κλείνει η επιχείρηση, ενώ ο άλλος εξακολουθεί και εργάζεται, παρότι υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι πρέπει κι αυτός να πάει στο σπίτι του.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει μια ανισότητα!

Πριν την μελετήσουμε, ας κάνουμε μια συμφωνία, η οποία δεν είναι βέβαιον ότι γίνεται αποδεκτή από όλους όσοι συζητάμε δημοσίως. Είμαστε μια χώρα χρεοκοπημένη, όπου, στην παρούσα φάση, δεν υπάρχουν δουλειές για όλους. Δυστυχώς, κάποιοι θα έχουν εργασία και κάποιοι όχι.

Θα μου πείτε, αυτό το δεχόμαστε σαν φυσικό φαινόμενο; Δεν υπάρχουν ευθύνες, δεν είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών; Βεβαίως και υπάρχουν. Και ο καθένας, ως υπεύθυνος πολίτης, είναι υποχρεωμένος να τις αναζητήσει και τις αποδώσει όπου πιστεύει ότι ανήκουν.

Ας συμφωνήσουμε όμως ότι, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η ζημιά έχει γίνει, η χώρα μας χρεοκόπησε, το βλέπουμε από τις επιπτώσεις του γεγονότος σε όλους και σε όλα γύρω μας, πολλές φορές μάλιστα με τραγικό τρόπο.

Εξάλλου, γι’ αυτό και συζητάμε, μια από τις επιπτώσεις είναι η τεράστια ανεργία που μαστίζει τους νέους, κυρίως, αλλά και οι χιλιάδες συμπατριώτες μας που χάνουν καθημερινά τις δουλειές τους.

(Σημειώστε ότι είναι άλλο πράγμα ψάχνω δουλειά και δεν βρίσκω –είμαι θύμα της ανεργίας- και άλλο το απολύομαι ξαφνικά ή κλείνω το μαγαζί μου και μένουν εκκρεμείς όλες οι υποχρεώσεις που είχα αναλάβει, όταν είχα εργασία.)

Τώρα για να προλάβω τις ενστάσεις όλων εκείνων που υποστηρίζουν πως αυτά είναι αποτελέσματα του μνημονίου και όχι της κρίσης, θα θυμίσω πως το μνημόνιο ακολούθησε την οικονομική κρίση, η οποία, όπως είδαμε, ήρθε ως αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε στον τόπο και στην οποία –δυστυχώς- επιμένουν ακόμα και οι λεγόμενες αντιμνημονιακές πολιτικές: πώς θα έχουμε μεγαλύτερη δυνατότητα κατανάλωσης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ερχόμαστε, λοιπόν, στις απολύσεις.

Ένα εκατομμύριο άνθρωποι, στον ιδιωτικό τομέα, (οι άνεργοι συνολικά είναι πολύ περισσότεροι) βρέθηκαν να χάνουν τη δουλειά τους, είτε απολυόμενοι είτε βάζοντας λουκέτο στις επιχειρήσεις τους. Αυτό ΜΟΝΟ στον ιδιωτικό τομέα.

Στον δημόσιο, για την ώρα, απολύσεις δεν γίνονται καθόλου. Οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να απολαμβάνουν το μέτρο της «μονιμότητας». Όλοι οι εργαζόμενοι. Μαζί κι αυτός που περιγράψαμε στο πρόβλημα μας, που μπήκε με μέσον, που δεν έχει καμιά γνώση ούτε φιλοδοξεί να αποκτήσει, που είναι αδιάφορος, κοπανατζής…

Ναι, φίλοι μου. Ας το παραδεχτούμε. Υπάρχουν και τέτοιοι στο δημόσιο, το λέμε όλοι στις καθημερινές συζητήσεις μας, μόνο που, όταν μιλάμε δημοσίως, βρίσκουμε να φταίει το πελατειακό κράτος, το κακό σύστημα, η απουσία οργάνωσης, όλοι εκτός από τους συγκεκριμένους εργαζόμενους.

Αυτοί, για την ώρα, δεν απολύονται. Αυτούς τους έπληξε η κρίση μόνο με μικρές ή μεγαλύτερες περικοπές των αποδοχών τους, που όμως τις παίρνουν χωρίς να παράγουν απολύτως τίποτε. Κάποιοι άλλοι, μεταξύ των οποίων πολλοί σαν τον πρώτο του προβλήματος, βρέθηκαν στο δρόμο.

Και επειδή είπαμε ότι «εργασία του ενός δεν έχει, φαινομενικά, καμιά σχέση με την εργασία του άλλου», ας σκεφτούμε λίγο πως ένας από τους λόγους ίσως να είναι και η φορολογία που το κράτος επιβάλλει στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, προκειμένου να πληρώνει όλους τους υπαλλήλους του. Φορολογία που οδηγεί σε λουκέτα.

(Ξ)αναδουλειές!