130416 ΜΠΕΣΑΛΗΔΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πάει κι έρχεται η «Τρόικα»

Θέλετε να το δούμε λίγο ψύχραιμα αυτό; Τι είναι η περίφημη αυτή «Τρόικα», τους οποίους, σύμφωνα με τα «αντιμνημονιακά» Μέσα τους έχουν πάρει είδηση και τα αδέσποτα της Αθήνας και τους γαβγίζουν;

Ποια ακριβώς είναι η δουλειά τους και γιατί έχουν γίνει «νούμερο» σε επιθεωρήσεις και τηλεοπτικά σόου;

Τι είναι αυτό το τόσο κακό που μας έχουν κάνει, ώστε να τους σατιρίζουμε (τρόπος τού λέγειν, φτηνό χιούμορ είναι) ακόμη και για τα ρούχα που φοράνε ή το φαγητό που τρώνε;

Φαίνεται να ξεχνάμε πως αυτό που με μια λέξη λέμε «Τρόικα» δεν είναι παρά ένα κλιμάκιο, μια αντιπροσωπεία υπαλλήλων, οι οποίοι έρχονται κάθε τόσο στην Ελλάδα, προκειμένου να διαπιστώσουν σε ποιο βαθμό εφαρμόζονται οι συμφωνίες ανάμεσα στη χώρα μας και τους δανειστές της.

Τις συμφωνίες αυτές τις υπογράψαμε εμείς, ως χώρα, μερικές μάλιστα έχουν (θεωρητικά) τρεις υπογραφές, αφού η κυβέρνηση που τις υπέγραψε στηρίζεται από τρία κόμματα, όπως αυτά προέκυψαν, με τις δυνάμεις τους εννοώ, μετά τις τελευταίες εκλογές.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Ότι τις συμφωνίες αυτές τις υπογράψαμε «με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο».

Τι να κάνουμε όμως; Εμείς πήγαμε παρακαλώντας για δανεικά. Οι άλλες επιλογές που είχαμε ήταν (θεωρήθηκαν) πολύ χειρότερες.

Ή να χρεοκοπήσουμε άτακτα ή να ψηφίσουμε κάποιο από τα αντιμνημονιακά κόμματα, ο αρχηγός του οποίου θα πήγαινε να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να πει ένα βροντερό «όχι», πιο βροντερό και από εκείνο των Κυπρίων.

Ούτε αυτό το θελήσαμε, γι’ αυτό και τα «αντιμνημονιακά» κόμματα πήραν τον θεσμικό ρόλο της αντιπολίτευσης.

Ξαναγυρίζουμε επομένως στο γεγονός ότι εμείς υπογράψαμε μια συμφωνία, η οποία προβλέπει ότι θα προχωράμε σε κάποιες αλλαγές, ώστε να προχωρούν και οι εκταμιεύσεις των δανεικών.

Αυτό θα μπορούσε να γίνει και χωρίς «Τρόικα». Δηλαδή εμείς θα στέλναμε μια επιστολή, όπου θα περιγράφονταν όλα τα συμφωνημένα μέτρα που πήραμε και η διαδικασία θα προχωρούσε κανονικά.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί, λοιπόν, πηγαινοέρχεται η «Τρόικα»;

Φαίνεται πως, για έναν ακατανόητο λόγο, οι δανειστές μας δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στα στοιχεία που θα τους στέλναμε μόνοι μας.

Αυτό λέγεται καχυποψία και είναι ένα κουσούρι που πράγματι θα μπορούσαμε να τους προσάψουμε (παραλίγο να πω επισυνάψουμε).

Διότι, είναι παγκοσμίως γνωστό, ότι ο Έλληνας, αν διακρίνεται για πέντε δέκα αρετές του, η μια είναι η μπέσα, λέμε μάλιστα με καμάρι πως η λέξη δεν υπάρχει σε καμιά άλλη γλώσσα του κόσμου (με εξαίρεση την αλβανική απ’ όπου και προέρχεται).

Φαίνεται όμως πως οι εταίροι μας, που τα ξέρουν αυτά καλύτερα από εμάς, γνωρίζουν πως, μαζί με τη λέξη μπέσα, από την οποία προέρχεται το επίθετο μπεσαλής, στα ελληνικά υπάρχουν και οι λέξεις μπαμπέσης και μπαμπεσιά, που επίσης δεν θα συναντήσουμε σε πολλές άλλες γλώσσες.

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που προτιμούν να στέλνουν δικά τους κλιμάκια, για να διαπιστώνουν ιδίοις όμμασι (αυτό κι αν είναι ελληνικό) κατά πόσο μένουμε πιστοί στο πρόγραμμα των μέτρων που (κοντεύω να γίνω κουραστικός) μόνοι μας υπογράψαμε.

Τι βλέπουν όμως;

Αντιγράφω από άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή:

Σχεδόν τρία χρόνια τώρα κωλυσιεργούμε συστηματικά. Δίνουμε επικές αψιμαχίες με τις λέξεις. Λόγου χάρη, όχι για να κάνουμε κάτι με τη δημόσια περιουσία που μένει να κάθεται, αλλά για να αποφασίσουμε αν αυτό το άδηλο  και απροσδιόριστο που θα κάνουμε πρόκειται να το πούμε «αξιοποίηση», «εκμετάλλευση», «πώληση» ή «ξεπούλημα».

Όχι για να απαλλάξουμε το Δημόσιο από περιττά βάρη, αλλά για να συμφωνήσουμε αν αυτούς που εξαπατούν το κοινωνικό σύνολο και ζουν εις βάρος των φορολογουμένων θα τους πούμε «άχρηστους» ή «επίορκους».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το λέγαμε και προχθές.

Υπάρχει ένα καθεστώς που τους βολεύει όλους. Αυτό είναι οι οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αντί του νοικοκυρέματος στα δημόσια οικονομικά, του περιορισμού της σπατάλης, των «λελογισμένων» περικοπών και της δίκαιης φορολόγησης.

Ποιους όλους όμως;

Προφανώς εκείνους που κυβερνούν, διότι έτσι δεν μπαίνουν στον κόπο να «σπάσουν αβγά», ξηλώνοντας προνόμια που είχαν διάφορες ομάδες χαϊδεμένων παιδιών και δυναμικών μειοψηφιών.

Ενώ το γενικό, οριζόντιο «κούρεμα» μπορείς πιο εύκολα να το περάσεις ως αναγκαίο κακό, που το επιβάλλει μάλιστα η συγκυρία ή μια ομάδα κακών δανειστών.

Βολεύουν όμως οι οριζόντιες περικοπές και εκείνους που βρίσκονται στην αντιπολίτευση και γι’ αυτό τους βλέπουμε να αντιδρούν σ’ αυτές –αλίμονο- όμως και σε κάθε άλλο μέτρο που θα μπορούσε να τις αντικαταστήσει.

Στην ουσία λένε πως είναι η μόνη λύση, πέρα από εκείνη που η αντιπολίτευση θεωρεί πανάκεια, το «όχι» δηλαδή στο μνημόνιο.

Είναι σαν να λένε στους πολίτες αν θέλετε μνημόνιο (δηλαδή τριτοκομματική κυβέρνηση) θα υποστείτε και τις οριζόντιες περικοπές.

Η γνώμη μας είναι όμως πως υπάρχουν άλλες πιο δίκαιες λύσεις και πως μια «αριστερή» πολιτική στάση θα ήταν η προσπάθεια για πιο δίκαια κατανομή των βαρών και μια μεγαλύτερη ελάφρυνση-ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων.

Προέχει όμως η εξουσία!

Φταίει ο γάιδαρος, όχι το σαμάρι!