130410 ΙΑΤΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Δύο κείμενα.

Με μεγάλη χαρά, και ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη, διάβασα στις εφημερίδες ένα κείμενο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «εμείς θα κόψουμε το φακελάκι» και υπότιτλο «νέοι γιατροί δημιούργησαν κίνημα για επανασύνδεση του επαγγέλματος με την κοινωνία».

Στάσου, σκέφτηκα, εδώ υπάρχει κάτι αισιόδοξο. Λες να έχουμε ένα (ακόμη) ευεργέτημα της καταραμένης της κρίσης;

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το κείμενο που παρέπεμπε σε μια διεύθυνση στο διαδίκτυο, διεύθυνση που δημιούργησαν κάποιοι γιατροί, από το 2011 ακόμη, και αυτοσυστήνονται ως «Κίνημα Νέων Ιατρών (Κ.Ι.Ν.Ι.)»

Το όλο κλίμα του δημοσιεύματος ήταν αυτό που έλεγε ο υπότιτλος. Κάποιοι νέοι (στις ιδέες, όχι στην ηλικία απαραίτητα) γιατροί, οι οποίοι προσπαθούν να ξαναπιάσουν από την αρχή το νήμα της ιερής εκείνης σχέσης ασθενούς-ιατρού.

Επιστήμονες που προσπαθούν να διαχωρίσουν τη θέση (και την πρακτική) τους από εκείνη παλαιότερων συναδέλφων τους, για τους οποίους όλοι έχουμε να διηγηθούμε μια ιστορία για το πώς ο πόνος και η ανάγκη γίνονται πηγές εκμετάλλευσης, συχνά εκβιασμού, πάντως πλουτισμού.

Έτσι, αυτό που οι νέοι γιατροί φαίνεται να διεκδικούν πριν απ’ όλα είναι μια διαφορετική εικόνα και αντιμετώπιση από τους πολίτες και τους ασθενείς.

Από την πλευρά τους υπόσχονται και αφήνουν να εννοηθεί πως θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για την αλλαγή αυτού του στερεότυπου που έχει δημιουργηθεί, με ευθύνη παλαιότερων συναδέλφων τους.

Ζητούν όμως και από εμάς την κατανόηση, την συμπαράσταση, τη συνεργασία, κυρίως την αποβολή προκαταλήψεων, ώστε η προσπάθειά τους αυτή να μην πέσει στο κενό και να μπορέσει να γίνει πράγματι ένα «Κίνημα», που θα αλλάξει πράγματα στην υγεία.

Όπως είναι φυσικό έσπευσα και στην «πηγή», δηλαδή στο blog που έχουν δημιουργήσει οι νέοι γιατροί, για να δω από κοντά και χωρίς διαμεσολάβηση τα κείμενα που έχουν αναρτήσει και τα θέματα που τους απασχολούν.

Πολλά πράγματα δεν τα κατάλαβα. Έχουν ένα συνδικαλιστικό, διεκδικητικό περιεχόμενο, που απευθύνεται περισσότερο σε συναδέλφους και ένας άσχετος όπως εγώ μπορεί να μπερδευτεί με ορισμούς και συντομογραφίες και να μην πάρει μπάλα.

Το άλλο πουλάκι:

Υπήρχαν δυο ενδιαφέροντα κείμενα.

Το ένα είχε τίτλο «Νέοι γιατροί – ποιοι είμαστε» και το άλλο «προς δημοσιογράφους (αντικειμενικούς)».

Άνοιξα το πρώτο γιατί θεώρησα ότι είναι καλό να ξεκινάμε από τις συστάσεις. Πράγματι ήταν ένα κείμενο που προσπαθούσε να δώσει το προφίλ τού τι είναι, τι πιστεύουν και τι θέλουν οι «νέοι γιατροί».

Πρώτα πρώτα διαχωρίζουν τη θέση τους από κάποιες κακές πρακτικές κι ένα άσχημο παρελθόν. Διαβάζω:

«Δεν είμαστε εμείς αυτοί που σας ζήτησαν φακελάκι ή κάθε είδους αντίκρισμα για να σας θεραπεύσουμε.

Δεν είμαστε αυτοί που δημιούργησαν τις λίστες αναμονής, τις ελλείψεις, την απάνθρωπη γραφειοκρατία που σας απογοητεύουν και σας στερούν τη θεραπεία σας».

Παρακάτω δίνουν καλύτερα το στίγμα και τα πιστεύω τους:

«Δεν θέλουμε να πληρώνετε για την υγεία σας. Δεν θέλουμε να σας βλέπουμε να παρακαλάτε για τις θεραπείες σας…

Για σας σπουδάσαμε. Θα κάνουμε τα πάντα για να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη σας. Σας θέλουμε δίπλα μας στον αγώνα που κι εμείς κάνουμε. Θα μας έχετε δίπλα σας στον αγώνα που κάνετε».

Δεν είναι όλα αυτά πολύ ενθαρρυντικά;

Δεν είναι ωραίο να βλέπεις το καμάρι αυτού του τόπου, την αφρόκρεμα της μαθητικής νεολαίας και νέους επιστήμονες να είναι τόσο αποστασιοποιημένοι από ό,τι παλιό και σάπιο και να αναζητούν, μέσα από τη δουλειά τους, μια νέα σχέση με τον συνάνθρωπο και τον ασθενή;

Δυστυχώς όμως διάβασα αμέσως μετά και το δεύτερο κείμενο προς τους δημοσιογράφους. Δεν θα σταθώ στην ουσία των θέσεων. Μόνο το ύφος να δείτε θυμίζει ό,τι πιο παλιό και ανάξιο λόγου. Ύφος κακού και αμόρφωτου συνδικαλιστή παλαιάς κοπής. Κρίμα!

«Όταν ξεκινούν τις κινητοποιήσεις οι γιατροί θυμάστε τον “ταλαιπωρημένο κοσμάκη”, ρε λαμόγια; Όταν του πίνουν το αίμα με φόρους τι κάνετε […] Ελάτε μια μέρα, ρε δημοσιογράφοι της δεκάρας, στα ΤΕΠ να δείτε πως αγωνιζόμαστε. Άυπνοι  και απλήρωτοι […] Μια φορά δεν έχετε πει καλή κουβέντα. Μας προβοκάρετε, μας λοιδορείτε και κάνετε βορά στον αγανακτισμένο. Ποιους; Εμάς που προσέχουμε τη μάνα σας; Τον αδελφό σας; […] Θα σας έρθει πληρωμένη απάντηση».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κρίμα!

Το ένα κείμενο να ακυρώνει τη θετική διάθεση και την αισιοδοξία που δημιουργεί το άλλο. Ας μην μείνουμε όμως στο κακό. Ας μην μπούμε κι εμείς στη χορεία των «λαμόγιων» που θα μας έρθει «πληρωμένη απάντηση».

Ας δούμε ένα μικρό απόσπασμα από ένα τρίτο κείμενο που, αφού έρχεται να ανασκευάσει διάφορες κατηγορίες που ακούγονται για τους γιατρούς, καταλήγει:

«Στην παρούσα φάση δεν διεκδικούμε ούτε αύξηση μισθών, ούτε κάποια άλλη βελτίωση στην κοινωνική μας κατάσταση. Το μόνο που ζητάμε είναι να καταλάβει ο λαός ότι με όλες μας τις δυνάμεις θα αγωνιστούμε για να κάνουμε το δημόσιο σύστημα υγείας αξιοπρεπές […] Είμαστε κάτι διαφορετικό, δεν ανήκουμε σε κανένα χώρο δεν έχουμε ταμπέλες, ούτε οικονομικές σχέσεις μεταξύ μας. Το μόνο που μας ενώνει είναι η αγωνιστική διάθεση που, μαζί με την ηλικία μας, ζητάνε κάτι διαφορετικό».

Ας κρατήσουμε αυτό!

Δύσκολο πράγμα το νέο!