130422 ΝΟΤΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Εκεί στο Νότο...

Όχι σε οποιονδήποτε, αλλά στο αμερικανικό Νότο, στην εποχή του «Μπάρμπα-Θωμά», μας μετέφερε η είδηση για τη δολοφονική επίθεση σε εναντίον εργατών από το Μπαγκλαντές.

Και μόνο η ορολογία που χρησιμοποίησαν τα δελτία...

Φυτείες, οπλοφόροι επιστάτες, εργάτες γης που επαναστατούν ζητώντας το δίκιο τους, πυροβολισμοί, τραυματίες...

Αλήθεια, πού βρισκόμαστε, πού ζούμε;

Το αξιοσημείωτο είναι πως τα γεγονότα της περασμένης Τετάρτης δεν ήταν πρωτοφανή. Για να καταλάβετε, έχω αρκετούς φίλους που, εδώ και χρόνια, δεν τρώνε φράουλες Μανωλάδας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό για τους μετανάστες που εργάζονται εκεί, πάντως για τα αφεντικά τους και τους επιστάτες σίγουρα δεν είναι.

Να σας θυμίσω το περιστατικό με τον νεαρό που του είχαν σφηνώσει το κεφάλι στην πόρτα αυτοκινήτου και... τον πήγαν βόλτα; Παλικάρια της περιοχής το έκαναν.

Παλαιότερα κάποιον άλλο εργάτη τον έσερναν πίσω από μια μηχανή. Και, να μην ξεχνάμε ότι πυροβολισμούς είχαν δεχτεί και κάποιοι δημοσιογράφοι που προσπάθησαν να κάνουν ρεπορτάζ με όσα επικρατούν στα χωράφια της Μανωλάδας.

Τι συμβαίνει, λοιπόν;

Άλλος Θεός επικρατεί εκεί; Πού είναι το κράτος δικαίου στο οποίο (υποτίθεται ότι) ζούμε όλοι, ντόπιοι και μετανάστες;

Τι θυμήθηκα τώρα. Στην ταινία «Λίνκολν», οι πολιτικοί του Βορρά συζητούσαν για το αν όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι... απέναντι στο νόμο. Προσέξτε, όχι ίσοι γενικώς, διότι προφανώς οι «έγχρωμοι» θεωρούνταν κατώτερα πλάσματα, όμως, τουλάχιστον, σύμφωνα με τους πιο προοδευτικούς, ο νόμος έπρεπε να τους αντιμετωπίζει όπως και τους λευκούς.

Στη χώρα μας, το έχουμε σχολιάσει πολλές φορές αυτό, υπάρχουν όχι μόνο προνομιούχοι πολίτες, αλλά και περιοχές που είναι υπεράνω νόμων, όπου ισχύει το τοπικό δίκαιο.

Μπορεί όλα αυτά να θυμίζουν το αγαπητό σε όλους γαλατικό χωριό του Αστερίξ, ξεχνάμε όμως ότι εκείνο προσπαθούσε να διατηρήσει την ανεξαρτησία του απέναντι σε κατακτητές που είχαν υποδουλώσει όλη τη Γαλατία.

Το άλλο πουλάκι:

Λάθος χειρισμοί!

Κατά την άποψή μας, οι εργάτες έπρεπε να τηλεφωνήσουν στην Χρυσή Αυγή και να καταγγείλουν το γεγονός ότι τα αφεντικά τους τους έχουν απλήρωτους επί μήνες.

Φυσικά, δεν θα έλεγαν ότι είναι Πακιστανοί εργάτες, θα το άφηναν έτσι, φλου, διότι, διαφορετικά, οι επιστάτες και τα αφεντικά θα εισέπρατταν επαίνους και συγχαρητήρια.

Όμως αν κρατούσαν κρυφή την καταγωγή τους, ακόμη και βάζοντας να τηλεφωνήσει κάποιος που μιλάει τα ελληνικά όπως τα παλικάρια της Χρυσής Αυγής, τότε ίσως τα αφεντικά και οι επιστάτες να δέχονταν κάποια ενόχληση.

Έτσι δεν λένε; ότι κάνουν τη δουλειά που δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει η Αστυνομία;

Ας σοβαρευτούμε, όμως.

Περιμένω με μεγάλη περιέργεια να δω πώς θα αντιμετωπίσει η πολιτεία, με τα θεσμοθετημένα όργανά της, τα φαινόμενα της Μανωλάδας.

Και δεν εννοώ μόνο τη σύλληψη των θερμοκέφαλων επιστατών και την απόδοση ευθυνών για τους πυροβολισμούς που έριξαν και τους τραυματισμούς που προκάλεσαν.

Περιμένω να δω το ανυπότακτο» χωριό να τίθεται υπό τον νόμο που ισχύει για κάθε περιοχή, εννοώ για τους κατοίκους της, της χώρας.

Ξέρετε γιατί; Διότι είμαι πλέον πεπεισμένος ότι οι μικρές εστίες αντίστασης λειτουργούν ως χείριστα παραδείγματα.

Από αυτή την οπτική, τα Ζωνιανά και η Μανωλάδα, με ό,τι συμβαίνει εκεί, δεν αποτελούν «τοπικά» ζητήματα, περιορισμένου ενδιαφέροντος, αλλά μεγάλα θέματα που θα πρέπει να μας απασχολήσουν όλους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να περιμένετε και τις αντιδράσεις.

Διότι, το πρώτο σχόλιο που διάβασα κάτω από σχετικά δημοσιεύματα είναι το «πού πάει η ευαισθησία σας όταν Έλληνες πολίτες δολοφονούνται από λαθρομετανάστες;»

Η απάντηση πρέπει να είναι μία. Το λόγο, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να έχει η πολιτεία με τα θεσμοθετημένα όργανά της, τις εισαγγελικές αρχές και την αστυνομία.

Διαφορετικά θα αρχίσουμε να ψάχνουμε μήπως οι επιστάτες της Μανωλάδας βρισκόταν σε άμυνα, απέναντι στους εργάτες, που τους πλησίασαν με άγριες διαθέσεις, προκειμένου να ζητήσουν τα δεδουλευμένα.

Σε κάθε περίπτωση όμως, τα θέματα δεν πρέπει να συμψηφίζονται, ούτε να αναζητούνται ελαφρυντικά εκεί που δεν υπάρχουν. Και, όπως τονίσαμε, άλλο τα μεμονωμένα περιστατικά (ακόμη κι αν είναι πολλά) και άλλο ένα φαινόμενο που λαμβάνει διαστάσεις καθεστώτος: «εδώ ο νόμος είμαστε εμείς».

Διότι, κοντά σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι είναι ο νόμος, θα πρέπει, να βάλουμε και όλους τους γειτόνους, που γνωρίζουν και δεν μιλούν, διότι φοβούνται ή έχουν συμφέρον από το ιδιόρυιθμο αυτό καθεστώς.

Το ίδιο και κάποιες τοπικές «αρχές», που έχουν, εσφαλμένα, ταυτίσει το συμφέρον της περιοχής με τα συμφέροντα φίλων και ψηφοφόρων, που ζουν και πλουτίζουν από τη στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπων.

Και, κατ’ επέκταση, όλους εμάς, που θέλουμε να πιστεύουμε όπως κάνουμε χρόνια τώρα πως «τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν εδώ» και πως «οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές», ακόμη κι αν θεωρούμε φυσιολογικές σκηνές που θυμίζουν αμερικάνικο Νότο!

Ή, απλώς, αν αρκούμαστε να πούμε «έλα, μωρέ…»

Κράτος εν κράτει!