130417 ΑΝΙΣΟ

Το ένα πουλάκι:

Θα σας θέσω ένα ερώτημα.

Ακούστε πρώτα τα δεδομένα.

Έχουμε δυο εργαζόμενους. Ο ένας είναι μορφωμένος και διαθέτει όλα τα απαραίτητα προσόντα για τη δουλειά που κάνει. Επιπλέον, είναι ευσυνείδητος, συνεπής στις υποχρεώσεις του, τακτικός στο ωράριό του, ευγενής με όσους συναλλάσσεται…

Ο άλλος ακριβώς το αντίθετο. Έχει τελειώσει με σπρώξιμο το Λύκειο, δεν διαθέτει κανένα ουσιαστικό προσόν, ανεπίδεκτος μαθήσεως, «αρνείται» να μάθει να βγάζει ακόμα και φωτοτυπίες, είναι αγενής, κοπανατζής, ωστόσο θεωρεί τον εαυτό του αφεντικό…

Ποιον από τους δύο θα διώχνατε από την δουλειά, αν επρόκειτο να γίνουν περικοπές θέσεων;

Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Θα πρέπει να σας υποψιάζει το γεγονός ότι ένα τόσο προφανές ερώτημα δεν θα αποτελούσε πρόβλημα.

Για να μπορέσετε, λοιπόν, να απαντήσετε, θα πρέπει να κάνετε κάποιες διευκρινιστικές ερωτήσεις, με πρώτη απ’ όλες την… «από ποια δουλειά;» Πού ακριβώς εργάζονται οι παραπάνω εργαζόμενοι και γιατί θα πρέπει να γίνουν περικοπές προσωπικού που θα περιλαμβάνουν και κάποιον από τους δυο;

Τώρα το πρόβλημα μπαίνει σε πραγματική βάση. Διότι, πρώτα απ’ όλα, δεν αναφέραμε αν οι δυο αυτοί εργαζόμενοι του προβλήματός μας κάνουν την ίδια δουλειά.

Θα μπορούσε ο πρώτος να μην θεωρείται απαραίτητος στο πόστο του, ενώ ο δεύτερος, γι’ αυτό που κάνει (ό,τι τελοσπάντων κάνει), να είναι αναντικατάστατος.

Θα μπορούσε; Υπάρχει λέτε κάτι που κάνει ένας ημιμαθής, χωρίς προσόντα εργαζόμενος, που δεν θα μπορούσε να (μάθει να) το κάνει κάποιος μορφωμένος και φιλότιμος;

Για να μη σας κουράζω όμως, ας αποκαλύψω και το σημαντικότερο δεδομένο του προβλήματος.

Οι δυο εργαζόμενοι δουλεύουν σε διαφορετικούς «τομείς», έτσι που η εργασία του ενός δεν έχει, φαινομενικά, καμιά σχέση με την εργασία του άλλου.

Ο ένας εργάζεται στον ιδιωτικό «τομέα» και ο άλλος στον δημόσιο. Ο πρώτος απολύεται από την εργασία του… αυτοδίκαια, αφού κλείνει η επιχείρηση, ενώ ο άλλος εξακολουθεί και εργάζεται, παρότι υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι πρέπει κι αυτός να πάει στο σπίτι του.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει μια ανισότητα!

Πριν την μελετήσουμε, ας κάνουμε μια συμφωνία, η οποία δεν είναι βέβαιον ότι γίνεται αποδεκτή από όλους όσοι συζητάμε δημοσίως. Είμαστε μια χώρα χρεοκοπημένη, όπου, στην παρούσα φάση, δεν υπάρχουν δουλειές για όλους. Δυστυχώς, κάποιοι θα έχουν εργασία και κάποιοι όχι.

Θα μου πείτε, αυτό το δεχόμαστε σαν φυσικό φαινόμενο; Δεν υπάρχουν ευθύνες, δεν είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών; Βεβαίως και υπάρχουν. Και ο καθένας, ως υπεύθυνος πολίτης, είναι υποχρεωμένος να τις αναζητήσει και τις αποδώσει όπου πιστεύει ότι ανήκουν.

Ας συμφωνήσουμε όμως ότι, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η ζημιά έχει γίνει, η χώρα μας χρεοκόπησε, το βλέπουμε από τις επιπτώσεις του γεγονότος σε όλους και σε όλα γύρω μας, πολλές φορές μάλιστα με τραγικό τρόπο.

Εξάλλου, γι’ αυτό και συζητάμε, μια από τις επιπτώσεις είναι η τεράστια ανεργία που μαστίζει τους νέους, κυρίως, αλλά και οι χιλιάδες συμπατριώτες μας που χάνουν καθημερινά τις δουλειές τους.

(Σημειώστε ότι είναι άλλο πράγμα ψάχνω δουλειά και δεν βρίσκω –είμαι θύμα της ανεργίας- και άλλο το απολύομαι ξαφνικά ή κλείνω το μαγαζί μου και μένουν εκκρεμείς όλες οι υποχρεώσεις που είχα αναλάβει, όταν είχα εργασία.)

Τώρα για να προλάβω τις ενστάσεις όλων εκείνων που υποστηρίζουν πως αυτά είναι αποτελέσματα του μνημονίου και όχι της κρίσης, θα θυμίσω πως το μνημόνιο ακολούθησε την οικονομική κρίση, η οποία, όπως είδαμε, ήρθε ως αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε στον τόπο και στην οποία –δυστυχώς- επιμένουν ακόμα και οι λεγόμενες αντιμνημονιακές πολιτικές: πώς θα έχουμε μεγαλύτερη δυνατότητα κατανάλωσης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ερχόμαστε, λοιπόν, στις απολύσεις.

Ένα εκατομμύριο άνθρωποι, στον ιδιωτικό τομέα, (οι άνεργοι συνολικά είναι πολύ περισσότεροι) βρέθηκαν να χάνουν τη δουλειά τους, είτε απολυόμενοι είτε βάζοντας λουκέτο στις επιχειρήσεις τους. Αυτό ΜΟΝΟ στον ιδιωτικό τομέα.

Στον δημόσιο, για την ώρα, απολύσεις δεν γίνονται καθόλου. Οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να απολαμβάνουν το μέτρο της «μονιμότητας». Όλοι οι εργαζόμενοι. Μαζί κι αυτός που περιγράψαμε στο πρόβλημα μας, που μπήκε με μέσον, που δεν έχει καμιά γνώση ούτε φιλοδοξεί να αποκτήσει, που είναι αδιάφορος, κοπανατζής…

Ναι, φίλοι μου. Ας το παραδεχτούμε. Υπάρχουν και τέτοιοι στο δημόσιο, το λέμε όλοι στις καθημερινές συζητήσεις μας, μόνο που, όταν μιλάμε δημοσίως, βρίσκουμε να φταίει το πελατειακό κράτος, το κακό σύστημα, η απουσία οργάνωσης, όλοι εκτός από τους συγκεκριμένους εργαζόμενους.

Αυτοί, για την ώρα, δεν απολύονται. Αυτούς τους έπληξε η κρίση μόνο με μικρές ή μεγαλύτερες περικοπές των αποδοχών τους, που όμως τις παίρνουν χωρίς να παράγουν απολύτως τίποτε. Κάποιοι άλλοι, μεταξύ των οποίων πολλοί σαν τον πρώτο του προβλήματος, βρέθηκαν στο δρόμο.

Και επειδή είπαμε ότι «εργασία του ενός δεν έχει, φαινομενικά, καμιά σχέση με την εργασία του άλλου», ας σκεφτούμε λίγο πως ένας από τους λόγους ίσως να είναι και η φορολογία που το κράτος επιβάλλει στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, προκειμένου να πληρώνει όλους τους υπαλλήλους του. Φορολογία που οδηγεί σε λουκέτα.

(Ξ)αναδουλειές!