130409 ΚΟΠΑΝΑΤΖΗΔΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Επιτέλους Άνοιξη!

Έτσι, φαίνεται, σκέφτονται οι μαθητές των Λυκείων της χώρας μας και σπεύδουν να αξιοποιήσουν την εποχή.

Όχι τον καλό καιρό, τις δροσάτες ημέρες και τα ήσυχα βράδια, αλλά το γεγονός ότι έχουν ακόμη πολλές απουσίες στη διάθεσή τους.

Φέτος το Πάσχα είναι αργά.

Που σημαίνει ότι, μετά τις διακοπές, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση μπαίνει κατ’ ευθείαν στην περίοδο των εξετάσεων.

Ό,τι μένει από μαθήματα είναι οι λίγες εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής και οι μαθητές κάνουν τους υπολογισμούς τους, ώστε να «αξιοποιήσουν» μέχρι και την τελευταία απουσία που έχουν το δικαίωμα να κάνουν.

Να κάνουν είπα;

Το σωστό ρήμα θα ήταν να… διαπράξουν, αφού τόση οργάνωση, τόσοι υπολογισμοί, τόσοι συνένοχοι, μόνο μ’ αυτό το ρήμα ταιριάζουν.

Το θέμα μάς έχει απασχολήσει και παλαιότερα, επειδή όμως η κατάσταση, αντί να βελτιώνεται, χειροτερεύει, καλό είναι να το συζητήσουμε και πάλι.

Τα παιδιά, τα παιδιά μας, «δικαιούνται» να απουσιάζουν από το σχολείο… όποτε τους κάνει κέφι.

Υποτίθεται πως, σε ένα σοβαρό σχολείο, με ένα ακόμη σοβαρότερο πρόγραμμα σπουδών, η παραμικρή απουσία είναι ανεπίτρεπτη.

Και όμως. Στη χώρα μας ο νομοθέτης, δηλαδή εμείς, δίνει το δικαίωμα στους μαθητές, δηλαδή στα παιδιά μας, να κάνουν όχι μόνο δικαιολογημένες αλλά και αδικαιολόγητες απουσίες.

Για να καταλάβουν και οι μη γνώστες, ένας μαθητής θεωρείται ότι φοίτησε κανονικά, ακόμη κι αν έχει εκατόν δεκατέσσερις (114) απουσίες, από τις οποίες οι εξήντα τέσσερις (64) πρέπει να είναι δικαιολογημένες. Οι πενήντα (50) μπορεί να είναι αδικαιολόγητες.

Δηλαδή, για να το πούμε χοντρά χοντρά, ο μαθητής μπορεί να λείπει από τα μαθήματα έναν ολόκληρο μήνα και να θεωρείται ότι έχει φοιτήσει κανονικά στο σχολείο.

Ότι έχει παρακολουθήσει τις παραδόσεις, έχει κάνει τις εργασίες του και έχει «προσλάβει» την απαιτούμενη ύλη, ώστε να συνεχίσει την επόμενη τάξη.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχουν και άλλες δικαιολογημένες απουσίες.

Διαβάζω τη σχετική νομοθεσία: «Κατ’ εξαίρεση, ο Σύλλογος Διδασκόντων με ειδική πράξη που χαρακτηρίζει ως επαρκή τη φοίτηση μαθητή που σημείωσε από εκατόν δεκαπέντε ως εκατόν εξήντα τέσσερις απουσίες (115-164) με την προϋπόθεση ότι…»

Να μη σας κουράζω, οι επιπλέον πενήντα (50) απουσίες πρέπει οπωσδήποτε να είναι δικαιολογημένες από γιατρό και ο μαθητής να έχει μια βαθμολογία κοντά στο δεκαπέντε.

Δηλαδή ένας καλός μαθητής, με τη συμπαράσταση ενός κακού γιατρού, μπορεί να απουσιάσει από το σχολείο όσο τραβάει η ψυχή του.

Βέβαια το μπαλάκι πέφτει στον Σύλλογο Διδασκόντων, ποιος όμως θα τολμήσει να αψηφήσει τα δικαιολογητικά από έναν γιατρό και να αφήσει στην ίδια τάξη κάποιον μαθητή, στερώντας του μάλιστα το δικαίωμα να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις;

Έτσι, τις μέρες αυτές της Άνοιξης, παρατηρείται το εξής τιμητικό για τα σχολεία μας φαινόμενο.

Οι καθηγητές μπαίνουν να κάνουν μάθημα σε τάξεις με τρεις, τέσσερις μαθητές, στο δε σχολείο προσέρχονται όχι πλέον παιδιά, αλλά… γονείς.

Γονείς με χαρτιά στα χέρια, που θέλουν να δικαιολογήσουν τις απουσίες των παιδιών τους.

Οι ιατρικές βεβαιώσεις σχηματίζουν στοίβες στα γραφεία των σχολείων, βεβαιώσεις που δίνονται βέβαια με το αζημίωτο για τους γιατρούς.

Αν πει να κάνει κάποιος μια στατιστική έρευνα με βάση τα παραστατικά αυτά, θα διαπιστώσει πως τα παιδιά μας, ειδικά εκείνα της Γ΄ Λυκείου, πάσχουν μαζικά από απίστευτες αρρώστιες, εν πάση περιπτώσει τέτοιες που τους απαγορεύουν να πηγαίνουν στο σχολείο, όχι όμως και στο φροντιστήριο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό δεν ενοχλεί κανέναν.

Είναι πλέον ένα καθεστώς, μια κατάσταση αυτονόητη για όλους και, όπως φαίνεται, βολεύει τους πάντες, αφού καμιά φωνή διαμαρτυρίας δεν ακούγεται, χρόνια τώρα.

Οι μαθητές κάνουν τη δουλειά τους, αφού ο μόνος στόχος τους είναι η καλύτερη (μέσω φροντιστηρίου) προετοιμασία για τις εξετάσεις.

Οι γονείς κάνουν ό,τι πουν τα παιδιά, πού να τους φέρουν αντίρρηση σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουν.

Οι γιατροί έχουν ένα τεράστιο κέρδος, αρκεί να φανταστούμε δεκάδες χιλιάδες μαθητές που όλοι απευθύνονται σ’ αυτούς για να βεβαιώσουν πως είναι ασθενείς, μάλιστα όχι μια και δυο φορές.

Τα φροντιστήρια έχουν την καλύτερή τους. Βάζουν μαθήματα όχι μόνο το απόγευμα, αλλά και τα πρωινά σε ώρες λειτουργίας των σχολείων!

Οι καθηγητές, όμως;

Γιατί να μην αντιδρούν σ’ αυτή την κατάσταση; Πώς έχουν αποδεχθεί αυτό το εξευτελιστικό για το επάγγελμά τους καθεστώς, να τους θεωρούν την τελευταία τρύπα του ζουρνά, ενός συστήματος;

Πώς υποβαθμίζουν το ρόλο τους σε εκείνον του παιδοφύλακα όσων μαθητών δεν… μπορούν να απουσιάσουν.

Φανταστείτε όμως έναν καθηγητή που θα αρνούνταν να κάνει μάθημα, αν οι μαθητές δεν έρχονταν κανονικά να παρακολουθήσουν.

Φανταστείτε και ένα σχολείο που θα αρνούνταν να δικαιολογήσει απουσίες –κοροϊδία και θα υποχρέωνε τα παιδιά να προσέρχονται στο μάθημά τους χωρίς να απουσιάζουν.

Τι είπα όμως; Ένα; Με ένα δεν γίνεται τίποτα.

Τα σχολεία και οι καθηγητές είναι όπως οι κούκοι.

Σχολεία (σε) άδεια!