130404 ΦΑΓΑΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τα φάγανε!

Κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά.

Διότι είναι άλλο πράγμα να λείπουν από τα ταμεία λεφτά και άλλο πράγμα να λείπουν από τα… ψυγεία κρέας και τυριά.

Στην πρώτη περίπτωση μπορείς να πεις και μαζί τα… ντυθήκαμε, τα διασκεδάσαμε, τα ταξιδέψαμε, τα χτίσαμε…

Στη δεύτερη όμως, μόνο τα φάγαμε ταιριάζει να πεις.

Κι επειδή εμείς από τα συγκεκριμένα κρέατα και τυριά δεν πήραμε ούτε μεζέ, γι’ αυτό και το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο: Τα φάγανε.

Τι συμβαίνει, ρε παιδιά;

Καθημερινά αποκαλύπτεται ότι, σ’ αυτή τη χώρα, ο καθένας κλέβει απ’ όπου μπορεί, συχνά και από εκεί που δεν μπορεί.

Είναι απίθανες οι περιπτώσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και μας αφήνουν να εννοήσουμε ή να υποψιαστούμε άλλες τόσες, τουλάχιστον, που μένουν στο σκοτάδι.

Προσέξτε! Μπορούμε να υποθέσουμε ότι συμβαίνουν και άλλα, όμως δεν μπορούμε να φανταστούμε την ποικιλία, την πρωτοτυπία και την εφευρετικότητα που κρύβονται πίσω από κάθε νέα αποκάλυψη, γι’ αυτό πέφτουμε απ’ τα σύννεφα. Είναι αυτό που λέμε «η ζωή ξεπερνά την τέχνη»!

Στην προκειμένη περίπτωση διαβάζουμε ότι, μόνο σε ένα μήνα, 750 κιλά κρέατος και μεγάλες ποσότητες τυριών «έκαναν φτερά» από τις αποθήκες του Σισμανόγλειου νοσοκομείου.

Αυτά, τώρα, σε περίοδο κρίσης, η οποία μάλιστα είναι ίσως και η αιτία που αποκαλύφθηκε το «πάρτι».

Διότι, λόγω οικονομικής στενότητος, οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου υποχρεώθηκαν να κάνουν ελέγχους, ώστε να ξέρουν πώς να αξιοποιήσουν καλύτερα και τα ελάχιστα τρόφιμα που μπορούν να προμηθεύονται.

Έτσι διαπίστωσαν ότι, από τις 28 Οκτωβρίου, μέχρι τις 28 Νοεμβρίου του 2012, τεράστιες ποσότητες κρέατος και τυριών «έκαναν φτερά».

Ας φανταστούμε λίγο τι γινόταν στον καιρό της αφθονίας. Οι περισσότερες από τις παχιές αγελάδες πρέπει να πήγαιναν όχι στο πιάτο των νοσηλευόμενων στο νοσοκομείο, αλλά σε κάποια αλλαντοβιομηχανία.

Το υποθέτω, διότι τόσο κρέας δεν μπορείς να το φας στο σπίτι σου, ακόμη κι αν τρως μπιφτέκια, μπριζόλες και μακαρόνια με κιμά πρωί μεσημέρι βράδυ!

Το άλλο πουλάκι:

Ποιοι τα φάγανε;

Από τους μέχρι στιγμής ελέγχους που έκανε η διοίκηση του νοσοκομείου δεν στάθηκε δυνατόν να βρεθούν οι υπεύθυνοι.

Διότι, άκουσον άκουσον, ακόμη και οι διορισμένοι φύλακες δεν πήγαιναν στο πόστο τους, με αποτέλεσμα –λέει- να διαπιστωθεί μετά από μέρες το γεγονός ότι τα λουκέτα ήταν «παραβιασμένα».

Φανταστείτε το σκηνικό, έχετε δει αρκετές ταινίες.

Τα ψυγεία γειτνιάζουν με το γκαράζ. Οι υπεύθυνοι φύλακες εγκαταλείπουν το πόστο τους. Μεγάλες ποσότητες κρέατος κάνουν φτερά. Μετά από δυο εβδομάδες διαπιστώνεται ότι οι κλειδαριές παραβιάστηκαν.

Τρέχα να βρεις τον ένοχο.

Υπάρχει ένα πρακτικό, ένα καθημερινό αποτέλεσμα που δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους.

Εξαιτίας της κρίσης και των περιορισμένων οικονομικώς, αλλά και εξαιτίας της κλεψιάς, το εν λόγω νοσοκομείο δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του απέναντι στους νοσηλευόμενους.

Δηλαδή τους τάιζαν λίγο κρέας και καλό. Πιθανότατα να αντικαθιστούσαν το κλεμμένο μοσχαρίσιο με κανέναν κύβο κρέατος, ώστε οι ασθενείς να μη στερούνται τουλάχιστον τη γεύση. Την ευαισθησία τους αυτή την υποψιάζομαι από το γεγονός ότι δεν έπαιρναν όλο το διαθέσιμο κρέας, παρά άφηναν και για το νοσοκομείο!

Εξάλλου τι να το κάνει το μοσχαρίσιο κρέας κάποιος ασθενής ή εγχειρισμένος. Εδώ εμείς που είμαστε γεροί το τρώμε και μας κάθεται στο στομάχι.

Πώς όμως ξέρουμε ότι το κλεμμένο κρέας ήταν μοσχαρίσιο, αφού η είδηση δεν το λέει πουθενά;

Λέτε να κάναμε καμιά γκάφα που εμπιστευτήκαμε τη φωτογραφία που συνόδευε το ρεπορτάζ;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα, φίλοι μου;

Αν καθίσεις και συζητήσεις την παραπάνω είδηση με πολλούς συμπολίτες μας, θα ακούσεις ένα σωρό «δικαιολογίες», που θα αποπροσανατολίσουν την κουβέντα, κυρίως όμως θα σε συγχύσουν.

Θα σου πουν για τους «μεγαλοκαρχαρίες» που κλέβουν εκατομμύρια, για τους πολιτικούς –λαμόγια που τα παίρνουν από προμήθειες, μάλιστα θα ρίξουν την ευθύνη συνολικά στους «ισχυρούς», οι οποίοι αφήνουν τους φουκαράδες να γλείφουν κανέναν κοκαλάκι, μόνο και μόνο για να σωπαίνουν βλέποντας εκείνους να τρώνε με δέκα μασέλες.

Δεν είναι έτσι όμως.

Δεν μπορείς, δεν νομιμοποιείσαι να κατηγορείς εσύ που κλέβεις λίγα, τον άλλο που κλέβει πολλά.

Για έναν απλούστατο λόγο: ο καθένας κλέβει όσα μπορεί.

Εμένα μου έδωσαν να διαχειριστώ την τροφοδοσία ενός ιδρύματος και άπλωσα το χέρι μου στο κρέας. Τον άλλον του εμπιστεύτηκαν τους πολεμικούς εξοπλισμούς και έφαγε ένα… υποβρύχιο.

Δεν σημαίνει ότι εγώ είμαι καλύτερος, επειδή έκλεψα ένα μικρό κλάσμα των κλοπιμαίων του άλλου.

Εξάλλου, αν τα πολλά μικρά κλάσματα τα βάλεις δίπλα δίπλα θα δεις ότι στο τέλος μπορεί και να ξεπερνούν τα πράγματι τεράστια ποσά που πηγαίνουν στις τσέπες κάποιων.

Είναι μια άλλη εκδοχή της δύναμης που έχουν οι πολλοί σε καθεστώτα δημοκρατίας!

Είδατε πού μας οδηγούν
οι μνημονιακές πολιτικές;