130408 ΔΙΑ-ΛΟΓΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Μπήκα στον πειρασμό.

Τόσες μέρες ακούω για τα όσα απίστευτα διεξήχθησαν στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής για την υπόθεση Λαγκάρντ και εν τέλει δεν άντεξα κι έψαξα κι εγώ στο διαδίκτυο να δω τι ακριβώς έγινε.

Αμέσως έσπευσα να ψέξω τον εαυτό μου.

Είναι αυτή η πρέπουσα πολιτική (ενός πολίτη) στάση, ή μήπως με τον τρόπο μου τροφοδοτώ κι εγώ τη ροπή προς κάθε είδους «συμπεριφορές καφενείου»;

Μήπως τελικά αυτό είναι το ζητούμενο και η επιδίωξη ορισμένων, το να στραφεί δηλαδή η προσοχή μας όχι στην ουσία, αλλά στο (άθλιο) περιτύλιγμα;

Πολύ σωστά ειπώθηκε πως τα γεγονότα της Πέμπτης στην Προανακριτική επιβεβαιώνουν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Ένα θέμα, η Λίστα Λαγκάρντ, που σε άλλες χώρες το χειρίστηκαν απλοί υπηρεσιακοί παράγοντες, με αποτελέσματα μάλιστα πολύ απτά (λεφτά στα κρατικά ταμεία), εδώ το κάναμε μείζον εθνικό ζήτημα.

Τώρα μάλιστα, αντί να ασχολούμαστε με την ουσία του, να δούμε δηλαδή τι και πώς έγινε και να αποδοθούν ευθύνες, αν υπάρχουν, καθόμαστε και παρακολουθούμε απίστευτους διαλόγους.

Διαλόγους που προβάλλουν όχι μόνο όσους συμμετέχουν σ’ αυτούς, αλλά ολόκληρη τη χώρα, αφού οι διαλεγόμενοι αποτελούν κορυφαία στελέχη των μεγαλύτερων κομμάτων του τόπου και τους έχουν (τρίτο πρόσωπο) τιμήσει με την ψήφο τους χιλιάδες συμπατριώτες μας.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν πολλά και δύσκολα να απαντηθούν.

Πώς φτάσαμε σ’ αυτό το ντροπιαστικό επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης;

Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι σε τέτοιες θέσεις να μην μπορούν να ελέγξουν τα νεύρα τους και να εκστομίζουν απίστευτες κουβέντες;

Είναι αλήθεια ότι τους ξεφεύγουν, ή μήπως όλα αυτά είναι «τερτίπια» ενός επικοινωνιακού παιχνιδιού, στο οποίο παρασυρόμαστε κι εμείς ως θεατές.

Αν ισχύει αυτό, ποιες είναι οι επιδιώξεις του καθενός, αφού δεν είναι δυνατόν να έχουν όλοι τους ίδιους στόχους;

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο, λέγοντας πως, ακόμη κι αν το σκηνικό είναι στημένο, δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν οι προσωπικές ή κομματικές επιδιώξεις του κάθε πρωταγωνιστή, τη στιγμή που η ουσία είναι κοινή.

Το άλλο πουλάκι:

Ριάλιτι σόου.

Έχω την εντύπωση πως είναι φανερή η επίδραση της τηλεόρασης και των ΜΜΕ σε όλο το «σκηνικό» που στήνεται, όχι μόνο στην εξεταστική αλλά και σε κάθε άλλη συνεδρίαση της Βουλής.

Ξεκινήστε από το πιο απλό: Πότε είναι παρόντες οι βουλευτές και πότε όχι.

Προχωρήστε στα πιο σύνθετα: Σε ποια ώρα τοποθετούνται οι αγορεύσεις των αρχηγών κομμάτων και σε ποια εκείνη του πρωθυπουργού;

Είναι φανερό ότι η πλειονότητα όσων παίρνουν το λόγο δεν μιλούν απλώς από το βήμα, αλλά ερμηνεύουν ρόλους.

Ρόλους που πιστεύουν ότι τους έχουν ανατεθεί από τους ψηφοφόρους τους ή που ελπίζουν ότι θα αρέσουν σ’ αυτούς.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στη Βουλή δεν παρακολουθούμε πλέον διαλόγους με ανταλλαγές θέσεων και επιχειρημάτων, αλλά μονολόγους που απευθύνονται όχι στους εντός της αίθουσας συνομιλητές, αλλά στους τηλεθεατές.

Όσες φορές η συζήτηση παίρνει μορφή διαλόγου, είναι για να δοθούν εξυπνακίστικες απαντήσεις, με τη μορφή δήθεν «λαϊκής σοφίας» ή συνθηματολογίας, σε αντίστοιχες εκφράσεις του «αντιπάλου».

Είναι προφανές ότι οι πρωταγωνιστές (δεν είναι τυχαία επιλεγμένος ο χαρακτηρισμός) αυτής της ιστορίας είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με τις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις, παρά με τις σοβαρές συζητήσεις στο κοινοβούλιο.

Στην τηλεόραση, αν περιμένεις ήρεμος τη σειρά σου, αν προσπαθήσεις να αναπτύξεις ψύχραιμα τις θέσεις σου, αν δεν είσαι γρήγορος, επιθετικός, εριστικός ή ατακαδόρος, αν εστιάζεις στην ουσία και όχι στο θέαμα, το έχεις χάσει το παιχνίδι.

Το πρώτο που θα σου συμβεί είναι να ακουστείς ελάχιστα και το δεύτερο και σοβαρότερο να μη σε ξανακαλέσουν ποτέ σε εκπομπή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό είναι το λιγότερο!

Φαντάζεστε να μη σε... ξανακαλέσουν στη Βουλή;

Αυτό είναι το άγχος, η μόνιμη έννοια κάθε ομιλητή εκεί μέσα. Φοβάται μήπως δεν θα υπάρξει επόμενη φορά.

Και αυτό είναι το σημείο στο οποίο πρέπει να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες.

Διότι, ξέρετε, αγαπητοί φίλοι, ποιο είναι το πλέον λυπηρό; Είναι τα σχόλια που διαβάζει κανείς στο διαδίκτυο, σε συνέχεια των αποσπασμάτων τέτοιων διαλόγων, όπως εκείνων της περασμένης Πέμπτης.

Η μεγάλη πλειονότητα των σχολιαστών, αντί να εκφράσουν την ντροπή και την αηδία τους, μπαίνουν στο παιχνίδι που παίχτηκε και γίνονται από πολίτες… θεατές σε ρωμαϊκή αρένα.

Σχολιάζουν ποιος κατά τη γνώμη τους τα είπε καλύτερα, ποιος έβαλε τον άλλο στη θέση του, ποιος πέταξε την πιο εξυπνακίστικη ατάκα...

Πολλοί μάλιστα έρχονται να συμπληρώσουν όσα είπαν τα «ινδάλματά» τους, να απαντήσουν για λογαριασμό τους, να επιτεθούν και οι ίδιοι στον αντίπαλο...

Ε, λοιπόν, αυτό εμένα με θλίβει και με ανησυχεί περισσότερο και από τις συμπεριφορές των πολιτικών προσώπων.

Διότι είναι εκείνο που τις εκτρέφει και τις συντηρεί ζωντανές. Ενώ, αν τους γυρίζαμε όλοι την πλάτη ή τους δείχναμε τον αποτροπιασμό μας...

Εθνοπατέρες! Και Εθνομητέρες!