130415 ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Δεν θα μπορούσαμε να απουσιάζουμε.

Ήρθε στην πόλη μας «το πρώτο χελιδόνι» και δεν θα τρέχαμε εμείς, τα πουλάκια, να το προϋπαντήσουμε; Αδιανόητο.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι καθυστερήσαμε κάπως. Κάτι οι δουλειές, κάτι το μνημόνιο (αυτό, παιδιά, είναι καλή δικαιολογία για όλα, χρησιμοποιήστε το άφοβα)… η ουσία πάντως είναι ότι ήμασταν εκεί.

Πώς όμως κι έφτασε εδώ το σπάνιο αυτό πουλάκι;

Είναι αλήθεια ότι δεν ήρθε μόνο του. Πρώτα πρώτα το… «βρήκε» ο Δημήτρης Μανθόπουλος, ο υπέροχος αυτός ποιητής και συγγραφέας που, χρόνια τώρα, ξετρυπώνει λογής λογής παράξενα πλάσματα και μας τα παρουσιάζει με τόση φυσικότητα, λες και είναι ζωάκια που τα μεγαλώνει με αγάπη και φροντίδα στην πίσω αυλή του σπιτιού του.

Ποιος ξέρει; Μπορεί. Όλα να τα περιμένεις από αυτούς τους ποιητές!

Τι σοφοί ποντικοί, τι ηρωικώς πεσόντες λαγοί, τι χελώνες «καρέτα» και φώκιες «μονάχους», τι κούνελοι σοκαλατένιοι, τι σαρανταποδαρούσες θύματα τροχαίων, τι γλωσσσομαθείς λύκοι, τι γάτοι που ζωγραφίζουν, αφήστε πάλι τα μυρμήγκια που παίζουν πένθιμα εμβατήρια…

Πού να τα θυμάσαι και πού να τα απαριθμήσεις όλα; Ένας κόσμος ολάκερος από πλάσματα που σ’ εμάς τους μεγάλους μπορεί να φαίνονται αλλόκοτα, τα παιδιά όμως είναι τόσο εξοικειωμένα μαζί τους!

Έτσι και «το πρώτο χελιδόνι». Τα παιδιά το πρωτοσυνάντησαν, αυτά έγιναν φίλοι του, μαζί καταστρώσανε τα σχέδια για έναν κόσμο καλύτερο, μαζί προσπάθησαν να φέρουν την άνοιξη…

Ο Δημήτρης Μανθόπουλος, που τόσο καλά γνωρίζει τα παιδιά, προσπαθεί και μέσα από την ιστορία αυτού του χελιδονιού να μας πει πως, αν είναι να περιμένουμε κάτι καλύτερο για τον κόσμο μας, αυτό θα έρθει από τους μικρούς.

Η ιστορία, γραμμένη με μορφή θεατρικού κειμένου, έχει όλα τα χαρακτηριστικά στα οποία μας έχει συνηθίσει ο Δημήτρης Μανθόπουλος. Πρωτοτυπία, κέφι, ζωντάνια, ολίγον από διδακτισμό, υπέροχους στίχους και ομοιοκαταληξίες που σε αφήνουν μ’ ανοιχτό το στόμα, χαρακτήρες ολοζώντανους, φαντασία που πάντοτε όμως ξεκινά από την πραγματικότητα, γέλιο πολύ και, φυσικά, αισιοδοξία.

Το άλλο πουλάκι:

Μετά, μας το έφερε η παράσταση.

Μια παράσταση που πήρε όλα τα στοιχεία του κειμένου και τα (πώς το λένε;) τα απογείωσε.

Με σκηνοθεσία στα μέτρα των παιδιών, με μουσική και χορό που θα τα ζήλευε ένα αυθεντικό μιούζικαλ, με ηθοποιούς που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στους απαιτητικούς, μέσα στην φαινομενική απλότητά τους, ρόλους.

Όλα, και τα σκηνικά και τα κουστούμια ήταν απόλυτα ταιριαστά στην οπτική των παιδιών και σας το λέμε όχι μόνο εμείς που είμαστε πουλάκια, αλλά και ένα σωρό παιδάκια με τα οποία μιλήσαμε μετά την παράσταση.

Πιστέψτε μας, λόγω ενός επαγγελματικού βίτσιου, βλέπουμε συχνά παραστάσεις που απευθύνονται σε παιδιά.

Δεν θα πούμε όμως το τετριμμένο «η δουλειά που μας παρουσίασε η Παιδική Σκηνή του Συλλόγου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από αντίστοιχες επαγγελματικές».

Δεν υπάρχει κανείς λόγος να κάνουμε τέτοιου είδους συγκρίσεις. Εμείς θα πούμε πως η παράσταση είχε σε μεγάλο βαθμό όλα τα απαραίτητα στοιχεία για κάθε τέτοια δουλειά: Τον σεβασμό στον μικρό θεατή, την υψηλή αισθητική, την μαγεία που είναι απαραίτητη, όταν απευθυνόμαστε στο απαιτητικό αυτό κοινό.

Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά αναδείχθηκε η έντονη… απουσία ενός κατάλληλου χώρου που θα φιλοξενεί θεατρικές παραστάσεις στην πόλη μας. Το αμφιθέατρο του Διοικητηρίου είναι λύση ανάγκης, με τόσα προβλήματα όμως, που κάνει δύσκολη και τη δουλειά των συντελεστών και την παρακολούθηση από μέρους των θεατών.

Έπρεπε να βλέπατε τις προσπάθειες που έκαναν τα μικρά παιδάκια να παρακολουθήσουν τα τεκταινόμενα στη σκηνή, πίσω από τις πλάτες και τα κεφάλια των μεγάλων που καθόταν μπροστά τους.

Κρίμα να αδικούνται τέτοιες δουλειές εξαιτίας απουσίας κατάλληλου χώρου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας αφήσουμε τη γκρίνια.

Κι ας πούμε για μια ακόμη φορά πως «το πρώτο χελιδόνι» είναι μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανείς, μικρός και μεγάλος, γι’ αυτό και θεωρώ πως καλό είναι να της δοθεί επιπλέον χρόνος, ώστε να μπορέσουν να τη δουν όλοι όσοι επιθυμούν.

Το δυστύχημα είναι ότι ένας ερασιτεχνικός θίασος δεν μπορεί να δίνει πρωινές παραστάσεις κι έτσι τα σχολεία χάνουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν αυτή τη δουλειά «με τη γραμμή», δηλαδή να επισκεφθούν το θέατρο στο πλαίσιο των μαθητικών τους δραστηριοτήτων.

Ας είναι.

Αυτό που φέρνει «το πρώτο χελιδόνι», όλα όσα θέλει να πει στα παιδιά, είναι σίγουρο ότι θα φτάσουν από στόμα σε στόμα στον προορισμό τους. Μόνο που, όσοι δεν παρακολουθήσουν την παράσταση, θα χάσουν την αισθητική πλευρά του πράγματος, που βέβαια δεν είναι καθόλου αμελητέα.

Διότι –κι ο Δημήτρης Μανθόπουλος το ξέρει αυτό καλά- στα παιδιά μπορείς να μεταφέρεις ένα μήνυμα με πολλούς τρόπους. Το ζήτημα είναι να επιλέξεις τον κατάλληλο, που θα απευθύνεται όχι μόνο στο μυαλό τους, ούτε μόνο στην ψυχή τους, αλλά, πρωτίστως, στην αισθητική τους.

Πιστεύω, λοιπόν, πως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για την «άνοιξη» που όλοι περιμένουμε, δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος τρόπος από αυτόν, «το πρώτο χελιδόνι» ως κείμενο αλλά και ως παράσταση, έτσι όπως τα απολαύσαμε από την Παιδική Σκηνή του Σ.Φ.Γ.Τ.

«Ένα το χελιδόνι…»

Θεατρική Άνοιξη!